คุณชายชุดขาว

"ดูนายของเจ้าสิ นางไม่เคยฝึกเรื่องการทำตัวให้เป็นคุณหนูหรืออย่างไร?"

จินหมิงรีบตอบเต็มเสียง "เคยสิเจ้าคะ คุณหนูของข้าได้เรียนเรื่องมารยาทการวางตัว และคุณหนูก็ทำได้เป็นอย่างดี ดีกว่าคุณหนูคนอื่นด้วยซ้ำ..."

"เจ้าดูเหมือนโกหก แต่ก็ดูไม่ได้พูดปด" เขาเอ่ยอย่างฉงนใจ

จินหมิงหน้าตาเริ่มงุนงงเมื่อมองไปยังนายของตน แต่ก็ตอบชัดถ้อยชัดคำ "ข้าน้อยพูดความจริงเจ้าค่ะ แต่ว่า…ตอนนี้ข้าน้อยก็ไม่รู้แล้ว"

ชายหนุ่มอมยิ้มหน้าบาน 'ดูท่าการพานางไปเดินเที่ยวในเมืองคงสนุกเป็นแน่'

"คุณหนูฉี รอข้าด้วย!" ชายหนุ่มก้าวยาว ๆ ไม่กี่ก้าวก็ตามหลังสาวน้อยที่เดินนำไปไกลลิ่วได้ทัน

เมื่อทั้งสามเดินผ่านสวนดอกไม้ขนาดใหญ่มาจนถึงส่วนกลางของจวนก็พบกับเรือนหลายหลังที่ตั้งอยู่ไม่ห่างและไม่ใกล้กันมาก ราวกับเป็นพื้นที่ส่วนตัวของคนหลายคน บริเวณรอบเรือนมีสนามหญ้าและแปลงดอกไม้ถูกจัดไว้อย่างสวยงามยิ่ง

อีกทั้งหน้าเรือนแต่ละหลังยังมีสตรีนั่งเล่นอยู่ตามสนามหญ้า ชิงช้า หรือคุยกันใต้ต้นไม้ใหญ่อย่างสนุกสนาน ดูแล้วเพลินตายิ่ง

เมื่อเฮ่อซินหมิงเห็นก็รู้ได้ทันทีว่าเรือนแถวนี้เป็นเรือนของคุณหนูแต่ละคนเป็นแน่ นึกย้อนไปถึงบ้านทรุดโทรมที่ตนเองอาศัยอยู่

'บ้านแถวนี้สร้างอย่างประณีตงดงาม มีสวนเล็ก ๆ บ้านหลังนั้นคับแคบทรุดโทรม แต่มีป่าไผ่ทั้งผืนเป็นพื้นที่ให้วิ่งเล่นได้ด้วย'

นางยิ้มแป้นอย่างอารมณ์ดี ชายหนุ่มที่เดินตามหลังเมื่อหันไปสบสายตาของสตรีหลายคนที่มองมาเขาก็ส่งยิ้มกลับทักทายพวกนางอย่างเป็นมิตร

เดินไปอีกสองเค่อก็มาถึงประตูไม้สีแดงบานใหญ่ดูแข็งแกร่งและแสดงถึงอำนาจได้เป็นอย่างดี ทั้งสองข้างประตูมีองครักษ์ใบหน้าเย็นชายืนเฝ้าอยู่

เมื่อทั้งสองเห็นชายหนุ่มที่เดินมาก็หันไปเปิดประตูหนานั้นทันที สาวน้อยในอาภรณ์สีเขียวหม่นกระโดดโลดเต้นอย่างกระตือรือร้นรีบวิ่งไปรออยู่หน้าประตูด้วยใจที่เต้นรัว

ประตูที่ค่อย ๆ แง้มออกเกิดเป็นแสงอาทิตย์สะท้อนแทรกออกมา สาวน้อยหรี่ตาครู่หนึ่งก่อนจะตาโตอ้าปากกว้างด้วยความตื่นเต้นเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

"นี่มันวิเศษไปเลย! คนเดินเต็มไปหมด แถมสองข้างทางยังมีอะไรก็ไม่รู้วางเรียงระยิบระยับไปหมดเลย!!" เฮ่อซินหมิงกำลังจะกระโจนข้ามธรณีประตูก็ต้องสะดุดกึกเมื่อมีแรงกระชากจากด้านหลัง

"เจ้าอย่าใจร้อนมากนัก หากรีบไปแล้วพลัดหลงกับข้า เจ้าจะลำบากเอาได้" เขาอดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นสาวน้อยตาลุกวาวร้องอุทานราวกับหมาน้อยอดอยากได้อาหาร

"ถ้างั้นเรารีบไปกันเถอะ!" เฮ่อซินหมิงเอ่ยแล้วก้าวเดินนำคนทั้งสองออกไปด้วยสีหน้าสดใสยิ่งกว่าตะวันที่อยู่บนท้องฟ้า

แคว้นฮุ่ยเหวินถือเป็นแคว้นใหญ่ที่มั่งคั่งร่ำรวยจากการค้าขายเพราะเป็นแคว้นที่ตัดผ่านระหว่างแคว้นจิ้งฉวี่ แคว้นฟู่จิน แคว้นต้าหย่ง และหุบเขาหนิงหลง ดังนั้นไม่ว่าพ่อค้าคหบดีใหญ่ต้องการจะไปทำการค้าข้ามแคว้นใดก็ต้องผ่านทางแคว้นฮุ่ยเหวินก่อน แคว้นนี้จึงมีสินค้ามากมายของทุกแคว้นมารวมกัน แคว้นฮุ่ยเหวินจึงถือว่าเป็นจุดศูนย์กลางของการค้าขายกันเลยทีเดียว

"อาหมิง ดูนี่สิ มันคืออะไร? น่ากินจังเลย ใช่ของกินรึเปล่านะ?" นิ้วเรียวเล็กชี้ไปยังร้านแรกที่มีขนมหลากสีสัน จินหมิงเห็นแล้วก็เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเกรง ๆ "ผลไม้อบแห้งเจ้าค่ะ...คุณหนู…แต่ว่าเราไม่มี…"

"เจ้าอยากกินใช่หรือไม่…เลือกสิ" คุณชายรองไป๋เอ่ยด้วยรอยยิ้ม ทว่าจินหมิงกลับสะดุ้งด้วยความกังวล

"คุณชายไป๋เจ้าคะ…คือว่าคุณหนูของข้า…"

"ข้าจะจ่ายให้เองเจ้าไม่ต้องห่วง เจ้าก็ไปเลือกมาด้วยสิ" เขาตอบอย่างจริงใจ จินหมิงได้แต่ขอบคุณแต่ไม่กล้ารับน้ำใจนี้

"อื้ม!…อร่อยจัง อันนี้มันเปรี้ยว ๆ ส่วนอันนี้มันหวาน ๆ อาหมิงลองกินดูสิ" จินหมิงยังไม่ทันปฏิเสธก็ถูกผลไม้อบแห้งอุดปากเสียก่อน นางจึงได้แต่เคี้ยวผลไม้ชิ้นนั้นและส่งยิ้มกลับไปให้ผู้เป็นนาย "อันนี้หวานอร่อยดีเจ้าค่ะ"

เมื่อกินไปได้ครบทุกสีเฮ่อซินหมิงก็เพิ่งนึกขึ้นได้ "ตายละ! ท่านจ่ายให้ข้าแต่ข้าลืมแบ่งท่านเลย อย่าถือสาข้าเลยนะ ท่านลองกินก่อนสิ"

ถุงกระดาษถูกยื่นมาตรงหน้าชายหนุ่ม เขาเหล่สายตามองไปทางสาวรับใช้ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงน้อยใจ "เจ้าก็ป้อนข้าเหมือนที่ข้าเคยป้อนให้เจ้าสิ"

เฮ่อซินหมิงเหลือบตามองบนครุ่นคิดก่อนจะตอบออกมา "ก็ได้"

ชายหนุ่มยิ้มร่าก่อนจะโค้งตัวลงอ้าปากขณะที่สาวน้อยยื่นผลไม้มาให้ ชายหนุ่มมองดวงตากลมโตนั้นด้วยความสุขใจทว่ารสชาติที่ไหลลงคอเมื่อเริ่มเคี้ยวนั้นทำเอาเขารีบหันหลังแล้วแทบคายทิ้ง

"อะฮ่า ๆ ๆ " เสียงหัวเราะลั่นอย่างสะใจของคุณหนูฉีอันหนิงทำให้เขาไม่กล้าคายของในปากออก แต่สีหน้าที่บิดเบี้ยวนั้นก็ทำให้รู้ว่าผลไม้อบแห้งชิ้นนั้นรสชาติเป็นเช่นไร

ใบหน้าชายหนุ่มแดงก่ำเมื่อหันกลับมา รสชาติเปรี้ยวสุดขั้วขึ้นสมองนั้นยังติดอยู่ทั่วปากเช่นเดียวกับเสียงหัวเราะลั่นนั้น

"โอ๊ะ! นั่นอะไร อาหมิงไปดูกันเร็ว!" ความสนใจถูกเปลี่ยนทิศทางในทันทีเมื่อสายตาหันไปเห็นของกินที่ร้านถัดไป คุณชายไป๋ที่น่าสงสารได้แต่ทำหน้าตาบิดเบี้ยวเดินตามสองสาวต้อย ๆ

ผ่านมาหลายร้านที่มีแต่ของกินทำเอาชายหนุ่มต้องลอบถามสาวใช้ที่ยืนรอเจ้านายเลือกซาลาเปาอยู่ด้วยความใคร่รู้

"เจ้านายเจ้าจะไม่ไปร้านขายเครื่องประดับ ร้านเสื้อผ้าเลยรึ?"

จินหมิงยิ้มอ่อน ๆ พร้อมกับส่ายหัว "ข้าก็ไม่ทราบ ท่านก็ลองชวนคุณหนูไปสิเจ้าคะ"

เมื่อเขายื่นเหรียญอีแปะให้กับพ่อค้าเสร็จก็พูดกับเฮ่อซินหมิง "ข้ามีร้านนึงน่าสนใจ เจ้าอยากไปหรือไม่?"

"ร้านอะไรล่ะ?" เฮ่อซินหมิงมองอาหารในอ้อมแขนด้วยสายตาเปล่งประกายโดยไม่มองไปยังคนถามเลยด้วยซ้ำ

"เจ้าตามข้ามา"

......….

"ข้าว่าอันนี้เหมาะกับเจ้านะ" กำไลสีเงินส่องประกายวิบวับถูกยื่นมาเบื้องหน้า เฮ่อซินหมิงที่คาบซาลาเปาอยู่ในปากยังไม่ทันได้เอ่ยอะไรก็มีเสียงขัดขึ้น

"ไม่เจ้าค่ะ คุณหนูผิวขาวต้องเส้นนี้ถึงจะเหมาะเจ้าค่ะ"

"ถ้าเช่นนั้น…เส้นนี้เล่า เป็นไข่มุกเม็ดใหญ่เชียว"

"แบบนั้นข้อมือคุณหนูหักพอดีเจ้าค่ะ ข้าว่าสร้อยไหมถักเส้นนั้นก็ดูดีนะเจ้าคะ"

"สายตาเจ้าไม่ดีเลยนะ สร้อยคนจนแบบนั้นจะใส่ทำไม ข้าว่านี่ดีกว่า"

เสียงถกเถียงกันของทั้งสองฝ่ายดังกลบฝีเท้าที่เริ่มเดินเตาะแตะไปทางอื่น เฮ่อซินหมิงที่ทำจมูกฟุดฟิดค่อย ๆ เดินตามกลิ่นหอมนั้นไปอย่างหลงใหล

สองเท้าของนางพามาหยุดอยู่หน้าร้านขนมน้ำตาลปั้นที่มีชายวัยชรากำลังวาดน้ำตาลให้เป็นลายเส้นสวยงาม เฮ่อซินหมิงร้องอย่างตื่นตาตื่นใจดังไม่แพ้กับเด็ก ๆ ที่ยืนห้อมล้อมแผงร้านของชายชรา

ชายเสื้อสีขาวที่โผล่เข้ามาในสายตา นางกระตุกชายแขนเสื้อสีขาวนั้นดึงให้มาดูสิ่งที่อยู่ตรงหน้า "ท่านดูสิ!"

เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับนางจึงหันไปมองด้วยความฉงนใจ ทว่าคนในอาภรณ์สีขาวที่อยู่ตรงหน้ากลับไม่ใช่คุณชายรองไป๋เฟิง

"อ้าว!…คุณชายทอยเต๋านี่นา!?!"