37th Chapter

Eloisa's Point of View

"Bye..." sambit ko kahit wala na ang tawag ni Paolo.

Sumasakit na ang ulo ko. Mom texted me to go to my fiancé's party pero sabi ko'y wag na lang dahil baka mag-alburuto si Lolo. Mag-fo-four na rin naman. Oras ng meeting ko kay Lolo at saka. Why would I? That'll be awkward kung basta-basta na lang akong pumunta doon. We even don't know each other at the first place.

Tumingala ako sa building na pag-aari ni Lolo. Nandito ang opisina niya. Tanda ko noon ay ng mag-8 ako dinala ako ni Lolo dito nakatingala siya kaya napatingala rin ako.

"One day, apo. You'll own this building. Ikaw na ang magiging tagapagmana nito. Hindi na ang lolo ang tatawaging Boss... kundi ikaw na." sabi ni Lolo sa akin. He kneeled infront of me. "I want you to manage your Lolo's legacy. Is that fine?" tanong ni Lolo.

Walang hesitasyon akong tumango. "That'll be a great pleasure for me, Lolo!"

"Good."

"I can't wait to be a heiress, Lolo!" maligaya kong sambit.

Lolo smiled at me saying. "That's good to hear apo."

I don't know why I said that before... and now, halos magkamayaw na ako para lang hindi maging heiress. Sa bagay, bata pa ako noon. That was 9 years—or even 10 years ago.

I am still confused but lighten. It's obviously about the rule in our family. Si Lolo ang naging tagapagmana ng Lolo rin niya... then that means ang rule ay ang magiging apo ang magiging tagapagmana. Hindi ko lang alam kung bakit ako... bakit hindi si Kuya?

Naglakad na ako papasok ng building. Bumungad ang sekretarya ni Lolo na si Mrs. Cruz.

Kusa na niyang binuksan ang pintuan ng opisina ni Lolo ng walang tanong-tanong... maybe she's aware I am coming.

I bowed my head and smile for a sign of thanks.

Nakaupo si Lolo sa kaniyang office table habang naka-cross arm. Inilahad niya ang kamay niya... pinagmamano nya ata ako.

Kinuha ko ang kamay ni Lolo at nimano ko yon sa 'king noo.

"Maupo ka... let's talk about your fiancé," ani Lolo. Umikot siya para umupo sa swivel chair nya.

Umupo ako sa isang upuan sa harap ng office table ni Lolo bago magsalita. "About t—the arrange marriage, Lolo... I've told you before may kasintahan po ako."

"Yes, I do remember that. Sayang lang ang business partnerships with the O'neils and sa mother mo." Napatingin ako kay Lolo... O'neil? " Anyway, we can settle it, apo. Kung hindi mo gusto ang lalaki. Okay lang. Kung mahal mo ang kasintahan mo I can accept that," Nalalag panga ko, bakit biglang mabilia kong nabago ang desisyon ni Lolo?

"Lolo, thank you."

"Lumaki ka talagang tulad ng ina mo. I used to arrange her to my bestfriend's son pero mas pinili niya ang ama mo... dahil mahal na mahal niya raw ito," umiling-iling si Lolo. "Tumatanda na ako, I can't rule you dahil panigurado'y puso mo ang ipaglalaban mo tulad ng iyong ina." ito na ata ang tingin ko'y unang beses na maririnig kong magkwento si Lolo ukol kay Mama. "Basta if you change your mind would you agree to marry the boy I want you to marry?" tanong ni Lolo. Back to the topic. I want to know more about Mama pero mukhang hindi na madadagdagan iyon.

"Sure, Lolo. But that wouldn't happen I love him so much," ngumiti ako.

"Ilang buwan na ba kayo niyan?"

"U-Umm... n-not months or even weeks but soon to be a day, pero sa ngayon po ay e-eighteen hours po." sambit ko.

Kumunot ang noo ni Lolo. "18 hours? Apo, bago ba iyan?" humalakhak siya

"W-We broke up... may misunderstanding po kasi..." magsisinungaling na naman ako. I'm sorry Lolo. "He courted me again, masyado ko po siyang mahal kaya... ganun," sagot ko.

"Woah, just like your mother again. Naghiwalay ang Mama at Papa mo ng isang linggo, but your dad courted your mom again. Tulad ng sagot mo. 'Masyado ko po siyang mahal, kaya... ganun' funny right? Maybe that guy really loves you. O siya... apo, pede ba akong humingi ng pabor?"

I smiled. "Ano po iyon?"

"Umattend ka pa rin sa meeting bukas with your mom and family if your fiancé. Hindi ko alam kung makapupunta ako ngunit I will try,  I'll explain to them na hindi ko na ipatutuloy ang arrange marriage."

"Salamat talaga, Lolo."

"Tumatanda na ako, ayoko namang mamatay akong may galit ka sa akin, apo. I want you to be happy."

"Lolo, 'wag niyo naman pong sabihin iyan." umiling siya.

"Darating ang araw na iyon," aniya pa.

Ngumiti na lamang ako. "Sige po, aalis na po ako."

Nag-goodbye na rin si Lolo. Sa sobrang saya ko nakalimutan ko na agad ang apelido ng pamilyang tinutukoy ni Lolo kanina.

I can't wait to tell him this good news.

Tinawagan ko siya pero hindi siya sumagot, He's probably busy talking to his cousin's guest. Or perhaps, he's talking to some girls too? Oh my God! Why am I thinking that?

I shook my head. Dapat pala'y pumunta ako roon. Gustuhin ko man pumunta ngayon, 6:30 na at mukhang uulan dahil sobrang dilim na at sabi rin sa balita, baka sa kasagsagan ng paghahahanap ko ng bahay nila maabutan ko ang pag-ulan, I don't have my umbrella. At baka hindi naman na ako imbitado. Naglakad na lang ako papalabas ng building.

~*~

'Saan ba ako pede mag-stay muna?' tanong na bumabalakit sa utak ko. Nagugutom na ako so I should buy a food? Wala na akong stocks sa condo. Wala na rin naman akong time bumili sa supermarket. Ready to eat na lang dapat ang kainin ko.

"Dito na lang po." sambit ko sa tricycle driver nang mahagip ng aking mata ang isang convenient store.

I checked my phone. 6:50, no messages or even calls. Baka nalow bat na siya? I putted back my phone in my pocket. He's probably still busy.

"Hmmm." hum ko habang pumipili ng beverage sa fridge. I picked a mineral. Kumuha naman ako ng hotdog sandwich. Ano pa bang ikabubusog ko?

Wala na, kaya nagmartsa ako papuntang cashier.

~*~

When I finished my hotdog sandwich naglakad na ako papauwi, malapit lang naman ang condo ko dito. Kita ko na nga ang 6th storey condominium sa pwesto ko. I'll own that too. Ang HLC, everything actually. Still questioning it. 'Di ba't lalaki dapat ang maging tagapagmana? I'm really confused. Mageighteen na ako 2 months ahead from now. Una ko daw mamamana ay ang Plantation sa Bulacan. Doon nagkakilala si Mama at Papa, sa Bulacan. Paano ko mapapamahalaan iyon? Sa ika-19 naman ay ang Hidalgo Corp How? How can I handle that at the age of 19?

Naglakad na lang ako. Hawak ko na lang ay ang bote ng mineral na binili ko kanina. Nasa kanang kamay ko iyon. I checked my phone again using my left hand.

Nabuhayan ako ng may 1 message na nakalagay.

Kian.

Nanlumo ako nang hindi pangalan niya ang lumabas pero kahit na ay binasa ko pa rin ang message niya.

Kian:

Don't come home, yet, please.

His message made me frowned.

Ako:

Why? Anong meron diyan?

Agad naman siyang sumagot.

Kian:

There is a scenario you shouldn't see...

Magtatype pa lang sana ako pero biglang tumawag si Julian.

"Julian?"

"Eloi! Ano? Pupunta ka ba here?"

"I'm sorry, mukhang hindi, maaga pa kasi ako bukas. Importante iyon." sambit ko.

"Ay, sounds important nga. Basta if you change your mind punta ka na lang here. We're awake until 12," rinig ko ang halakhak niya. "Bye, Eloi!"

"Bye."

Nakangiti kong ibinalik ang aking phone sa bulsa.

Nothing's gonna make me erase my happy mode.

Mabilis akong naglakad. Natanaw ko na ang elevator na nasa gitna ng unang palapag ng condo. Sa kanan naman ay bukas ang sliding door ng lobby. Napabaling naman ako sa mga nakapark sa kotse sa mismong harapan, I smiled when I saw his car. He's probably gonna surprise me. Lumapit ako doon. Sarado na ang driver's door pero sigurado akong nasa passenger door siya kita ko ang paa niya mula sa ilalim... napakunot ako ng makita kong may isa pang paa.

Mas napakunot pa ako ng maging depina na ang nangyayari sa pwestong iyon. Paolo, kissing a girl that leaning on his passenger's door.

I don't know what to feel... kusa na lang lumandas ang luha sa aking kanang mata at sumunod sa kaliwa. Nabitawan ko ang bote ng mineral na binili ko dahil kinailangan kong takpan ang bibig ko. Hindi ko na inalintala ang mga taong nakatingin. Kinuha ko ang phone ko sa aking bulsa.

Tinawagan ko si Julian. He later answered.

"I-I'm coming..."

"Reall--" humikbi ako. "Teka... are you crying?"

"N-No..." napatingala ako. Pumatak ang unang patak ng ulan sa ibabang bahagi ng aking kanang mata. "Papatayin ko na... umaabon na. Bye." agad kong pinatay ang tawag.

This night is probably the sign of my tomorrow. I should marry someone I don't love than marrying someone I love but kept on hurting me.