ฐานทัพของคามิล (2)

บางทีแอนและแคทอาจจะมีพลังแบบเดียวกันกับผมซุกซ่อนอยู่ พวกเธออาจจะกลายเป็นคอลเลคเตอร์ได้ในสักวัน

เรื่องพรรณ์นั้น ช่างมันก่อนเถอะ ตอนนี้ไม่มีอะไรกวนใจผมได้มากกว่าเรื่องที่มิชชันล้มเหลวแล้ว

"มิชชันไหนเหรอคะ" แอนถามย้ำ

ผมไม่มีอารมณ์ตอบหรือแสดงข้อมูลอะไรให้ดูเพิ่ม แอนถือวิสาสะจิ้มไปที่หน้าต่างเพื่อดูรายละเอียดเพิ่มจนรู้ว่ามันคือมิชชันแรกที่เกี่ยวข้องกับการตามหาคนนั่นเอง ระบบอธิบายไว้อย่างชัดเจนว่ามิชชันล้มเหลวเพราะหนึ่งใน 'คนที่ต้องตามหา' ได้เสียชีวิตไปแล้ว

"เฮงซวยเอ๊ย" ผมสบถเสียงดังแบบไม่หวั่นว่าแถวนั้นจะมีซอมบีหรือคนร้ายอยู่หรือไม่

พวกเราช้าเกินไปงั้นเหรอ อาจมีส่วน ผมยอมรับว่านิสัยเสียที่ไม่ให้ศัตรูหลุดมือไปทำให้การเดินทางของเราช้าลง แต่มั่นใจว่ามันไม่ได้เสียเวลามากมายขนาดที่เท่ากับปล่อยให้คนสักคนไปรนหาที่ตายได้สำเร็จเสียก่อน จากการได้พบแอนและแคท ผมไม่เชื่อว่าคนที่กำลังจะไปหาเป็นผู้อ่อนแอจนตายได้ง่าย ๆ น่าจะมีทักษะการเอาตัวรอดอยู่บ้าง

ทั้งนี้ทั้งนั้นการต้องตามหาคนที่อยู่ห่างกันหลายสิบหลายร้อยกิโลเมตร มันก็ไม่มีทางทำได้เร็วกว่านี้หรอก ต่อให้พวกเราจะเลือกวิธีการที่เสี่ยงและเตะตาอย่างการขับรถข้ามเมืองก็ตาม

"เอ่อ แบบนี้ยังต้องตามหาคนสุดท้ายไหมคะ"

"หาเพื่ออะไร มิชชันล่มไปแล้ว"

"แต่อาจจะได้เจอกับคนที่มองเห็นระบบแบบฉันหรือคุณแคทก็ได้นะคะ"

"นั่นสิ ถ้าคนสุดท้ายเป็นคอลเลคเตอร์ พวกเราอาจได้พรรคพวกใหม่ที่มีประโยชน์นะ" แคทเข้ามาสนับสนุน

"ไม่ล่ะ" ผมส่ายหน้า "ตอนที่รู้ว่าแคทมองเห็นระบบ ผมก็คิดแล้วว่ามิชชันนี้มันเสี่ยงเกินไป จำที่เราถูกเล่นงานที่แรทฟอร์ตไม่ได้เหรอ เจ้าคนสุดท้ายอาจจะเป็นตัวอันตรายเหมือนกันก็ได้"

"ไม่มีหลักฐานสักหน่อยนี่คะ"

"ไม่มีหลักฐานว่าเจ้านั่นจะน่าคบหาด้วย"

"นั่นสินะ เป็นไปได้ว่าอาจเจอคนที่นิสัยแย่กว่าคามิลอีก" แอนพึมพำ

"ฟังดูน่ากลัวจริง ๆ ด้วยค่ะ" แคทรับลูกบ่น

"เฮ้ พวกเธอสองคน…"

มิชชันแรกพลาดไป มิชชันสามที่ให้ใช้เฟิร์สเพอร์เซินวิวลุล่วงไปก่อนหน้านี้ ผมเหลือแค่มิชชันสองที่เกี่ยวกับการประกอบอาวุธเท่านั้น

ผมตั้งใจว่าจะทำมิชชันประกอบอาวุธในระหว่างเดินทาง แต่ก่อนอื่นพวกเราต้องกำหนดเป้าหมายให้ได้ว่าจะไปพักที่ไหนก่อนเพื่อความปลอดภัยหลังจากเอาแต่ต่อสู้ต่อเนื่องมาไม่ได้หยุด

"ผมมีบ้านพักอยู่ที่เมืองซานเชวิลล์"

"อะไรนะคะ"

"จำที่เคยเล่าไม่ได้เหรอ ที่บอกว่ามีฐานทัพเล็ก ๆ อยู่น่ะ พวกเราจะไปที่นั่นกัน ถ้าไม่มีคนไหนคิดอยากจะแยกวงน่ะนะ"

"ฐานทัพเหรอ ทำไมถึงมาชวนเอาป่านนี้ล่ะ" แคทโวยวาย ดูหงุดหงิด บางทีเธออาจจะอยากอยู่ในที่ที่สงบและได้อาบน้ำดี ๆ กับนอนอิ่ม ๆ ซะหน่อย

"คุณคามิลไม่ได้มีฐานทัพไว้อยู่กับนอนน่ะสิคะ เขาเรียกว่าไงนะ อ้อ เอาไว้ฟาร์มคะแนนใช่ไหม" แอนระลึกได้ว่าผมบอกเรื่องนี้กับเธอไปบ้างแล้ว

"จะว่าแบบนั้นก็ไม่ผิด แต่ฐานทัพก็คือฐานทัพ อย่างน้อยที่นั่นก็มีคาแรคเตอร์ที่ผมทิ้งไว้ให้ดูแล แล้วมันก็สะดวกสบายกว่าตะลอน ๆ อยู่ข้างนอกแน่"

"มีไฟฟ้ารึเปล่าคะ"

"มีเครื่องปั่นไฟจากแม่น้ำ มีระบบประปา มีปศุสัตว์เล็ก ๆ มีที่ดินที่ปลูกพืชอีกหลายชนิด"

"ว้าว ฟังดูใหญ่กว่าที่คิดนะคะ"

"ใหญ่พอสมควร ซอมบีบริเวณใกล้เคียงน่าจะถูกพวกนั้นเก็บกวาดจนแทบไม่เหลือแล้วด้วย แล้วก็เพราะมันอยู่ห่างออกมาจากชุมชน ก็ยิ่งทำให้ไม่ค่อยเจอคนอื่นเข้ามารบกวน ตอนนี้ผมเหลือมิชชันเดียวและสามารถทำมันในระหว่างเดินทางหรือที่นั่นก็ได้ เลยอยากถามความเห็นทุกคน"

"ถึงพูดว่าถามความเห็น แต่คุณคามิลก็ตั้งใจจะกลับไปแม้ว่าพวกเราจะไม่ไปด้วยใช่ไหมล่ะคะ"

"คงงั้นแหละ"

"ยะ ยอมรับซะงั้น"

"ก็บอกไปแล้วไงว่าพวกเราจะไปที่นั่น ถ้าไม่มีคนไหนอยากแยกวง" ผมทวนสิ่งที่ผมพูดไปแล้ว แต่เดิมผมเดินทางคนเดียวพร้อมกับคาแร็คเตอร์มาตลอด เพราะฉะนั้นคงไม่บังคับพวกเธอให้ไปกับผมต่อ

"ฐานทัพที่ว่ามีน้ำร้อนให้อาบ มีเตียงดี ๆ ให้นอน คงไม่มีเหตุผลให้ปฏิเสธละนะ โดนมัดมือชกนี่น่าโมโห" แคทพูดเหมือนผมบังคับ

ผมขำไม่ออก ผมคิดว่าที่พูดกับพวกเธอคือการเชื้อเชิญ

"แล้วเธอล่ะแอน" ผมอดห่วงแอนไม่ได้

ถ้าแคทแยกไป ผมมองว่าแอนคงไปด้วย แต่ถ้าแคทมากับผม และแอนแยกไป เธอต้องเดินทางคนเดียว

"ฉันไม่มีทางเลือกไม่ใช่เหรอคะ แต่ถ้าเป็นไปได้ฉันอยากขอร้องอะไรอย่างหนึ่งค่ะ"

"..." แน่นอนว่าผมอยากปฏิเสธตั้งแต่ยังไม่รู้ว่าเรื่องอะไร สังหรณ์มันบอกว่าน่าจะเป็นเรื่องยุ่งยาก

"เบนจี คุณเจนนา จิมมี คุณคามิลจำได้ใช่ไหมคะ ฉันอยากลองชวนเพื่อน ๆ ของฉันให้ไปอยู่กับคุณด้วยค่ะ"

"อาาา" ผมเผลอส่งเสียงร้องออกมาเพราะความรำคาญ

ผมตั้งใจชวนแค่เธอ แต่เธอกำลังคิดเผื่อคนอื่น คนที่เคยเป็นพวกพ้องของเธอ

"พวกเราต้องผ่านเมืองเดิร์นลินอีกทีอยู่แล้วใช่ไหมคะ ถ้าคุณไม่มีปัญหาอะไร ฉันอยากชวนพวกนั้นไปกับเราค่ะ"

"นึกยังไงถึงอยากให้พวกนั้นไปด้วยล่ะ" แคทถามแทรก

"ตอนนั้นฉันยังไม่รู้จักคุณคามิลดีด้วย ที่ติดตามคุณมาก็เป็นความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองล้วน ๆ แต่ตอนนี้ฉันแน่ใจแล้วว่าไม่มีที่ไหนในโลกที่จะปลอดภัยเท่ากับการอยู่ในกลุ่มนี้ค่ะ"

ผมนิ่งไปครู่ใหญ่ ไม่ได้หลงคารมไปกับคำป้อยอของแอนหรอกนะ ที่กำลังไตร่ตรองก็คือการมีพรรคพวกเพิ่มขึ้นเป็นเรื่องดีหรือร้าย