1181 การประเมินของความโกลาหล

ตอนที่ 1181 การประเมินของความโกลาหล

สองเกาะ

เวลาพักหมดลงพร้อมกัน

วิญญาณกรีดร้องยืนอยู่หน้า “ตู้ยวี” ที่ได้รับความเสียหายก่อนเริ่มคิดหาทาง

ในเวลาเดียวกัน พวกกู่ฉิงซานกำลังคิดหาทางเช่นกัน

“ข้าจำได้ว่าเจ้าสามารถกลายเป็นสิ่งมีชีวิตอื่นได้ใช่หรือเปล่า” จางหยิงห่าวถาม

เมื่อเขาหันหลังไป กู่ฉิงซานก็หายไปแล้ว

เขาเห็นนกบินอยู่บนท้องนภาขณะวนรอบเกาะหนึ่งรอบ จากนั้นร่อนลงกลับมาที่พื้นจนกลายร่างเป็นกู่ฉิงซาน

“ไมได้ มีพลังที่มองไม่เห็นอยู่ในมิติรอบข้าง ทันทีที่บินออกไป พวกเขาจะถูกเล่นงานทันที ถ้ายังไม่ยอมแพ้ พวกเขาอาจจะถึงขั้นถูกกำจัด” กู่ฉิงซานกล่าว

เขาใช้วิธีนำวิญญาณออกจากร่างอีกครั้ง จางหยิงห่าวนำร่างของเขาวางบนเรือไม้ขณะพยายามพาทั้งสามร่องเรือไม้ไปด้วยกัน

เขาเจอผลลัพธ์แบบเดียวกับวิญญาณกรีดร้อง

เย่เฟยหลีอดที่จะส่ายหน้าแล้วกล่าวออกมาไม่ได้ว่า “เหมือนกับที่มันเตือนไว้ก่อนหน้านี้เลย สามารถออกไปได้ด้วยการใช้แค่ ‘ตู้ยวี’ ลำนี้งั้นหรือ”

กู่ฉิงซานถอนหายใจแล้วถามว่า “เจ้ามีความคิดอื่นหรือเปล่า”

จางหยิงห่าวจั่วไพ่ออกมาแล้วกล่าวว่า “ข้าจะลองดู”

เขาโยนไพ่ออกไป

ไพ่กลายเป็นควัน กุ้งมังกรสีครามครึ่งตัวปรากฏขึ้นต่อหน้าทั้งสามคน

“เร็ว! เร็ว! เร็ว! เสี่ยวหยิงห่าว ขอขวดเบียร์ให้ข้าหน่อย ข้าจะตายหากไม่มีแอลกอฮอล์”

กุ้งมังกรสีครามส่งเสียงร้อง

จางหยิงห่าวหยิบขวดเบียร์ออกมาก่อนส่งให้อีกฝ่าย

กุ้งมังกรสีครามเปิดฝาด้วยก้ามอย่างชำนาญก่อนดื่มรวดเดียวจนหมด

“เอ๊อะ”

มันสะอึกก่อนพูดอย่างสบายใจว่า “ใช่แล้ว เบียร์คือเครื่องดื่มที่ดีที่สุด เจ้ากำลังตามหาอะไรหรือ”

จางหยิงห่าวชี้ไปที่ทะเลแล้วถามว่า “ดูที่ทะเล เจ้าว่ายน้ำไปได้หรือเปล่า”

กุ้งมังกรสีครามจ้องทะเล สีหน้าค่อยๆ จริงจังขึ้นมา

“ทะเลนี้คล้ายกับไม่ค่อยสบายเล็กน้อย ข้าขอดูก่อนว่ามันมีพลังอะไร”

กุ้งมังกรคลานไปตามชายหาดอย่างแผ่วเบาขณะเอาก้ามขนาดใหญ่จุ่มลงน้ำไป

คลิ้ก!

เสียงแจ่มชัดดังขึ้น

“เจ็บๆๆๆๆ !”

กุ้งมังกรสีครามกรีดร้องออกมา

มันกุมก้ามขนาดใหญ่ก่อนเดินกะเผลกไปข้างหลัง

“เกิดอะไรขึ้น!” จางหยิงห่าวถามอย่างเคร่งขรึม

กุ้งมังกรสีครามยกก้ามขนาดใหญ่ขึ้นแล้วตอบว่า “ทะเลเต็มไปด้วยพลังแปลกประหลาด แม้กระทั่งก้ามของข้าก็ไม่สามารถต้านทานได้ มันแตกร้าวในเวลาสั้นๆ เพราะงั้น…”

มันพลันหยุดนิ่ง

มันเห็นว่าทั้งสามคนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามล้วนจ้องมองเนื้อสีขาวเนียนที่โผล่ออกมาจากก้าม พวกเขาส่งเสียงกลืนน้ำลายอย่างแผ่วเบา

กุ้งมังกรตัวนี้เพิ่งดื่มเบียร์ไปด้วย

ถ้าเอามาปรุงล่ะก็ รสชาติจะต้องพิเศษแน่ๆ

ทั้งสามครุ่นคิดอย่างเงียบงัน

“หึ! ฟังนะ ไม่มีสิ่งมีชีวิตไหนสามารถลงไปในทะเลได้!”

กุ้งมังกรสีครามรู้สึกถึงอันตรายบางอย่าง หลังจากพูดอย่างรวดเร็ว มันพลันกลายเป็นกลุ่มควันก่อนหายไปจากทั้งสามคน

“มัน…ไปแล้ว” เย่เฟยหลีกล่าวอย่างเสียดาย

กู่ฉิงซานมองไปทางความว่างเปล่าแล้วถามว่า “ทะเลนี้มันอันตรายจริงๆ หรือ”

ดาบเสียงคลื่นส่งเสียงเด่นชัดออกมา

“ช่างเถอะ ดูท่าการลงทะเลจะเป็นไปไม่ได้…” กู่ฉิงซานเผยสีหน้าครุ่นคิดออกมา

จางหยิงห่าวพลันนึกบางอย่างออกก่อนกล่าวกับกู่ฉิงซานว่า “จะว่าไปแล้ว เจ้าสามารถหายตัวไปได้เลยไม่ใช่หรือ เหมือนตอนที่เจ้าปรากฏตัวในโลกหอคอยก่อนหน้านั้นน่ะ”

กู่ฉิงซานถอนหายใจออกมา “ความสามารถนั่นใช้ได้แค่ตอนกลางคืนเท่านั้น ข้าไม่มั่นใจว่ามันจะเป็นประโยชน์หรือเปล่า”

“เงาภูตผีแห่งราตรีมายา” ของราชาส้มสามารถใช้ได้เมื่อกลางคืนมาเยือนเท่านั้น

ทั้งสามสิ้นหวัง

เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ

เพียงพริบตา เหลือเวลาเพียงสิบนาที

วันสิ้นโลกกำลังจะมาเยือน

เย่เฟยหลีพลันก้าวมาข้างหน้าก่อนตรงไปที่เรือ

เขาย่อตัวไม่ขยับไปไหนขณะเผยสีหน้าตั้งใจฟังออกมา

กู่ฉิงซานและจางหยิงห่าวปิดปากเพื่อไม่ให้ส่งเสียงออกมา

เย่เฟยหลีครอบครองความสามารถในการฟังทุกสิ่งได้

พวกเขาเห็นอีกฝ่ายนั่งฟังอยู่สักพักก่อนเดินกลับมาแล้วกล่าวว่า “เรือลำนี้โกรธมาก”

“โกรธหรือ ทำไมล่ะ” จางหยิงห่าวอดที่จะถามไม่ได้

“มันคิดว่าพวกเราไม่สนใจที่จะซ่อมแซมมันน่ะ” เย่เฟยหลีตอบ

“ซ่อมมัน…”

กู่ฉิงซานตกตะลึงเล็กน้อยก่อนนึกได้ว่ามีประโยคดังกล่าวอยู่ในข้อความแจ้งเตือนจริง

“ท่านสามารถใช้ต้นไม้บนเกาะเพื่อซ่อม ‘ตู้ยวี’ ได้ เมื่อทำเช่นนั้น ท่านจะสามารถหลบหนีออกจากเกาะได้อย่างรวดเร็ว”

ความคิดหนึ่งพลันวูบไหวในใจของกู่ฉิงซาน

“หยิงห่าว เฟยหลี ข้ามีอีกวิธี แต่นี่คือการต่อสู้เพื่อกลายเป็นเทพ ความโกลาหลกำลังทดสอบพวกเรา ดังนั้นวิธีนี้อาจจะไม่เหมาะเท่าไหร่นัก”

“เจ้าจะทำอะไรน่ะ มีความคิดดีๆ งั้นหรือ” เย่เฟยหลีถาม

“เวลาใกล้หมดแล้ว ความโกลาหลบอกว่าให้พวกเราซ่อมเรือ พวกเราจะทำตามกฎ นี่คือวิธีที่ปลอดภัยที่สุด”

“จากนั้น…”

“ซ่อมมัน”

จิตของกู่ฉิงซานขยับ ปราณดาบพุ่งออกไปขณะฟันใส่ต้นไม้ใหญ่ทั้งหมดบนเกาะ

เขาใช้อีกวิธีในการจับวัตถุเพื่อส่งต้นไม้ใหญ่ทั้งหมดไปทางฝั่งเรือ

“หยิงห่าว เจ้าเป็นมือปืน คุ้นเคยกับโครงสร้างมากมาย ไปเลาะกระดานไม้ที่เสียหายบนเรือออกแล้วบอกขนาดให้ข้าทราบ” กู่ฉิงซานกล่าว

“ไม่มีปัญหา”

จางหยิงห่าวกระโดดขึ้นเรือไม้ลำเล็กก่อนเริ่มรื้อกระดานไม้ที่ได้รับความเสียหาย

กู่ฉิงซานกล่าวอีกครั้งว่า “เฟยหลี พอผ่านไปสักพัก เจ้าใช้ไม้เพื่อสร้างเฉพาะส่วนขนาดต่างๆ ตามที่หยิงห่าวบอก จากนั้นส่งให้หยิงห่าว ถ้าพวกเราสามคนร่วมมือกัน จะต้องเสร็จเร็วแน่นอน”

“อา ได้” เย่เฟยหลีกล่าว

จางหยิงห่าวดึงแผ่นไม้ที่ได้รับความเสียหายออกแล้วกล่าวว่า “แผ่นแรกยาวสี่เมตร กว้างหนึ่งเมตรยี่สิบเซนติเมตร”

เย่เฟยหลีโบกมือทันทีเพื่อปล่อยเส้นโลหิตบางออกไปฟันไม้ให้มีขนาดเท่ากับกระดานไม้ดังกล่าวก่อนร่วงลงสู่พื้น

เขาโยนกระดานไม้แผ่นใหม่ไปให้จางหยิงห่าวที่กำลังประกอบอยู่

กู่ฉิงซานรับกระดานไม้ที่ได้รับความเสียหายมาวางไว้อีกฝั่ง

เขารอเงียบๆ จนกระทั่งชิ้นส่วนที่เสียหายได้รับการแทนที่จนหมด

“เอาล่ะ ซ่อมแซมเรียบร้อย พวกเราควรทำอะไรต่อล่ะ”

จางหยิงห่าวถาม

“รื้อถอนต่อไป” กู่ฉิงซานตอบ

“รื้อถอนต่อไปงั้นหรือ” จางหยิงห่าวทวนซ้ำ

“ใช่ รื้อถอนให้หมด”

“ก็ได้”

ถึงแม้จางหยิงห่าวจะไม่เข้าใจสักพัก แต่เขายังทำการรื้อถอนต่อไป

เรือไม้ค่อยๆ ถูกรื้อถอนกลายเป็นส่วนประกอบจำนวนมาก

เย่เฟยหลียังคงสร้างชิ้นส่วนใหม่ตามขนาดที่จางหยิงห่าวบอกก่อนส่งพวกมันให้อีกฝ่ายเพื่อแทนที่ส่วนเก่าด้วยของใหม่

ชิ้นส่วนเหล่านั้น พวกมันล้วนถูกแทนที่หมดแล้ว

จางหยิงห่าวช่ำชองโครงสร้างของชิ้นส่วนต่างๆ แล้ว กู่ฉิงซานเป็นนักออกแบบเครื่องจักรเช่นกัน ทั้งสองหยิบชิ้นส่วนโลหะมาจากจางหยิงห่าวก่อนใช้วิชาไฟเพื่อหลอมละลายแล้วหล่อหลอมให้เป็นชิ้นส่วนใหม่แล้วต่อให้เหมือนกับส่วนประกอบของเรือไม้

ชิ้นส่วนทั้งหมดถูกสร้างขึ้นมาใหม่ จางหยิงห่าวเริ่มเอาชิ้นส่วนใหม่มาไว้ในเรือไม้ทันที

ถึงตรงนี้ กู่ฉิงซานเก็บชิ้นส่วนเก่าของเรือไม้มาหมดแล้ว

เขาเริ่มประกอบเรือลำเก่าอีกครั้ง

ทั้งสามร่วมมือกันอย่างชำนาญขณะเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ผ่านไปสักพัก พวกเขาแทนที่ส่วนประกอบใหม่ทั้งหมดบนเรือไม้ทั้งลำ

“ตู้ยวี” ลำใหม่เอี่ยมปรากฏขึ้นต่อหน้าทั้งสามคน

ในเวลาเดียวกัน กู่ฉิงซานประกอบเรือเก่าขึ้นมาอีกครั้ง

เรือสองลำ

หนึ่งลำเก่าและหนึ่งลำใหม่

พวกมันล้วนเป็น “ตู้ยวี”

“เจ้ารู้อะไรไหม หากพูดกันถึงเรื่องมุมมองเชิงปรัชญา พวกเราต้องถกกันสักพักเลยนะ” จางหยิงห่าวมองเรือสองลำพลางยักไหล่

กู่ฉิงซานกล่าวว่า “แต่จากมุมมองเชิงปฏิบัติ พวกมันใช้ทำงานเหมือนกันนี่”

เขาหยิบกระด้านไม้ใหม่สองสามแผ่นมาจากมือของเย่เฟยหลีก่อนเอามาแทนที่ของเก่าที่ได้รับความเสียหาย

ตอนนี้ เหลือเวลาเพียงหนึ่งนาที

กู่ฉิงซานเอื้อมมือออกไปแตะเรือสองลำที่ห่างจากกัน

แถวหิ่งห้อยขนาดเล็กปรากฏขึ้นบนหน้าต่างระบบเทพสงคราม

“ ‘ตู้ยวี’ ลำใหม่”

“นี่คือเรือพิเศษที่สามารถล่องบนทะเลแห่งความลับได้”

“ ‘ตู้ยวี’ ลำเก่า”

“นี่คือเรือพิเศษที่สามารถล่องบนทะเลแห่งความลับได้”

กู่ฉิงซานพยักหน้าเล็กน้อย

“ออกเรือ!”

เรือสองลำล่องสู่ทะเลกว้างใหญ่

เรือไม้คล้ายกับถูกลากด้วยแรงบางอย่าง มันล่องไปตามทางกระแสมหาสมุทร

ตอนนี้ หน้าต่างระบบความโกลาหลตรงหน้าทั้งสามพลันแสดงแถวตัวอักษรสีเทาขึ้นมาพร้อมกัน

“มนุษย์ผู้เข้าสู่การต่อสู้เพื่อกลายเป็นเทพเอ๋ย ท่านต้องเข้าใจด้วยว่าภารกิจโกลาหลยากลำบากยิ่ง หากพละกำลังไม่ถึงที่กำหนดจะไม่มีทางทำสำเร็จได้”

“เพราะในส่วนลึกของความโกลาหล พละกำลังของท่านยังไม่มากพอ”

“ตอนนี้จะเริ่มทำการประเมินท่าน”

“เมื่อเริ่มการต่อสู้เพื่อกลายเป็นเทพ ท่านไม่ผ่านการแข่งขันด้านพละกำลังเรียบง่ายและไม่ได้เกินจากเกณฑ์ที่ความโกลาหลกำหนดไว้ กลับกัน ท่านกลับทำสำเร็จตามคำใบ้อันคลุมเครือจนทำให้ทั้งสามคนออกมาจากเกาะวันสิ้นโลกได้”

“จำให้ดี ความคิดคือส่วนสำคัญของพละกำลัง มีเพียงทวยเทพเท่านั้นที่รู้ว่าต้องปรับตัวยังไงจึงจะสามารถรับภารกิจของความโกลาหลเพื่อสำรวจความลับที่แท้จริงของยุคโกลาหลได้ ไม่อย่างนั้น ต่อให้กลายเป็นเทพแห่งความโกลาหลที่แท้จริงก็จะต้องถึงแก่ความตายเมื่อผ่านไปสักพัก”

“ผลการประเมิน ยอดเยี่ยม”

“นับจากนี้ไป ความเร็ว ‘ตู้ยวี’ ของท่านจะเพิ่มขึ้นสามสิบส่วน”

“ท่านจะไปถึงจุดหมายก่อนอีกฝ่าย”

หลังจากอ่านข้อความแจ้งเตือนแล้ว ทั้งสามคนจมสู่ความคิดสักพัก

ปริมาณข้อมูลในส่วนนี้มากเกินไป

ทันใดนั้น เย่เฟยหลีกล่าวขึ้นมาว่า “ดูนั่น!”

ทั้งสามคนยืนอยู่บนเรือขณะมองไปทางเกาะพร้อมกัน

เวลาหมดลงแล้ว

วันสิ้นโลกกำลังมาเยือนเกาะนั้น

..............................