ตอนที่40.

เป็นไปตามที่หลงจือหยางคาดการณ์ ดังนั้นจึงมีการเรียกประชุมห้องโถงใหญ่ที่มีเก้าอี้เสริมเข้ามาอีกหลายร้อยตัว ผนังห้องด้านหน้ากำลังฉายถึงข่าวเหตุการณ์เมื่อคืนที่ผ่านมา

"อย่างที่เห็นว่ามีหลายตระกูลล่มสลายและผู้สูญหายที่คาดว่าจะเป็นกลุ่มกบฏ อีกทั้งร้อยสามเสาหลักยังเสียชีวิตไปหลายสิบคน บางคนหายไปอย่างไร้ร่องรอย"

"ข้อมูลตรงนี้กล่าวได้ว่าผู้คนกลุ่มนั้นเป็นกบฏและเป็นการประกาศสงครามกับทางเราอย่างชัดเจน คาดว่าน่าจะลงมือในเร็ววัน"

"วันนี้นอกจากจะร่วมไว้อาลัยแล้ว กิลด์ของเรากับอัศวินสีชาดจะต้องคอยปกป้องผู้คนที่มาร่วมงาน"

เสวียนอวี้แจกแจงรายละเอียดก่อนจะแบ่งเป็นกลุ่มๆเพื่ออยู่ตามพื้นที่ต่างๆ ในขณะที่เกอบางคนอยู่ตามจุดที่กำหนดตามระยะทางที่สามารถครอบคลุมได้ อย่างเกาเทียนเย่เองก็มีอาณาเขตกว้างจึงเลือกที่จะอยู่ในกิลด์แทน

"ถ้าเป็นไปตามที่คาดการณ์ มีโอกาสที่วันนี้จะถูกปั่นหัวมากที่สุด พวกมันอาจจะไม่รอเวลา ฝากด้วยนะ"เสวียนอวี้ย้ำอีกครั้งเป็นอันจบการประชุม ก่อนที่รถจะเคลื่อนที่ไปลานกว้างเพื่อเข้าร่วมพิธีไว้อาลัยให้กับสมาชิกร้อยสามเสาหลักที่เสียชีวิตไป

ในส่วนของตระกูลที่ล่มสลายหรือผู้คนที่ถูกฆ่าจะถูกจัดพิธีในประเทศของตัวเอง อย่างตระกูลเบลซจากประเทศA และตระกูลผู้ใช้คทาในประเทศอื่นๆ

ผู้คนหลายพันคนเดินทางเข้าร่วมพิธีไว้อาลัย หลงจือหยางจูงมือคนรักอย่างเยว่ชิงในชุดสุภาพยืนด้านหน้าสุด เมื่อเห็นเฉินจงอีก็พยักหน้าทักทายไปหนึ่งที

"เสียใจด้วยนะ"หลงจือหยางกับเยว่ชิงเอ่ยพร้อมกัน หวังจีเว่ยพยักหน้าดวงตาแดงก่ำ ขอแค่ได้แก้แค้น ได้ฆ่ามันเองกับมือ เขาคงจะปล่อยวางความแค้นลงได้บ้าง

"ตอนนี้ได้เวลาตามสมควรแล้ว"พิธีกรเตรียมเริ่มพิธีการเมื่อเห็นผู้คนทยอยเดินเข้างานกันจนหมดแล้ว แต่ยังไม่ทันพูดจบ ดันเจี้ยนขนาดใหญ่ก็ปรากฏ ก่อนที่ชายชุดดำใบหน้าที่คุ้นเคยจะเดินออกมา หนึ่งในกบฏหวังเซียวหมิง

"ไอ้สารเลว"หวังจีเว่ยเตรียมพุ่งเข้าใส่ แต่เฉินจงอีคว้าเอวไว้ได้ทัน

"อย่าวู่วาม หมอนั่นไม่ใช่หวังเซียวหมิงที่นายรู้จัก"เฉินจงอีกอดเอวอีกฝ่ายแน่น

"ปล่อย ฉันจะฆ่ามัน"แส้เพลิงปรากฏขึ้นในมือก่อนที่หวังจีเว่ยจะสะบัดให้ฟาดหน้าอีกฝ่าย หวังเซียวหมิงเพียงแสยะยิ้มคว้าแส้มากำแล้วกระชากน้องเมียให้เข้ามาในอ้อมกอด

"พาคนอื่นๆออกไปจากที่นี่"สิ้นคำสั่งของหลงจือหยางคนในกิลด์ก็เร่งอพยพผู้คนออกจากพื้นที่หากเกิดการปะทะกันจริงๆจะลดการสูญเสียได้มาก

เฉินจงอีไม่ทันระวังหวังจีเว่ยก็หลุดออกจากอ้อมแขน เยว่ชิงที่เห็นแบบนั้นก็กระโดดกอดหลังหวังจีเว่ย คนที่โดนกอดได้แต่ชะงักเมื่อร่างกายแนบชิดกับหวังเชียวหมิง หางจิ้งจอกของเยว่ชิงก็ฟาดเข้าที่หน้าอย่างจังจนอีกฝ่ายกระเด็นเข้าดันเจี้ยนไป

"ขอบคุณ"หวังจีเว่ยหันมาขอบคุณจิ้งจอกขาวที่ยืนสะบัดหาง โดยที่ด้านหลังมีหลงจือหยางจ้องหวังจีเว่ยตาเขม็ง

เฮ้ๆพ่อหนุ่ม เมียนายต่างหากที่มากอดฉัน ฉันคือผู้บริสุทธิ์

"นายใจเย็นๆหน่อย"เฉินจงอีที่เดินเข้ามาใกล้ตามด้วยคนเก่งๆของกิลด์เดินตามหลังมา

"อืม"อีกคนตอบรับเสียงแผ่วเบาแล้วเก็บแส้กลับที่เดิม

"จะเข้าไปไหม"เฉินจงอีถามคนอื่นๆเพราะไม่รู้ว่าภายในดันเจี้ยนที่เหล่าคนกบฏออกมาได้ ข้างในจะมีอะไรรออยู่ อาจจะเป็นดันเจี้ยนว่างเปล่าหรือไม่ก็เป็นกับดัก

"มาขนาดนี้ต้องเข้าไปกระทืบ"จิ้งจอกขาวยกกำปั้นทุบฝ่ามือของตัวเองแต่หลงจือหยางกลัวคนรักจะเจ็บจึงวางฝ่ามือตัวเองทับฝ่ามือคนรักลงไป เยว่ชิงคลี่ยิ้มกว้างอย่างมีความสุขในขณะที่คนอื่นเหมือนโดนยัดอาหารหมา

"ถ้างั้นก็เข้าไป"หลงจือหยางจับดาบอย่างมุ่งมั่น ถ้าคนรักบอกว่าไปเขาก็จะไป 

"ตามนั้น"เสวียนอวี้เองก็พยักหน้า 

"คนอื่นๆไปตามดูดันเจี้ยนอื่นๆ ไม่ต้องเข้าไปด้านใน รอให้มันแตกออกมาเอง"หลงจือหยางสั่งให้คนของตัวเองไปกระจายข้อความนี้ให้ทั่วถึงกัน เพราะถ้ารอมันแตกออกมาก็มีโอกาสรับมือ แต่ถ้าเข้าไปด้านในแล้วเป็นกับดักจะมีแต่ฝั่งเราที่เสียหาย

หลงจือหยางหลังพูดจบก็เดินเข้าดันเจี้ยนตามด้วยคนอื่นๆที่เข้ามาติดๆกัน ด้านในยังเป็นหวังเซียวหมิงที่ยืนถือมีดอยู่ตรงกลาง

"ไม่คิดเลยว่าจะกล้าเข้ามากันจริงๆ โดยเฉพาะ...น้องเมีย"หวังเซียวหมิงพูดจบก็หัวเราะออกมา ดวงตายังคงจับจ้องร่างกายที่งดงามของหวังจีเว่ยอยู่ สัมผัสที่ได้รับวันนั้นยังติดที่ปลายลิ้นถ้าเฉินจงอีไม่เข้ามาแส่ ไม่แน่เขาอาจจะได้กินน้องเมียไปแล้วก็ได้

"หุบปาก มึงไม่ควรเป็นพี่เขยกู"หวังจีเว่ยตวาดขึ้น

"นั่นสินะ เพราะกูควรเป็นผัวมึงมากกว่า"หวังเซียวหมิงดีดนิ้วหนึ่งครั้ง โกเล็มหินร่างยักษ์ก็ปรากฏขึ้นมาหลายร้อยตัว

เยว่ชิงสะบัดหางพรึบพรับชี้นิ้วไปที่ตัวการราวกับฟ้องหลงจือหยางให้จัดการอีกฝ่าย เพราะโกเล็มส่วนใหญ่เมื่อถูกทำลายไม่ตรงจุดมันจะฟื้นคืนได้ตลอดเวลา และคนที่เรียกมันมาก็คือหวังเซียวหมิง

"ได้"หลงจือหยางรับคำสั่งจากคนรักก่อนจะพุ่งเข้าไปด้านใน โกเล็มสองตัวยื่นแขนมาขวางหลงจือหยางดึงดาบอีกสองเล่มเพื่อฟันให้มันขาดแต่แขนของมันก็ฟื้นฟูอย่างรวดเร็ว 

"โอ๊ะ เห็นไหมว่าแล้วเชียว"เยว่ชิงกระโดดเข้าไปช่วย วิ่งวนหลอกล่อให้โกเล็มออกห่างจากคนรักเพื่อให้หลงจือหยางเข้าไปจัดการหวังเซียวหมิงที่ยืนอยู่ในวงล้อมของโกเล็ม

"หันมาทางนี้เจ้าโง่ ชิ"จิ้งจอกขาวไม่พอใจมากเพราะโกเล็มไม่ได้สนใจเขาเลย ลงมือทุบตีไปมันก็ฟื้นฟูมาอีก

คนอื่นๆก็เข้าไปแยกโกเล็มออกจากหวังเซียวหมิง ในยามที่ความสนใจไปตกอยู่ที่โกเล็มหวังเซียวหมิงก็เดินถอยหลังกลับไปในเงามืดก่อนที่ร่างกายจะโผล่ไปยืนซ้อนอยู่ด้านหลังของหวังจีเว่ย

"เฮ้ย"เสียงร้องของหวังจีเว่ยดังขึ้นก่อนจะดึงเข้าเงามืดจากนั้นก็ปรากฏตัวที่มุมหนึ่งในดันเจี้ยนโดยที่อยู่ในอ้อมกอดของหวังเซียวหมิง ในขณะที่โกเล็มยืนขวางไม่ให้ใครเข้าใกล้ผู้อัญเชิญ

"จีเว่ย"เฉินจงอีตะโกนเรียกอีกฝ่าย ก่อนจะมุ่งทำลายโกเล็มตรงหน้า เยว่ชิงพยายามจะมุดเข้าไปช่วยแต่ก็ถูกขัดขวางไม่ต่างกัน

"ปล่อยกูไอ้ฆาตกร"หวังจีเว่ยตวัดแส้เข้าใส่อีกฝ่าย ยิ่งในใจเต็มไปด้วยความแค้นก็ยิ่งแต่มุ่งเน้นที่จะต้องฆ่าอีกฝ่ายด้วยน้ำมือตัวเอง

"อ่า...ยิ่งโมโหก็ยิ่งมีเสน่ห์"หวังเชียวหมิงเลียริมฝีปากดวงตาจ้องมองเรือนร่างของหวังจีเว่ยอย่างจาบจ้วง ทางฝั่งหวังจีเว่ยเองก็รู้สึกขยะแขยงต่อสายตาของอีกฝ่ายจนอยากจะควักลูกตาของมันออกมาบีบให้สมกับความแค้น

"หุบปาก กูจะฆ่ามึง"สองคนพุ่งเข้าหากันอย่างรวดเร็ว หลงจือหยางเริ่มทลายการฟื้นฟูของโกเล็มและเริ่มกดดันโกเล็มให้เข้าข้างใน เยว่ชิงที่มีช่องว่างก็รีบเข้าไปช่วยหวังจีเว่ย

"นี่แน่ะ"หวังเซียวหมิงที่ไม่ทันระวังและมีความมั่นใจต่อโกเล็มที่ได้มาจึงโดนหางของเยว่ชิงฟาดเข้ากลางหลังเต็มๆ

"อั้ก อย่ามาสอด"หวังเซียวหมิงชี้หน้าเยว่ชิง จิ้งจอกขาวพองขนอย่างโมโหที่โดนต่อว่า ไม่นานหลงจือหยางก็เข้ามาได้อีกคนโดยที่โกเล็มยังโดนจิวอิงและเสวียนอวี้ช่วยทำลายตลอดเวลา

"ว่าเมียฉัน"หลงจือหยางเอ่ยเสียงเครียด ดุสักคำเขายังไม่เคยดุ พอมองหน้าคนรักที่ส่งสายตาปริบๆมาให้ก็ยิ่งไม่พอใจ หลงจือหยางตวัดดาบเข้าฟาดฟันอีกฝ่ายทันที

หวังเซียวหมิงกัดฟันแน่นเพราะรู้ดีว่ารับมือกับหลงจือหยางไม่ไหว ก่อนที่จะล่าถอยแส่ของหวังจีเว่ยก็รัดลำตัวอีกฝ่าย เป็นจังหวะที่หลงจือหยางเสียบดาบเข้าที่หน้าท้องอีกฝ่าย

"อึก"หวังเซียวหมิงยกมือกุมแผลที่ถูกแทง มองหวังจีเว่ยที่เดินเข้ามาใกล้ อีกฝ่ายแสยะยิ้มอย่างงดงามจนหวังเซียวหมิงอยากจะยกมือลูบใบหน้าอีกฝ่ายในยามนี้เสียจริง

เฉินจงอีที่วิ่งเข้ามาใกล้ก็ยืนหอบเล็กๆก่อนจะยื่นมีดสั้นให้อีกฝ่าย หลงจีเว่ยกำมีดแน่นก่อนจะแทงเข้าไปที่หัวใจอีกฝ่าย

"คนอย่างมึงไม่ควรเกิดมาด้วยซ้ำ"หวังจีเว่ยพูดขึ้นอย่างเจ็บแค้น ภาพพ่อและพี่สาวที่นอนจมกองเลือดยังคงปรากฏอยู่ในหัวตลอดเวลา

"อึก ตอนที่โกรธนายโคตรเซ็กซี่เลย อั้ก"หวังเซียวหมิงพูดขึ้นก่อนจะแน่นิ่งในที่สุด เมื่อหวังเซียวหมิงที่เปรียบเสมือนบอสของดันเจี้ยนตาย ดันเจี้ยนก็สลายหายไป

ยามที่พวกเขาออกจากดันเจี้ยนก็พบความวุ่นวายตรงหน้า เมื่อดันเจี้ยนแตกพร้อมกัน เยว่ชิงอมลมจนแก้มพอง เมื่อกี้กำจัดหวังเซียวหมิงไม่ได้อะไรสักอย่าง ตอนนี้ยังต้องมาเหนื่อยที่ด้านนอกอีก

ไก่สูงเมตรกว่าๆหลายพันตัวส่งเสียงกระต๊ากจนขนปลิวว่อนไปทั่วแท่นพิธีแถมคนอื่นๆยังคอยรับมืออย่างกระตือรือร้นที่จะสู้กับไก่

หลงจือหยางมองคนที่ยืนนิ่งก่อนจะสะกิดให้คนรักคืนสติ เยว่ชิงพยักหน้าก่อนจะกระโดดคว้าคอไก่แล้วกระทืบ รู้ไว้นะเทพจิ้งจอกทุกครั้งที่ขยับตัวจะต้องมีของมาติดสินบน หึ

หลงจือหยางส่ายศีรษะแล้วขำออกมา คนรักของเขาน่ารักจริงๆ

เสวียนอวี้ที่ยืนทำสีหน้าปลาตายข้างๆได้แต่ขัดใจ คนรักของแกคว้าคอไก่มากระทืบ แต่เพื่อนรักของเขาก็ยังมองคนรักด้วยฟิลเตอร์น่ารักไม่วางตา คลั่งรักให้มันน้อยๆหน่อยเถอะ

"อิงอิง ซบไหล่พี่มา พี่ต้องการความน่ารักเยียวยาจิตใจเหมือนกัน"จิวอิงเงยหน้ามองอย่างสับสนก่อนจะทำตามที่อีกฝ่ายเรียกร้อง

กว่าจะจัดการดันเจี้ยนที่แตกได้จนหมด กว่าทุกประเทศจะกลับคืนสู่ปกติ กว่าจะได้เริ่มพิธีการไว้อาลัย แต่ละคนก็แทบขาลาก โดยเฉพาะเยว่ชิงที่แทบจะพุ่งตรงไปที่นอน โชคดีที่หลงจือหยางคว้าเอวคนรักไว้ได้ทัน ก่อนจะพาไปอาบน้ำ