Chapter 1

Pigil hiningang nag pipigil si Adonis habang chenicheck ng doktor ang kanyang puso. Di niya maiwang mailang dahil hindi ito ang taong inaasahan ni Adonis. She was expecting someone else, and it was Lupin.

Her body feels weird pakiramdam ni Adonis para bang walang lakas ang bibig niya na magsalita. Isang linggo narin niya itong dinadala pero hindi niya kang ito sinabi sa lola niya dahil ayaw niyang maging mas pabigat. Akala kasi niya mawawala rin ito kapag nakatulog na siya ng maayos, iyon pal hindi. Mas lalong atang lumala ang pakiramdam niya.

Although Adonis couldn't speak she was still listening to the doctor and her lola's conversation.

"Heartbeat stable and blood pressure is normal." Ani nito na may isinusulat sa hawak na board. Mahigit isang minuto din itong nag susulat.

"Wala na po kayong ipag-alala madam. So far, wala namang komplikasyon ang kalusugan ni Adonis. She is perfectly stable and healthy. " Imporma ng doktor sa lola ni Adonis na si Lucienda Bautista.

"Doc ano po bang dahilan kung bakit nagkaganyan ang apo ko?" Lucienda nervously asked.

Samuel gently smiles at the old woman in front of him, assuring her that her grandchild's condition is good.

"The reason why she didn't wake up earlier is because your grandchild is experiencing sleep inertia. Worry less, madam it is only temporary disorientation. Her body is declining to fully awake and increasing Delta waves, also known as NREM, triggering her to be in a state of deprivation." Mahabang pahiwatig ng doktor. "Maari ring maging dahilan ang pagiging pagod at stress na naramdaman niya. Huwag po kayong mabahala pwede ring naging epekto ito ng mga gamot na iniinom niya. What she can do right now, madam, is to drink plenty of water."tahimik lang na nakikinig ang matanda sa doktor.

"Adonis! Apo ko salamat sa Diyos na ayos kalang." Nangingiyak nitong sambita.

Tila may nabunutan ng tinik ang puso ni Lucienda sa sinabi ng doktor. Mawawalan siya ng bait kung may mangyaring masama rito. At lalong di kakayanin ng puso niya kaya napaiyak siya habang mahigit na niyakap ang apo na tulala.

"I will also personally inform Dr. Peterson about this, and he will do the further analysis of the condition of his personal patient." Maliwanag nitong pahayag.

Agad nakahinga ng maluwag ang matanda.

Mabuti nalang at hindi gaano kalala ang nararamdaman ng kaniyang apo. Di niya alam ang gagawin kapag may masamang mangyari rito.

Kung kanina lang halos takbuhin na ni Lucienda ang office ni Doktor Samuel sa sobrang kaba na nararamdaman niya dahil bigla nalang di gumigising ang apo.

"Salamat sa Dios! Maraming salamat din Doc, Samuel diko alam kung ano ang gagawin ko kung dika dumating." Naiiyak na sambita ng matanda. Simpleng ngiti lang ang itunugon ng doktor.

"Trabaho po naming alaagaan at iligtas ang aming mga pasyente madam kaya walang anuman po." magalang na sambita ni Samuel sa lola ni Adonis."Sana po hindi niyo rin mapabayaan ang inyong kalusugan. Your grandchild health is yours also... ikaw ang sandigan niya sa hamon ng buhay niya madam kaya pahalagahan niyo din po ang inyong kakusugan." pa alala ni Samuel sa lola ni Lucienda.

Hindi na nag tagal si Doctor Samuel sa loob ng silid ni Adonis marahil madami pa itong ibang pasyente na kinakailangan din kanyang atensiyon

" Madam maiwan ko na po kayo" sabi ng doktor bago tinahak ang  papalabas ng silid ni Adonis.

Tango at ngiti lang ang itinugon ni Lucienda dito. Pahiwatig ng isang pasasalamat.

Pagkalabas ng doktor ay iyon din ang pagsalita ni Adonis.

"L-Lola..." namamaos na tawag ni Adonis sakaniyang lola.

"Apo ko... ang apo ko. Salamat sa Dios at walang masamang nangyari sayo." Pinahiran ni Lucienda ang luha na tumutulo sakanyang pisngi at hinigpitan pa ang yakap sa apo.

"L-lola, sorry po." Adonis says while crying in the arms of her grandmother.

"Tahan na apo. Alam mo namang nakakasama sayo kapag umiiyak ka." Nag alala nitong sambit.

"Sorry po lola kung nagiging pabigat na po ako sayo." Mahinang aniya sapat na para sila lamang ang nakarinig.

Lola Lucienda cupped her grandchild's face, "kahit kailan Adonis hindi ka naging pabigat saakin. Ikaw lang ang meron ako apo kaya h'wag mokong iwan sa mundong ito na tayo lang dalawa ang kakampi. Mahal na mahal kita Adonis tatagan mo ang loob mo,huh? Para saken apo." Lucienda said while caressing Adonis face gently.

Marahil takot ito na mabasag na parang salamin at baka masaktan ito na tuluyan ng mawala sa piling niya.

"Wag kana pong mag alala, lola. Sinabi naman ni Dok Samuel na okay lang ako. Atsaka, nariyan naman po kayo at siya lola para palakasin lalo ang loob. Kaya huwag na po kayong umiyak." Nakangiting tugon niya.

Masakit sa damdamin ni Adnonis na nakikitang nasasaktan ang lola niya. Eto nalang ang meron siya dahil mismong mga magulang niya ay inabandona siya sa murang edad. Hindi nais ng mga magulang ni Adonis na palakihin siya dahil isang sagabal lang daw siya sa buhay nila.

Noong panahon na walang gustong kumuha sakanya ay si Lucienda Bautista ang kumopkop sakaniya. Siya lang ang meron si Adonis kaya doble ang kinikimkim niya ngayon. Hindi siya tanga para hindi malaman na nahihirapan na ang kaniyang lola na tustusan ang gasto niya rito sa hospital, masyado na siyang naging pabigat dito

"N-nasa po siya lola?" Mahina niyang tanong kay Lucienda. Agad naman nakuha nito kung sino ang tinutukoy ng apo.

"Pasensya na apo. Pero wala si Doctor Lupin ngayon. Nabalitaan kung nag file ng leave ang personal na doctor mo kaya pansamantalang si doc Samuel muna ang mag aasikaso sayo." Paliwanag nito.

Di maiwasang malungkot si Adonis dahil wala yung taong nag bibigay lakas loob sakanya. Her hearts crave for him. Masisiraan na ata siya ng bait kung hindi niya makita ang doktor. She knows  herself too much that she needed him.

Si lupin ang dahilan kung bakit hanggang ngayon lumalaban parin siya sa komplikado niyang buhay. For Adonis, Lupin was her lighthouse guiding every ship in the ocean just to find their rightful ways. She is one of those ships that Lupin's guiding. He was the parole in her life.

Naalala niya noong kauna unahang kita niya kay lupin. She remembers how she picked up his stethoscope and uses it as if earphones iyon. Tanda niya pa kung paano siya pag tawanan ng doktor. For Pete's sake, she was just merely fourteen years old at that time.

It was embarrassing pero parati niyang pinag darasal na hindi niya iyon makalimutan.

Nabalik lang siya sa realidad nung biglang nakadama ni Adonis ang isang mainit at mahigpit na yakap.

"Huwag kanang malungkot, apo. Babalik naman si Lupin kaya pahinga ka muna." Aniya sa apong bumalangkas ang kalungkutan sa mukha.

"Hindi naman po ako malungkot, lola. Kasi narito ka po. Ikaw kaya ang the best lola!" Adonis happily said, trying to convince herself.

Ayaw niyang pag aalahin ni Adonis ang lola niya kaya kahit na mimiss niya na si Lupin ay kailangan niya ding labanan ang damdamin na iyon. For her, Lucienda was the figure of mother, a father, a grandfather, and even a sister.

Napangiti nalang ang matanda sa inasta ng apo. Kahit anong hirap ang pinag dadaanan ni Adonis ay parati parin itong ngumingiti. Truly, her grandchild is the bravest woman she could ever have.

"Mag hintay kalang rito at bibili lang ako ng makakain mo sa baba, okay?" Ani ng kanyang lola. Ayaw sana oa nitong lumabas pero sinabihan lang ito ni Adonis na 'wag ng mag alala dahil maayos naman ang pakiramdam niya

Hindi nag tagal ay bumalik na si Lucienda at dala dala ang pag kain. Agad naman nanubig ang bibig ni Adonis sa amoy palang natatakam na siya. Ngayon niya lang napansin na malapit na palang gumabi. Halos isang araw pala siya tulog kaya siguro gutom na gutom siya.

Inayos na ng kanyang lola ang mga kubyertos na gagamitin niya at mga pagkain na kakainin niya. Pagkatapos nitong malagay lahat sa kanyang mini table ay walang inaksayang oras si Adonis at sinunggaban kaagad ang pagkain na nasa harapan

Napailing nalang si Lucienda. Gutom nga talaga ang kanyang apo.

"Dahan dahan lang apo. Naku, mabulunan ka n'yan" Nag alalang sambita ng matanda.

"Nagugutom na po kasi ako." Tugon ni Adonis kay Lucienda at mabilis na sinubo ang broccoli na hawak.

"Ikaw po ba lola kumain ka na ba po?" Tanong niya na puno ng pagkain ang bibig kaya halos hindi iyon maintindihan ni Lucienda.

"Lunukin mo muna iyan bago ka mag salita." Seryosong Anunsyo nito.

"Sabi ko po, kumain na po ba kayo?" Tanong ni Adonis ulit.

"Mamaya na ako kakain, apo. Ang mahalaga ay mauna ka."Sagot naman ng kanyang Lola.

Agad kumunot ang noo ni Adonis na bumaling kay Lucienda.  "Sabay nalang tayo lola. Mas masarap kumain kapag may kasama."

"Pero para saiyo yan, apo. Alam mo namang halos mag isang araw kang tulog. Atsaka, pampabawi iyon sa 'di mo pagkain kanina." Nag alala nitong ani.

Napangiwi nalang si Adonis sakanyang lola.

"Andami nito la, kaya sabayan niyo nalang po ako. Nakakawalang gana din pong kumain kapag dikita kasabay." Ani ni Adonis sabay subo ng isang pirasong tinolang manok.

Hindi na magawa pang tumangi ng matanda. Sa kakulitan ba naman ng apo ay t'yak hindi ito titigil hangga't hindi siya kakain. Minsan nag tataka siya kung saan nag mana ang kakulitan ng apo niya.

Atsaka totoo naman talaga ang sinasabi ni Adonis, mas masarap kumain kapag may kasama.

"I'm so full! Sana may donuts next time." Paparinig na ani ni Adonis. Matagal narin simula nung nakatikin siya ng mga mamatatamis na pagkain.

"Tigil tigilan mo ako sa kakaparinig mo, Adonis. Alam mong bawal ka sa mga matatamis na pagkain."

"Kahit isa lang lola—" hindi paman tapos nakapag salita si Adonis ay kaagad na ito g pinutol ni Lucienda

"Hindi." Matigas parin nitong ani.

Walang ivang nagawa si Adonis kundi bagsak ang balikat. Mukhang hindi niga talaga mauuto ang lola niya ngayong araw. Di bale gagawa parin siya ng paraan para makakain ng Donuts. 

Ramdam ni Adonis na bumibigat na ang taklupan ng kanyang mga pilik mata. Anumang oras ay mawawalan na siya ng ulirat dahil dindalaw na siya ng antok.

Pilit niya parimg ibuka ang mga mata. Nag babasakaling dumating ang inaasahan niya subali't nag wagi ang antok nararamdaman niya kaya wala siyang ibang kundi ipikit ang mga mata

Adonis is already asleep when Lupin enters her room. He immediately focuses her attention on Adonis, who is sleeping like a kitten.

"Oh? She's asleep. " Lupin calm serious vouce captures the attention of Lucienda.

Halos mapatalon pa ito dahil sa bigla. Di niya inaakala na darating ang doktor ng kanyang apo.

"Lupin, hijo. Akala ko ba tatlong linggo kapang mawawala? Aba't maaga ata ang balik mo?" Nagtatakang tanong ng matanda.

"I heard what happened, kaya ikinancell ko nalang po. Pasensya po lola kung wala ako sa tabi nung kinakailangan niyo ako." Mapaklang nitong ani. Tila bang sinisisi ang sarili. "If I knew this would happen, hindi nalang sana ako tumuloy."

"Lupin, hijo. Naintindihan naman namin na marami kang inaasikaso. Atsaka, unahin mo din ang mga importanteng bagay na kinakailangan bigyan pansin mo. Marami pa namang ibang doktor na–" lupin cut her off.

"I insist, lola. Mas importante ang buhay ng mga pasyente ko kesa sa iba pang bagay. And the fact that Adonis is my patient. She is my responsibility. "Seryosong sambita nito na ikinangiti ni Lucienda. 

Lahat ng mga binitawang salita ni Lupin ay totoo. He couldn't take the risk of leaving Adonis for a whole three weeks. He just can't.  He already treats Adonis as her sister.

Lupin witnessed how this beautiful woman grew. Almost half of her life is under his care kaya hindi madaling iwan ito. Just like Adonis, she is the light in his life. And being eight years younger than her was a blessing in disguise. 

Lupin walks beside the bed of Adonis, who's sleeping like a sleeping beauty. Kahit siguro ilang oras titigan ito ni lupin ay di siya magsasawa. Her innocent face and unique beauty are just incomparable.

"She was crying..." mahinang  ani ni Lupin. Sapat parin iyon para marinig ni Lucienda na tahimik silang minamasdan.

Lupin places his thumb on her flawless cheeks. How could he not notice how her nose is red from crying? Seeing it makes Lupin feel like he was a jerk for leaving her without a word.

"My princess is turning into a fine woman." Lupin couldn't take off his gaze from her. Animo'y may isang pwersa na pumipigil sakanya na titigan lang siya.

"Ma reine, ma vie et mon souffle"