A Perfect System for a Perfectionist in the Post-Apocalypse World

ที่นี่… คือโลกที่ผมไม่รู้จัก หากใครสักคนพลัดหลงมาจากที่เดียวกันกับผม ย่อมสามารถรับรู้ได้ทันทีว่าโลกที่ผมกำลังใช้ชีวิตอยู่ในตอนนี้ ไม่ใช่โลกเดิม

ไม่มีทางเป็นที่เดียวกัน นั่นคือข้อสรุป ไม่ต้องทำการตรวจสอบด้วยซ้ำ

ตึกรามบ้านช่องทุกแห่งหนถูกปล่อยทิ้งร้างจนทรุดโทรม ถนนหนทางที่ควรมีรถยนต์คับคั่งกลายเป็นถนนโล่ง ๆ หรือหากพบเจอรถยนต์ ก็ล้วนแต่เป็นรถพัง ๆ ที่ถูกทิ้งไว้ให้เกะกะขวางบนถนน

ผู้คนที่ควรจะเดินสัญจรไปมาถูกแทนที่ด้วยซากศพ

คุณสามารถพบเจอซากศพปกติที่นอนนิ่งไม่ไหวติงได้ทั่วไป นอกจากนี้คุณยังสามารถพบซากศพในแบบที่คงไม่อยากจินตนาการถึงด้วย

พวกมันคือซอมบี…

ไอ้ซากศพขยับได้และกระหายเลือดพวกนี้ เห็นชัด ๆ ว่าพวกมันคือสาเหตุที่ทำให้อารยธรรมมนุษย์จบสิ้น

โลกที่ผมยืนอยู่ตอนนี้ ไม่มีรัฐบาลดูแล ไม่มีเส้นแบ่งเขตประเทศ ไม่มีกฎหมายหรือการควบคุมใด ๆ ดังนั้นแม้ผู้คนพบความเดือดร้อนและรอคอยนานแค่ไหนก็จะไม่มีความช่วยเหลือมาถึง

โลกนี้กลายเป็นสถานที่ที่แม้แต่ขนมปังจืด ๆ สักก้อนยังเป็นสิ่งมีค่า

ในโลกนี้ คุณพร้อมจะแลกชีวิตเพื่อปืนเก่า ๆ สักกระบอกหรือกระสุนที่ไม่รู้ว่าด้านไปแล้วหรือยัง

ใช่แล้วครับ โลกนี้เงินทองไม่มีค่า และทุกวันกลายเป็นเรื่องของการเอาชีวิตรอด โลกกลายเป็นดั่งขุมนรกสำหรับคนทั่วไป…

แต่สำหรับผม ผมไม่ใช่คนทั่วไปครับ

ผมหัวเราะร่าในหลาย ๆ ครั้งเวลาที่หวนคิดว่าตัวเองช่างโชคดีที่มาอยู่ในโลกแห่งนี้ โลกนี้คือดินแดนที่เหมือนกับสรวงสวรรค์สำหรับผม

ผม… ผู้ที่ครอบครองพลังอันแสนวิเศษนี้

วันนี้ เป็นอีกวันของผม

ผมมักใช้เวลาส่วนใหญ่ในแต่ละวันไปกับ 'การล่า' ไม่ว่าจะเป็นการล่าหาข้าวของจำเป็นในการดำรงชีพ หรือการล่าซอมบีซึ่งมีผลทำให้การใช้ชีวิตของผมง่ายขึ้นด้วยผลที่ตามมานานัปการ

แต่วันนี้พิเศษกว่าวันอื่นเล็กน้อย เพราะผมถูกเหตุผลบางอย่างบังคับให้ต้องติดต่อกับผู้คน

ซอมบีอันตราย เรื่องนี้ไม่ต้องสงสัย พวกมันจู่โจมสิ่งมีชีวิตทุกชนิดโดยไม่จำเป็นต้องมีสิ่งเร้า และการถูกมันกัดก็อาจทำให้ติดเชื้อกลายเป็นแบบเดียวกับพวกมันได้ แต่สำหรับผมแล้ว มนุษย์อันตรายยิ่งกว่าเป็นสิบเท่า

ทั้งที่ควรจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่ขับเคลื่อนด้วยเหตุผล แต่มนุษย์บางคนก็ไม่ได้เคลื่อนไหวด้วยสิ่งนั้น คุณสามารถถูกจู่โจมได้แม้ว่าการฆ่าคุณไม่ได้ทำให้ผู้กระทำได้ผลประโยชน์อันใด

ด้วยเหตุนี้ ผมจึงหลีกเลี่ยงการพบปะกับคนด้วยกันเองมาตลอด

กลุ่มที่ผมกำลังเผชิญหน้าอยู่มีสี่คน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมพบพวกเขา และในเมื่อพวกเขาอาจเป็นหนึ่งในผู้ไม่มีเหตุผล หรือสูญเสียเหตุผลได้ทุกเมื่อ ผมจึงไม่ได้ใส่ใจไต่ถามชื่อแต่ละคนเอาไว้

… ชายกล้ามใหญ่ผู้ชอบอวดกล้าม เบ่งอวดสาว

… หญิงสาวหน้าสวย หุ่นดี ที่ดูคล้ายนักร้องชื่อดังในโลกที่ผมจากมา

… ชายสวมแว่นร่างผอมผมยาว และ

… หญิงวัยกลางคนนิสัยขี้โวยวาย

นี่คือลักษณะเด่นที่ผมใช้จำแนกคู่ค้าสี่คนนี้

"ไม่พอหรอก" ชายกล้ามใหญ่พูดเสียงแข็งใส่ "อาหารแห้งสิบถุงแลกกับปืนสองกระบอกเนี่ยนะ ที่พวกเราตกลงกันไว้มันไม่ใช่แบบนี้นี่"

ผมถอนหายใจเบา ๆ "นั่นมันเงื่อนไขของชั่วโมงที่แล้ว พวกคุณมาถึงช้า เงื่อนไขมันก็ต้องเปลี่ยนไปแล้วสิ"

"พวกเราเสี่ยงแค่ไหนรู้ไหม เราต้องทิ้งคนเจ็บไว้ระหว่างทางด้วยซ้ำ" หญิงวัยกลางคนฮึดฮัดใส่

[ช่างประปาร่างใหญ่กลุ้มใจกับความงกของคุณ]

มีสิ่งกวนใจโผล่ขึ้นมาขวางสายตา มันคือหน้าต่างสีน้ำเงินโปร่งใสพร้อมข้อความไม่ยาวนัก ผมแกล้งไม่สนใจมัน ผมกำลังมีสมาธิกับสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้

ผมกลับไปสนใจคู่สนทนา มันไม่น่าประหลาดใจที่คนกลุ่มนี้จะโมโห เพราะผมดันเพิ่มเงื่อนไขจากปืนหนึ่งกระบอกเป็นสองกระบอกโดยไม่ได้บอกล่วงหน้า แต่ผมมีเหตุผลที่ไม่สามารถอธิบายอีกฝ่ายได้

"ทุกคนต้องเสี่ยงกันทั้งนั้นแหละ" ผมเตือนสติพวกเขาว่าอย่ามาเรียกร้องความเห็นใจ "พวกคุณมาช้าทำให้ผมเสียเวลา ที่ผมขอไปถือเป็นค่าปรับ"

บางคนอาจคิดว่าเวลาเป็นสิ่งที่ได้มาฟรี ๆ แต่หลายคนก็รู้ว่าเวลาในชีวิตของพวกเรามีอยู่อย่างจำกัด และนั่นทำให้ในแต่ละวันเราเลือกทำกิจกรรมได้จำกัด และยิ่งในยุคนี้ที่ซอมบีเต็มบ้านเต็มเมือง จำนวนชั่วโมงที่เหลืออยู่ของแต่ละคนในแต่ละวันก็ยิ่งสั้นลง พอมาคิดว่าหนึ่งชั่วโมงอันมีค่าที่ผมสามารถล่าได้อย่างเต็มที่ถูกขโมยไปเพราะคนไม่รักษาเวลา ผมก็อดคิดไม่ได้ว่าการแลกเปลี่ยนครั้งนี้ไม่ยุติธรรมแล้ว

แม้ผมจะเข้าใจแหละว่าอีกฝ่ายไม่ได้มัวแต่ไปเอ้อระเหยลอยชาย สาเหตุที่มาช้าคงเพราะพวกเขาถูกซอมบีโจมตีระหว่างเดินทางมายังที่นัดหมาย

"อย่าเสียเวลาต่อรองอีกเลยค่ะ คุณก็บอกเองนี่คะว่าแถวนี้ไม่ปลอดภัย" หญิงสาวที่ดูเด็กที่สุดในกลุ่มพูดขึ้น

ผมเพิ่งรู้ว่าไม่ใช่แค่หน้าตาของเธอที่เหมือนนักร้องวัยรุ่นชื่อดังในโลกของผม แม้แต่น้ำเสียงของเธอก็ยังเหมือนด้วย พอมานึกดูดี ๆ ก่อนหน้านี้เพื่อนของเธอก็เรียกเธอว่า แอน… อืมม ชื่อก็เหมือนอีก แต่อาจจะแค่บังเอิญก็ได้

"ปืนกระบอกเดียวก็ได้ แต่ผมอยากได้กระสุนเพิ่ม อย่างน้อยก็…"

[แฝดสาม #1: สาวซามูไรขำกับการต่อรองของคุณ]

"ปืนกระบอกเดียว ไม่เพิ่มอะไรให้อีก" ชายร่างใหญ่ไม่ยอมอ่อนข้อให้

พอเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ยอมเพิ่มจำนวนปืนให้เป็นสองกระบอก หรือแม้แต่เพิ่มเติมกระสุนให้ ผมก็ใช้วิธีการเจรจาว่าจะลดจำนวนอาหารแห้งที่จะส่งมอบให้บ้าง

…ถ้าไม่ใช่เพราะถูกมิชชันบังคับมา อย่างผมคงไม่ต้องมาเสียเวลากับอะไรไร้สาระแบบนี้หรอก…

[มิชชัน: แลกเปลี่ยนของ (0/1)]

[รายละเอียด: ทำการแลกเปลี่ยนสิ่งของกับผู้อื่น สิ่งของนั้นจะเป็นของที่ได้มาจากระบบหรือเป็นทรัพย์สินอื่นก็ได้ แต่คอลเลคเตอร์ต้องมั่นใจว่าเป็นการแลกเปลี่ยนที่ฝ่ายตนได้กำไร]

[รางวัล: +1 ไหวพริบ, มิสเซลเลเนียสแพ็ค วัน x 5]

…ค่าสถานะไหวพริบฟรี แถมยังได้แพ็คฟรีห้าแพ็คด้วย ยังไงงานนี้ก็ถอยไม่ได้…

ครั้งนี้ผมเหลือบมองหน้าต่างสีน้ำเงินโปร่งแสงที่ผมตั้งใจเปิดมันเอง หน้าต่างมิชชันยังคงขึ้นมาแบบเดิม ตัวอักษรสีแดงย้ำตรงที่บอกว่า 'ต้องมั่นใจว่าเป็นการแลกเปลี่ยนที่ฝ่ายตนได้กำไร'

…ประโยคนี้แหละทำให้ผมอ่อนข้อไม่ได้…

หลังจากยื้ออยู่พักหนึ่ง ความดื้อดึงของผมก็ชนะ ในที่สุดคนทั้งสี่ก็ประชุมกัน พวกเขาจำเป็นต้องได้อาหารติดมือกลับไปในจำนวนที่วางแผนไว้ ดังนั้นการแลกเปลี่ยนจึงจบลงที่ผมได้ปืนหนึ่งกระบอกกับกระสุนเพิ่มอีกเล็กน้อย

…อันที่จริง ผมไม่ได้อยากได้กระสุนแค่จำนวนที่พวกเขายอมให้มาหรอก แต่ที่ได้มาก็พอให้ความรู้สึกที่ว่าได้กำไร แค่นี้แหละจะทำให้เจ้าหน้าต่างสีน้ำเงินหายไปได้ พร้อมกับผมได้รับรางวัลที่ควรจะเป็นของผม…

[มิชชัน: แลกเปลี่ยนของ (1/1)]

[คุณทำมิชชันสำเร็จ]

[คุณได้รับสถานะไหวพริบเพิ่ม 1 หน่วย]

[คุณได้รับมิสเซลเลเนียสแพ็ค วัน 5 แพ็ค]

[ลุงยามวัยดึกภูมิใจกับความสำเร็จของคุณ]

ผมคิดว่ามันจะจบลงด้วยดี จนกระทั่งวินาทีที่รู้ตัวว่าอาคารร้างที่พวกเราใช้เป็นสถานที่นัดแลกเปลี่ยนของได้ถูกล้อมไว้หมดแล้วทุกทาง