Who am I - 4

เมื่อทั้งสองกลับมาที่บ้านก็พบเลวิสและชาร์ลีที่กลับมาก่อนแล้ว เลวิสถามไถ่คริสเกี่ยวกับอาการของแฮมขณะที่เจ้าตัวกำลังทำอาหารอยู่โดยมีชาร์ลีนั่งดูอยู่บนโต๊ะอาหาร คริสและแฮมเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะกับชาร์ลีจากนั้นคริสก็เริ่มอธิบายอาการของแฮมให้แก่เลวิสและชาร์ลี

"ถ้าอย่างนั้นเราก็ต้องพยายามไม่ให้แฮมอยู่กับฝนใช่ไหมครับ" ชาร์ลีถามขึ้นมา

"ใช่" แฮมตอบหลังจากที่นั่งเงียบมานาน พอคริสอธิบายจบและคนอีกสองคนไม่มีคำถามแล้ว ทั้งสี่ก็นั่งกินข้าวฝีมือของเลวิสกันอย่างเอร็ดอร่อยพลางคุยเรื่องที่แฮมจะต้องเข้าเรียนวันแรกในวันพรุ่งนี้

"แฮม เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าพี่จะเอาชุดนักเรียนไปให้นะ" เลวิสพูด "ครับ" แฮมตอบ "มันดึกแล้ว ผมขอตัวไปนอนก่อนนะครับ" แฮมพูดก่อนจะหยิบจานของทุกคนแล้วจะเอาไปล้างให้ "เดี๋ยวไม่ต้อง พี่ล้างเองแฮมไปนอนเถอะ" เลวิสบอกแฮม "ไม่เป็นไรครับ" พูดจบแฮมก็ลงมือล้างจานทันทีพร้อมกับชาร์ลีที่เดินเข้ามาช่วยเขาล้าง

.

ตอนนี้แฮมและชาร์ลีที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จก็กำลังนั่งคุยกันอยู่บนเตียงเรื่องเสื้อผ้าที่ชาร์ลีเลือกมาให้แฮม เพราะชุดพวกนั้นมันดูเหมือนเสื้อผ้าเด็กประถมไม่มีผิด แต่ถึงอย่างนั้นแฮมก็ชอบแถมยังใส่มันได้พอดีอีกด้วย

ระหว่างนั้นเองเสียงโทรศัพท์ของชาร์ลีก็ดังขึ้น "เรารับก่อนนะ" ชาร์ลีพูดก่อนจะกดรับโทรศัพท์ พูดคุยกับปลายสายอยู่สองสามประโยคก่อนจะกดวางและหันกลับมามองแฮม

"แฮมอยู่คนเดียวก่อนนะ" ชาร์ลีบอกแฮม "จะไปไหนเหรอ" แฮมถามชาร์ลีที่ตอนนี้เหมือนกำลังจะเตรียมตัวออกไปข้างนอก "ก็โซลน่ะสิ โทรมาบอกให้ไปเฝ้าน้องชายหน่อยมันมีงานด่วน" ชาร์ลีตอบก่อนจะบ่นต่อว่า "เจก็ห่างกับพวกเราแค่ไม่กี่เดือนเอง ทำเหมือนเป็นเจมันเด็กไปได้" พอบ่นเสร็จชาร์ลีก็เดินออกไปทิ้งให้แฮมนั่งงงอยู่ตรงนั้น

"โซลงั้นเหรอ" แฮมพูดกับตัวเอง ไม่รู้ทำไมแต่เขากลับรู้สึกคุ้นชื่อชื่อนี้เหลือเกิน "โอ๊ย!" อยู่ๆแฮมก็เกิดอาการปวดหัวขึ้นมาอย่างกะทันหัน สงสัยเขาคงต้องเข้านอนแล้วสินะ

แต่ยังไม่ทันที่แฮมจะเอนตัวลงกับที่นอนก็มีเสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ของแฮมที่เลวิสและชาร์ลีเพิ่งซื้อมาให้เขาวันนี้ แฮมเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์พอเปิดหน้าจอดูก็พบว่าเป็นทิมที่ส่งข้อความมาหาเขา ว่าแต่ทิมไปได้ไอดีของเขามาจากไหนกัน แฮมเปิดข้อความดูก็ถึงกับขมวดคิ้วด้วยความงงงวยกับข้อความที่ตนได้รับ

miT

miT : ฮัน?

: ฮันพี่ขอโทษนะ

: เลิกโกรธพี่ได้ไหม

: ตอนนั้นพี่คุมตัวเองไม่ได้จริงๆ

: ขอโทษนะ

: ฮัน

: เมื่อไหร่จะเลิกทำเป็นไม่รู้จักพี่สักที

พี่พูดเรื่องอะไรครับ? : 🐹

เราเคยรู้จักกันด้วยงั้นเหรอ :

miT : ฮัน

: นี่จำพี่ไม่ได้จริงๆเหรอ

: งั้นก็ขอโทษด้วย ฉันคงจำคนผิด

"ฮัน?" แฮมงึมงำกับตัวเองพลางอ่านข้อความของทิมที่ส่งเข้ามาไปด้วย "โอ๊ย!" เขาปวดหัวอีกแล้ว คงต้องนอนของจริงแล้วแหละ

"เกี๊ยวรอก่อน!" เสียงของเด็กชายคนหนึ่งตะโกนเรียกเพื่อนสนิทตัวสูงของเขา "ก็นายเดินช้าเองนี่หน่า" เพื่อนตัวสูงตอบพร้อมกับหยุดเดินและหันกลับมาหาเด็กชาย เพื่อนตัวสูงจูงมือเด็กชายให้เดินเร็วขึ้น แต่นั่นกลับเร็วเกินไปสำหรับเดินชายทำให้เขาล้มลงตรงนั้น

"ทำตัวเป็นไอ้แปนอีกแล้วนะ" เพื่อนตัวสูงพยุงเด็กชายคนขึ้นด้วยมือเพียงข้างเดียว เด็กชายสังเกตเห็นว่าเพื่อนของเขาถือกล้องอยู่ เมื่อเด็กชายมองไปรอบๆก็พบว่าที่นี่คือสวนสาธารณะแห่งหนึ่งที่ดูคุ้นตาเอามากๆแต่ถึงยังไงเดินชายก็ยังคงจำไม่ได้ว่าที่นี่คือที่ไหน

"ต้องตื่นแล้วนะ" เพื่อนตัวสูงพูดกับเด็กชายคนนั้น จากนั้นเด็กชายก็ตื่นขึ้น

"ตื่นได้แล้วครับ" เสียงของเลวิสที่เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับถือชุดนักเรียนของแฮมดังขึ้น แฮมที่ลืมตาขึ้นมาก่อนแล้วก็ยันตัวเองขึ้นจากเตียงแล้วหันไปรอบข้าง นี่ชาร์ลีกลับมานอนตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

"พี่รอที่รถนะ เสร็จแล้วรีบลงมาจะสายแล้ว" เลวิสพูดจบก็เดินออกไปปล่อยให้แฮมและชาร์ลีเตรียมตัว "แฮมๆ ไปอาบน้ำห้องทิมก็ได้นะ" เลวิสกลับมาบอกก่อนจะออกไปอีกครั้ง แฮมหันไปปลุกชาร์ลีที่ทำท่าจะหลับไปอีกรอบให้ตื่นแล้วออกไปอาบน้ำ

หลังจากที่เตรียมตัวกันเรียบร้อยแล้วแฮมและชาร์ลีก็เดินลงมาข้างล่าง

"แต่คริส แฮมอะไรนี่เหมือนกับฮันมากจริงๆนะ" เสียงของทิมดังขึ้นมา "มันก็มีความเป็นไปได้ว่าแฮมจะเป็นคนคนเดียวกันกับฮัน แต่ว่าเราก็ต้องรอให้แฮมจำได้ว่าตัวเองเป็นใครกันแน่" คริสตอบ "ถ้าอย่างนั้นก็อย่าจำได้เลย" พูดจบทิมก็เดินออกไปทันที

"มาเร็วสายแล้ว" คริสที่เห็นแฮมกับชาร์ลีลงมาแล้วก็ยื่นขนมปังให้ทั้งสองจากนั้นก็รีบเดินไปที่รถของเลวิส