ส่วนที่ 3 บทที่ 019-2

บทที่ 19-2 ให้ข้า

“ใช่แล้ว วุ่นวายตลอดทั้งบ่าย เราเองก็เหนื่อยแล้ว! ในเมื่อไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ถือเป็นเรื่องดี! หรือว่าใครอยากให้เกิดเรื่องขึ้น?” ฮ่องเต้ตรัสขึ้น น้ำเสียงน่าเกรงขาม “เรื่องในวันนี้ เราขอออกคำสั่ง! ไม่อนุญาตให้ใครก็ตามแพร่งพรายออกไปแม้แต่คำเดียว! หากเราได้ยินว่ามีคนแพร่งพรายเรื่องนี้ออกนอกวังหลวง ถ้าหาตัวเจอว่าเป็นใครจะต้องถูกลงกระบองจนตาย!”

นางกำนัล ขันที และเหล่าทหารได้ยินเช่นนั้นต่างแทบกลั้นหายใจ ไม่กล้าหายใจออกมา!

ทุกคนที่ใช้ชีวิตในวังหลวงทราบดีว่าวิธีการลงโทษอย่างโหดเหี้ยมแบบนี้มีมากมาย ต่อหน้าอย่าง ลับหลังอย่าง วิธีรักษาชีวิตที่ดีที่สุดคือการปิดปากให้สนิท ต่อให้ฝ่าบาทไม่ทรงออกคำสั่ง พวกเขาก็ไม่กล้าแพร่งพรายออกไปแม้แต่คำเดียว

“กลับตำหนัก!” ฮ่องเต้ทรงสั่ง

อู๋เฉวียนเพิ่งตะโกนว่าเสด็จกลับตำหนักขึ้น ฉินเจิงก็เอ่ยออกมา “ช้าก่อน! เสด็จอาจะเสด็จกลับไปทั้งแบบนี้หรือ? หลานยังสับสนมึนงงอยู่เลย!”