ส่วนที่ 4 บทที่ 105-1

บทที่ 105-1 สายตาของสตรี

อิงชินอ๋องออกจากวังหลวง เสนาบดีฝ่ายซ้ายและขวา และพวกหย่งคังโหวยังมิแยกย้ายกันกลับ หากแต่กำลังรอเขาอยู่หน้าประตูวัง

เมื่อเห็นเขาออกมา เสนาบดีฝ่ายซ้ายก็รีบก้าวขึ้นมารั้งแขนเขา “ท่านอ๋อง เป็นเช่นไรบ้าง ท่านกับ

อู๋กงกงคุยกันเป็นการส่วนตัว เขาได้พูดสิ่งใดบ้าง ข้างในอยู่ในสถานการณ์แบบใด ฝ่าบาทเป็นเช่นไรบ้าง”

ใบหน้าอิงชินอ๋องสิ้นหวังอย่างยิ่ง มองทุกคนแวบหนึ่ง น้ำตาแทบจะไหลออกมารอมร่อ “อู๋กงกงบอกว่า หวาเอ๋อร์…” ชะงักไปราวกับคิดว่าหากเรียกหวาเอ๋อร์ต่อไปคงไม่ค่อยเหมาะสมนัก จึงเปลี่ยนคำพูด “คุณหนูฟางหวาตรวจชีพจรให้ฝ่าบาท บอกว่ามากสุดไม่เกินยามอู่วันพรุ่งนี้”

เสนาบดีฝ่ายซ้ายและขวา และพวกหย่งคังโหวได้ยินเช่นนั้นก็มีสีหน้าเปลี่ยนไป

“เป็นไปได้อย่างไร หลายวันก่อนฝ่าบาทยังทรงดูดี ไม่มีทางไปเร็วถึงเพียงนี้…นี่ไฉน…” หย่งคังโหวพูดจาสับสนเล็กน้อย

“ใช่แล้ว ฝ่าบาทไฉนเลยจะ…อยู่ได้มากสุดไม่เกินยามอู่วันพรุ่งนี้ได้อย่างไร” เสนาบดีฝ่ายซ้ายเองก็ราวไม่อยากเชื่อด้วยเช่นกัน