ตอน พบเจอ1
ดวงใจปักษา3
...ทั้งสองต่างนั่งบนโขดหินในถ้ำใต้น้ำตกมองม่านน้ำตกที่ทิ้งตัวลงมากระทบพื้นเป็นที่เพลิดเพลินอุรา และต่างพูดคุยเจรจากันสนุกเหมือนสนิทคุ้นเคยกันมาช้านาน...
" เจ้านางน้อย เจ้ามิคิดจักออกไปเดินเล่นข้างนอกกับเราซักประเดี๋ยวรือ? "
" ข้าก็มิรู้ว่า จักออกไปทำกระไร! "
คำพูดและแววตาของนางดูซึมเศร้าหม่นหมองขึ้นมาแว๊ปนึง วายุภักดิ์จึงเอ่ยชวนนางอีกครั้ง "ป่ะ...เราออกไปเดินเล่นที่หน้าน้ำตกกัน เจ้าจักได้สูดอากาศที่สดชื่นบ้าง อากาศภายในนี้มันค่อนข้างอับชื้น! "
นางได้แต่นั่งบนก้อนหินไม่เอ่ยปากพูดอะไรออกมา สักพักนางก็ลุกเดินผ่านม่านน้ำตกออกไป...
วายุภักดิ์ได้แต่มองตามหลังนางไป จนหูได้ยินเสียงของนางตะโกนเข้ามา " อ้าว!!...เจ้าชวนข้าออกมาเดินเล่นข้างนอก!! แล้วใยเจ้ามิเดินออกมากับข้าด้วยล่ะ!? "
พอได้ยินประโยคที่นางนั้นร้องทักพูดเข้ามา วายุภักดิ์ก็ได้แต่ทำหน้ามึนๆ และยิ้มที่มุมปากกับคำพูดของนาง...
วายุภักดิ์ลุกขึ้นยืน แล้วจึงออกเดินผ่านม่านน้ำตกออกมา ก็มองเห็นเจ้านางน้อยกำลังก้มเล่นน้ำอยู่ที่ริมแอ่งตรงหน้าผาน้ำตก กิริยาท่าทางของนางนั้นช่างชวนให้น่ามอง กับท่าทางที่ดูไร้เดียงสา วายุภักดิ์จึงเดินเข้าไปยืนใกล้ๆ ด้านข้างของนาง ...
นางนั้นชำเรืองตามามองเห็นว่าเขามายืนใกล้ๆ นางก็ก้มลงเอามือวิดน้ำใส่วายุภักดิ์ พร้อมเสียงหัวเราะที่สดใสกังวานแจ่มใส วายุภักดิ์ได้เห็นรอยยิ้มที่ใบหน้าของนาง ดูนางนั้นมีความสุขกับการละเล่นน้ำ ตัวเขาจึงทำได้เพียงหลบกระแสน้ำที่นางนั้นวิดใสตน...
นางเห็นท่าทางของวายุภักดิ์ ที่กระโดดหลบกระแสน้ำที่นางวิดใสนางก็ยิ้มสดใส พร้อมกับคำพูดหยอกเย้ามาว่า " ไม่นึกฝันว่า ครุฑาเยี่ยงเจ้านั้นจักกลัวน้ำ!! " นางพูดพร้อมรอยยิ้มเต็มหน้า...
" ข้ามิได้กลัวหรอกน้ำ...ข้าแค่แกล้งหลบก็แค่นั้น... "
" นางได้ยินคำตอบของเขาก็ทำหน้ามุ่ย หุบยิ้มลง "
...วายุภักดิ์...มองเห็นใบหน้านางเช่นนั้น เขาก็ก้มลงและเอามือวิดน้ำใส่นาง นางร้องอุทานและก็วิดน้ำตอบโต้ใส่วายุภักดิ์ พร้อมกับคำพูดว่า
" เจ้ามาวิดน้ำใส่เราทำไม! ดูซิ...อาภรณ์ของเราเปียกหมดแล้ว "
...วายุภักดิ์ได้ทีก็แกล้งเย้าแหย่นางคืนว่า ก็เจ้ายังวิดน้ำใส่เราได้ แล้วใยเราจะวิดน้ำใส่เจ้าคืนมิได้เล่า... วายุภักดิ์พูดและยิ้มให้นาง...
ทั้งสองต่างเล่นวิดน้ำใส่กันอย่างสนุกสนาน จากนั้นวายุภักดิ์จึงเอ่ยชวนนางไปเดินเล่นและนั่งเล่นตรงชายป่าข้างธารน้ำตกตรงหน้าผาข้างหน้า
เจ้านางน้อย เราหยุดเล่นน้ำแล้วไปนั่งเล่นพูดคุยกันตรงชายป่าหน้าผาน้ำตกตรงนั้นกันดีรือไม่? วายุภักดิ์เอ่ยถามนาง
นางมิตอบกลับ แต่เดินออกไปจากแอ่งน้ำและมุ่งไปตรงหน้าผานั่นเลย...
... วายุภักดิ์ ได้แต่ยิ้มตาม กับท่าทางนาง และคิดในใจ " เด็กน้อเด็ก "😁😁😁....
....นางหันหน้ากลับมามองใบหน้าของวายุภักดิ์ พร้อมกับเสียงตอบกลับมา " เรามิได้เด็กอย่างที่เจ้าคิดหรอกนะ " 😒😒😒
วายุภักดิ์แกล้งทำไม่ได้ยินในคำพูดของนาง พร้อมกลับแกล้งเย้าถามนางว่า " เจ้าพูดอะไรเมื่อกี้... เจ้านางน้อย? " ข้าไม่ได้ยิน😁😁😁
...เจ้าอย่ามาแกล้งทำเป็นมิได้ยินที่เราพูดเลย เจ้าครุฑกวนโมโห!!😡😡😡
" ข้าไม่ได้ยินจริงๆ นะเจ้านาง... เสียงน้ำตกมันแรงกว่าเสียงที่เจ้าพูด เจ้าช่วยพูดอีกครั้งได้รือไม่😁😁😁"
...วายุภักดิ์พูดตอบ พร้อมเดินเข้ามาใกล้ๆ ตรงที่นางนั้นนั่งอยู่....
............................