1273 ช่วยนาง!
ตอนที่ 1273 ช่วยนาง!
การคุมขังของปฐพี: “เป้าหมายที่ถูกท่านเล่นงานจะถูกผนึกพลังวิเศษทั้งหมดเป็นเวลาหนึ่งนาที”
ในเวลาเดียวกับที่แมวสีส้มใช้ท่านี้ มันกลายเป็นกู่ฉิงซาน
เขาชูถุงมือเหล็กกล้าขึ้นแล้วกระแทกใส่สัตว์ประหลาดอย่างรุนแรง
หมัดเยือกแข็ง น้ำค้างเยือกแข็ง!
น้ำแข็งและหิมะเกาะไปทั่วร่างของสัตว์ประหลาดด้วยความเร็วที่มองเห็นด้วยตาเปล่า ในที่สุดมันก็กลายเป็นคริสตัลน้ำแข็งขนาดใหญ่
ผู้พิพากษาชะตากรรมทุกชีวิตยืนนิ่งอยู่กับที่ราวกับแมลงในอำพัน
มันขัดขืนด้วยพละกำลังทั้งหมดที่มี
ตูม!
กู่ฉิงซานกระแทกคริสตัลน้ำแข็งด้วยกำปั้น
ปู้โจว หุ่นเชิดขุนเขา!
ผู้พิพากษาชะตากรรมทุกชีวิตไม่สามารถขยับได้ทันที
ภายในสิบอึดใจ มันจะสูญเสียความคิดทั้งหมด
ราชาอสุรากู่ฉิงซานกอดอกขณะยืนอยู่ด้านข้างแล้วกล่าวว่า “ความสามารถวิเศษ การเคลื่อนไหว และแม้กระทั่งความคิดของเจ้านี่ล้วนถูกเจ้าปิดกั้นเอาไว้แล้ว แต่ทำไมข้าคิดว่าเจ้ายังวิตกอยู่นิดหน่อยล่ะ”
กู่ฉิงซานสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วตอบว่า “ข้าไม่สามารถใช้ดาบได้ เพราะงั้นข้าถึงรู้สึกวิตกยังไงล่ะ”
ราชาอสุรากู่ฉิงซานครุ่นคิดสักพักก่อนชักดาบยาวออกมาแล้วกล่าวว่า “เจ้าอยากให้ข้าลงมือไหมล่ะ”
“ไม่จำเป็น”
ขณะกู่ฉิงซานกล่าว แสงหมองหม่นลอยออกมาจากร่างของเขา
แหล่งกำเนิดพลังของหวนคืนชาติภพหกวิถี!
เขาซัดหมัดออกไปเบา ๆ เพื่อกระแทกใส่ก้อนน้ำแข็ง
ปู้โจว ไม่ให้อภัย…
นี่คือหมัดที่ทำลายทุกสิ่ง!
ไม่ว่าจะจับต้องได้ จับต้องไม่ได้ ความว่างเปล่าหรือสรรพสิ่งทั้งหลาย ภายใต้หมัดนี้ล้วนสลายไปก่อนกลับคืนสู่ความโกลาหล
คริสตัลน้ำแข็งสีน้ำเงินอ่อนกลายเป็นจุดแสงน่าหลงใหลราวกับหิ่งห้อยภายใต้ม่านราตรีก่อนสลายไปในความมืดอย่างช้า ๆ
ในคริสตัลน้ำแข็ง ผู้พิพากษาชะตากรรมทุกชีวิตจ้องมาที่ข้างหน้า
ดวงตาของมันเต็มไปด้วยความสับสน แต่ดูเหมือนมันจะสัมผัสได้ถึงความตายที่กำลังเข้ามา
แต่ไม่มีทางอื่นเลย พลังของเทพปฐพีปิดโอกาสทั้งหมดให้มันสวนกลับ
มันกลายเป็นความว่างเปล่า กลับคืนสู่ความโกลาหล ไม่มีอะไรเลยนับจากนั้น
“วิชาหมัดดี ข้าไม่คิดเลยว่าตัวเองจะสามารถเชี่ยวชาญพลังนอกเหนือจากวิชาดาบด้วย” ราชาอสุรากู่ฉิงซานกล่าว
“วิญญาณของเจ้าไม่ได้รับการปลดปล่อยหรือ” กู่ฉิงซานถาม
“ปลดปล่อยวิญญาณหรือ อะไรล่ะนั่น” ราชาอสุรากู่ฉิงซานถาม
“เดี๋ยวนะ…”
ขณะกู่ฉิงซานกล่าว เขาหันสายตาไปทางความว่างเปล่าขณะจับจ้องแถวหิ่งห้อยขนาดเล็กที่ปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็ว
“ท่านฆ่าผู้ตัดสินโคของทุกชีวิต”
“คำอธิบาย: นี่มันเป็นไปไม่ได้ แต่เพราะพละกำลังของอีกฝ่ายมีเพียงห้าในพันจากช่วงที่รุ่งเรือง อีกทั้งท่านปิดกั้นพลังวิเศษทั้งหมดด้วยพลังของเทพปฐพี ทำให้มันไม่สามารถใช้วิชาป้องกันทั้งหมดได้ นี่จึงทำให้ท่านฆ่ามันในครั้งนี้ได้สำเร็จ”
“อย่างที่กล่าวไว้ข้างต้น มันถูกท่านฆ่าโดยที่ไม่ได้ทำการป้องกันใด ๆ ดังนั้นพลังวิญญาณที่ท่านใช้ ‘ไม่แตกหัก’ จึงลดลงจนถึงจุดต่ำสุด”
“ท่านใช้พลังวิญญาณหนึ่งร้อยล้านแต้ม”
กู่ฉิงซานถามด้วยความสับสนว่า “เห็นได้ชัดว่าข้าใช้พลังของหวนคืนชาติภพหกวิถี ทำไมถึงยังไม่เกี่ยวกับพลังวิญญาณอีกล่ะ”
หน้าต่างระบบเทพสงครามตอบว่า “พลังนั่นมาจากการเปลี่ยนสภาพของพลังวิญญาณ… ท่านคงไม่คิดว่าพลังหวนคืนชาติภพหกวิถีจะปรากฏขึ้นมาจากอากาศบางหรอกใช่ไหม”
กู่ฉิงซานเปลี่ยนใจแล้วถามว่า “ถ้าข้าอยากปลดปล่อยปู้โจวสองรูปแบบ ข้าสามารถใช้วิธีเปลี่ยนสภาพพลังวิญญาณได้เหมือนกันหรือเปล่า”
“ได้ แต่การใช้พลังวิญญาณค่อนข้างมาก ท่านต้องเตรียมใจให้ดี” หน้าต่างระบบเทพสงครามตอบ
แถวหิ่งห้อยใหม่ผุดขึ้นมา
“ท่านฆ่าผู้พิพากษาชะตากรรมทุกชีวิต ทำให้ได้รับพลังวิญญาณสามร้ยอล้านแต้ม”
“วิถีของเทพสงครามแห่งความว่างเปล่าเข้าสู่ขั้นต่อไป:”
“ท่านต้องหาสัตว์ประหลาดแห่งความว่างเปล่าตัวที่สอง: มารดาทุกภพ”
“โปรดทราบว่านี่คือราชินีในหมู่สัตว์ประหลาดแห่งความว่างเปล่าและเป็นศัตรูตัวฉกาจของเทพปฐพีแห่งความว่างเปล่า ถ้าไม่ใช่เพื่อเข้าสุสานแห่งนี้ ข้าเกรงว่ามันจะยังอยู่ในวังวนความว่างเปล่าเพื่อก่อสงครามกับเทพปฐพีไม่จบไม่สิ้น”
“ฆ่ามัน”
หิ่งห้อยขนาดเล็กทั้งหมดวูบไหวและหายไปต่อหน้ากู่ฉิงซาน
กู่ฉิงซานถอนหายใจ
ไม่ว่าจะผู้พิพากษาชะตากรรมทุกชีวิตหรือมารดาทุกภพ พวกมันล้วนเป็นสัตว์ประหลาดที่ร้ายกาจ
สิ่งเดียวที่พวกมันทำผิดไปก็คือการเข้าสู่สุสาน
ไม่อย่างนั้น เป็นไปไม่ได้ที่จะสังหารพวกมันด้วยพละกำลังของตัวเองได้
ดังนั้น
ฉายาของเทพสงครามอะไรถึงจะสามารถทำงานได้ด้วยการสังหารสัตว์ประหลาดแบบนี้ห้าตัว
เทพสงครามแห่งความว่างเปล่า
ชื่อนี้ช่างน่าสงสัยจริง ๆ
เขาค่อย ๆ กลับมามีสติ สายตาของเขาจับจ้องราชาอสุรากู่ฉิงซาน
อีกฝ่ายยังรอเขาอยู่ จากนั้นก็เผยรอยยิ้มเข้าใจออกมาแล้วถามว่า “กำลังดูผลลัพธ์จากบัญญัติหรือ”
“ใช่” กู่ฉิงซานตอบ
เขาครุ่นคิดสักพัก จากนั้นกล่าวถึงการปลดปล่อยวิญญาณ
ราชาอสุรากู่ฉิงซานจมสู่ห้วงความคิดแล้วพึมพำว่า “เสียงเรียกของวิหคหนามหรือ ข้าเคยได้ยินชื่อนั้น ผู้หญิงที่ชื่อลอร่ายังเป็นราชินีของอาณาจักรหนาม แต่เป็นราชินีหุ่นเชิด”
กู่ฉิงซานขมวดคิ้วแล้วถามว่า “นางเป็นหุ่นเชิดของใคร”
“ทริสเต้… คนคนนี้คล้ายกับควบคุมราชินีเอาไว้ ตอนนี้นางคือผู้ดูแลอาณาจักรหนาม” ราชาอสุรากู่ฉิงซานตอบ
กู่ฉิงซานถามด้วยความสับสนว่า “ทำไมเจ้าไม่เข้าร่วมเสียงเรียกของวิหคหนามล่ะ”
“เพราะจื้อลัวตายแล้วยังไงล่ะ” ราชาอสุรากู่ฉิงซานตอบ
“ว่าไงนะ!” กู่ฉิงซานกล่าวเสียงหลง
ราชาอสุรากู่ฉิงซานเผยสายตาเย็นชาออกมาขณะกล่าวว่า “นางคืออสุราสาว หลังจากการต่อสู้ครั้งแรกที่ยมโลก นางพบซากศพของมนุษย์สาวที่ตายในภัยพิบัติ นางเข้าไปยึดครองมันจนรอดชีวิตมาได้”
“นางติดตามข้าเพื่อไปต่อสู้ในโลกหลายร้อยล้านใบ”
“ในการต่อสู้ นางเข้ารับการโจมตีเองเพื่อปกป้องข้า”
กู่ฉิงซานถามทันทีว่า “วิญญาณของนางล่ะ”
“วิญญาณของนางได้รับบาดเจ็บสาหัส ทางเดียวที่จะช่วยนางได้คือให้นางเข้าสู่แม่น้ำแห่งการลืมเลือน… แม่น้ำแห่งการลืมเลือนจะรักษาบาดแผลทั้งหมดของวิญญาณ สิ่งที่ต้องจ่ายก็คือการลืมเลือนทุกสิ่ง” ราชาอสุรากู่ฉิงซานตอบ
ลืมเลือนทุกสิ่ง
นั่นก็คือจำกู่ฉิงซานไม่ได้อีกต่อไป
ความคิดของกู่ฉิงซานเปลี่ยนไปก่อนถามว่า “แสดงว่านางเกิดใหม่แล้วหรือ”
“ใช่ ข้าขอให้ตะขอลืมเลือนวิญญาณช่วย นางน่าจะเกิดใหม่ในวิถีอสุรา”
“ถึงอย่างนั้น นางก็ไม่รู้จักเจ้าอีกแล้ว” กู่ฉิงซานกล่าว
ราชาอสุรากู่ฉิงซานตอบว่า “ดังนั้นข้าจึงโหลดความโกลาหล เข้าสู่โลกของอสุรา ก้าวเดินไปทีละก้าวเพื่อกลายเป็นราชาของโลกเศษเสี้ยวอสุราจำนวนมาก”
“ทำไมเจ้าถึงอยากทำแบบนี้ล่ะ” กู่ฉิงซานถาม
“เพื่อกลายเป็นราชาเทพอสุรายังไงล่ะ… ตำนานกล่าวไว้ว่าราชาเทพอสุราครอบครองพลังเหนือธรรมชาติพิเศษ สามารถปลุกความทรงจำในช่วงชีวิตที่แล้วของอสุราแต่ละตนได้ เป็นการทำให้ปัญญาทั้งหมดในชีวิตของพวกเขาตื่นขึ้นมา”
“ไม่สงสัยเลยว่าเจ้าถึงเข้าไปอยู่กับอสุราด้วย กลายเป็นว่ามีสาเหตุมาจากเรื่องนี้” กู่ฉิงซานถอนหายใจ
ตอนนี้ เขาอดที่จะถอนหายใจให้กับชะตากรรมของเขาที่ยิ่งมายิ่งมากไม่ได้
ที่จุดเปลี่ยนของประวัติศาสตร์ ผู้คนมีการตัดสินใจมากมาย ผลที่ได้ ชะตากรรมของพวกเขาก่อเกิดเส้นทางที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
กู่ฉิงซานกำหมัด
“ข้ามีบางสิ่งจะขอเจ้า” เขากล่าว
“เรื่องอะไร” ราชาอสุรากู่ฉิงซานถาม
“ไปช่วยลอร่า” กู่ฉิงซานตอบ
ราชาอสุรากู่ฉิงซานมองเขาสักพัก จากนั้นกล่าวว่า “อาณาจักรหนามในตอนนี้เป็นที่มั่นของบัญญัติราชามารไปแล้ว ถึงแม้ข้าจะเป็นราชาอสุรา ข้าก็ยังมีปัญหาที่ต้องจัดการกับบัญญัติราชามารทั้งหมดอยู่ดี”
กู่ฉิงซานกล่าวอย่างหนักแน่นว่า “เจ้าต้องช่วยนาง เพราะนางข้องเกี่ยวกับสิ่งสำคัญมากมาย เช่น ต้นไม้หนามโบราณ สามเหรียญ นางถึงขั้นข้องเกี่ยวกับโลกธุลีด้วย อีกอย่าง บัญญัติราชามารเองก็อยู่ฝั่งความโกลาหลเหมือนกัน”
“หืม ทำไมข้าถึงไม่เคยได้ยินสิ่งที่เจ้าพูดมาก่อนเลยล่ะ” ราชาอสุรากู่ฉิงซานกล่าว
กู่ฉิงซานอธิบายทุกสิ่ง
“เจ้าเป็นห่วงผู้หญิงคนนั้นหรือ” ราชาอสุรากู่ฉิงซานถาม
“ใช่ โชคชะตาของนางน่าเวทนานัก ข้าไม่อยากให้นางต้องทนกับชีวิตแบบนั้นแม้ว่าจะเป็นในโลกคู่ขนานก็ตาม” กู่ฉิงซานตอบ
ราชาอสุรากู่ฉิงซานกล่าวว่า “การต่อสู้ครั้งใหญ่… ข้าเกรงว่าต้องใช้พละกำลังทั้งหมดที่มีแล้วล่ะ…”
กู่ฉิงซานกล่าวว่า “เรื่องนี้ไม่ข้องเกี่ยวกับการที่นางเป็นราชินี เป็นจ้าวแห่งความมั่งคั่งหรือผู้ส่งสารของต้นไม้หนามโบราณ ถ้านางไม่มีตัวตนทั้งหมดนี้ นางก็เป็นเพียงผู้หญิงธรรมดา พวกเราต้องช่วยนาง”
“ทำไมล่ะ” ราชาอสุรากู่ฉิงซานถาม
กู่ฉิงซานตอบว่า “ถ้าวันสิ้นโลกทั้งหมดสิ้นสุดลงในสักวัน เจ้ากับข้าจะมีชีวิตปกติ มีลูกสาวนอนอยู่บนตัก อาจจะเหมือนกับนางก็ได้”
“เจ้าพร้อมที่จะทุ่มเทเพื่อรอยยิ้มของลูกสาวต่อให้ต้องเข้าสู้ใช่หรือเปล่า”
ราชาอสุรากู่ฉิงซานเงียบ
ผ่านไปหลายอึดใจ
เขาหยิบสิ่งหนึ่งออกมาแล้วส่งให้กู่ฉิงซาน
มันคือไพ่หยกของเก้าคำสาปใต้พิภพ
“เจ้าถือไว้ให้ข้าก่อน ขอบเขตการใช้สิ่งนี้คือทั้งสุสาน เจ้าต้องคืนให้ข้าหลังจากกลับไปแล้ว” ราชาอสุรากู่ฉิงซานกล่าว
กู่ฉิงซานหยิบไพ่หยกแล้วกล่าวด้วยเสียงลุ่มลึกว่า “ขอบคุณ”
“ไม่หรอก ข้าไม่ได้ช่วยนางเพื่อเจ้า แต่เพราะข้ารู้ว่าเป็นสิ่งที่ต้องทำ” ราชาอสุรากู่ฉิงซานกล่าว
“เอาเถอะ เจ้าไปได้แล้ว ที่นี่ให้ข้าจัดการเอง”
กู่ฉิงซานสองคนพยักหน้าให้กันก่อนยิ้มออกมา
ราชาอสุรากู่ฉิงซานหันหลังแล้วเดินเข้าไปในความมืดอันว่างเปล่า
“สงครามคือทิศทางของดาบยาวของข้า มันคือชัยชนะที่ข้าต้องแบกรับเพื่อปกป้อง…”
เขากระซิบ ร่างค่อย ๆ กลายเป็นภาพมายาก่อนหายไปจากโลกใบนี้
เขาไปแล้ว
…ไปช่วยลอร่า
กู่ฉิงซานหยิบไพ่หยกมาไว้ในมือ
ตอนนี้เขาเหลือเพียงคนเดียวขณะยืนอยู่ในสุสานร้าง
สัตว์ประหลาดจำนวนมากเป็นอิสระจากหลุมศพก่อนค่อย ๆ ล้อมเขาเอาไว้
กู่ฉิงซานกำถุงมือเหล็กกล้าขณะมองสัตว์ประหลาดรอบข้าง
“เอาเถอะ พวกมันมีอยู่มาก… ข้าจำหมัดที่ตกลงมาจากท้องฟ้าได้…”
เขาขยับไปทางท้องนภาก่อนบินขึ้นไป
…
อีกด้าน
เหนือแม่น้ำแห่งกาลเวลาสายยาว
เกาะแห่งเวลาที่ยังคงลอยล่อง
…โลกหอคอย
ลอร่านั่งอยู่ในห้องขณะถือเชือกยาวสีม่วงเอาไว้เงียบ ๆ
เชือกแห่งเมฆาสัญจร
นางถึงกับมีเชือกแห่งเมฆาสัญจรอีกเส้นอยู่ในมือ!
บางที…
นี่คืออีกครึ่งของเชือกแห่งเมฆาสัญจรเส้นเดียวกัน
เสียงหนึ่งทะลวงพันธนาการของมิติและเวลา มันดังมาจากเชือกแห่งเมฆาสัญจร
“เจ้าต้องช่วยนาง…”
“เรื่องนี้ไม่ข้องเกี่ยวกับการที่นางเป็นราชินี เป็นจ้าวแห่งความมั่งคั่งหรือผู้ส่งสารของต้นไม้หนามโบราณ ถ้านางไม่มีตัวตนทั้งหมดนี้ นางก็เป็นเพียงผู้หญิงธรรมดา พวกเราต้องช่วยนาง”
“ถ้าวันสิ้นโลกทั้งหมดสิ้นสุดลงในสักวัน เจ้ากับข้าจะมีชีวิตปกติ มีลูกสาวนอนอยู่บนตัก อาจจะเหมือนกับนางก็ได้”
“เจ้าพร้อมที่จะทุ่มเทเพื่อรอยยิ้มของลูกสาวต่อให้ต้องเข้าสู้ใช่หรือเปล่า”
น้ำเสียงอันซื่อตรงของกู่ฉิงซานดังมาจากเชือกแห่งเมฆาสัญจร
ลอร่าฟังเงียบ ๆ ในที่สุดก็ก้มศีรษะเพื่อปาดเช็ดน้ำตาอย่างหนัก
“กู่ฉิงซาน…”
“ฉิงซาน…”
นางคร่ำครวญ
…………………………………………………..