Simula

Vote, comment and share. Thank you!

Enjoy reading!

---

Simula

Growing up with children who did nothing but hurt me was very difficult for me. There's no day that I will not be hurt by those child secretly not knowing by anyone else.

I thought about leaving but didn't know where I was going. I was just a baby when my real parents left me outside the orphanage. I thought if they hadn't left me here my life would probably have been better.

I wish they would take me here and take them home. I wonder where they are and I want to ask why they left me here.

Madalas akong tumulong sa mga gawain dito bilang kapalit nang pagpapalaki nila sa akin. Nung una, ayaw pa nila dahil masyado pa daw akong bata para tumulong pero kalaunan ay napilit ko rin sila.

Ang sabi Sister Beth maging mabait ako sa lahat. Magaan ang loob sa akin ng mga sisters dahil meron daw akong taglay kabaitan. Dahil dun magkakaroon raw ako ng maraming kaibigan.

But I knew better. If someone really want me to be their friend, they won't order me around and they'll never hurt me.

"Hija, anong nangyari dyan sa braso mo?" Sister Beth asked me worriedly. Nagmamadaling tinago ko ang braso ko.

"Tumama lamang po ng sa matulis na bahagi ng kahoy nang dumaan ako paliko sa pasilyo."

Sister Beth suspiciously looked at me. Totoo naman talaga ang sinabi ko kay Sister Beth na tumama ako kahoy pero hindi dahil sa hindi ako nag-iingat. Sinadya na tinulak ako nila Stella dahil nakalimutan ko ang inuutos nila. Masyado nang maraming gawain dito para isipin pa sila.

May kanya-kanya kaming gawain ngunit sa akin nila pinagagawa. Pinagalitan siguro sila ni Sister Dan. She is very strict when it comes to chores.

"Naku, sa susunod mag-iingat ka ha. Sige na bilisan mo na dyan para maaga kang matapos at makapagpahinga ka na." I nodded immediately.

As I walked down the hallway to my room, I couldn't help but think. I lied to Sister Beth about what really happened why I got a bruise. I couldn't help but touch slightly my bruise.

I wanted to tell her the truth that Stella intended to push me but she might not believe me.I know that Sister Beth won't believe me because Stella always smiles at her and to other people but when they're gone and we're alone she's becoming a brat and she always ordered me.

Fortunately, she will be leaving next week. Just a little more patience and the witch will be out of here.

My thoughts was suddenly interrupted when someone pulled out of my hair. Diko mapigilang hindi gantihan siya.

"Bwisit kang babae ka! Sabi ko sundin mo ang utos ko diba!? Anong ginawa mo?! Sinadya mo no?!! Palibhasa naiinggit ka sakin dahil ako aalis na, ikaw habang-buhay kana rito. Hindi ka na kasi binalikan ng magulang mo at mas lalong magiging alipi-". She screamed loudly.

When I heard her saying something bad about the word "family" thing something triggered on my brain. My eyes grew dim and I couldn't control the anger I was feeling, she couldn't finish what she was saying when I suddenly pushed her hard. Tumama siya bigla ng pader. She touched the back of her head when she felt blood dripping from it. Nagulat na lang ako mga sumunod na nangyari.

Sumisigaw na siya habang hawak niya ang ulo at galit na galit na itinuturo ako. Kalaunan humahangos dumating na sila na sila Sister Beth at ang ibang pang sister. Agad na dinahulan ako ni Sister Beth. Pity and worry was written all over her face.

"Anong kaguluhan ang nangyayari rito?" Mahinahon ngunit may diin na sabi ni Sister Dan. I look at Sister Beth who caress my back trying to calm me down. I know a lot of questions in her mind right now.

Magsasalita na sana ako tungkol sa nangyari pero naunahan na ako ni Stella. Masama siyang tumingin sa akin bago nagsalita.

"Magpapaalam lang po sana ako kay Amanda ng maaga dahil aalis na po ako sa susunod na linggo pero bigla na lang niyang hinila yung buhok ko tapos kung ano-ano yung pinagsasabi niya, dapat daw siya yung inampon hindi ako.

Gusto ko lang naman i- congratulate niya ako para sa magandang nangyari sa akin pero masasakit na salita ang natanggap ko sa kanya.

Sinabi ko na sa kanya na kahit magkaroon ako ng bagong pamilya ay pamilya ko pa rin siya pati ang mga tao dito tapos sinabunutan na lang niya po ako bigla at saka tinulak." Then she cried out loud and lost her consiousness.

Habang bahay siya papalayo sa amin. I looked at her in disbelief. I couldn't believe she would reverse the story and tell lies infront of the sisters. I know I made a mistake too. I didn't mean to push her, I will apologize to her for what happened.

But after of what she did and what she told infront of people, I know I will never say sorry to her.

I felt that Sister Beth suddenly pull her hand on me. Lumayo siya bahagya sa akin at hinarap ako.

"Totoo ba hija na itinulak mo siya?" She asked me calmly. I slightly nodded at her. Hindi mapaniwala sa ginawa ko.

Sasabihin ko na sana ang totoong nangyari nang bigla na lang siyang tumalikod. I frozed on that moment. Napaluhod na lang ako sa nangyari. Baka akalain niya na ako ang masama rito.

"Hindi ka namin pinalaki para lang makipag-away. Tignan mo ang nangyari kay Stella. Muntikan mo na siyang mapatay kung hindi lang kami dumating. Anong sasabihin ng ibang bata tungkol dito, ng ibang tao? Humingi ka ng tawad kay Stella pagggising niya." madiin ang kanyang pagsasalita niya.

I couldn't stop crying. I couldn't do anything to defend myself. Tumingin ako kay Sister Dan nang siya na lang ang natitira. She looked down on me with her amused eyes.

Kahit nasa kwarto na ako ay iyak pa rin ako ng iyak. Hindi man lang hinintay ni Sister Beth ay paliwanag ko.

Napagdesyunan ko na umalis at tumakas dito kahit hindi ko alam kung asan ako pupunta. Wala rin akong pera. I wrote a apologize letter to Sister Beth for leaving. I also wrote there the what really happen between Stella and I. Kumuha lang ako ng iilang damit. Sumulyap ako huling beses sa bahay-ampunan na kinalakhan ko.

I had been walking for so long and I don't know where I am. I remember that I was just outside the orphanage.

But now I couldn't't help to look around. There are tall buildings, cars, smoky surroundings unlike to my hometown and people here are hostile. I smiled weakly. Tinignan ko ang sarili ko, masyadong na akong marungis ngunit hinayaan ko na lamang. Naglakad-lakad ako para tignan ang ibang bagay.

Napahinto ako bigla sa tapat na isang mamahaling restaurant. Hindi mapigilan ng tiyan ko na tumunog sa labis na gutom. Napatingin ako sa mga batang kasing edad ko lamang. Ramdam ko ang kanilang tuwa at kasiyahan nang maglakad sila patungo sa direksyon ko. Dinig na dinig ko ang kanilang usapan.

"Tiba-tiba na naman tayo ngayon araw. Bigatin pala ang ninakawan natin e. Sa susunod galingan pa natin." sabi nang pinakamarungis sa kanila.

"Mga magnanakaw kayo? Hindi ba't masama it on?" I burst out loudly. They just nod and look on me like I'm the weirdest human in this place.

"Bakit ikaw ba hindi? Paano ka mabubuhay nyan kung hindi ka marunong magnakaw. Tignan mo nga yang suot mo mas madumi pa sa amin e .Gusto mo bang sumama sa amin, tuturuan ka namin kung paano." nagtawanan pa sila. Lima silang lahat ,tatlo lalaki at dalawang babae. Kapwa sila madudungis.

I couldn't help to look back at the restaurant. Mas lalong nagwala ang loob ng sikmura ko.

"Kapag ba sumama ako sa inyo, ay makakakain ako?" To my surprised, bigla nila akong inakbayan, sinabing kaibigan na nila ako at tutulungan nila ako kung paano. Ang mga pangalan nila ay Gabriel, Rob, Andy, Jeff, and Cory.

Pinakain muna nila ako habang sinasabi kung ano ang mga dapat kung gawin.

Nandito kami ngayon sa tapat ng Quiapo Church, naghihintay ng matatarget. Tinuro nila sa sakin ang isang lalaki na palabas pa lang ng simbahan. They pushed me on the man. I immediately grabbed his wallet on his pocket when he didn't feel it. I said sorry to him and walk faster back to my friends. Sabay-sabay kaming tumakbo palayo roon.

Pagkatapos niyaya nila akong sumama sa kanila pauwi. Tagpi-tagpi ang kanilang bahay sa ilalim ng tulay. Pero ayos na rin ito kasya sa wala. For almost a week, yun na ang ginagawa ko para may makain.

Tulog na ang lahat pero ako ay hindi man dinadalaw ng antok. Tumayo at sandaling lumabas.

I was wondering if I didn't run away from the orphanage, what will happen to me. Sasabihin ba ni Stella ang nangyari o she'll apologize to me or I to her. Napaiyak na lang ako sa naisip, hindi ko alam na aabot sa punto na aalis ako roon. Nahihiya ako sa nangyari sa akin. Tumigil ako na lang ako sa pag-iyak nang makaramdam ng antok.

Bumalik na ako sa loob at napagpasyahan na matulog.

Kinabukasan, I woke up when someone slightly tap my cheeks. I open my eyes and found Gab infront of me. Isa sa mga kasamahan ko.

"Tumayo ka na riyan at kumain. Aalis na tayo para magtrabaho." pagkatapos ay lumabas na siya.

After we had eaten, we headed straight for a drug store. The target will be a couple. They got out of their car and entered the drug store. We immediately put out selves in our appropriate place.

I followed the couple inside. I slowly approached the man and slightly squeezed the pockets in the back. I almost jumped when the woman turned to me. She saw my hand in her husband's pocket.

"Oh my god! Hon look! A thief!" she pointed me out. Bago pa makalingon ang asawa niya tumakbo na ako palabas. Nagsitakbuhan na rin ang mga kasama ko palayo.

Nakasunod ako sa kanila nang bigla akong madapa. Tumingin ako sa harap, labis ang panlulumo ko nang makitang malayo na ang mga kasama ko.

Tatayo na sana ako nang bigla may humawak sa balikat ko. Mga nakasuot na itim ang mga taong nasa harap ko pinalilibutan ako. Nahawi lamang iyon nang nakita kong lumapit sa akin ang mag-asawa.

The wife helped me to get up. She smile at me even though she knew who I am and what did I do to her husband. Her husband is behind her back. Worry is written in her face.

She has a bright aura compared to her husband who figuratively wants to kill me with his eyees. I suddenly became uncomfortable to his gaze. His wife maybe feel the tension. She looked back to his husband. Pinandilatan niya ito ng mga mata. He just sigh but look away.

Inakay ako ng babae papunta sa sasakyan nila at pinaupo sa backseat. Saglit silang umalis.

Pagbalik nila ay may dala silang first aid kit. Yumuko ang babae at tinignan ang sugat ko . She looked at me asking for permission to clean my wound.I just give simple nod at her. While cleaning my wound, she asked for my name and little information about me.

"Alexina po ang ngalan ko pero Sina na lang po ang itawag ninyo sa akin. Pasensya po pala sa ginawa ko sa inyo kanina. Kailangan ko lang po talaga ng pera." sabi ko.

"Where is your parents? Bakit hinahayaan ka nila na gawin ang bagay na iyon. Alam mo bang masama ang ginawa mo?" She asked me nicely . I felt to urge to cry.

"Ulila na po ako simula bata palang. Hindi ko alam kung asan sila. Lumaki po ako sa bahay-ampunan pero tumakas din Doon dahil hindi ko nakayanan ang mga ginagawa sa akin ng mga bata roon. Alam ko po na masama iyon pero yun na lang dahilan kung bakit ako nabuhuhay ngayon" mahabang paliwanag ko.

Dinala nila ako sa mataas na building. They called it condo. Pumasok kami isa sa mga yon.

"You will temporary live here for the meantime. Habang inaayos namin ang mga papeles mo. You will be part of Barraza surname, so from now on call ang treat me as you real dad and. We will adopt you but promise us that you will not do those bad things again. Ok?" The man said. He looked to his wife and he smiled.

" From now on also, call me your mom. Okay? Come I will give you a good bath."she open her arms as if it is welcoming me.

Matapos kong maligo binigyan niya ako ng mga magagandang damit. Nagkwento siya ilang mga bagay.

"Alam mo bang hindi ka dapat namin naampunin?" She suddenly asked me. I looked at her curiously.

"Kasi mayroon kaming napili sa isang bata na kaedad mo na galing sa orphanage. Nauna siya sa iyo pero dahil may mangyari masama raw sa kanya at ngayon ay nasa isang ospital, sabi samin ng sister na ipagpaliban muna ang pag-aadopt dahil hindi pa raw iyon magaling. We decided to stop the adoption. Sinabi namin na may napili na kami at ikaw yon." she said to me.

For the past month, binigyan nila ako ng bahay, pagkain at damit. Minsan ay bumibisita sila magkasama rito, minsan naman hindi. Tapos na nilang masikaso ang mga papeles ko. Ganap na akong Alexina Barraza.

Sabi ni Daddy Leo mayroon sila totoong anak na lalaki. Labin-anim na taon na raw iyon samantalang ako ay sampu pa lamang at hindi masyadong malayo ang edad namin. Ipakilala nila daw ako roon bilang kapatid.

Ang madalas na dumalaw rito ay si Mommy Veron. Marami kaming napakakasunduan sa mga bagay-bagay. Paminsan-minsan naiisip ko pa rin ang bahay na kinalakhan ko. But I just shove that thought.

I get up past 8pm when someone ring my doorbell. I looked outside and found my adoptive parents. I quickly give them a hug and a kiss.

"Come home with us. It's finally time to meet your older brother. He will be surprised to see you." Dad said happily.

They parked the car infront of a big mansion. Habang papasok hindi ko mapigilan na kabahan.

"Who the hell are you with, Mom?Dad?" a husky voice from nowhere. Napalingon kaming lahat sa itaas na bahagi ng hagdan. He's there. His cold eyes were focus on me, giving me chills.

-------------------

A/N: Slow Update