1139 มันไม่สำคัญหรอก
ตอนที่ 1139 มันไม่สำคัญหรอก
กำแพงกระดูกสีขาวขนาดใหญ่สั่นไหวอย่างต่อเนื่อง แรงกระแทกที่มองไม่เห็นจมเข้าสู่ทะเลหัวกะโหลกและกระดูกกลายเป็นคลื่นปั่นป่วน
ทั่วทะเลกระดูกกวาดกลับไปข้างหลัง
กู่ฉิงซานเคลื่อนลงมาจากท้องนภาก่อนลงสู่พื้น
ฮ่า
เขาหอบหายใจ
โลหิตไหลออกจากรูขุมขนของเขากระจายไปตามกระแสอากาศที่อยู่รอบข้างก่อเกิดเป็นเมฆหมอกรอบตัว
แทบจะไม่มีใครกล้าดูดกลืนพลังมังกรมารแบบนี้มาก่อน
แต่กู่ฉิงซานไม่ถอย
ในทะเลหัวกะโหลกไกลออกไป มีเสียงคำรามรุนแรงอีกเสียงดังขึ้น
กู่ฉิงซานยกมือขึ้นด้วยความยากลำบากเพื่อร่ายวิชา
ดาบศักดิ์สิทธิ์กลายเป็นลำแสงก่อนเดินทางไปหลายพันไมล์
เสียงคำรามลึกเข้าไปในทะเลหัวกะโหลกหยุดทันที
ดาบลับ นางแอ่นหวนกลับสิบเท่า!
นี่คือการผสานของดาบลับและทางเลือกสวรรค์ นางแอ่นหวนกลับทะลวงเข้าใส่สิบกระบวนท่า มันไม่สามารถขัดขืนได้ ต่อให้ไม่อยากตายก็ต้องตาย
กู่ฉิงซานไม่มีเวลาคำนึงถึงสถานการณ์การต่อสู้ เขาเงยหน้าขึ้นอย่างแรงก่อนกระแทกกับพื้น
ตูม!
เขากระแทกจนเกิดรอยยุบขนาดใหญ่ในหิมะ โลหิตไหลไปตามพื้นที่มีรอยแยก
พลังที่มากเกินไปโหมกระหน่ำไปทุกทิศทางในร่างของกู่ฉิงซาน ดังนั้นเขาจึงพ้นจากความเจ็บปวดด้วยวิธีที่เรียบง่าย
ไม่รู้ว่าทำไม แต่ทันใดนั้น ภาพมายาทั้งหมดปรากฏขึ้นภาพแล้วภาพเล่า
ดอกไม้ร่วงลงมาจากท้องนภา เสียงผู้หญิงแผ่วเบา งดงามและมากด้วยเสน่ห์นับไม่ถ้วนลอยไปตามสายลม
ผู้หญิงเหล่านี้ไม่สวมชุดปกปิดร่างกาย ร่างของพวกนางอวบมีเสน่ห์ ผิวหนังเป็นสีขาวราวหิมะ พวกนางทุกคนมองกู่ฉิงซานคนแล้วคนเล่า
ความละโมบปรากฏขึ้นในดวงตาของพวกนาง
ช่างเป็นอาหารที่วิเศษอะไรอย่างนี้!
พวกผู้หญิงกำลังจะเข้าใกล้กู่ฉิงซาน แต่หอกสีแดงปรากฏขึ้นที่ด้านหลังกู่ฉิงซาน อากาศเกิดการสั่นสะเทือน
กำราบมาร!
พวกผู้หญิงกรีดร้องคนแล้วคนเล่า ร่างของพวกนางกลายเป็นกระดูกสีขาว กระดูกหายไปราวกับควัน
บนหน้าต่างระบบเทพสงคราม ข้อความแจ้งเตือนรีอย่างต่อเนื่อง
แต่กู่ฉิงซานไม่มีเวลาดู
เขาจมดิ่งเข้าสู่ภาพแปลกประหลาด
ฉากจากอดีตปรากฏขึ้นตรงหน้าอีกครั้ง
…
“พ่อของข้าบอกว่าตราบที่สอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ก็จะให้รางวัลเป็นหุ่นของตัวเอง!”
“ว้าว ยอดเลย แม่ของข้าบอกว่าตราบที่ผ่านเส้นพื้นฐาน แม่จะพาข้าไปอาณาจักรฝูซีเพื่อชมทักษะการต่อสู้ของหุ่น”
“กู่ฉิงซาน ผลการเรียนของเจ้าดี ครอบครัวของเจ้า…”
“ชู่วว์ หยุดพูดเลย ครอบครัวของเขาเหลือแต่เขาคนเดียวแล้ว…”
อีกฝ่ายค่อย ๆ ถอยห่าง
เขาก้มหน้ามองสมองจักรกลส่วนตัว
“แต้มเครดิตส่วนตัวของท่านหนึ่งหมื่นเจ็ดพันเก้าร้อยแปดสิบเอ็ดแต้ม ขาดแต้มสำหรับจ่ายค่าเล่าเรียนแผนเอแบบมืออาชีพของมหาวิทยาลัยเจ็ดร้อยหกสิบห้าแต้ม ขาดแต้มสำหรับซื้อโมบิลสูทส่วนบุคคลหนึ่งล้านแปดแสนหนึ่งหมื่นห้าพันหกร้อยสามสิบเอ็ดแต้ม”
ฉากวูบไหว
“ฉิงซาน ข้ารู้ว่าเจ้าถูกใส่ร้ายในงานพรอม แต่ครอบครัวของข้าหรือชนชั้นสูงคนอื่นจะสามารถช่วยเหลือเจ้าได้”
บนจอแสง เด็กสาวส่งเสียงร้องอย่างขมขื่นออกมา
“เป็นข้าเองที่อ่อนหัดเกินไป สุดท้ายก็ทำร้ายเจ้าเข้า”
“ฉิงซาน เจ้าไปเถอะ! จำให้ดี เจ้าจะรอดหากไปประเทศอื่นได้!”
ฉากวูบไหว
“ถ้าเจ้ามีสุราก็มากับข้า ข้าประจำตำแหน่งที่ห้าร้อยเจ็ดสิบเอ็ด”
เสียงของเด็กสาวผมแดงดังมาจากเครื่องมือสื่อสาร
นางกล่าวอย่างแผ่วเบาด้วยความภาคภูมิใจว่า “มีสถานที่ที่มีฉากงดงามอยู่ ข้าไม่เคยบอกใครมาก่อน ถ้าเจ้ามา ข้าจะพาไปดูเอง”
เสียงจางหาย
ทันใดนั้นเสียงเกรี้ยวกราดดังขึ้น “กู่ฉิงซาน ตำแหน่งนั้นพังไปแล้ว เจ้าไปไม่ได้!”
แม่ทัพอีกคนดึงคอเสื้อเขาเอาไว้ขณะตะโกนว่า “ปีศาจอยู่ที่นี่! เจ้าจะตายถ้าเข้าไป! เจ้าเข้าใจหรือเปล่า เจ้าเข้าใช่หรือเปล่า!!!”
ในท้ายที่สุด เขาก็ไปอยู่ดี
ไม่มีทิวทัศน์
ไม่มีอะไรเลย
โลกอยู่ในถ้าถ่าน
ภาพหมองหม่นวูบไหวไปมา
บนริมฝั่งแม่น้ำสายใหญ่ สายลมตะวันตกคร่ำครวญ
“คุณชายกู่ ไม่มีทางแล้ว มีเพียงดาบของเจ้า…”
“ไม่”
กู่ฉิงซานได้ยินเสียงตัวเองพูด
“มีเพียงชีวิตของเจ้าและข้าที่สามารถกระตุ้นดาบเล่มนั้นเพื่อฆ่าเทพอสูรองค์นี้ได้”
แถวผู้ฝึกยุทธ์คุกเข่าลงตรงหน้าเขา
“คุณชายกู่ ข้าอยากกลับด้วย”
“มันไม่เหมือนการกลับบ้านสักหน่อย”
“ใช่ ข้าก็เหมือนกัน ข้าอยากกลับบ้านพร้อมสามี”
“กลับบ้านด้วยกัน!”
ในใจ ทำไมมันถึงเจ็บปวดแบบนี้
ฉากวูบไหวตรงสายตาของกู่ฉิงซาน
กู่ฉิงซานเงยหน้าขึ้น ปล่อยให้กระแสโลหิตไหลอาบหน้าผากขณะจ้องมองไปข้างหน้าอย่างเหม่อลอย
หัวกะโหลกที่เหมือนกับขุนเขาและทะเลรวมตัวอยู่ข้างหน้าก่อนค่อย ๆ ก่อตัวเป็นแท่นสูง
ใต้แท่นสูง หัวกะโหลกกระจายออกมา เผยให้เห็นกองทัพปีศาจแปลกพิลึก
บนแท่นสูง หัวหน้าปีศาจก้มมองกู่ฉิงซาน
สายตาของพวกมันอาจจะเย็นเยือก โหดเหี้ยม กระหายเลือดหรือหยอกเย้า แต่เมื่อพวกมันสัมผัสกู่ฉิงซานเพียงน้อยนิดกลับรีบถอยปรี่ออกมา
พวกมันปรายตามองดินแดนกว้างใหญ่ที่อยู่ด้านหลังกู่ฉิงซาน
ผืนแผ่นดินของเผ่าพันธุ์มนุษย์อยู่เบื้องหลังผู้ฝึกยุทธ์คนนี้เพียงคนเดียว
ฆ่ามัน!
หัวหน้าปีศาจยกมือขึ้นเพื่อส่งสัญญาณ
กองทัพคำรามเสียงดังก่อนค่อย ๆ เร่งความเร็วการเดินขบวน
พวกมันกลายเป็นกระแสเหล็กที่ขัดขืนไม่ได้ก่อนตรงเข้าหากู่ฉิงซาน
กู่ฉิงซานจ้องพวกปีศาจด้วยความประหลาดใจ
เขาเปิดปากราวกับตะโกนบางสิ่งออกมา แต่ความเจ็บปวดทั่วร่างทำให้เขาไม่สามารถส่งเสียงใด ๆ ได้
ขณะอยู่ในภวังค์ อีกฉากหนึ่งวูบไหวขึ้นมา
“หน้าต่างระบบเทพสงคราม ข้าสามารถใช้สามเหรียญเพื่อกลับมาช่วงเวลานี้ได้หรือไม่” เขาถาม
“ไม่ ท่านจะไม่สามารถกลับเข้ามาในนี้ได้อีก…”
เสียงวิตกของฉานนู่ดังขึ้น “นายท่าน พวกมันกำลังมาโอบล้อมโจมตีพวกเรา”
โอบล้อมโจมตี
“สายเกินไปแล้ว ไม่ว่าจะอยู่ที่นี่ ก้าวข้ามภัยพิบัติหรือช่วยลอร่ากับจางหยิงห่าว!”
จากนั้น เสียงถอนหายใจของดาบพิภพดังขึ้น
“ถ้าเป็นเที่ยงวันนี้…มันก็สายเกินไปจริง ๆ ท่านต้องตัดสินใจเดี๋ยวนี้”
ทางเลือก
ตัดสินใจ
กู่ฉิงซานจ้องกองทัพปีศาจที่กำลังใกล้เข้ามา เสียงอันขมขื่นของเขาดังขึ้น
“ข้าเข้าใจความจริงนานแล้ว คาดไม่ถึง วันนี้ยังจะต้องมาปวดหัวกับเรื่องพวกนี้อีก”
ความจริงนั่นมันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน
มันเจ็บปวดกว่าบาดแผลของร่างกายหลายร้อยเท่า
เขาถือดาบพิภพก่อนกระอักโลหิตออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า
“พลัง…”
เสียงแหบแห้งออกมาจากลำคอของเขา
บนหน้าต่างระบบเทพสงคราม ตัวอักษรโลหิตขนาดเล็กนับไม่ถ้วนลอยอย่างบ้าคลั่ง
กู่ฉิงซานนิ่งไปสักพักก่อนเอามือเช็ดโลหิตออกจากหางตา
“พลัง!”
เขาคำรามอย่างคลุ้มคลั่ง
ตูม!
อากาศสีฟ้าและสีดำไม่มีสิ้นสุดซ้อนทับ พัวพันและหมุนรอบตัวเขาไปมา
พลังมังกรคู่!
ประกายดาบทะยานขึ้นจากดาบยาว ทะลวงเข้าไปในราตรีเพื่อสาดส่องไปทั่วโลก
ประกายดาบตกลงบนปฐพีราวกับท้องฟ้าที่ลุกโชติช่วง กลายเป็นคลื่นเสียงคำรามที่โหมกระหน่ำ
ดาบลับ กระแสพลัง
ประกอบกับภัยพิบัติอีกเก้าเท่า
กู่ฉิงซานจับดาบศักดิ์สิทธิ์เอาไว้มั่น
“อ้ากกกกกก”
ในเสียงคำรามของเขา ดาบยาวฟาดออกในอากาศ!
ดาบลับ ทะเลสิบดาบ!
ประกายดาบไม่มีสิ้นสุดโหมกระหน่ำกลายเป็นคลื่น คลื่นกระทบฝั่งก่อนจะมองไม่เห็นแล้วเข้าโจมตีกองทัพปีศาจน่าสะพรึง
พวกมันถูกทำลาย
ปีศาจทั้งหมดกระเด็นออกไปอย่างไร้ทิศทาง ร่างของพวกมันยังอยู่ในอากาศ พวกมันถูกกวาดล้างด้วยดาบนับไม่ถ้วน
หัวหน้าปีศาจยืนอยู่บนแท่นสูงก่อนชักอาวุธออกมาแล้วตะโกนด้วยเสียงคมปลาบว่า “บัดซบ ดูท่าข้าต้องลงมือเองสินะ”
ทันใดนั้น มันสังเกตเห็นว่ามีบางสิ่งผิดปกติ
ไม่มีใครตอบรับ
หัวหน้าปีศาจมองซ้ายขวาก่อนเห็นว่าร่างของผู้นำตนอื่น ๆ ถูกหอกสีแดงตรึงไว้กับพื้น
ขณะที่มันจะทำอะไรสักอย่าง แต่ทันใดนั้น ร่างกายกลับขยับไม่ได้
มือข้างหนึ่งจับคอมันไว้ก่อนยกขึ้น
“เจ้า”
ปีศาจเปิดปากเพื่อกำลังจะสบถ แต่กลับถูกหยุดเอาไว้ด้วยฉากหนึ่งที่อยู่ตรงหน้า
ผู้ชายเต็มไปด้วยโลหิตและหมอกราวกับถูกย้อมด้วยโลหิต ด้านหลังของเขา มีแสงสีดำและสีฟ้าสองสายที่ค่อย ๆ กลายเป็นมังกรสองหัวที่ขดกันในความว่างเปล่า
“เจ้าเป็นตัวอะไรกันแน่ ทำไมถึงอยากทำลายขุนเขานัก” ผู้ชายถาม
หัวหน้าปีศาจพ่นลมออกจมูกเย็นชาก่อนตอบว่า “ข้าจะไม่มีวัน…”
ปัง!
ศีรษะของมันพลันระเบิด ซากศพขนาดใหญ่ล้มลงกับพื้นพร้อมกับเสียงอู้อี้
กู่ฉิงซานลากซากศพมาตรึงไว้กับหอกสีแดง
“ข้าอยากเข้าใจน่ะ”
เขามองซากศพก่อนกล่าวกับตัวเอง
“ที่จริง…”
“ไม่ว่าเจ้าจะเป็นตัวอะไร มันก็ไม่สำคัญหรอก…”
หอกสีแดงสั่นไหว
ซากศพทั้งหมดกลายเป็นผุยผงก่อนหายไปในความว่างเปล่า
แถวตัวอักษรโลหิตขนาดเล็กพร้อมคำเตือนรีอย่างบ้าคลั่งบนหน้าต่างระบบเทพสงคราม
กู่ฉิงซานไม่มอง
เขาวางหอกสีแดงไว้บนบ่าก่อนพุ่งเข้าหาปีศาจ
..............................