Substitute

Marceline's Point of View

"Hiram Levis," basa ko sa screen. It's the guy who looks like my bestfriend that died 2 years ago. Umuwi ako na hindi mapakali dahil sa lalaking iyon. I was curious what is his name, fortunately, he's popular enough to be familiarized by my bestfriend. Ang pangalan niya ay 'yon.

Katabi ko si Seer ngayong natango-tango. "Yes, they do have plenty of similarities, but I don't think he's Anselm Hamilton. Ngayong ipinakita mo nga sa akin ang litrato ni Ansel saka ko lang nakita ang pagkakahawig nila, at isa pa. Celine, napaka-imposibleng mabuhay ang patay," I agreed. Vampires are real but a dead person came back to life? Ain't real.

"Gusto ko pa ring malaman kung may kilala siyang ganoong pangalan. Baka magka-mag-anak sila."

"That's a great idea. Pero sa isang sophomore na tulad n'ya panigurado mahihirapan kang mahagilap s'ya unless..." tinigil niya ang kaniyang pagsasalita. "-aalamin mo ang schedule n'ya," Seer gave me her devilish look. Iyong titig niyang may binabalak na masama.

Kinabukasan, maaga ng ilang minuto kaming pumasok ni Seer, ngunit sa kinamalas-malasan, 'yung terror prof ang first subject n'ya kaya kinailangan niyang iwan ako mag-isa sa harap ng library.

May access ang computers sa library sa school records that includes student's schedules kaso may password ito per student, thank God, I have a friend who has an aquintance to the Academy premises.

Nakangiti ako sa halatang kagigising lang na si Malcolm. Tinawagan ko s'ya kanina upang pumasok ng maaga.

"Bakit pinapasok mo ako ng maaga?" humikab pa sya sa dulo at nagkamot ng ulo. Naistorbo ko ata siya sa mahimbing n'yang pag-tulog.

Huminga akong malalim. "Can you do me a favor?" tanong ko sa kaniya. He frowned before nodding. "I need to know this particular guy's vacant time is there any way to know his class schedule?"

Kumunot muli ang noo niya. "You mean like, hack the academy's computer system to know his password?" ang exaggerated nitong si Malcolm.

Umiling ako. Kinuha ko ang phone ko at nibrowse ang aking gallery. I screen-captured his facebook timeline sa pag-kakaalala ko.

My plan is to get Hiram's password from Thorn but I don't have the guts to ask it from him. Hindi kami close or aquainted man lang. He's my only option, there's no other choice than him.

"Teka, ako ba yung particular guy na 'yon? C'mon Celine halos mostly ng subject we're classmates bakit gusto mo pang nalaman schedule ko-" napatigil siya sa pagfefeeling nang ipakita ko ang image. Tsk, Malcolm. "Hiram Levis? Bakit may screenshot ka ng fb timeline ni Hiram?"

"He's that particular guy I was talking about, so is there any possibilities?" tanong ko. "Let me just give you an idea, sa ating dalawa ikaw ang mas kilala o close ang anak ng school na 'to. I bet you have his number, right? In that way, I am pretty sure, pede kang humingi ng pabor sa kaniyang alamin ang password ni Hiram. I am begging you, please? May kailangan lang akong kumpirmahin para hindi na ako mag-isip pa ng bagay-boagay," I held his hand and look at his eyes.

Napalunok s'ya. "Fine, hindi rin kasi kita matitiis," Kinuha n'ya ang kaniyang phone sa bulsa at nang tumingin siya rito'y kumunot kaagad ang noo.

"Bakit? May problema ba?"

A smirk landed on his face, ang signature half-smile niyang lumilitaw ang dimple. "I guess he heard your inner voice again and sent the password right away," aniya.

"Totoo ba ang sinasabi niya? Rinig niya ang boses ko sa utak?"

He shrugged. "Ewan, to experience is to believe. Tara na sa loob," Siya ang unang pumasok at sumunod naman ako.

Nitype ng katabi kong si Malcolm sa computer ang name na Hiram Levis at saka inilagay ang password nito na iminessage ni Thorn. Hindi ko lang maintindihan ang lalaking iyon. If he's telling the truth then he's a good person. Sa aming dalawa ako ang lalabas na masama dahil I under-estimate him.

Hiram's schedule is kind of rough. Snack time ko kasi ng afternoon ang time na vacant siya. At base kay Malcolm, sa mga oras na 'yon, didiretso ito sa grounds at magprapractice ng soccer. Mukhang magka-kilala sila, is he a vampire too? Ngayong madami na akong nalalaman, I am sure marami ang bampira sa paligid, pero hindi ko maaidentify isa-isa.

*

Tama nga si Malcolm, naglalaro si Hiram sa mga oras na ito.

It'll be too stupid and pathetic if I'd ask him, "Do you know Anselm Hamilton?"

Ngayong nandito na ako at malapit sa kaniya saka naman umurong ang dila ko. Nasa white bench ako, sa pinaka-ibaba.

Ang aking mata ay nangliit nang makakita ako ng babaeng shinashake ang katawan n'ya. She's wearing a circled eye glasses. May hawak s'yang ballpen at isang maliit na journal. I have an idea.

Nilapitan ko siya.

"Paano na 'to! Mauutal na naman ako kapag tinanong ko s'ya, ang ending maaawardan na naman ako ni Mr. Ortiz, pangatlong balik ko na rito pero hindi ko pa rin s'ya na iinterview ng maayos," bulong ng babae sa kaniyang sarili. I am certain she's from the school news paper. Mukhang wala s'ya sa kaniyang sarili.

"Hi?" bati ko sa kaniya ngunit siya'y nagulat.

"D'yos ko-" Napahawak s'ya sa kaniyang dibdib. Inalis n'ya rin iyon at inayos ang kaniyang tindig pati ang salamin. She bowed her head. "Sorry, magu-gulatin kasi a-ako."

I nodded. "Sorry rin, anyway, I am Marceline," I offered my hand to shake it with hers. Kinuha n'ya agad ang aking kamay.

"I know you, who wouldn't-in- in a good way," napababa siya ng tingin sa sahig. An introvert. "I-I'm Lavender."

"Okay lang, si Hiram Levis ba ang iinterview mo?" Itinaas n'ya ang tingin sa akin at tumango. Sana gumana ang aking plano. "If you want, I can do the interview for you," may ngiting bumakas sa labi niya.

"Really? Thank you! Here, this is the notebook, 10 questions lang iyan," it's not hard to convince her.

I nodded. "Then, isusulat ko ang sagot niya?"

Umiling siya. "Nope," aniya't kuha ng isang maliit na parisukat na bagay sa kaniyang bulsa. "Recorder, masyadong magiging hassle kung isusulat ko ang isasagot n'ya. Malaki pa ang posibilidad na may mamissed ako kaya," inawagayway niya ito saka ibinigay sa akin.

I nodded, at nag-lakad papunta sa kung saan malapit si Hiram.

Nibrowse ko ang notebook at binasa isa-isa ang 10 questions. Patungkol lahat sa ginagawa niya- which is, sports. Tatanungin ko ang gusto kong kumpirmahin sa kaniya sa hindi gaanong kadesperate na paraan.

When their coach gave them a break, pumunta ang lahat sa bench at kinuha ang bag nila. I grabbed the chance nang lumapit na ang habol ko.

Lumunok ako at hinintay siyang matapos sa pag-inom. Uhaw na uhaw siya kaya wala lang sa kaniyang natatapon na sa t-shirt ang tubig. Inalog niya ang kaniyang katawan pagkatapos ay inilagay ang lalagyanan niya ng water sa bag. That's the right time.

"Hi?" bati ko. Sinarhan niya ang bag habang nakatingin sa akin. "I'm from the school news paper, right here in front of you to ask plenty of questions, if ever you can lend me a minute or two?"

"Sure, why not? Hiram Levis nga pala," he offered his hand with a smile. Kahit pawis na pawis ay amoy ko pa ring mabango. Walang bahid ng odor. Napalunok ako.

"Marceline. Marceline Haven," then we exchanged questions to answers.

Natanong ko na ang sampung katanungan, nasagot naman niya ito, at mukhang dedicated talaga siya sa paglalaro ng soccer, everytime he answers there's a smile on his face. Kumikinang din ang mata niya at halatang mahal n'ya ang kaiyang ginagawa.

"Would you mind if I ask one more question?" ang tanong ko, agad naman siyang tumango. "Do you know a person named Anselm Hamilton?" nawala ang ngiti sa kaniyang labi. Halos five seconds kaming nag-loading.

"I'm... I'm not sure, why? Isa ba s'ya sa nakalaban namin last year sa provincial meet up? Sorry, I have a bad memory," he smiled as if he's innocent and stating a fact.

Nginitian ko s'ya. "I think so? Hindi ko rin alam, salamat nga pala."

He gave me a frown. "Speaking of bad memory, I have this feeling we've already crossed paths, pero hindi ko maalala. Nagkita na ba tayo? I mean, I rarely see faces dahil hindi ako tumitingin sa paligid. Have we?"

"We did, kahapon, hindi nalalayo rito. Someone accidently hitted me a soccer ball, and that's when we crossed paths, you asked me if I'm fine."

Nanlaki ang singkit niyang mata at bumilog ang bibig. "I am sorry, sorry for hitting you the ball and forgetting you right away. I just have a poor remembrance," aniya.

"Okay lang, anyway, salamat ulit."

"It's nothing, practice na ako," tinuro niya sa kaniyang likuran ang thumb sa soccer field. I nodded. "Sorry again, bye! See you again," Tinalikuran niya ako at tumakbo na papunta sa kaniyang mga kasamahan.

I gain nothing, but that's enough for my tranquility. Sa ikatatahimik ng utak ko.

Lavender thanked me, she even told me na sana sa hinaharap ay maging lecturer ko siya. Isang taon lamang ang tanda n'ya sa akin pero hindi iyon imposible.

Kung sa mukha iisipin mong iisa lang sila, but after I witnessed what kind of person he is, isa lang ang sumagi sa utak ko. I was wrong. Mali akong isiping buhay pa ang kaibigan kong namatay, hindi si Hiram si Ansel, they are two different person, except by the fact the other one is breathing and alive while the other one is dead and in a jar. Ansel has a photographic memory, hindi tulad ni Hiram na aminadong hindi mabilis makaaalala.

Napahawak ako sa puso ko nang sumulpot sa harapan ko si Malcolm na nasa pockets ang kamay. "You startled me! Huwag ka namang sumulpot bigla o mag-hello ka man lang," I swear simula nang maging bampira ako naging irregular na puso ko, weird.

"Samahan mo ako," Tinitigan ko s'ya at nag-crossed arms.

Kinunutan ko siya ng noo. "Saan?"

"Hospital," sabi niya. "Anais will transfer out tomorrow pero hindi na siya babalik pa rito, naayos na kasi agad ng parents n'ya ang papers para makalipat. If you're asking what's the point this is the last time you could see her and ask why.

*

I took a deep breathe while in front of Anais's room. Mataman kong tinitigan ang kaniyang room number at sunod naman ang hawak kong doorknob.

"Hindi ka pa ba talaga papasok?"ang aking tanong sa lalaking kasama kong nasa aking likuran.

"You two need a privacy, 'wag kang mag-alala may cctv d'yan kung sakaling may balaking masama si Anais. Baka tumalon na naman iframe ka, you're safe because I am here," Kahit ako'y nakatalikod ramdam kong may seguridad ako sa kaniyang sinabi. I feel safe whenever I'm with Malcolm, siya lang iyong nag-iisang bampirang hindi ko malaman-laman kung bakit pinagkakatiwalaan ko. Kahit na minsan annoying siya, hindi ko kayang mawala siya sa buhay ko. He's a part of me now, a friend I would never lose.

I smiled. "Salamat, Malcolm."

Itunuon kong muli ang atensyon sa hawak ko. Ito'y aking pinihit saka ko itunulak ang pinto't pumasok. Dahan-dahan kong sinarhan ito bago humarap sa nakahigang pasyente. She's reading a book, aren't aware I just entered her room.

Mukhang naramdaman niya na ata ang presensya ko kaya ibinaba niya ang kaniyang libro at tiningnan ang aking mga mata. Walang emosyon doon, na parang wala siyang kasalanan at walang maaalala, para ngang hindi niya ako kilala sa titig na 'yon.

"What are you doing here?" siya ang unang nag-alis ng titig. I heard her sighed. "If you want forgiveness, you should leave by now. Hindi ko maibibigay 'yon sayo."

Inilagay niya ulit ang atensyon sa librong kaniyang binabasa kanina.

"You don't need to say sorry, because I am the one who should be," natigilan siya't tiningnan muli ako.

"Anong ibig mong sabihin?"

Gusto kong itrigger siyang sabihin sa akin kung sino ang nambanta sa kaniya nang hindi n'ya sinasadya.

"I am sorry dahil binataan ka n'ya. It's my fault... not yours nor him," I said.

Pumikit ito at napabuntong-hininga. "Actually, I am sorry. I was selfish. Alam kong mali ang ginawa ko. Nawala lang ako sa sarili dahil kay Thorn. I really want to be his princess. He threatened me because of you. Nagalit ako doon. I am sorry, Marceline. You're a nice friend of mine, pero ginawa ko iyon sayo. I wish mapatawad mo ako."

"Who? Si Thorn? Si Thorn ang nambanta sa iyong papatayin ka?"

She frowned. "Teka. Pinaglalaruan mo ba ako? Hindi mo alam na siya?"

Umiling ako. I can't believe it. Bakit laging konektado si Thorn sa mga taong na sa aking paligid?

I heard her disgust. "Akala ko pa man din naiintindihan mo ako! Are you going to take his side now?" Tila naliwanagan ang mukha niya. Inilagay niya ang kaniyang dalawang kamay sa ulo.

"Naiintindihan kita and no... No... Of course not, I would never take his side! Anais, calm down!"

"Nag-kusa akong mag-sorry kahit pumunta siya rito kanina para sabihan akong mag-sorry na rin sayo tulad ng sinabi niya kay Ian. Wala akong balak mag-sorry dahil napagpasyahan ko ng lumipat ng school, may mukha pa ba akong ihaharap sa Larrson? Pero nagsisi ako kani-kanina lang sa ginawa ko sayo kaso akala ko alam mong si Thorn ang nag-tulak sa akin para gawin iyon sayo!" sigaw niya.

Sinabihan ni Thorn si Ian na mag-sorry? Kinamao ko ang kamay ko. He've crossed the line. How dare he! Sa tingin ba n'ya hawak ng kaniyang mga kamay ang desisyon ng tao? I thought Ian was sincere pero napilitan lang pala siya dahil sa Acheron na iyon!

He's just a mere effing vampire prince!

"Leave," aniya. Nilapitan ko s'ya at hinawakan ang kamay ngunit inalis n'ya ito agad. "I said leave! Umalis ka na!" Malakas na sigaw n'ya.

*

Ramdam ko ang umiinit kong dugo, we just lasted there for less than 30 minutes, sumakay agad kaming public transportation papabalik ng academy.

"Papasok ka pa? You can ditch if you're not feeling well, ako na bahala sa pagsasabi," sabi ni Malcolm.

"I have a business to take care of there, I really really need to," I was looking at his eyes when I said those. Kinunutan n'ya lang ako ng noo.

Pinindot namin ang button para ihudyat na baba kami sa driver, tumigil ang bus at bumaba naman na kami.

Nang makapasok na ako sa gate, agad akong tumakbo.

"Slow down, Celine! You don't have to run! Ce-" rinig kong sigaw niya. Nawala na agad ang boses niya dahil sa bilis ng aking takbo, wala pang ilang segundo ay nasa harap na ako ng detention room, his hideout.

"Andito po ba si Acheron, Thorn Casimir?" agad na tumango si Mrs. Walter.

Pumasok ako agad sa kung saan ko siya unang nakita at saka ko sinampal.

His face is tilted down on the direction I slapped it. Itinaas niya rin ito, he even clenched his jaw.

"What the heck?!" Napasinghap ako sa reaksyon n'ya.

"What the heck? What the heck?" pagtatanong ko gamit ang mga sinabi niya. Tiningnan ko ang kaniyang mga mata. Kahit nakakapaso, hindi ako nagpatinag.

Acheron, if you can hear me, or not. I would still tell you everything in this way. Please stop. Stop meddling with someone else's business! It's my business not yours in the first place kahit na konektado ka pa, huwag kang mangingialam! And please, don't ever show your face at me again. Tingnan lang kita nag-iinit na ang dugo ko, ayoko nang makita ka. Ayoko, umasta na lang tayong hindi kilala ang isa't isa, please.

He gazed at me and sighed.

Tumalikod ako at aaktong aalis na pero he grabbed my wrist.

"Let me e-" inalis ko agad ang kamay n'ya sa aking wrist.

"Forget me, I promise, I'd do the same, let's please never bump into each other ever again."

*

Sumunod na araw ay nakahinga ako ng maluwag dahil hindi ko s'ya nakita, kahit sa library wala siya, I'm glad.

Malaki ang campus kaya confident ako, senior din s'ya kaya imposibleng magkita pa kami.

Hindi ko kasabay nag-lunch si Malcolm kaya mag-isa akong pumasok sa subject ko pagkatapos ng lunchbreak, nandoon na pala siya. Itinaas ang kamay na parang oorder pero niwave niya ito. Napababa ako nang tingin sa sahig.

"Ang tagal naman ni Sir David? Hindi naman siya nalalate kung si Prof lang katanggap-tanggap kaso may exam ngayon da't siya lang, mas nauna ka pa nga, e," Gusto kong sabihing hindi ako late, yung rang ng bell ang late, ang sarap naman kasi ng menu ta's si Seer nang hihikayat pa.

Bumukas ang pinto dahilan para mapaayos ang lahat.

"Himala si Professor Armani ang magpapa-exam, anyway, I'm sure wala iyong isunulat na notes sa ieexam ngayon," How can he be sure? Umiling-iling na lang ako.

"Lecturer David Morquelez would be temporarily replaced. Nag-absent siya ngunit hindi ko kayo mababantayan upang imonitor, kahit senior high na kayong lahat may iba ritong nadala ang pangongopya noong nasa lower years pa siya. Siya muna ang magiging student lecturer niyo."

Hindi ko alam, pero bumagal ang oras habang pumapasok ang lalaki. Paa niya ang unang pumasok at habang papalapit nang papalapit siya ron lamang ako tumitingin pataas. May hawak siyang bundle of papers.

He bowed. I can't see his face clearly.

Unti-unting nanlaki ang mata at bibig ko nang maging visible ang lalaki.

"I'm your stand-in student lecturer for the mean time, Thorn Casimir Acheron. It's all nice to meet you," he bow his head and lift it up after a few seconds but my dropped jaw remained.