Chapter 2

"Lola, bat di mo po ako ginising! Lola naman, eh!." Nag mamaktol ng sambita ni Adonis sakanya lola. Kung bakit daw hindi siya nito ginising habang pumunta rito ang doktor na si Lupin. She just missed another opportunity for her to see the doctor.

"Maganda po na ako habang natutulog, Lola? Hindi naman tumulo ang laway ko habang tulog, noh? Say something po, lola." Adonis beg to Lucienda with a flustered face. Her cheeks started to heating up. Just imagining how terrible she was while sleeping is a nightmare for her.

"Kaylan kaba naging panget habang tulog? Tong batang to! Umagang, umaga para ka ng kamatis riyan." Imporma sakanyang lola habang inaayosan siya ng buhok. Adonis was grinning like a child.

"Did he say something, lola, while I was asleep?" Parang batang tanong ni Adonis sa matanda.

"Wala siyang sinabi." Lucienda blatantly said to her. "Are you sure po, lola?" Paninigurado naman ni Adonis. Iyan tuloy nasira ang buhok niya na kakaayos ni Lucienda.

Minsan talaga nagtataka ang matanda kung saan ba nito namana ang kakulitan ni Adonis.

"Huminahon ka nga r'yan, Adonis. at baka maabutan kapa ng doktor na ganyan. Itigil mo narin iyang kaka chichiburichi mo . Malilintekan talaga ikaw saken."

Umiiling nalang ang matanda habang nakapatingin sa nakangusong apo. "Alam mo namang bawal kitang gisingin tuwing natutulog ka apo. Kaya pag pasensyahan mo na ako kung di kita na gising." Paliwanag ng kanyang lola.

Alam naman iyon ni Adonis pero dalawang araw niya ng hindi nakikit si Lupin, dalawang araw na din siyang tumunganga sakaniyang silid

Di sanay si Adonis na di nakikita ang doktor. Tila bang wala siyang energizer tuwing umaga kung kaya't lanta siyang gulay ngayon.

"Pasensya na po, lola. Pero, lola kapag dumating siya na tulog po ako, pwedeng paki video? Hehe... para at least memorable." Nakangising ani ni Adonis. Kumakapal talaga ang mukha niya basta ang binata ang pinag-uusapan. Gagawin ni Adonis lahat para sa doktor.

"Abay! Huwag mokong isali sa kaluhukan mo, Adonis. Sige na tumayo ka na riyan at mag ehersisyo pa kayo ni nurse Even." Pagkatapos iyon sabihin ni Lucienda ay tumalikod na ito at lumabas ng silid dahil bibili pa raw ito ng mga prutas.

"Ingat po, lola." Magiliw niyang sabi sa matandang kakalabas lang ng silid.

Tahimik siyang naiwan sakanyang silid habang iniintay ang nurse. Mabuti nalang at nakabukas ang kanyang bintana kaya ramdam na ramdam niya ang sariwang hangin na pumasok sakanyang silid.

Some people think na monochrome ang buhay ni Adonis, but for her, it is not. Her life is filled with rainbows and sunshine. Kung tutuusin masaya na siya saganitong set-up sa buhay niya. Basta't kasama niya lang ang mga mahal niya sa buhay.

Lumipas ang sampung minuto ay may kumatok sakanyang pinto at pumasok roon si nurse even. Isa sa mga itinuring niyang kaibigan rito sa Saint Peters Hospital.

Adonis lived here for almost half of her life. Kaya halos ng facilitators and stuff in this hospital, Adonis knew all of them, and she treats everyone as her friends.

"Good morning po, Nurse Even." Magalang niyang pag bati sa baklang nurse. Lumapit ito sakanya at dinamba ng mahigpit na yakap.

"Di po ako makahinga, nurse Even." Sambita niya rito.

"Opsie! I'm sorry dear! I was just excited to see you." Nagagalak nitong ani kay Adonis.

"Good morning to you too, dear Adonis. Kumain ka na ba? Pinakain ka naman ng maldita mong lola noh?" Mataray nitong ani.

Hindi niya din alam kung bakit di nag kakasundo ang kanyang lola at si even. Animo'y parating may alitan ang dalawa sa t'wing nag kikita. Kaya pala nag mamadaling lumabas ang kanyang lola at ganoon din tumagal na pumasok si Even para hindi mag tagpo ang kanilang landas.

"Hindi, naman po maldita ang lola ko,nurse even. Atsaka, Oo po kumain na po ako." Nakanguso niyang ani.

"Oo, hindi na maldita si Lucienda. " Napilitang ani even sa dalaga.  "Halika na't oras na para maka pag ehersisyo ka."

Tatayo na sana si Adonis kaso ramdam niyang wala pang masyadong lakas ang mga binti niya. Mabuti nasalo siya kaagad ng nurse at inalalayan.

Pagkasira ng pinto kaagad ng tanong si Adonis tungkol sa doktor. "Nurse, Even. Nakita niya po ba si Dr. lupin?" Nahihiya niyang tanong sa kasama.

Rinig niya ang mahinang tawa nito. Even knows that Adonis likes doctor Patterson. Matagal niya na itong alam kaso itinago lang niya para hindi mailang si Adonis. Halos lahat ata ng mga nurses dito ay alam na may tinatagong damdamin si Adonis sa personal na doktor.

"Ahh... Si dok? Wala eh. Tatlong araw ko na din siyang hindi nakikita. Pero balita ko may pinuntahan ata iyon sa family niya." Imporma ni even sakanya.

Adonis was quiet for a minute. She didn't know na binisita pala nito ang pamilya. She do admit na nasaktan siya dahil sinabi ni Lupin sakanya noon na sasabihin nito sakaniya kung saan siya pupunta. 'It's not like she's his boyfriend'. Adison thought, making her cheeks blush.

"Oh? Ba't ka namumula? Are you thinking na boyfriend mo si dok? Ikaw, Adonis, huh. Pumapag ibig kana." Tusko ni even at kinikiliti pa ang tagiliran ni Adonis.

"Hindi po! Wala po akong iniisip na ganyan." Adonis shook her head, convincing even. Guilt engulf her even though it was just a white lie. Eventually Even, being even he realized Adonis was lying. After all, Adonis is terrible at it.

Napagod din kakatukso ni even sakanya na ikinahinga niya ng maluwag. Akala niya wala iyong katapusan. When they arrived outside of the hospital, sumalubong kaagad ang sariwang hangin na ikinangiti ni Adonis. 

Napagdesisyunan kasi nila na sa labas sila ang ehersisyo dahil maganda narin ang panahon para narin makalabas si Adonis sakanyang silid.

"I will let you lean on me until halfway pero kailangan makabalik ka saakin na dinakita inaalalayan. Okay?" Even points the benches 5 meters away from where he and Adonis standing. Nais ni Even na palakarin si Adonis limang metro at bumalik kung saan sila nakatayo na wala na ang kanyang alalay.

"O-opo. I will try my po Nurse Even kung mawalan po ako ng balanse let me be. Let me stand on my own." Pleading eye's she look at Even who was surprised

Deeply touched by her words. Even smile to her with a teary eyes. Standing in front of him is his favorite patient. Ang itinuring prinsesa ng hospital nato. Naiiyak na nga siya pero hindi lang pinapahalata kay Adonis.

"H-here I go.." Adonis says and started to walk.

She gulped, dalawang linggo palang siyang nag ehensayo pero nanghihina parin ang mga binti niya. It was two years ago nang nag karoon ng epekto ang surgeries sa katawan niya, and that made her unable to walk.

It was hard for her pero gagawin niya para makalakad ulit at sa ganoong matuloy niya ang kanilang pangako dalawa ni Lupin. Just by appearing his face makes Adonis more motivated.

Nabalik siya sa realidad nung narinig niya ang dasal ng kanyang nars. Natatawa nalang si Adonis, rinig na rinig ng kanyang tainga ang dasal ni nurse Even.

"Ingatan niyo po siya, nawi sana hindi siya matumba." Says even praying non-stop for Adonis.

Dalawang put minuto na ang lumipas ngunit hindi parin nangalahati si Adonis. 'Di parin niya narating ang kaliwang bahagi ng itinurong pwesto ni Even. Nahihirapan narin niyang igalaw ang kanyang mga paa subali't ayaw pa niyang sumuko. Sobrang nag-alala narin si Even sakanya pero wala itong magawa dahil hiniling nito na pabayaan siya.

Kahit tagaktak na ang pawis sa noo ni Adonis pilit niya paring ihakbang ang nanginginig niyang binti. She almost lost her balance, but she immediately caught up and stopped for a minute.

"God! Ingat Adonis malilintekan ako ng dalawang dragon pag may pasa ka." Sigaw ni nurse Even na ikinailang niya. "Tulungan nalang kaya kita–" Adonis cut him off. She knows na kaya niya ito.

"'Wag po! Kaya ko na po to." Pagkokombinsi niya rito.

Pagod na siyang palaging may nakaaalalay sakanya t'wing nag lalakad siya. She wants to walk freely again and run as much as she can.  How could she rich a triumph if hindi niya kaya ito? Gusto niya na ulit maging independent. Napapagod na rin si Adonis na parati nalang may mag alala.

Kahit di niya lingunin ang nurse alam niyang nag-alala ito. Alam naman niyang nag alala lang ito subali't gusto niyang gawin ito ng mag-isa. And ao Adonis did. She slowly walks and moderately.

Dikombisadong mukha ang bumalangkas kay Even. Gusto niyang tulungan ito pero gusto rin nitong gawin ang hiling ni Adonis. Minsan lang ito humingi ng pabor, papalagpasin pa ba niya?

Mahigit trenta minuto din bago bakabalik si Adonis sa harapan ni Even. Tagaktak ang pawis nito sa mukha at basang basa narin ang damit na suot ni Adonis. Napangiti nalang si Even dahil kahit nahihirapan ang alaga niya nakangiti parin itong sinalubong siya.

"Nakita niyo po yon? I did it, po! I did it. I was able to walk that far! Yes—" Agad napatigil si Adonis.

Pakiramdam niya na tila bang umiikot na si nurse Even sa kanyang harapan. Ang Even nanakikita niya ay nagiging lima sakanyang paningin.

Puno ng pag alala ang mukha ni Even while asking if she was alright subali't parang walang lakas ang bibig niya na makapagsalita

"Are you alright, Adonis?"Nag alalalang tanong nito sa dalagang na mumutla.

Hindi niya ma intindihan kung bakit nahihilo siya at nawawalan ng lakas ang mga binti, unti-unti naring dumidilin ang kanyang paningin  "W-why? I am dizzy po Nurse Even—" 'Di natapos ni Adonis ang sasabihin dahil biglang nawalan ng lakas ang binti nito at natumba.

Bago paman masalo ni Even si Adonis ay may sumalo kaagad na mga braso sakanya na ikinanlaki ng mata ni Even. It was him. No other than the doctor itself. Lupin Patterson.

"You did well, my princess," Lupin says, appearing out of nowhere. He carried Adonis in a bridal style.

"Doc?!" Sigaw ni Even. Sininyasan siya ng doktor na tumahimik dahil mahimbing na natutulog ang dalaga sa bisig ng doktor.

Tikim bibig si even habang nakapatingin lang sa dalawa. What he just witnessed was unexpected! Sinong mag aakala na bigla lang lilitaw ang doktor na kanina pa hinahanap ni Adonis.  Sa sitwasyon nila ngayon feeling ni Even na iiwanan na siya ng panahon sa pag-ibig.

"Please, Even if she ever requested that kind of request again,'wag ka ng pumayag. You know how vulnerable she is. Kahit kaunting pitik lang sa noo niya mawawalan na siya ng malay."  Lupin says, still intensely staring at Adonis's sleeping face.

Lupin moves his hand and plucks a small strand of Adonis's hair behind her ears, covering her innocent face. It was picturesque in Nurse Even's sight.

Agad naman iyong nakuha ang pahiwatig ng doktor. Imbis mailang si even ay palihim siyang ngumiti. Who would have thought na narito pala ang doktor na handang saluin ang prinsesa ng Saint Peters Hospital.

"I'll go take her to her room. You can go now. And... Thank you for being with her." Anunsyo nito.

Wala ng ibang sinabi si Even at tinalikuranan niya na ang dalawa. Sa takot na madisturbo pa niya ang mga to.

HALOS pinagtingan silang dalawa ng mga nakasalubong. For Pete's sake, he was carrying Adonis in his arms. Sino ba ang hindi maka-agaw ng pansin sa dalawa.

Di namalayan ng Doktor na kalahating gising pala si Adonis habang karga-karga nito.

"Lupin..." Mahinang sambita ni Adonis. " is that you?... Am I not hallucinating, right?" Namamaos nitong sambita. "Can you say it to me that you are real?" Paos na sambita ni Adonis sa doktor na karga-karga siya.

"I'm real, my princess. I'm real. Now please rest." Tugon nito sakanya na ikinangiti naman  niya.

"Mi-e dor de tine doctorul meu," Adonis says in Romanian language.

Lihim na napangiti si Lupin sa sinabi ng dalaga. His Adonis is still the same as ever.

"Me too, my princess."

"You do?" Exhaustion was visible in Adonis voice kaya kahit pagod ang taklupan ng kanyang mata ay pilit niya itong ibuka para masilayan ng ang doktor

"Sleep, Princess.  Don't force yourself to be awake." Malambing nitong ani na nag dulot ng kakaibang pakiramdam kay Adonis. 

"If I'll close my eyes, I might not be able to see you again." Adonis blurted. Humigpit rin ang hawak niya sa laylayan ng damit ni Lupin. Ganoon din naman ang doktor. Hinigpitan din nito ang pagkahawak sakanya.

"Hindi ako mawawala, Adonis. I'm here until you'll open your eyes." Lupin assuredly says.

"Promise?... Promise me that when I'll open my eyes ikaw ang kaunaunahang makita ko." Adonis face flustered. Wala na ata siya sa tamang huwisyo kung ano-ano nalang ang lumalabas sa bibig niya.

Nag dadasal siya na sana hindi nito narinig ang pintig ng puso niya. Her heart was beating so loud! Lalong isiniksik ni Adonis ang sarili sa doktor at pinakinggan din ang tibok ng puso nito. I hope that his heart is also beating like hers.

Listening to it  feels like Adonis was hearing a new masterpiece of rhythm. The sound of Lupin's heartbeat was both soothing and mesmerizing in her ears.

"This makes me calm" sabay turo niya sa puso ng Doktor. Na saglit ikinatigil nito.

A guinea smile plastered on Adonis's lips while slowly closing her eyes, listening to the sound of her doctor's heart.

"I promise princess..." Lupin gently said. Planting a small kiss on her temple.