ตอนที่17.

หลงจือหยางรวบคนขี้แยเข้ามากอด ฝ่ามือลูบศีรษะกับแผ่นหลังคนตัวเล็กคล้ายปลอบประโลม ริมฝีปากพรมจูบหน้าผากงามมองดวงตากลมโตแดงระเรื่อน่ารังแก สายตาของหลงจือหยางมองต่ำไปที่ริมฝีปากจิ้มลิ้มสีแดงสด ใช้ฝ่ามือเชยคางให้อีกฝ่ายแหงนหน้าขึ้น

เยว่ชิงเม้มริมฝีปากแน่นกะพริบตาปริบๆก่อนจะหลับตาลงเมื่อใบหน้าหล่อเหลาของหลงจือหยางโน้มลงมา สัมผัสแผ่วเบานุ่มนิ่มปะทะริมฝีปากความนุ่มหยุ่นบดเบียดจนเยว่ชิงเผยออ้าปาก ปล่อยให้เรียวลิ้นซุกซนเข้าไปหยอกล้อ

"อื้อ"เสียงครางแผ่วเบาในลำคอกระตุ้นความกระหายของหลงจือหยางมากขึ้น เจ้าตัวดูดกลืนราวกับคนกระหายน้ำที่อยู่ท่ามกลางผืนทรายแล้วพบกับแหล่งน้ำที่สามารถต่อชีวิตได้ เยว่ชิงยกมือทุบอกอีกฝ่ายเมื่อเริ่มหายใจไม่ทัน คนตัวเล็กหอบหายใจเข้าปอด มองคนรังแกดวงตาฉ่ำเยิ้ม

หลงจือหยางขบกรามแน่น ก่อนจะยกมือเสยผมหันหน้าไปอีกทาง ถ้าขืนยังอยู่ตรงนี้เขาอาจจะลงมือรังแกอีกฝ่ายมากกว่านี้แน่ๆ

"พี่ไปอาบน้ำก่อน"เยว่ชิงก้มหน้าลงพยักหน้างึกงัก เมื่อเสียงฝีเท้าหายเข้าในอีกด้านของประตู เจ้าตัวก็เอาหน้าจุ่มที่นอนกรีดร้องจนเสียงอู้อี้ ใบหน้าแดงกล่ำเอียงซบไปกับผ้าห่ม สายตาหลุกหลิกจ้องมองไปที่บานประตูห้องน้ำ

[อะแฮ่ม โปรดสนใจระบบ โปรดสำรวจร่างกายตัวเองหลังจากการส่งมอบก้นและเรียวขา]

เยว่ชิงตาโตก่อนจะนึกขึ้นได้ เจ้าตัวกระโดดลงจากเตียงไปที่หน้ากระจก หัวใจดวงน้อยเต้นตุบตับเมื่อเห็นต่างหูที่คุ้นเคยถูกสวมใส่ที่หูข้างซ้าย ก่อนจะนึกได้ว่าหลงจือหยางก็สวมไปแล้วเหมือนกัน

"ใส่ของคู่กันด้วย เขินจัง"เยว่ชิงยืนบิดไปมาหน้ากระจก ส่องแล้วส่องอีกก่อนที่อกเล็กๆจะยืดขึ้นอย่างภาคภูมิใจ

[...] เมื่อไหร่จะสนใจในระบบ สุดท้ายเยว่ชิงก็ลืมไปเลยว่าจะดูอะไร ผ่านไปสักพักหลงจือหยางก็ออกมาจากห้องน้ำ สายตาคู่คมตวัดมองจิ้งจอกน้อยนั่งกอดหมองอิงก็ยกยิ้มมุมปาก

เยว่ชิงเลิกลั่กเมื่อโดนดาเมจคนหล่อเล่นงาน ทุกย่างก้าวที่หลงจือหยางสาวเท้าเข้ามาใกล้ ฝ่ามือเยว่ชิงก็ยิ่งชื้นไปด้วยเหงื่อ

"ผะ...ผมจะไปอาบน้ำ"เจ้าตัวผุดลุกก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำ หลงจือหยางเลิกคิ้วข้างหนึ่ง เป็นแฟนกันแล้วยังเขินอยู่อีก....ก็ น่ารักดี

"พี่เตรียมเสื้อผ้าไว้ให้ เสร็จแล้วเราไปห้างกันนะครับ คืนนี้มีงานเลี้ยง"หลงจือหยางตะโกนบอกก่อนจะเดินไปห้องทำงาน

เยว่ชิงถอดเสื้อผ้าออกมองเรียวขาขาวงดงามราวกับภาพวาด ก้นทั้งสองฝั่งงอนโค้งราวกับลูกพีชทรงสวย ฝ่ามือวางหมับแล้วบีบเบาๆมันทั้งนุ่มนิ่มและแน่นเมื่อตบเบาๆก็ได้ยินเสียงเพี๊ยะๆแล้วก็ตีอย่างสนุกมือ

"สุดยอดไปเลยระบบ"

[point1,121 โฮสต์จะยกระดับระบบเลยไหม ระบบจะได้พักผ่อนหนึ่งวันเต็มๆ]

"อ่า ก็ได้"เยว่ชิงรู้สึกเหงานิดหน่อยเมื่อระบบจะเงียบหายไปหนึ่งวัน แต่ว่าระบบก็ต้องกินต้องใช้เหมือนกัน เยว่ชิงจึงได้แต่ปล่อยไป

[ระบบกำลังยกระดับ จากระดับทั่วไปขึ้นไประดับทองแดงใช้ 100point จากระดับทองแดงไประดับเงินใช้1,000point ระบบจะปิดตัวลงชั่วคราวเป็นระยะเวลายี่สิบสี่ชั่วโมง]

"งืม ไม่มีระบบก็เหมือนขาดป้าข้างบ้าน"

"เปาเปา"ระบบค่อยๆลืมตาขึ้น พื้นที่ที่เขาอยู่อาศัยคือหน้าผากว้างและสูงชัน เบื้องล่างเป็นทะเลกว้างใหญ่ เขาได้ยินเสียงใครบางเอ่ยเรียก แม้จะแปลกใจที่ระบบไม่มีชื่อแต่กลับคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด

เมื่อระบบลืมตาขึ้นในร่างโปร่งแสงกลมๆคล้ายลูกบอลก็เห็นผู้ชายใบหน้างดงามใกล้เคียงกับเยว่ชิงไปหลายส่วน ใบหูสีขาวกับหางสีขาวฟูฟ่องที่เห็นคล้ายดั่งแมว

"ตื่นแล้วรึ ผมมาตามสัญญาที่ให้ไว้ ชีวิตและจิตวิญญาณของผมยกให้คุณ ขอบคุณที่ดูแลเยว่ชิงตามคำขอ"ระบบมองวิญญาณสูญสลายจางๆก่อนที่เงาวิญญาณนั้นจะเข้ามาอยู่ในระบบ เจ้าตัวปิดเปลือกตาอีกครั้งก่อนจะซึมซับพลังวิญญาณ

ความทรงจำครั้งแรกค่อยไหลผ่าน ระบบถูกสร้างขึ้นจากเทพเจ้า เป็นการทดลองครั้งแรก ระบบเป็นเพียงข้อผิดพลาดที่ถูกทอดทิ้ง ถูกเนรเทศให้เฝ้าดินแดนแห่งนี้เอาไว้ซึ่งก่ำกึ้งในโลกวิญญาณ เป็นพื้นที่ที่เหล่าดวงวิญญาณมักจะอธิษฐานเพื่อขอให้เกิดในที่ที่ดี

ระบบติดอยู่ที่นี่นับแสนปีได้ หลงลืมเสียทุกอย่างว่าตัวเองมีคุณค่าใดๆบ้าง รู้แค่ว่าเขาอยู่ที่นี่มานานแล้ว จนได้พบเจอวิญญาณคู่รักที่มาอธิษฐานในทุกๆวัน

พวกเขาทั้งคู่ไม่ได้ขอให้ตัวเองเกิดในที่ที่ดี แต่ขอให้ลูกชายของเขามีความสุข ตลอดหลายปีที่ผ่านมาในทุกๆวันระบบจะได้ยินเสียงแบบนี้จนผ่านไปแปดปีเต็ม จากความสงสัยระบบจึงได้ขึ้นมาสอบถามจนกระทั้งสนิทกับอีกฝ่าย

ระบบใช้พลังน้อยนิดให้คนทั้งคู่ได้เห็นชีวิตลูกชายของพวกเขา หยาดน้ำตาพวกเขารินไหลเมื่อเห็นลูกชายในสภาพที่ไม่มีความมั่นใจ ก่อนที่จิ้งจอกหนุ่มตัวนั้นจะเอ่ย

"เยว่ชิงเคยปั่นจักรยานล้ม ต่อมาเขาก็ไม่มั่นใจที่จะจับมันอีก จนได้พวกเราเอ่ยกระตุ้นและบอกว่าเขาทำได้ดีแค่ไหน เยว่ชิงถึงได้กลับมาปั่นจักรยานอีกครั้ง"ระบบรับฟังเงียบๆ เขาไม่มีความเข้าใจในเรื่องพวกนี้ ก่อนจะได้ยินแมวหนุ่มพูด

"ถ้าเยว่ชิงไม่มีเพื่อน ไม่มีคนคอยให้กำลังใจเขาจะสูญเสียความมั่นใจทั้งหมดของเขา"ระบบไม่ได้พูดอะไร นอกจากรับฟัง

คู่รักสองคนนี้ใช้ทุกช่วงเวลาไปกับการดูเด็กน้อยของเขาอย่างมีความสุข ก่อนคนเป็นพ่อแม่จะปลื้มปริ่มเมื่อเห็นลูกรักมอบของขวัญวันเกิดให้ผู้ชายเป็นครั้งแรก

"ดูสิที่รัก ลูกเราโตแล้ว"จิ้งจอกหนุ่มใช้หางตัวเองพันหางเจ้าแมวเอาไว้

"ใช่ ลูกเราโตแล้ว แต่โตช้ากว่าเรานิดหนึ่ง สิบห้าเราก็แอบแซ่บกันแล้ว"ไม่น่าแปลกใจเพราะพวกเขาเป็นเด็กกำพร้าเหมือนเกอคนอื่นๆ

"หน่อยแน่ กล้าดียังไงถึงได้เทของขวัญลูกฉันห่ะ ถ้าออกไปได้นะ จะทุบตีให้ลืมวันลืมคืนไปเลย"เจ้าแมวไม่พอใจอย่างมาก ลูกชายที่แสนขาดเขลาของพวกเขาพกความมุ่งมั่นเล็กๆในการมอบของขวัญเชียวนะ

"พ่อหนุ่มนั่นน่าสนใจแถมดูคุ้นๆ"จิ้งจอกหนุ่มเอ่ย ใช้นิ้วเรียวจิ้มๆไปที่ศีรษะ

"อืม คุ้นจริงๆด้วย"คู่รักหันไปมองหน้ากัน ภาพจำเด็กคนหนึ่งอายุเพียงไม่กี่ปีเข้าดันเจี้ยนเพื่อรวบรวมเหล่าคนมีฝีมือ ทั้งสายตาและวาจาที่ยังสลักในความทรงจำของพวกเขา

"ถ้าเป็นเด็กหนุ่มคนนี้คงไม่เป็นอะไร เปาเปาเรามาแลกเปลี่ยนกันไหม"จิ้งจอกหนุ่มเอ่ยอย่างมีความหวัง

"ระบบไม่มีพลังมากพอที่จะช่วยเหลือ"

"ชีวิตและวิญญาณของฉัน ฉันไม่ต้องการไปเกิดใหม่ เอาพลังวิญญาณของฉันไปเปาเปา"

ระบบชะงักงันอย่างสงสัย ระบบติดอยู่ตรงนี้หลายปียังอยากไปเกิดใหม่เลยแล้วทำไมคนพวกนี้ถึงไม่อยากไปเกิด

"มันคุ้มเหรอ เพื่อเด็กคนนั้น"ระบบมองภาพเด็กหนุ่มสวมแว่นท่าทางเอื่อยเชื่อยราวกับไม่มีพลังชีวิต

"มันคุ้มแน่นอน เพราะเขาเป็นลูกของเรา"จิ้งจอกหนุ่มกับเจ้าแมวหนุ่มจับมือกัน ศีรษะของพวกเขาคลอเคลียกันไปมา

"เงื่อนไข"ระบบเอ่ยออกมา

"ความมั่นใจและลูกเขยคนนั้น"จิ้งจอกหนุ่มพูดขึ้น

"ระบบรับวิญญาณมาได้แค่คนเดียวในตอนนี้"ระบบยังคงลังเล เพราะไม่อยากให้คู่รักคู่นี้ต้องทำอะไรเพื่อเด็กคนนั้น ในตอนนี้พวกเขาอยู่คนละโลกกัน

"ฉันเอง ขอให้พลังวิญญาณของฉันให้เจ้าตัวน้อยได้เก่งกาจ ขอให้จิ้งจอกน้อยแปลงกายเป็นเทพอสูร"จิ้งจอกหนุ่มเอ่ยอย่างมั่นใจ ขอเพียงพลิกสถานการณ์ได้ครั้งเดียว เกอทั่วโลกจะได้รับชีวิตใหม่ ไม่ต้องคอยอธิษฐานให้เกิดในที่ดีๆ

"แต่ทุกๆครั้งจะเผาผลาญวิญญาณของนาย ตามเงื่อนไขที่เปิดใช้งาน"ระบบสร้างขึ้นจากพลังของเทพเจ้า ย่อมสามารถสร้างเทพอสูรได้แน่นอนอยู่แล้วและอาจจะเกิดผลกระทบบางอย่างด้วย

"ไม่เป็นไรเลย ก็เขาเป็นจิ้งจอกน้อยของพวกเรานี่"ระบบถอนหายใจก่อนจะดึงวิญญาณจิ้งจอกหนุ่มเข้ามา เจ้าแมวหนุ่มซับน้ำตาจางๆเมื่อคู่ชีวิตได้หายไปแล้ว ดวงตากลมโตแบบเดียวกับเยว่ชิงจ้องมองพลังสีขาวจางๆหมุนวนรอบตัวระบบ

"ถ้าวันไหนที่เยว่ชิงได้อยู่กับลูกเขย ได้โปรดมารับผม"แมวหนุ่มเอ่ยกับระบบที่จางหายไป ใบหน้าหวานก้มหน้าลงต่ำก่อนจะร่ำไห้ออกมา ฝ่ามือที่เคยวางทับมือของคู่ชีวิตสัมผัสถึงความว่างเปล่า ก่อนจะปลอบประโลมจิตใจ

"คำอธิษฐานจากแมวปีศาจเก้าหาง ขอยกหางทั้งเก้าเป็นเครื่องบรรณาการ ขอรับด้ายแดงอันเป็นนิรันดร์ให้กับลูกชายและคู่ครองของเขา"

พลังอำนาจของความรักของพ่อแม่ที่มีต่อลูกแม้แต่เทพเจ้าก็ไม่อาจขวางกั้น ระบบที่เคยเป็นเพียงสิ่งผิดพลาดเมื่อลงไปยังโลกกระจายพลังวิญญาณทำให้เกอบางคนรับรู้ถึงการยกระดับ พวกเขาคือสัตว์อสูรโบราณและสัตว์อสูรในตำนาน รอคอยเพียงเทพอสูรที่จะเป็นจ่าฝูงของพวกเขา

ระบบได้เข้าหาเยว่ชิง ก่อนจะเรียนรู้ลักษณะนิสัยและมอบเงื่อนไขตามแบบที่จิ้งจอกหนุ่มต้องการ อยากให้ลูกสวย อยากให้ลูกชายเจอลูกเขยบ่อยๆ มอบของสุดพิเศษให้ราวกับลดแลกแจกแถม ระบบเอือมระอาขนาดไหนแต่ก็ไม่ขัดขวาง

"ลูกเขยวิ่งตอนเช้า มอบภารกิจให้วิ่ง"

"ลูกเขยกินกาแฟ มอบภารกิจกาแฟให้"

"ลูกเขยหล่อมาก แหม่...ลูกเรานี่ตาถึง"

"ลูกชายตัวน้อยของปะป๊างดงามมาก ไม่หลงให้มันรู้ไป"

"อยากลูบผมจิ้งจอกน้อยเหมือนกันนะ อิจฉาลูกเขยจริงๆ ที่ตรงนั้นมันเคยเป็นของเราแท้ๆฮึ่ม"

"จิ๊ สตรีพวกนี้คิดหาเรื่องจิ้งจอกน้อย จัดการมันเลยลูก ถ้าสู้ไม่ได้ไปฟ้องลูกเขย"

ระบบได้แต่มอบภารกิจตามความต้องการของจิ้งจอกหนุ่ม โชคดีที่จิ้งจอกหนุ่มตัวนี้ไม่สามารถพูดคุยกับจิ้งจอกน้อยได้และระบบไม่สามารถบอกเรื่องนี้กับเยว่ชิงได้เช่นกัน