บทที่ 155-2 เงาไผ่หนาทึบ

บทที่ 155-2 เงาไผ่หนาทึบ

“หืม?” น้ำเสียงใสดังขึ้นในทันที หญิงสาวผู้มีใบหน้าสวยสะอาดหันกลับมา บนหน้าผากมีเม็ดเหงื่อ ผิวขาวเผือด คิ้วตาโก่งโค้ง เป็นความงดงามที่กล่าวเป็นคำพูดมิได้ นางย่นคิ้วพลางกล่าว “คุณชายท่านนี้ มีเรื่องอะไรหรือไม่?”

ทั่วทั้งห้องครัวเงียบงันขึ้นทันที ฉินจือเหยียนตกตะลึงเล็กน้อย ในใจเกิดความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย จึงทำเพียงหัวเราะด้วยน้ำเสียงขมขื่นพลางกล่าว “ขอบคุณน้ำแกงของแม่นางมาก ข้ามาเพื่อกล่าวคำขอบคุณ”

เมื่อหญิงสาวได้ยินดังนั้นก็แย้มยิ้ม น้ำเสียงสดใสเอ่ยว่า “อ้อ เป็นท่านนี่เอง เมื่อครู่ท่านพ่อของข้าเข้ามาสั่งให้ข้าทำ พ่อของข้าเป็นเจ้าของโรงเตี๊ยมแห่งนี้”

ฉินจือเหยียนกล่าวคำขอบคุณอย่างมีมารยาท “ถ้าเช่นนั้น ก็ขอบพระคุณเถ้าแก่ด้วยขอรับ”

“ไม่ต้องขอบคุณ เรื่องแค่นี้ไม่คณามือข้าหรอก” หญิงสาวหัวเราะแล้วพูดว่า “ร่างกายของท่านไม่แข็งแรง ที่นี่ฝุ่นควันมาก ออกไปข้างนอกค่อยพูดกันเถิด”