ตอนที่37.

ท่ามกลางมังกรนับพันตัวที่กระพือปีกกลางอากาศ กลุ่มคนที่เข้ามาใหม่ทยอยเข้าสู่สนามรบ ผู้คนนับแสนคนที่เป็นราวกับมดปลวกในสายตาของมังกร ต่างยืนประชันหน้าไม่เกรงกลัว ยามนี้เบื้องหลังของพวกเขาคือประชากรนับหมื่นล้านคน ในนั้นมีทั้งครอบครัว เพื่อน และคนสำคัญในชีวิต

{เปิดระบบถ่ายทอดสดไปทั่วโลก จงสิ้นหวังเสียมนุษย์ จงสยบต่อเทพเจ้าผู้ยิ่งใหญ่}

น้ำเสียงเก่าแก่น่าขนลุกดังขึ้นไปทั่วทั้งโลก เบื้องหน้าของแต่ละคนปรากฏหน้าจอสี่เหลี่ยม ภาพที่พวกเขาเห็นคือมังกรที่ลอยตัวอยู่ด้านบนนับพันตัว ในขณะที่มนุษย์หลายแสนคนดูตัวเล็กไปเลย

"ไปกันเถอะ"น้ำเสียงนุ่มทุ้มของหลงจือหยาง เรียกสติของคนที่ยืนท่ามกลางสนามรบ พริบตาเดียวกลีบดอกไม้ก็ปลิวว่อนไปทั่วสนาม จากสตรีผู้มีจิตวิญญาณกระตุ้นความแข็งแกร่ง บางคนที่แข้งขาสั่นก็เริ่มก้าวขาได้อย่างมั่นคง

ภายในสนามรบเต็มไปด้วยพลังวิญญาณที่ปะทุออกมาจากการเรียกจิตวิญญาณเป็นจำนวนมาก เหล่าสตรีถอยออกไปอยู่ด้านหลัง โดยมีเกอที่มีจิตวิญญาณสัตว์อสูรประเภทป้องกันคอยดูแลและปกป้องเอาไว้

ในขณะที่เกอและบุรุษจับกลุ่มล็อคเป้าหมายก่อนจะพุ่งเข้าใส่ เกาเทียนเย่รับหน้าที่ยืนปักหลักอยู่ด้านหน้าสตรีหลายพันชีวิต เต่ายักษ์อ้าปากด้านในมีลูกไฟขนาดใหญ่ก่อนจะพุ่งขึ้นฟ้าเด็ดปีกมังกรให้ร่วง ยามที่เสียงดังตู้มสนั่นขึ้น สงครามก็เปิดฉาก

เยว่ชิงแปลงร่างเป็นจิ้งจอกเก้าหางกัดกระชากหางมังกรใช้ปลายเท้าฉีกทึ้งลำคอจนขาดออกจากกัน ยิ่งมีเวลาจำกัดเขาก็ต้องรีบปลิดชีพเหล่ามังกรให้มากที่สุด ด้านข้างยังมีหลงจือหยางคอยปกป้องไม่ให้มังกรตัวอื่นพุ่งเข้ามาขวางการฆ่าของเยว่ชิง

ดาบนับหมื่นเล่มลอยไปทั่วด้านบน ยามที่มังกรพยายามหลบหลีกก็เป็นช่วงเวลาที่โดนโจมตี ตราบใดที่มังกรร่วงลงพื้นดิน ผู้คนนับร้อยนับพันก็ใส่พลังรุมทึ้งจนเกิดแสงสีระรานสายตา

ท่ามกลางความสิ้นหวังที่ยังคงมีความหวังเล็กๆผู้คนต่างภาวนาขอให้มีปาฏิหาริย์ ขอให้ปาฏิหาริย์นั้นยังคงยืนหยัดเคียงข้างมนุษย์

ตู้ม!!! ลูกไฟจากปากมังกรพุ่งลงมานับร้อยลูก หลงจือหยางพยายามใช้ดาบปะทะเพื่อลดแรงของลูกไฟ ในขณะที่คนอื่นไม่มีความสามารถด้านป้องกันวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว

ร่างกายของเทพอสูรจิ้งจอกเก้าหางเต็มไปด้วยรอยเลือด ปลายหางฉีกขาดจากการปะทะกันได้เพียงห้านาที หลงจือหยางยืนขวางด้านหน้าคอยปกป้องจิ้งจอกที่อ่อนล้า ดาบหลายน้อยเล่มแตกหัก

"อ๊าก"เสียงกรีดร้องของผู้คนดังระงมไปทั่วทั้งสนาม เหล่าสตรีต่างช่วยกันปลดปล่อยพลังรักษาและการเยียวยาอย่างต่อเนื่อง บางคนที่แขนขาขาดก็ช่วยพยุงตัวเองและคนที่บาดเจ็บสาหัสจนหมดสติพากันออกนอกสนามรบ

แพทย์พยาบาลสนามที่มีพลังระดับEขึ้นไปรีบมาช่วยปฐมพยาบาลเบื้องต้น ก่อนที่เปลจะทำการหามส่งไปที่เครื่องบิน เพื่อเคลื่อนย้ายไปยังโรงพยาบาลในที่ต่างๆโดยด่วน

ผู้คนทยอยล้มลงในช่วงห้านาทีแรกราวกับใบไม้ที่ร่วงหล่น ผู้คนทั่วโลกได้แต่ปิดเปลือกตาลงเพราะไม่อยากรับรู้ในช่วงนาทีถัดไป แต่ละคนกลั้นเสียงสะอื้นเมื่อคนในภาพมีคนสำคัญของพวกเขาที่กำลังหายใจรวยริน

"แม่ครับ พวกเขาจะชนะ ใช่ไหม"เด็กชายตัวน้อยเอ่ยถาม ผู้เป็นแม่ยิ้มอย่างฝืนๆ ฝ่ามือหยาบจากการทำงานหนักในอดีตลูบหัวบุตรชายอย่างอ่อนโยน

"แน่นอนครับ ลูกช่วยภาวนาอวยพรให้พวกเขามีชัยก็พอ"สายตาจับจ้องไปที่หน้าจอสี่เหลี่ยม สองมือยกกุมภาวนา ขอทวยเทพอวยพรให้พวกเขามีชัยชนะ

จิ้งจอกขาวยืนหยัดขึ้นอีกครั้งกู่ร้องสุดเสียง ท่ามกลางเสียงตอบรับจากสัตว์อสูรทั้งหลาย ดอกไม้ปลิวไปทั่วสนามรบอีกครั้ง แรงกระตุ้นสร้างความฮึกเฮิม ผู้คนที่ยังสู้ไหวต่างก็ยืนหยัดอีกครั้ง แม้ผู้คนจะล้มลงหลายหมื่นคนที่กำลังอพยพไปยังพื้นที่ปลอดภัย

ฝากฝั่งมังกรไม่ได้น้อยหน้า ซากศพของมังกรเองก็หลายร้อยตัวเช่นกันที่สังเวยให้กับสงครามครั้งนี้ บอสมังกรกู่ร้องออกมาเปิดปากพ่นลูกไฟแรงลงพื้นดิน บรรดามังกรตัวอื่นย่อมทำตาม เป็นอีกครั้งที่หลงจือหยางใช้ดาบที่มีพลังวิญญาณที่ยังเหลืออยู่ใช้มันเพื่อปกป้องเยว่ชิงไปพร้อมคนอื่นๆ

"อั้ก"ดาบขนาดใหญ่ด้านหน้าหลงจือหยางหักลงเจ้าตัวทรุดลงคุกเข่ากับพื้น เยว่ชิงใช้หางประคองคนรักอย่างตื่นตระหนก ความโกรธเกี้ยวปะทุจนขนสีขาวแดงที่ชโลมไปด้วยเลือดพองขึ้น

"ดูแลให้ที"เยว่ชิงยื่นคนรักให้จิวอิงที่นั่งหน้าซีดประคองเสวียนอวี้ที่กระอักเลือดไม่แพ้กัน 

"ครับ"เมื่อจิวอิงรับปาก เยว่ชิงก็พุ่งปะทะกับบอสมังกร ท่ามกลางเวลาที่เหลืออีกสามนาที มังกรตัวที่ใหญ่ที่สุดก็โมโหที่มนุษย์ต่ำต้อยกล้าท้าทาย มันพุ่งชนอย่างไม่ลังเล เยว่ชิงใช้ปลายหางที่เหลือเพียงแปดหางระดมทุบตี 

เช่นเดียวกับมังกรที่อ้าปากกระชากหางสีขาวจนหลุดลอย จิ้งจอกขาวอ้าปากกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด มองคนหลายคนที่ช่วยกันเต็มเต็มพลังวิญญาณให้คนรักก็พุ่งเข้ากระแทกหางหนึ่งหางที่หลุดลอยไปแลกกับขาหลังหนึ่งข้างของมังกร

หลงจือหยางค่อยๆฟื้นคืนสติ ดวงตาคู่คมมองคนรักที่ลอยตัวอยู่กลางอากาศหางที่ถูกกระชากหดหายจนเหลือเพียงสามหาง ยามที่ร่างกายร่วมหล่น บอสมังกรอ้าปากงับกลางลำตัวของจิ้งจอกขาว

ดาบนับหมื่นเล่มรวมเป็นดาบเดียวพุ่งทะยานฟันฉันที่คอของบอสมังกร ศีรษะมังกรขนาดใหญ่ที่หนักหลายตันตกกระทบพื้นจนผืนดินสั่นสะเทือน

หลงจือหยางพุ่งเข้าไปรับจิ้งจอกขาวสามหางที่หายใจรวยริน สตรีหลายสิบคนที่ยังไหวรีบตรงมาช่วยรักษา

"เยว่ชิงได้ยินพี่ไหม"มังกรตัวอื่นคลุ้มคลั่งก่อนจะพุ่งเข้าประชิดหลงจือหยาง เจ้าตัววางร่างของเยว่ชิงให้คนอื่นๆช่วย แววตาเต็มไปด้วยความกงวล ใจหนึ่งอยากอยู่กันคนรักแต่อีกใจหนึ่งก็ต้องปกป้องคนรัก 

หลงจือหยางหลับตาลงก่อนจะสร้างดาบขึ้นมาใหม่นับหมื่นเพื่อปกป้องคนรักของเขาอย่างแน่วแน่ ตราบใดที่เขายังยืนไหว เยว่ชิงจะต้องไม่เป็นอะไร

จิวอิงดึงปลาวิญญาณสีขาวให้คอยปกป้องร่างจิ้งจอกอีกทีหนึ่ง เสวียนอวี้รีบรุดเข้าไปช่วยหลงจือหยาง

สตรีหลายคนค่อยๆทรุดตัวลงนอนแน่นิ่งเมื่อพลังวิญญาณหมดลง เกาเทียนเย่สั่งการให้อินทรีตัวใหญ่หอบร่างสตรีไปที่อื่น ไม่งั้นผู้คนจะล้มตายจำนวนมาก ใครที่สู้ไม่ไหวก็ต้องออกจากสนามรบ ดีกว่านอนให้มังกรเหยียบ

เยว่ชิงคืนร่างรอยเขี้ยวฝั่งลึกของมังกรค่อยๆหายไป ร่างกายค่อยๆฟื้นฟูกลับคืนเป็นปกติ ถึงแม้จะมีสตรีบางคนที่มีใจริษยาแต่ตอนนี้พวกเขาต่างยืนอยู่บนสนามรบหากเยว่ชิงเป็นอะไร หลงจือหยางอาจจะปล่อยให้มังกรถล่มพวกเขาแทน เพราะแบบนั้นช่วยเหลือเยว่ชิงก็เท่ากับช่วยชีวิตน้อยๆของตัวเอง

มังกรบนน่านฟ้าเมื่อไม่มีบอสคอยสั่งการ พวกมันจึงเข้าสู่ภาวะไร้สติ สิ่งเดียวที่มันรู้คือต้องฆ่ามนุษย์ทิ้ง ยามนี้แม้มังกรจะมีราวๆสี่ร้อยตัว แตกต่างจากประชากรมนุษย์ก็เหลือไม่ถึงห้าหมื่นคนเช่นกันที่ยังยืดหยัดในสนามรบไหว

หลงจือหยางที่พลังวิญญาณเต็มเปี่ยมก็มุ่งมั่นที่จะบั่นคอมังกรให้ตกตายกันลงไป แต่ถึงกระนั้นพลังวิญญาณย่อมมีวันหมด เป็นช่วงเวลาเดียวกับแสงสีขาวอ่อนโยนลงมาปกคลุมคนสี่คนในสนามรบ

หลงจือหยางมองร่างกายที่จู่ๆพลังก็เอ่อล้นออกมา เสวียนอวี้มองเคียวยมทูตที่สั่นสะท้านอย่างตื่นตัว เยว่ชิงคืนสภาพเป็นเทพจิ้งจอกเก้าหางอีกครั้งแม้จะหมดเวลาไปแล้ว จิวอิงมองการหลอมรวมปลากลืนวิญญาณสองสี

"อพยพผู้คนออกจากพื้นที่ ออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด"เยว่ชิงตะโกนขึ้น ผู้คนที่ตื่นตระหนกก็ล่าถอยทันที เกาเทียนเย่รีบอพยพแบกร่างของคนที่หมดสติขึ้นหลัง ตามด้วยคนอื่นๆที่ช่วยกันแบกหาม

"ไปกันเถอะตาเฒ่า"คุณชายโจวที่แขนรุ่งริ่งประคองตาเฒ่าหวังเค่อซวนให้ออกจากสนามรบ จิตวิญญาณแต่ละคนแตกหัก หากเยว่ชิงไม่สั่งให้อพยพ เกรงว่าไม่เกินห้านาที จะมีคนอีกนับหมื่นสังเวยชีวิต

"เอาผ้าขาวมาคลุมร่างพวกเขาไว้ด้วย"ร้อยสามเสาหลักถอดถอนหายใจ ผู้คนที่ล้มตายส่วนใหญ่อยู่ระดับEที่อยากเข้าร่วม แม้พวกเขาจะไม่เห็นด้วยก็ตาม เพราะรู้กันดีว่ามีโอกาสตายสูง

"พวกเขาเป็นวีรบุรุษ รวมทั้งสี่คนนั้นด้วย"ผู้คนทยอยเดินทางออกห่างจากพื้นที่สนามรบ บางคนที่ยังคงไหวก็ช่วยกันนำร่างไร้วิญญาณไปยังพื้นที่ส่วนกลางเพื่อจัดพิธีหลังจบสิ้นสงครามครั้งนี้ อีกทั้งยังชดเชยให้กับทางครอบครัวของผู้ที่เสียชีวิต

"พี่ครับ"เยว่ชิงหันไปสบตากับคนรักราวกับจิตวิญญาณของพวกเขาได้เชื่อมต่อกัน พลังของพวกเขาเทียบเท่าระดับศักดิ์สิทธิ์แทบจะทันที หลังจากสิ้นบอสมังกรไป มังกรที่เหลือก็ไม่คณามือคนทั้งสี่

พวกเขาต่างปริดชีพพวกมันอย่างรวดเร็ว ก่อนสายตาทั้งสี่คู่จะมองตรงไปยังชั้นบนสุดของหอคอย

"ดูเหมือนว่างานของพวกเราจะยังไม่จบ"เสวียนอวี้มองเคียวในมือที่สลายหายไปก่อนมองไปยังหอคอยที่ตอนนี้พวกเขารับรู้ได้ว่าเจ้าเทพที่ก่อกบฏกำลังโมโหที่ไม่เป็นไปตามที่คาดหวัง

"หลังจบพิธีไว้อาลัยให้กับเหล่าวีรบุรุษ ผมว่าเราควรบุกหอคอยเพื่อเคลียร์ชั้นที่สิบเอ็ดถึงสิบเก้าให้เร็วที่สุด"เยว่ชิงนึกถึงภารกิจของระบบเลยทีเดียว

"ไม่ ไม่ ไม่ เป็นไปไม่ได้ อ๊ากกกกก"เสียงร้องโหยหวยดังไปทั่วชั้นบนสุดของหอคอย ดวงตาสีแดงก่ำเต็มไปด้วยความเครียดแค้น ไม่ว่าจะเทพองค์ไหนก็ขวางหูขวางตาของมันไปหมด โดยเฉพาะแม่ทัพสวรรค์

"เป็นมัน เป็นมันที่แย่งชิงของของข้า"ไม่ว่าจะที่ไหนเมื่อไหร่ ที่มารดาสรรค์ตั้งใจจะก่อกบฏส่วนหนึ่งเพราะเทพพยากรณ์ได้กล่าวไว้ว่าเทพที่สมควรนั่งบัลลังก์จักรพรรดิเทพ คือแม่ทัพสวรรค์

มารดาสวรรค์ไม่มีทางยินยอม เพราะเดิมทีตนเป็นผู้ยิ่งใหญ่อยู่ใต้เพียงหนึ่งองค์อยู่เหนือเทพนับล้าน ไหนจะความโออ่าของตำหนัก การได้รับความเคารพกราบไว้ต่อเทพที่มีศักดิ์ต่ำกว่า

ในขณะที่เขาชื่นชอบเทพจิ้งจอกเก้าหางก่อนแท้ๆแต่ก็เป็นแม่ทัพสวรรค์ที่ได้ใจอีกฝ่ายไป ทำไมต้องเป็นมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่ว่าสิ่งใดที่เขาต้องการ จะต้องเป็นเขาเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ได้ครอบครอง

ไม่ว่าจะเป็นบัลลังก์จักรพรรดิหรือเทพจิ้งจอกเก้าหางก็ตาม