8 น้ำตาหญิงงาม

เด็กสาวได้ยินเรื่องที่ลู่ซีได้รับบาดเจ็บนางปรี่ไปหาพี่ซีซีของตน เมื่อพบว่าที่มือมีบาดแผลนางก็รีบจัดการไปเอาเรื่องเจิ้นหลินเฟิงที่เรือนพักในทันที โดยไม่สนใจแล้วว่าเขาจะป่วยอยู่หรือไม่ จะเป็นบุรุษที่นางหมายปองหรือเปล่า

ตลอดเวลาที่ผ่านมาลู่ซีปฏิบัติต่อนางประดุจน้องสาวคนหนึ่ง ทั้งใจดี และโอบอ้อมอารี ตอนนั้นนางบาดเจ็บหัวเข่าถลอกมีเลือดไหล พี่ซีซีที่กลัวเลือด ยังอุตส่าห์ทำแผลให้นาง พอใกล้เสร็จนางก็หน้าซีดเป็นลมในทันที นางขอตอบแทนความหวังดีของพี่ซีซี ด้วยการสั่งสอนเขาแทนนางก็แล้วกัน

ปั้ง!!!

ประตูห้องนอนของเจิ้นหลินเฟิงถูกนางเตะจนเกือบพัง แส้ในมือตวัดฉับฟาดแหวกอากาศ ฟาดใส่เขา

"เจิ้นหลินเฟิง เจ้าทำให้พี่ซีซีได้รับบาดเจ็บ"

เด็กหนุ่มตกใจถอยหลังหนีเล็กน้อย มันเฉียดใบหน้าเขาไปเพียงนิดเดียว

"ใจเย็น ๆ ก่อนผิงเอ๋อ ข้าไม่ได้ตั้งใจทำให้นางบาดเจ็บ" เขากระโดดหลบกระแสแส้ของนางโชคดีที่ฝีมือของซวนผิงอี้ยังอยู่ในระดับขั้นต้นไม่งั้นเขาคงตัวลายเป็นแน่

"ไม่ได้ตั้งใจกับผีนะสิ ตั้งแต่เจ้ามาอยู่ที่นี่ พี่ซีซีก็ลำบากเพราะเจ้าทุกวัน"

ซวนผิงอี้ตวัดแส้ใส่หน้าเจิ้นหลินเฟิง โชคดีที่เขาเอี้ยวตัวหลบทันกระโดดอ้อมไปด้านหลังนางแทน เด็กชายจับข้อมือนางแน่น เชิงให้นางหยุด แผลของสตรีหน้าตายผู้นั้นก็ไม่ได้ใหญ่ถึงขนาดที่ผิงอี้จะมาเอาเรื่องกับเขาได้นี่นา

"ช่วยอธิบายก่อนได้ไหมว่าเพราะเหตุใด" เขาพูดด้วยท่าทีจริงจัง

ซวนผิงอี้ก็เริ่มหลั่งน้ำตาเมื่อเขาถามถึงเหตุผล นางจึงเริ่มต้นเล่าทุกอย่างให้เขาฟัง

"มันเป็นเรื่องเมื่อสามปีก่อน"

"สามปีก่อนแล้วเกี่ยวอะไรกับตอนนี้" ด้วยความเยาว์ของเจิ้นหลินเฟิงทำให้เขาไม่เข้าใจ

"เจ้ารู้ไหมเพราะเหตุใดพี่ซีซีถึงไม่ยอมออกเรือน"

"เพราะไม่เฉียดเข้าใกล้คำว่างดงามเลยสักนิด" เขาตอบตามอารมณ์และความรู้สึกของตน ก็เพราะหลักฐานมันปรากฏชัดอยู่แล้ว นาง

ซวนผิงอี้หมั่นไส้หยิกไหล่เขาหนึ่งที

"โอ๊ย" เขาลูบแขนตัวเอง

"เพราะนางเสียชายที่รักที่สุดไปในสนามรบ ตอนนั้นพี่ซื่อหยวนซึ่งมีศักดิ์เป็นคู่หมั้นของนาง ต่อสู้ออกรบจนต้องสละชีพ ร่างของเขาเปียกโชกไปด้วยโลหิต" นางเคาะนิ้วก้มหน้าพูดถึงเรื่องนี้ทีไรสะเทือนใจนางทุกที "มันเปียกโชกเสียจนแยกไม่ออกว่านั่นเป็นเลือดของเขาหรือของข้าศึก สุดท้ายชายหนุ่มผู้องอาจงดงามจากไปในสนามรบ ทุกคนรู้ดีว่าพวกเขานั้นรักกันเพียงไหน" ซวนผิงอี้มองหน้าเขา "กว่านางจะมาเป็นพี่ซีซีคนเดิมก็ใช้เวลาอยู่เป็นปี"

ที่ซวนผิงอี้รู้เรื่องราวทั้งหมดเพราะปีนั้นนางในวัย 10 ขวบ นางก็อยู่ที่เหมิงจูด้วยเช่นกัน จึงสามารถเล่าเรื่องทั้งหมดได้ชัดเจนแจ่มแจ้ง

ความรักของทั้งสองคนเป็นที่เรื่องลือไปไกลนับสิบแคว้น เหตุใดเจิ้นหลินเฟิงถึงซื่อบื้อไม่รู้เรื่องราวอะไรเลย

เจิ้นหลินเฟิงได้ยินก็รู้สึกผิด เรื่องราวนอกวัง เขานั้นไม่เคยรับรู้ เรียกได้ว่าถูกปิดหูปิดตาอยู่แต่ในวัง ร่ำเรียนแต่หนังสือเท่านั้น

"อื้ม" เรื่องที่ได้ยินจากปากของซวนผิงอี้ทำให้ความรู้สึกผิดเอ่อท่วมท้น

"ถ้าเจ้ารู้ต้นสายปลายเหตุแล้วก็ ทำดีกับนางหน่อย อย่าดื้อรั้นเอาแต่ใจนักเลย" ใบหน้าอ่อนหวานของซวนผิงอี้มีน้ำตาคลอ

น้ำตาหญิงงามสร้างความสะเทือนใจได้ทุกครั้งไป มือแกร่งเอื้อมไปกอบกุมมือนางเอาไว้ อย่างอ่อนโยน

"งั้นต่อไปนี้ข้าสัญญากับเจ้า ว่าจะไม่เอาแต่ใจกับนางอีก" เขาเอ่ยคำสัญญากับซวนผิงอี้

ตอนที่เจิ้นหลินเฟิงกุมมือนางความรู้สึกอบอุ่นวาบปกคลุมไปทั้งหัวใจ เด็กสาวรู้สึกเขินอาย นอกจากพ่อและพี่ชายก็ไม่มีบุรุษใดปฏิบัติกับนางเช่นนี้มาก่อน

"เอ่อ.... ข้าไปก่อนดีกว่า" ซวนผิงอี้เขินจนหน้าขึ้นสี

ตัวของเจิ้นหลินเฟิงเองก็เช่นกัน เด็กหนุ่มรีบชักมือออก

"ขะ.....ข้า"

"อย่าลืมไปขอโทษนางเสียนะ" พูดจบเด็กสาวก็วิ่งพรวดพราดออกไปทันที

เมื่อซวนผิงอี้ไปแล้วเขาจึงกลับมานั่งทบทวนเรื่องราวต่าง ๆ ถึงว่าเขาไม่เคยเห็นนางจับกระบี่สักครั้ง ทั้งที่ได้ยินว่าท่านหญิงลู่เป็นสตรีที่เป็นวรยุทธ พวกสิ่งของมีคมในบ้านหลังนี้ก็ถูกเก็บซ่อนมิดชิด

เด็กหนุ่มตัดสินใจไปหานางที่เรือน พบว่านางนั่งจิบชาอยู่ที่ศาลาไม้

เสี่ยวจูเห็นแล้วก็สะกิดนายหญิงของตน

หญิงสาวพยักหน้าเบา ๆ เชิงรับรู้

"พี่ซีซี" เจิ้นหลินเฟิงเดินก้มหน้าก้มตา ฝืนใจเรียกนางว่าพี่

"..." นางได้ยินที่เขาเรียกแต่แกล้งไม่ใส่

"ข้ามีเรื่องจะพูดกับท่าน" เขาพูดเสียงอ่อย

ลู่ซีหันไปหาเสี่ยวจู ขันทีหนุ่มรู้ก็กลอกตาไปมาอย่างรำคาญใจ และเดินห่างออกไปจากศาลา

"มีเรื่องอะไรก็พูดมา"

"ข้า....." เขาอ้ำอึ้งไม่กล้าพูด

"ถ้าไม่มีเรื่องจะพูดก็กลับไป" น้ำเสียงลู่ซีเบา แต่แฝงไปด้วยความเด็ดขาด

ในที่สุดเจิ้นหลินเฟิงก็รวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีเอ่ยคำขอโทษ

"พี่ซีซี เรื่องที่ทำให้ท่านบาดเจ็บ ข้าขอโทษ"

ดวงตาใสแจ๋วราวกับผืนน้ำของลู่ซีหลุบมองเด็กหนุ่มที่ยืนเก้กัง

"สงสัยวันนี้พายุจะถล่มเสียกระมัง องค์ชายเจิ้นหลินเฟิงมาขอโทษข้าด้วยตัวเอง" ลู่ซีแดกดัน

เขาสูดลมหายใจ หนึ่งเฮือก

"ต่อไปนี้ ข้าจะไม่ทำให้ท่านไม่สบายใจอีกต่อไปแล้ว ข้าจะตั้งใจเรียนหนังสือ ตั้งใจเรียนรู้เรื่องราวต่าง ๆ ให้ครบถ้วนสมบูรณ์"

เด็กหนุ่มทำท่าจะคุกเข่า แต่ลู่ซีห้ามเอาไว้เสียก่อน

"หัวเข่าลูกผู้ชายมีค่าดั่งทองคำ จะคุกเข่าให้ใครง่าย ๆ ได้ยังไงกัน" นางบอกแก่เขา

เจิ้นหลินเฟิงจึงยืดตัวขึ้นตามเดิม

แผนการน้ำตาหญิงงามของลู่ซีนี่ได้ผลเกินคาด นางไม่คิดว่าเขาจะมาหานางรวดเร็วเพียงนี้ เรื่องราวที่ควรจะกินแหนงแคลงใจ กลับสามารถจบลงได้ภายในวันเดียวเท่านั้น

เมื่อเห็นสตรีตรงหน้ามีท่าที่ดูผ่อนคลายมากขึ้น เขาก็จัดการรินน้ำชาขอโทษอย่างเอาอกเอาใจ ใบหน้าเคลือบยิ้มให้ความรู้สึกเหมือนลูกสุนัขตัวเล็ก ๆ ลู่ซีนั้นก็ไม่ใช่ผู้ใหญ่ใจร้ายเมื่อเด็กขอโทษนางก็รับเอาไว้ด้วยใจจริง

หวังเพียงว่าอนาคตเขาจะเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่รู้ความ

และหวังว่าเมื่อถึงวันที่เขารับรู้เรื่องราวของพระมารดา เขาจะสามารถเข้าใจเรื่องราวได้แจ่มแจ้งชัดเจน