บทที่ 156-1 ไกลสุดขอบฟ้า

บทที่ 156-1 ไกลสุดขอบฟ้า

ในตอนนี้ ฉินจือเหยียนนอนหลับสบายยิ่งนัก จนเขาไม่อยากตื่นขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย

ในความฝัน เหมือนว่าเขาได้กลับไปยังหมู่หกตำหนักทางทิศตะวันตกของพระราชวังไท่เหออีกครั้ง ทุกที่ล้วนเต็มไปด้วยเศษกระเบื้องที่ปริแตกและต้นหญ้ารกเรื้อนเหี่ยวเฉา เขายังคงเป็นเด็กตัวเตี้ยๆ ที่ปีนต้นไม้ก็แล้วแต่ยังคงมองไม่เห็นด้านนอกของกำแพงวัง ทว่าเขากลับไม่กลัวเลยแม้แต่น้อย เขามองเห็นระเบียงทางเดินอันดำมืดและทอดยาวของสุสานจักรพรรดิ มองเห็นส่วนลึกของวังหลวงอันเปลี่ยวเหงาและตกอับ มองเห็นใบหน้าเฉยชารังเกียจของบิดามารดา มองเห็นแผ่นหลังของน้องชายที่โดนแส้เฆี่ยนตีเพราะเขา มองเห็นท้องทรายสีเหลืองขนาดใหญ่แห่งด่านชายแดนและเหล่าทหารที่สวมเกราะอันถูกย้อมด้วยเม็ดเหงื่อและเลือดสดๆ แล้วยังมองเห็นนาง ที่สวมชุดสีเขียวมรกตยืนอยู่ท่ามกลางป่าไผ่ ถือขลุ่ยหนึ่งเลาไว้ในมือ มองมาที่ตัวเขาด้วยสายตาอบอุ่น