Chapter 1 - Intro: Female Lead (Part 1)

Cze's P.O.V

5:00 am in the morning

*vvrrr* *vvvrrrr*

*vvrrr* *vvrrr--*

I woke up and peeked through hazy eyes as my right hand searched for my phone that keeps vibrating under my pillow. As soon as nahawakan ko na yung phone ko, pinatay ko na agad yung alarm.

"*yawns* uhgkk *sighs* it's time for school na naman..tsk tsk.. bahala na nga." Sabi ko sa sarili ko sabay bangon sa higaan ko.

Ughh..new day, same old way, and same as every other day (charr taray ko naman nag rhyme pa). Enebe nemen yeeennn~~ may pasok na naman. Ke boring boring ng buhay ko ehh. Walang ka excite-excitement. Pwera na lang pag related sa BTS and Anime. Ibang usapan naman yun mga prendshh..hehehe.

Eto kasi yun...papasok ako sa school, spend nang boring time sa class nang wala namang ginagawa, tapos hangout sa friends ko tuwing free time, tapos balik sa class ulit, and then uwian nah..mag gala gala kung saan saan after dismissal kasama ung mga friends ko, and then uwi na sa bahay. Diba? Ang boring? (Again, ibang usapan na ung BTS and Anime okay? Just pretend that I never mentioned them at all.)

Ganyan po mga readers, ang routine ko araw-araw for the past 10 years na lumipat kami dito sa pinas.

Oo, ang ganda ganda nang Pilipinas and it's actually one of my most favorite country in the world (not lying). Pero kung traffic and weather lang naman ang pag uusapan..then count me out.

Kapag summer jusmiiiiii ang INIT-INIT! Para akong na tutusta tsaka ang kili-kili ko palaging nababasa! Pero infairness mga prends mabango naman kili-kili ko.

Pero anyway, that's not the point here. Basta mainit! Kapag tagulan naman masaya nang konti pero hind sa point kung saan bumabaha na lahat. Tas may mga deadong mga daga na lumulutang —bleeghhh..eeewww..omeghed..nasusuka ako.

Sa lahat nang bagay o nilalang na pinaka ayaw ko..daga talaga ang number one. As iiinnn....nangdidiri talaga akooo. Hindi ko talaga kaya, kahit tingin di ko kaya.

Anyway, traffic naman tayo.

Isa sa mga problema dito sa Pilipinas ay traffic. Diba mga readers? Gets niyo ako diba?

Ang traffic dito sa Manila ay mas MAHABA'T mas MAKAPAL pa sa pasenya at mukha ko.

It sometimes takes at least 10 minutes to move forward from your place kung sakaling nakasay ka sa mga sasakyan. Tsaka kelangan mo pang gumising nang maaga para lang mag handa na hindi ka ma-stuck sa traffic.

At kung sakali man na makilala niyo ako, I'm literally a sleepy head and I'm lazy assed, to the point where I can sleep and do nothing for 2 days straight.

Plus, can you imagine waking up REALLY early in the morning, just to NOT get stuck in the middle of traffic? Ang saklap kaya nun.

Pero ano ngaba naman ang magagawa ko diba? Hindi naman ako yung Presindente nang Pilipinas, si president Duterte po mga ateng. DU-TER-TE. Not me. Wag niyo akong idamay, inosente ako.

Sinasabi ko nga pong wag niyo ako idamay kasi, baka mamaya niyan, pag labas ko nang bahay na to, naghihintay na sakin yung PNP force nang "Ang Probinsiyano" nila Cardo at Lolo Delfine. Patay ako niyan.

Sorry sorry, ang awkward nang joke ko! Hahahaha.

Anyway, bumalik ako sa realidad nang may kumatok sa pinto nang kwarto ko. Panira nemen neng moment~.

*Katok* *Katok*

Noong hindi ako sumagot, mas lalo pang lumakas at naging impatient yung pagkatok nung tao sa kabilang side nang pinto.

Maaaan~~~, don't they know the word called 'patience'? (I should actually ask myself that.)

"Oo na oo na, andiyan na saglit lang po kung sino ka mang walang pusong tao ka. Ke aga aga nambubulabog na agad nang ibang tao. Tsk tsk." Sabay iling nang ulo ko.

"Letse kang bata ka! Wag mo akong ma 'walang puso walang puso' diyan. Titirisin ko yang hita mo mamaya." Aniya nang taong nasa labas nang pinto. AKA...ang dakdakera kong mader.

"Bumangon ka na diyan! May pag uusapan pa tayong importante mamaya. Bumaba ka na agad dito pagkatapos mong mag ayos!" Pahabol pa niya.

Seriously? I-istorbohin niya talaga ako para lang sabihin na mag uusap kami? Jusmi, baka nga hindi naman gano ka importante yun eh, katulad nung dati. I'm not even gonna explain it anymore. Let's just say that..it went pretty bad and hilarious at the same time.

"Ugh~~yes yes, opo my bootipul birthgiver. Mag aayos na po ako. Eto na~~" Palaro kong sabi.

Narinig ko na lang siyang mag grunt dahil sa inis at dahan-dahan nang naglaho ang footsteps niya. Noong sure na ako na wala na ang nanay kong nakakainis pero mahal na mahal ko, binagsak ko na ulit ang sarili ko sa kama.

What? Antok parin ako okay? Hayaan niyo na muna akoo~~

"Pipikit ko lang muna saglit mga mata ko.." bulong ko sa sarili ko.

~~15 minutes later~~

*snores*

.

.

.

.

.

....*knock!* *knock!*

"CZEEEEEEE!!!! LETSUGAS KANG BATANG KA!!! SABI KO NA NGANG MAG AYOS KA NA DIYAN AGAD KASI MAY PAGUUSAPAN PA TAYO. TAPOS MATUTULOG KA LANG ULIT?!!!" Dinilat ko agad ang mga mata ko nang marinig ko ang mala lindol na sigaw nang nanay ko.

Woops..looks like I got myself into trouble again.

"OPEN THIS FVCKIN' DOOR THIS INSTANT KUNDI GIGIBAIN KO TALAGA TO!!" Dagdag pa niya sa tono na parang mang gigilait na sa inis.

Owemgiii..patay na talaga ako neto...nagmura na ehh. Dear lord and mga kapatid ko..E-ready niyo na ang kabaong koooooo!!!

Dali dali akong tumayo at kumaripas papuntang pinto. I reached my shaking hand towards the doorknob, but constantly contemplating whether to twist it open or not.

There are two consequences that I need to face before and after I open this stupid door right here, right now.

Oh my freakin ass..this choice that I'm about to make will probably be the worst and the most terrible thing that I ever need to make in my whole entire useless and lifeless life.

I have to choose between dying sooner or dying later.

Pag binuksan ko ang pinto ngayon, papatayin naman nang mader ko ang mukha ko at ma bubog bugbog pa yung precious body ko.

Pero kung pipiliin ko naman na mag stay lang dito at mag tago hanggang magsawa na ang mader ko sa kaka-dakdak. Ma mamatay din naman ako mamaya sa pagdudugo nang tenga tsaka nang mga pitiful and amused looks nang pamilya ko habang pinapagalitan ako.

Both are fvckin' annoying and stupid, but I'll choose the last one. It's better to just die later than sooner you know. At least I can have a little bit more time to regret and reflect about the dumb choices that I made in this entire life of mine.

So with that in mind, I completely ignored the raging strom outside, retracted my hand back, turned around and walked over to my closet to get some clothes and took off to the bathroom.

Maliligo na muna ako.

Kelangan kong mag spare nang time at i-delay ang pagkamatay ko.

Noong nakuha ko na lahat nang gamit ko, sinarado ko na ang pinto nang bathroom tsaka naligo.