บทที่ 2 เรียกตัวมาเพื่อให้ไปสมัครคัดเลือกองค์รักษ์เนี่ยนะ!?

ณ บ้านตระกูลโอทิส

ริเชเนีย...

ริเชเนียลูกรัก....มีชีวิตอยู่ต่อไป ต่อให้ต้องหลบซ่อนก็ต้องทำ!!!

ไม่นะ ท่านแม่!!

ริเชเนียกระเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง มือข้างหนึ่งที่ยื่นออกไปคว้าข้อมือแม่ในความฝันนองเลือดนั่น ราวดั่งสั่งเสียเป็นครั้งสุดท้ายเขาจำได้ขึ้นใจ เป็นอีกครั้งที่เขาฝันร้ายต่อจากเมื่อวาน เขาเริ่มรู้สึกจะฝันบ่อยเหมือนกับความทรงจำที่หายไปเริ่มกลับมา

ถ้าความทรงจำวัยเด็กกลับมาอาจจะเป็นเรื่องที่ดีก็ได้ แต่เขากลับรู้สึกหวาดกลัว ในเมื่อสมองเขายังพยายามเตือนด้วยการแสดงความเจ็บตอนพยายามนึกราวกับไม่ให้จดจำเรื่องในอดีตมากเกินไป 

น่าสงสัยว่าตอนนั้นมันเกิดอะไรขึ้น อีกใจก็ไม่อยากรับรู้เอาเสียเลย อยากปล่อยวางไม่ต้องการที่จะจำมันอีกต่อไปเพื่อก้าวไปข้างหน้า

ริเชเนียหันมองหน้าต่างเห็นแสงแดดอ่อนๆส่องเข้ามาในในห้อง บ่งบอกได้ว่า พวกเขาโดนเวทหลับใหลของท่านลุงอย่างแรงขนาดสลบไปทั้งวันแล้วโดนลากกลับมาบ้านโอทิสจริงด้วย

ปัง เสียงเปิดประตูรุนแรงราวกับเดจาวูเมื่อวาน

"โย่ว ริเช่สหายรัก นายตื่นแล้วหรือยัง" 

เสียงทักทายยามเช้าอันสดชื่นของสหายรักสนุกของเขา ขัดจังหวะที่กำลังคิดเรื่องของตัวเองอยู่พอดี จนแอบบ่นตามเดิมไม่ได้"เมื่อไหร่นายจะหัดเคาะประตูซะบ้างเนี่ยวิล"

"พอดีนี่บ้านฉันเลยเปิดได้ทุกห้องโดยไม่ต้องขออนุญาตนาย"วิลเฮล์มพูดออกมาอย่างไม่มีท่าทีสลดหรือรู้สึกผิดสักนิดแล้วเดินเข้ามานั่งที่โซฟาอย่างสบายใจ จนริเชเนียได้แต่ถอนหายใจและมานั่งด้วย

"ดูเหมือนท่านพ่อจะยังเก็บห้องฉันกับของนายเหมือนเดิมเลยนะ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงหลังจากพวกเราหนีออกจากบ้านกัน"

เมื่อวิลเฮล์มเอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมาทำให้ริเชเนียหันไปมองรอบห้องของเขา ของทุกสิ่ง เครื่องใช้ โซฟา เตียงนอน โต๊ะเครื่องเขียนหรือตู้เสื้อผ้า ยังคงเดิมไม่มีการขนย้ายเคลื่อนที่ ไม่มีฝุ่นราวกับมีคนทำความสะอาดเป็นประจำ ท่านลุงไมน์ฮาร์ทอาจจะสั่งสาวใช้อาจจะมาช่วยทำความสะอาดให้ เผื่อตัวเขาจะกลับมาบ้านอีกครั้ง

"ผมสงสัยอยู่อย่างหนึ่งนะวิล"

"อะไรล่ะ?"

"ผ่านมาตั้งสองปีไม่ตามหา แต่ตอนนี้กลับออกมาลากพวกเรากลับบ้านเนี่ยนะ ไม่น่าสงสัยไปหน่อยเหรอ"

เจ้าสหายตัวแสบที่เป็นลูกชายเองก็ไม่อาจตอบได้ จึงแบมือสองข้างทำท่ายอมแพ้อย่างช่วยไม่ได้ ริเชเนียสงสัยการกระทำของท่านดยุคไมน์ฮาร์ทที่ดูแปลกประหลาดไปนิดหน่อย หลังไม่ได้พบกันมาสองปี หรือเพราะพวกเราซ่อนตัวกันเก่งมากท่านลุงเลยจับไม่ได้

"ขออนุญาตนะครับคุณชาย"เสียงเคาะประตูหน้าห้องเพื่อขออนุญาตเข้าห้อง

"เข้ามาได้ครับ"ริเชเนียขานรับว่าได้อนุญาตเพราะได้ยินเสียงของพ่อบ้านประจำตระกูลโอทิส เมื่อได้รับอนุญาตแล้วเปิดประตูเข้ามาพบทั้งสอง

"ท่านดยุคไมน์ฮาร์ทต้องการให้นายน้อยและคุณชายไปรับประทานอาหารเช้าด้วยกันครับ"เมื่อพ่อบ้าน

นายน้อยของบ้านกับคุณชายหันสบตากัน พวกเขารู้สึกไม่อยากลงไปข้างล่างสักนิด พ่อบ้านรู้ว่าคุณชายทั้งสองคงไม่อยากไปจึงได้เอ่ยเตือนตามคำสั่งของดยุคซึ่งคาดการณ์ไว้แล้ว

"ท่านดยุคกล่าวว่าห้ามพูดว่ากลับไปกินที่ห้อง ไม่งั้นท่านจะขึ้นมาที่นี่เพื่อลากพวกท่านด้วยตนเอง"พ่อบ้านพูดจบยืนรอคำตอบ

"โอย ตาแก่ขยันบังคับจริงๆ ปีนี้อะไรเข้าสิงเนี่ย"วิลเฮล์มกุมขมับรู้สึกปวดหัวเมื่อได้ยินคำว่าจะขึ้นมาลากถ้าไม่ลงไป

"ปากเป็นลางร้ายของนายไงเล่า!"ริเชเนียปัดความผิดไปให้เพื่อนรักที่ทักเป็นลางเมื่อวาน

"นายนี่มันไม่น่ารักเอาซะเลย"วิลเฮล์มพูดพลางเอามือขยี้ผมเจ้าเพื่อนที่เตี้ยกว่าตัวอย่างหมั่นเขี้ยว

"เฮ้ย นายอยากโดนผมอัดนักหรือไง หา?"เพื่อนเตี้ยที่ว่าได้ปัดมืออีกฝ่ายออกไป นั่นเป็นสาเหตุหนึ่งที่ริเชเนียไม่ค่อยออกไปข้างนอกกับวิลเฮล์มเพราะส่วนสูงที่แตกต่างกันนี่ละ ทำเอาคนที่มาทักทายเข้าใจผิดว่าเขาเป็นน้องชายของวิลเฮล์มตลอด

อะแฮ่ม เสียงกระแอมเตือนจากคุณพ่อบ้านขัดจังหวะคุณชายทั้งสองที่จะเริ่มลงมือลงไม้กันแล้ว

งั้นกระผมขอไปรายงานท่านดยุคละครับ ว่าท่านทั้งสองไม่ต้องก—-

"เดี๋ยวช้าก่อน พวกเราจะลงไปบอกท่านพ่อตามนั้นแหละ"วิลเฮล์มขัดจังหวะพ่อบ้านที่กำลังจะไปรายงานท่านดยุคไว้ได้ทันก่อนจะเกิดฉากไม่น่าดูจนกินข้าวไม่ลงแน่

"งั้นเชิญท่านทั้งสองลงไปห้องรับประทานอาหารกันเลยครับ"พ่อบ้านมองทั้งคู่ก่อนไปเปิดประตูห้องพร้อมก้มโค้งและผายมือเชิญ

พอเจอแรงกดดันคำพูดกับสายตาจับจ้องเขม็งนั่นทำให้เด็กหนุ่มทั้งสองจำใจเดินตามพ่อบ้านที่ทำหน้าที่เดินนำทางจนถึงที่ห้องโถงรับประทานอาหาร

ภายในห้องนั้นบรรยากาศเงียบสงบ ทุกคนนั่งกันพร้อมหน้าพร้อมตาโดยเรียงลำดับจากหัวโต๊ะ ท่านดยุคไมน์ฮาร์ท โอทิสหัวหน้าตระกูลโอทิสปัจจุบัน นาเดียร์ โอทิสบุตรีลำดับที่หนึ่ง นีน่า โอทิสบุตรีลำดับที่สอง เด็กสาวทั้งสองคนเป็นน้องสาวของวิลเฮล์ม

ส่วนตัวริเชเนียที่มาอาศัยอยู่ด้วยไม่มีอำนาจใดๆในตระกูลเพราะยังไม่บรรลุนิติภาวะในการรับยศดยุคที่สืบทอดต่อจากพ่อที่เสียชีวิตไปก่อนหน้านั้น จึงทำให้เขาได้รับมาอยู่ใต้การปกป้องของดยุคไมน์ฮาร์ท

เมื่อคนมานั่งรวมกันครบแล้วดยุคจึงสั่งให้ข้ารับใช้จัดเสิร์ฟอาหารได้เลย แล้วหันกลับมามองทุกคนด้วยรอยยิ้ม"ไม่ได้กินข้าวพร้อมหน้ากันมากี่ปีแล้วนะ"

"นั่นสิคะท่านพ่อ ข้าก็จำไม่ได้เลยว่าไหมคะ?"นาเดียร์ช่วยพ่อผสมโรงจิกกัดสองพี่ชายของเธอ"นีน่า เจ้าว่านั่นใช่พี่ชายที่หนีหายไปไม่บอกกล่าวตั้งสองปีหรือเปล่าจ๊ะ?"

"พี่นาเดียร์พูดถูก ข้าเองก็เริ่มจำหน้าท่านพี่ชายไม่ได้แล้วสิคะ เพราะมันตั้งสองปีนี่เนอะ"นีน่าเข้าข้างทั้งพ่อและพี่สาวอย่างเต็มที่ แถมเน้นเสียงคำว่าสองปีหนักแน่น

คำพูดแต่ละคำช่างชวนเสียดแทงจิตใจอันรู้สึกผิดกับเจ้าคนแรกที่หายหน้าไปสองปีคนแรก จนก้มหน้าจิตตกไปแล้ว

ผิดกับเจ้าคนที่หนีหายไปด้วยกันอีกคนนั้น แค่คำจิกกัดแสบๆคันๆนั้นลอยผ่านแล้วยังยิ้มร่าอย่างไม่รู้สึกผิดใดๆอีก ราวกับราดน้ำมันลงกองไฟให้ฝั่งนั้นประทุอารมณ์โกรธได้อย่างดี

"ฮ่าๆ ทั้งสามคนก็นะ แกล้งริเช่มากไปแล้วดูสิแทบจะร้องไห้อยู่แล้วนะ"เจ้าคนไม่สำนึกผิดนั้นหัวเราะอย่างไม่ยี่หระ พลางตบบ่าเชิงปลอบใจเพื่อนรักที่จิตตกไม่ฟื้น

"ผมไม่อยากได้คำปลอบจากนายสักนิด"ริเชเนียปัดมือคนปลอบติดตลกนั่น แล้วเอ่ยปฏิเสธข้อกล่าวหา"ผมไม่ได้ร้องไห้สักหน่อย พูดดีๆนะเจ้าบ้า!!"

"ให้พี่ชายคนนี้ปลอบใจได้เมื่อต้องการนะ น้องรัก"

"น้องบ้าอะไรล่ะ ไอ้บ้าวิล!"

ระหว่างที่สองหนุ่มกำลังจะทะเลาะกันเอง แต่เป็นวางมวยข้างเดียวส่วนอีกฝ่ายนั้นเหมือนจะเย้าแหย่เหมือนเล่นกับแมวซะมากกว่า ข้ารับใช้ได้เดินมาจัดเตรียมอาหารวางบนโต๊ะเรื่อยๆ จนกลิ่นหอมของอาหารอบอวนชวนท้องร้อง ทั้งสองยอมสงบศึกชั่วคราวด้วยความหิว

"เอาล่ะ เริ่มทานกันได้แล้วนะ แล้วพ่อก็จะมีเรื่องประกาศให้พวกเจ้าได้รู้ด้วย"ดยุคไมน์ฮาร์ทกล่าวขึ้นมาหลังที่ทุกคนเริ่มรับประทานอาหารกันแล้ว"ข้าจะให้วิลเฮล์มกับริเชเนียไปสมัครคัดเลือกองค์รักษ์ของเจ้าชายที่สอง"

พรูดดด แค่กๆ  วิลเฮล์มที่กำลังดื่มน้ำผลไม้อยู่ถึงกับหลุดมาดพ่นน้ำจนแทบสำลักน้ำไหลลงคอ

แกร๊ง ทางด้านริเชเนียเหมือนจิตหลุดไปแล้วจนมือไม้อ่อนทำส้อมหล่นลงใส่จาน

"ล้อเล่นกันใช่ไหมตาแก่?"คนสำลักน้ำเพิ่งจะอาการโอเคถามต้องการยืนยัน

"แน่นอนว่า ไม่ได้ล้อเล่น"คนอย่างดยุคไมน์ฮาร์ทแม้จะชอบเล่นแต่เรื่องงานจริงจังเสมอ"พรุ่งนี้เตรียมตัวไปได้เลย"

"อย่าบอกนะว่าที่มาตามจับกลับบ้านก็เพื่อไอ้สมัครคัดเลือกนี่น่ะ!!"เจ้าหนุ่มรักสนุกตอนนี้ชักสนุกไม่ออกเสียแล้ว เป็นฝ่ายนี้ที่มาปวดหัวแทน

"ถูกต้อง ถ้าทั้งสองไม่เข้าร่วม ข้าก็ยังมีอีกหลายแผนที่จะมัดพวกเจ้าทั้งสองไปส่งถึงที่"ดยุคไมน์ฮาร์ทขู่พลางยิ้มกว้างยียวนกวนประสาทใส่ลูกชาย

"ทำไมพวกเราต้องไปด้วยล่ะ"วิลเฮล์มถามอย่างไม่เข้าใจ

"หนึ่ง เป็นคำสั่งโดยตรงจากราชา"

"สอง เป็นความต้องการของเจ้าชายสองผู้เป็นพระอนุชาของท่าน"

"ฮึ่ย แปลว่าขัดไม่ได้สินะ"วิลเฮล์มทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอรู้สึกไม่ชอบใจที่ต้องมาโดนบังคับในสิ่งที่ไม่อยากทำ

"วันนี้ก็ไปเตรียมตัว เตรียมอาวุธอะไรให้พร้อมล่ะ การคัดเลือกครั้งนี้มันสำคัญมากนะ"ดยุคไมน์ฮาร์ทกล่าวเตือนหลังเช็ดปากหลังทานเสร็จเรียบร้อยแล้ว

"เชอะ รู้แล้วน่า ริเช่ไปจัดเตรียมของกันเถอะ"วิลเฮล์มที่เห็นว่าริเชเนียทานเสร็จแล้วแบบใจล่องลอยจึงหิ้วแขนเพื่อนซี้ไป"ตัวเบาชะมัด หัดกินเนื้อเยอะๆซะบ้างนะ"

ริเชเนียมองค้อนใส่เจ้าคนว่าเขาตัวเบา"ผมไม่ใช่พวกสมองมีแต่กล้ามเนื้อแบบนายนี่!!"

นั่นยิ่งทำให้วิลเฮล์มหัวเราะชอบใจเข้าไปใหญ่

หลังจากทั้งสองคู่กัดนั้นออกจากห้องแล้ว เหลือเพียงแค่ดยุคไมน์ฮาร์ท นาเดียร์ และนีน่าที่ยังนั่งกันอยู่

"สุดท้ายก็จะไม่ได้เจอพี่ๆอีกแล้วสินะคะ"นีน่าพูดน้ำเสียงสั่น นัยน์ตาเธอเริ่มเปียกชื้นเป็นหลั่งน้ำตาเสียใจและเหงามาก เพราะเธอใช้เวลาอยู่กับพี่ชายสองคนนี้น้อยมาก แม้อีกคนจะไม่ใช่พี่ชายในสายเลือดก็ตาม

"นีน่า ไม่เป็นนะน้องรัก เดี๋ยวพี่จะไปจิกหูท่านพี่วิลให้เขียนจดหมายและซื้อของฝากมาให้พวกเราทุกวันเลยนะ"นาเดียร์ปลอบน้องสาวคนเล็กให้เธอรู้สึกดีขึ้น เธอเองก็รู้สึกเสียใจและเหงาไม่แพ้กัน แต่เธอเป็นพี่สาวของนีน่าจึงทำตัวเข้มแข็งเพื่อดูแลน้องแทนเจ้าพี่ชายรักสนุกคนนั้น

ทางฝั่งดยุคเองก็ไม่รู้จะปลอบลูกสาวยังไงเลยได้แต่กอดทั้งสองบอกว่า"เสร็จเรื่องเดียวก็มาหาเองแหละ"พอจะปลอบใจเด็กๆได้บ้าง

"หวังว่าจะไม่มีเรื่องอะไรที่ร้ายแรงเกิดขึ้นนะ กระหม่อมหวังว่าเจ้าชายจะได้พอบคนที่เฝ้าตามหาอยู่"ดยุคไมน์ฮาร์ทได้แต่ภาวนาในใจไม่ได้เอ่ยออกมาให้ลูกสาวได้ยิน เป็นคำขอที่ให้วันพรุ่งนี้นั้นผ่านไปได้ด้วยดี

//

โซนผู้เขียน

ในที่สุดก็ปั่นตอนสองออกมาได้แล้ว ได้แต่ภาวนาตามว่า เราจะเขียนครบทันก่อนหมดเวลามั้ยเนี่ย 5555555555 ยังคงงงๆระบบแอปอยู่บ้างไม่ค่อยชินเท่าไหร่

ฝากลูกชายริเชเนียผู้น่ารักน่าหยิกด้วยนะคะ

ปล.พระเอกของเรื่องยังไม่ออกนะจ๊ะ ค่าตัวแพง----