1298 มุ่งสู่ผู้แข็งแกร่งที่สุด!
ตอนที่ 1298 มุ่งสู่ผู้แข็งแกร่งที่สุด!
นักฆ่าระดับเลื่องชื่อเป็นตัวแทนอำนาจสูงสุดของสมาคมนักฆ่า
มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะกลายเป็นนักฆ่าระดับนี้
ทว่า เสี่ยวเตี๋ยบอกว่าต้องทำแบบนั้นให้ได้ก่อน นางจึงจะสามารถช่วยได้
พละกำลังของสมาคมนักฆ่าถือว่าอยู่ในระดับแนวหน้าของเมืองแห่งความว่างเปล่าเช่นกัน สิ่งใดกันที่ต้องเป็นนักฆ่าเลื่องชื่อก่อนจึงจะสามารถทำได้
กู่ฉิงซานครุ่นคิดสักพัก ทันใดนั้นก็เข้าใจว่าเขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับสมาคมนักฆ่าเลย
อีกทั้งตอนนี้เขาไม่สามารถรับภารกิจได้ ดังนั้นคงดีกว่าที่จะกลับไปเรียนรู้เรื่องสมาคมให้มากขึ้น…
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขายืนขึ้นแล้วกล่าวว่า
“ดึกมากแล้ว ข้าต้องกล่าวลาก่อน ไว้จะมาหาใหม่ในคราวหน้า”
เสี่ยวเตี๋ยยื่นมือแล้วกล่าวว่า “ขอยันต์ให้ข้าใบหนึ่ง”
กู่ฉิงซานตกตะลึงเล็กน้อย จากนั้นเขาจึงจำได้ว่านางเคยอยู่ในโลกผู้ฝึกยุทธ์ อีกทั้งยังเคยพูดเรื่องมีความสัมพันธ์กับผู้ฝึกยุทธ์ จึงเป็นธรรมดาที่นางจะเคยใช้ยันต์
“เดี๋ยวก่อนนะ ข้าไม่ได้ใช้มานานแล้ว ขอเวลาข้าหาสักครู่”
กู่ฉิงซานหยิบยันต์ออกมาก่อนส่งให้อีกฝ่าย
เสี่ยวเตี๋ยรับยันต์มาก่อนยืนขึ้นแล้วกล่าวว่า “เจ้าจะสูญเสียความสามารถไปหนึ่งวันเต็ม คงไม่ปลอดภัยนักที่จะเดินเพียงลำพัง ข้าจะส่งเจ้ากลับสมาคมนักฆ่าให้”
“ไม่ ไม่น่าเป็นไรหรอก” กู่ฉิงซานกล่าว
เสี่ยวเตี๋ยกล่าวว่า “อย่าชะล่าใจไป ถึงแม้วิชาล่องหนของเจ้าจะทรงพลัง แต่ถ้ามีสัญลักษณ์อื่นบนร่างกายเจ้าที่ไปดึงดูดความสนใจของตัวตนอื่นเข้า มันก็ยังมีปัญหาอยู่ดี”
ขณะทั้งสองสนทนากันก็มีเสียงดังมาจากประตู
จากนั้น ประตูเปิดออก เด็กอายุราวห้าขวบเดินเข้ามา
“ท่านแม่ ข้าอยากได้ของว่าง”
เสียงของเด็กพลันหยุดนิ่ง
เขามองกู่ฉิงซาน จากนั้นมองเสี่ยวเตี๋ย สีหน้าของเขาค่อย ๆ ระแวดระวัง
“ท่านแม่ คนคนนี้เป็นใครหรือ”
เสี่ยวเตี๋ยตอบอย่างไม่ใส่ใจว่า “อ๋อ เพื่อนเก่าน่ะ ทำไมลูกถึงแอบออกมาอีกแล้ว”
“ข้าอยากกินของว่างที่ท่านแม่ทำ ของว่างที่ท่านแม่ทำอร่อยมาก” เด็กกล่าวพร้อมรอยยิ้มกว้าง
ปากของเสี่ยวเตี๋ยขยับเล็กน้อยก่อนกล่าวว่า “รอเดี๋ยวนะ แม่จะไปเอามาให้เอง ลูกเอากลับไปกินที่หอคอยได้ ระหว่างทางจะแบ่งเพื่อนร่วมชั้นก็ได้”
นางรีบไปที่บ้าน
อาศัยจังหวะนี้ เด็กเดินล้อมกู่ฉิงซานด้วยความสงสัยก่อนลดเสียงลง “ท่านเป็นแฟนแม่ของข้าหรือ”
“ไม่ใช่” กู่ฉิงซานรีบปฏิเสธ
“จริงหรือ” เด็กถามด้วยความสงสัย
กู่ฉิงซานยิ้มก่อนตอบว่า “จริง ก่อนหน้านี้แม่ของเจ้าช่วยข้าเอาไว้ พวกเราจึงยังมีความสัมพันธ์ฉันมิตรกันอยู่”
เด็กถอนหายใจด้วยความโล่งอกก่อนพึมพำว่า “โชคยังดี ไม่สิ ท่านอ่อนแอเกินไป คนที่ท่านแม่เคยเสียไปก็ด้วย”
กู่ฉิงซานเงียบ
เด็กคนนี้อยู่ในโลกปีศาจมาหนึ่งปี
เขาไม่รู้จริง ๆ ว่าพลังของหอคอยปีศาจเป็นแบบไหนถึงสามารถทำให้ปีศาจกลายเป็นเด็กจนแทบไม่มีความแตกต่างจากมนุษย์ได้
ว่าไปแล้ว ทุกกองกำลังในเมืองแห่งความว่างเปล่าคล้ายกับมีอุปนิสัยและความสามารถเป็นของตัวเอง
พวกเขาแข็งแกร่งกว่าองค์กรในโลกเก้าร้อยล้านชั้น
ขณะกู่ฉิงซานกำลังครุ่นคิด เสี่ยวเตี๋ยนำติ่มซำออกมาสองห่อ ห่อหนึ่งให้ลูกชาย อีกห่อให้กู่ฉิงซาน
“ข้าทำเสร็จแล้ว รสชาติไม่เลว เอากลับไปกินซะสิ” นางกล่าวกับกู่ฉิงซาน
กู่ฉิงซานรีบหยิบของว่างมาก่อนกล่าวโดยไม่ตั้งใจว่า “ขอบคุณ ขอบคุณมาก”
เขาทำอาหารให้คนอื่นกินเสมอ นอกจากเสี่ยวหลัวแล้ว น้อยคนนักที่จะทำอาหารให้เขา
เด็กรับของว่างอย่างมีความสุขก่อนกล่าวว่า “ขอบคุณ ท่านแม่!” จากนั้นหันหลังแล้วหายไป
เสี่ยวเตี๋ยเปิดประตูก่อนหันมาทางกู่ฉิงซานแล้วกล่าวว่า “ไปสิ ข้าจะไปส่งเจ้า”
กู่ฉิงซานถือจานติ่มซำด้วยมือทั้งสองข้าง ไม่สามารถพูดปฏิเสธได้ ดังนั้นเขาจึงเดินไปพร้อมกับนาง
มันเป็นช่วงตกดึก น้อยคนนักที่จะอยู่บนถนน
เสี่ยวเตี๋ยและกู่ฉิงซานเดินไปตามถนนที่เงียบสงบและเปล่าเปลี่ยว ระหว่างทางก็สนทนาไปเรื่อย
“ท่ามกลางวังวนความว่างเปล่า สัตว์ประหลาดและกองกำลังทรงพลังจำนวนมากอยู่ในเมืองนี้ ดังนั้นทุกคนจึงมีสิ่งที่เรียบง่ายอย่างกฎเกณฑ์อยู่”
เสี่ยวเตี๋ยเล่าถึงสิ่งที่ตัวเองกำลังคิดอยู่
“ยกตัวอย่างเช่นอะไรหรือ” กู่ฉิงซานถาม
เสี่ยวเตี๋ยตอบว่า “คนที่มาที่นี่ไม่ได้รับสถานะภายในหนึ่งวัน หากไม่ออกไป พวกเขาก็จะจบสิ้น”
กู่ฉิงซานถามว่า “ข้ารู้เรื่องนี้ มีอีกหรือเปล่า”
เสี่ยวเตี๋ยตอบว่า “ผู้มาใหม่ที่เพิ่งได้รับตัวตนจะไม่ได้รับการฝึกฝนที่ดีจากกองกำลังต่าง ๆ เว้นแต่ว่าผู้มาใหม่จะพิสูจน์คุณค่าของตัวเอง”
นางชำเลืองมองกู่ฉิงซานแล้วกระซิบว่า “ ‘นักฆ่าผนึก’ ถือว่าเป็นผู้ทดสอบชั่วคราวเท่านั้น เมื่อเจ้าไปถึงระดับ ‘ไร้หนทาง’ และ ‘ไร้ชีวิต’ สมาคมนักฆ่าจะยืนยันว่าเจ้าเป็นนักฆ่าที่มีค่า ถึงตอนนั้น พวกเขาจะฝึกฝนเจ้าเป็นอย่างดี”
กู่ฉิงซานนึกถึงบางสิ่งเกี่ยวกับตัวเขาในสมาคมนักฆ่าขึ้นมาได้ก็โล่งอกเล็กน้อย
ไม่สงสัยเลยว่าตอนเผชิญหน้ากับผู้กลืนกินสมอง “ผึ้งอสรพิษ” จึงไม่รีบเข้าไปช่วย มันไม่ใช่เพราะเหตุผลส่วนตัวเท่านั้น แต่เป็นเพราะนักฆ่าระดับ “ผนึก” ไม่มีค่าอะไร
นอกจากนี้ แม้จะกลายเป็นนักฆ่าระดับ “ผนึก” แต่ก็แข็งแกร่งพอที่สวมได้แค่ชุดเกราะเท่านั้น ไม่มีคุณสมบัติที่จะแตะต้องสิ่งอื่น
ดูท่าเขาต้องรีบทำภารกิจเพื่อกลายเป็นนักฆ่าระดับ ‘ไร้หนทาง’ ให้ได้
“จะว่าไปแล้ว เสี่ยวเตี๋ย ระดับที่เจ้าอยู่ในหอคอยปีศาจคืออะไรหรือ ผ่านระยะเวลาการทดลองงานไปแล้วหรือยัง” กู่ฉิงซานถาม
เสี่ยวเตี๋ยตอบว่า “ผู้ช่วยอาจารย์เป็นตำแหน่งทดลอง ข้าเป็นคณบดีฝ่ายวิชาการ สัตว์ประหลาดตัวน้อยซุกซนทั้งหมดต้องอยู่ใต้อาณัติของข้า”
“สุดยอด” กู่ฉิงซานกล่าวจากใจจริง
“อีกอย่าง ข้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ข้าคือตัวตนระดับ ‘เทพธิดา’ ในหมู่ฆาตกร พวกเขาล้วนมองข้าเป็นคนนักในฝันทั้งนั้น” เสี่ยวเตี๋ยกล่าวพร้อมรอยยิ้ม
“โห พวกเขาหลงใหลในตัวเจ้างั้นหรือ” กู่ฉิงซานถามด้วยความประหลาดใจ
เสี่ยวเตี๋ยชี้ไปที่ใบหน้างดงามของตัวเองแล้วกล่าวว่า “ข้าไม่ใช่มนุษย์ แต่เป็นร่างปีศาจที่แท้จริง เจ้าก็เห็นนี่”
“อา อย่างนี้นี่เอง…”
“ฮ่า ๆๆ ประหลาดใจหรือ ข้าเองก็ประหลาดใจมากเหมือนกัน”
เสี่ยวเตี๋ยหัวเราะ
ระหว่างกู่ฉิงซานสนทนากับนาง นางไม่ปกปิดสิ่งใด นางจึงรู้สึกโล่งและสบายใจยามได้สนทนากับกู่ฉิงซาน
ทั้งสองหยุดอยู่ที่ประตูสมาคมนักฆ่า
“เอาล่ะ ข้ามาถึงแล้ว ขอบคุณที่มาส่งข้านะ” กู่ฉิงซานกล่าว
“อืม เช่นนั้นข้ากลับล่ะ เจ้าก็พยายามเข้า มาที่บ้านข้าได้ทุกเมื่อหากมีเวลามาเที่ยวเล่น” เสี่ยวเตี๋ยกล่าว
นางหยิบบางสิ่งในความว่างเปล่าก่อนมอบตราผีเสื้อแวววาวให้กู่ฉิงซาน
“นี่คือข้อมูลติดต่อของข้า”
“ได้”
หลังจากกู่ฉิงซานรับตราผีเสื้อมา เสียงหวีดหวิวดังขึ้นจากด้านหลังของเขา
เขาหันหลังไปมอง
เป็นชายสวมหมวกทรงสูงปีกกว้าง กางเกงยาขาวสีดำ รองเท้าหนังสีดำ ดาบหนามเรียวเหน็บอยู่ที่เอว
นักฆ่าเลื่องชื่อ ยา
ชายหนุ่มงดงามหล่อเหลาเผยรอยยิ้มถากถางขณะกล่าวติดตลกว่า “แค่ไม่กี่วันหลังจากเข้าเมืองแห่งความว่างเปล่ามา สาวงามก็มาส่งเจ้ากลับถึงที่เลย แถมยังให้ข้อมูลติดต่อด้วย จุ๊ ๆๆ เจ้าดีกว่าที่ข้าคิดไว้อีกนะ”
“ไม่ใช่อย่างนั้น เป็นสหายเก่าต่างหาก” กู่ฉิงซานกล่าว
“ฮ่า ๆๆ ไม่ต้องพูด ข้าเข้าใจ”
ยาตบบ่าเขา เผยสีหน้าเข้าใจ จากนั้นชำเลืองมองเสี่ยวเตี๋ย
“ช่างเป็นสาวงามที่บริสุทธิ์นัก ทำไมข้าถึงรู้สึกคุ้นเคยเหลือเกิน…”
ยาพึมพำ ทันใดนั้นก็เผยสีหน้าครุ่นคิด
เสี่ยวเตี๋ยชำเลืองมองยาอย่างเย็นชา แต่เมื่อคิดว่ากู่ฉิงซานต้องอยู่ในสมาคมนักฆ่าอีกพักใหญ่ นางจึงคลายจิตสังหารในใจลงอย่างช้า ๆ
“ข้าไปล่ะ ติดต่อข้าถ้าเจ้าจะทำอะไร” นางกล่าวกับกู่ฉิงซาน
“อืม คนคนนี้เหลือจะเชื่อมาก อย่ามาเก็บคิดมากเลย” กู่ฉิงซานขอโทษ
“ไม่อยู่แล้ว” เสี่ยวเตี๋ยหัวเราะ
นางหันหลัง เดินไปที่อีกฝั่งของถนน ก่อนค่อย ๆ หายไปที่สุดขอบถนน
กู่ฉิงซานมองยา
ยากำลังครุ่นคิดถึงจุดกำเนิดของเสี่ยวเตี๋ย
“ยา ข้ามีบางอย่างจะถามเจ้า”
“หืม เรื่องอะไรหรือ” ยาถามหลังจากได้สติ
กู่ฉิงซานกล่าวว่า “การเลื่อนขั้นไประดับ ‘ไร้หนทาง’ มันช่างยุ่งยากและกินเวลาในการทำภารกิจเก็บคะแนนห้าภารกิจติดต่อกัน มีหนทางที่เร็วกว่านี้หรือเปล่า”
ยามองเขาด้วยสีหน้านึกสนุก
“เจ้าอยากเลื่อนขั้นงั้นหรือ”
“ข้าอยากกลายเป็นนักฆ่าระดับเลื่องชื่อให้ไวที่สุดน่ะ” กู่ฉิงซานกล่าว
ยาตกตะลึงก่อนหัวเราะออกมา “ข้าเห็นเจ้าจัดการกับผึ้งอสรพิษก่อนหน้านี้ ข้าคิดว่าคนอย่างเจ้าแค่อยากเล่นเป็นนักฆ่าเฉย ๆ ซะอีก”
“ข้าไม่ได้มองเขาเป็นคนอยู่แล้ว” กู่ฉิงซานกล่าว
ยาพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “เอาเถอะ ในเมื่อเจ้าอยากเข้าสู่วงการนี้จริง ๆ เช่นนั้นเจ้าต้องเข้าร่วมในภารกิจร่วมขนาดใหญ่ หากเจ้าทำผลงานได้ดี เจ้าสามารถได้รับสามถึงสี่คะแนนในครั้งเดียวเลยล่ะ ภารกิจที่ข้ารับมาก็เป็นแบบนั้นด้วย เจ้าจะมาด้วยหรือเปล่าล่ะ”
กู่ฉิงซานตอบว่า “แน่นอน”
ยาระแวดระวังเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า “ภารกิจนี้ยากมาก ถ้าเจ้าไม่ระวังให้ดี เจ้าจะตายเอาได้ เจ้าต้องคิดให้ดีนะ”
“ไม่ต้องคิดแล้ว ข้าจะไปด้วย”
“เอาเถอะ ถ้าเจ้าตาย อย่ามาโทษข้าก็แล้วกัน”
“แน่นอน ข้าจะเชิญเจ้าไปดื่มหลังจากจบภารกิจด้วย”
“ฮ่า ๆ ได้”
…
อีกด้าน
เสี่ยวเตี๋ยเดินผ่านถนนไม่กี่เส้นก่อนยืนอยู่ที่มุมหนึ่งเงียบ ๆสักพัก
ฉากในอดีตปรากฏขึ้นมา
“เสี่ยวเตี๋ย ถึงแม้เจ้าจะเพิ่งอายุหกขวบ พรสวรรค์ด้านคัมภีร์ของเจ้าก็แข็งแกร่งที่สุดในโลก!”
“ยอดเยี่ยม โลกของพวกเราถูกกดขี่มานาน ในที่สุดก็มีอัจฉริยะไร้ใครเทียบเสียที”
“ความลับ! พวกเราต้องเก็บเป็นความลับเอาไว้!”
“ใช่! ห้ามพูดเด็ดขาด!”
ท้องนภาตกอยู่ในความโกลาหล
โลกพังพินาศ
“ไม่! พวกมันไม่รู้ว่าได้ข่าวคราวอะไรไป ตอนนี้พวกมันกำลังจะทำลายโลกของพวกเราจนสิ้นซาก!”
“มันจบแล้ว มันจบสิ้นแล้ว”
ตูม
ทุกคนตาย
นางพยายามสุดความสามารถที่จะขัดขืน แต่สุดท้ายก็ค่อย ๆ ตกลงไปในหุบเหวแห่งความตาย
ทันใดนั้น มือข้างหนึ่งยื่นมาคว้านางเอาไว้
มือนี้ช่างมั่นคงและอบอุ่น
“อา น่าเสียดาย เหลือสิ่งมีชีวิตเพียงคนเดียวในโลกใบนี้”
ชายคนหนึ่งลอยในอากาศขณะมองนางด้วยสีหน้าเวทนา
“เจ้า… คือใคร”
“ข้าคือแบร์รี่ หมัดเหล็กแบร์รี่”
…
“ข้าคือกู่ฉิงซาน”
“โปรดส่งดอกไม้นี้ไปหาแบร์รี่ผู้ไม่ได้เรื่องด้วย ข้าหวังว่าเขาจะปลอดภัยดี”
“แน่นอน ข้าจะมอบพรให้กับเขาอย่างแน่นอน”
“…แต่ว่านะ เสี่ยวเตี๋ย เจ้ารู้ไหมว่าข้าคิดอะไร ข้ารู้สึกว่าในช่วงเวลาที่โลกถูกทำลาย คนที่ยังรู้สึกขอบคุณให้อีกฝ่ายได้ย่อมไม่ใช่ปีศาจอย่างแน่นอน”
“ข้าหวังว่าสักวัน เจ้าจะสามารถไปหาเขาแล้วบอกด้วยตัวเองว่าไม่ว่าจะกลับชาติมาเกิดเป็นอะไร หัวใจก็จะไม่แปรเปลี่ยน เจ้าจะยังเป็นเด็กผู้หญิงที่ถูกเขาช่วยเอาไว้เสมอ”
ความทรงจำทั้งหมดหายไป
เสี่ยวเตี๋ยหรี่ต
“โดดเดี่ยว… นานเกินไปแล้ว”
นางกระซิบ ร่างกายพลันหายไป
................................................