บทที่ 2.3

เมื่อเราเปิดประตูกลับเข้าไปยังห้องโถง กลับพบว่าภายในมืดมิด หลอดไฟทุกดวงถูกปิดลง เหลือเพียงแสงไฟสีฟ้าอ่อนจากเครื่องฉายโปเจกเตอร์ที่สะท้อนวิดีโอแนะนำตัวก่อนการแสดงลีดออกมาสู่เครื่องรับภาพ

ทั้งห้องไร้เสียงการพูดคุย มีเพียงเสียงจากลำโพงที่กำลังเล่นวิดีโอและเสียงแอร์ฮึ่ง ๆ รอบด้าน

ด้วยสภาพของห้องที่ก่อนหน้ามีเพียงแสงไฟเล็กน้อย เมื่อเราเปิดประตูเข้าไป แสงจากภายนอกที่เล็ดลอดเข้ามายังห้องโถงจึงเบี่ยงเบนความสนใจทุกคนในห้องให้หันมามองพวกเรา

ทุกสายตาจับจ้องมาที่เราสองคนอยู่ชั่วขณะ ก่อนจะหันกลับไปสนใจเครื่องฉายภาพดังเดิม เพื่อนลีดทุกคนยืนล้อมน้องไว้แทนที่นันฯ เรียบร้อยแล้ว เตรียมพร้อมที่จะแสดงในอีกไม่กี่นาทีถัดจากนี้

เมื่อส่งน้องเข้าไปนั่งในแถวเสร็จผมจึงถอยออกมาด้านหลัง กวาดสายตามองไปมาเพื่อหาเพื่อนของผม

แต่แล้วก็มีมือมาสะกิดที่ไหล่ซ้าย ลักษณ์นั่นเอง ถึงจะเห็นไม่ชัดเจนนัก แต่ก็รู้ได้ทันทีจากเงาของหญิงร่างอวบที่ปรากฎรำไร เธอกวักมือเรียกแล้วลากแขนผมไปนั่งรวมกับฝูงนันฯ ที่นั่งกระจุกรวมกันอยู่

ผมหย่อนก้นลงพื้นข้าง ๆ กับลักษณ์ซึ่งนั่งอยู่ข้างหน้าของพวกนันฯ ทั้งหมด เธอกระซิบถามผมเกี่ยวกับน้องคนนั้นว่าเป็นอย่างไรบ้าง ผมตอบได้แค่ว่ายังไม่ดีขึ้นเท่าไหร่ แต่เจ้าตัวคะยั้นคะยอจะเข้ามาให้ได้เลยพากลับเข้ามา

ลักษณ์ตอบกลับเบา ๆ แล้วหันความสนใจไปที่วิดีโออีกครั้ง

ระหว่างที่คุยกับลักษณ์ ผมได้ยินเสียงกระซิบกระซาบเกี่ยวกับความหล่อความสวยของเพื่อนเชียร์ลีดเดอร์แต่ละคน 'ดูยัยปลาดิ โคตรสวย' 'เออจริง แต่งหน้าแล้วขึ้นว่ะ' 'ดูไอ้กุ้งดิ แม่งหน้าเหวอ ฮาสัตว์' 'โอ๊ย ดิว ผัวฉันโคตรหล่อ' 'ผัวฉันเหอะ อย่ามา'

ทุกคนวิพากย์วิจารณ์รูปร่างหน้าตากันอย่างออกรสเหมือนที่ปกติทำกัน ไม่ว่าจะกี่ยุคกี่สมัย หน้าตาที่ดีและหุ่นที่ดีก็เป็นสิ่งที่มนุษย์ทุกคนปราถนาอยากจะได้มาครอบครองทั้งนั้น เพียงแต่นิยามของหน้าตาดีหรือหุ่นดีนั้นจะเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลาและกระแสนิยม

เหตุผลที่ดูจะเข้าท่ามากที่สุดก็คงจะเป็นเพราะว่า การมีรูปลักษณ์ภายนอกที่ดีนั้นมีต้นทุนในชีวิตที่เหนือกว่าเสมอ ต่อให้มนุษย์โลกย้ายถิ่นฐานไปสร้างอารยธรรมใหม่ที่ดาวอังคารได้ ข้อเท็จจริงนี้ก็ยังคงเป็นจริงเสมอไม่เปลี่ยนแปลง

สักพักทั้งห้องก็ค่อย ๆ สว่างขึ้นจากหลอดไฟนีออนที่ถูกเปิด ผมหรี่ตาลงจากการปรับแสงที่ตาแทบไม่ทัน

เมื่อได้เวลา ตัวแทนของเชียร์ลีดเดอร์สั่งเพลงพร้อมแสดง ทุก ๆ อย่างเป็นไปด้วยความงดงามแช่มช้อย ทุกคนต่างเต้นในท่าที่พร้อมเพรียงกันสมกับที่ซักซ้อมมาหลายอาทิตย์ น้องหลาย ๆ คนจ้องตาเขม็งไปที่พี่ลีดแต่ละคน มีบ้างที่ไม่ได้สนใจและก้มลงงีบท่ามกลางเพลงที่บรรเลงมาจากลำโพง

ผมพยายามชะเง้อไปมองเด็กหน้านิ่งคนนั้นอีก ใบหน้าของเขายังคงเรียบเฉยอยู่ แต่ภายใต้กรอบแว่นหนา แววตาคู่นั้นส่องประกายเจิดจ้าออกมาต่างจากสายตาเบื่อโลกที่ทำอยู่ทุกวัน

สายตาจ้องค้างไปที่การวาดมือของลีด เปลือกตาเบิกกว้างแทบไม่กระพริบเลย

สิ้นการแสดง เสียงปรบมือชื่นชมพวกเขาดังสนั่นไปทั่วห้องโถง ตัวแทนลีดเดินไปข้างหน้า คว้าไมค์ แล้วประกาศหาทายาทอสูรรุ่นต่อไป...น้องลีดนั่นเอง

พวกเขาเรียกชื่อชายหญิงที่หุ่นและหน้าตาดีประมาณหนึ่งออกไปรวมกันข้างนอก

และแน่นอน...เจ้าหนูนั่นไม่ถูกเลือกไป