บทที่ 526.1 พากันอ้อนเจียวเจียว (1)

บทที่ 526 พากันอ้อนเจียวเจียว (1)

วันนี้เป็นวันเกิดครบรอบห้าขวบของเสี่ยวจิ้งคง ถ้าหากเขามั่นใจว่าเกิดในวันปีใหม่น่ะนะ

เด็กอายุห้าขวบมีความมั่นใจมากขนาดนี้ก็นับว่ากล้าหาญมากแล้ว

“ไปรบจะเจ็บตัวนะ” กู้เจียวเอ่ย “เลือดไหลด้วยนะ เป็นแผลด้วยนะ”

เสี่ยวจิ้งคงหน้านิ่วคิ้วขมวดขึ้นมาทันที “ถ้าอย่างนั้น...เจียวเจียวบาดเจ็บหรือไม่”

กู้เจียวพูดไม่ออก

ข้าตั้งใจจะขู่เจ้าต่างหาก อยากให้เจ้ากลัว แต่ทำไมเจ้าถึงมาสนใจที่ตัวข้าเสียอย่างนั้น

กู้เจียวอุ่นซ่านไปทั้งหัวใจ

ความรู้สึกที่ไม่เคยสัมผัสในชาติก่อน ก็ได้ลิ้มรสหลายต่อหลายครั้งในชีวิตนี้

กู้เจียวลูบศีรษะน้อยของเขา นางยิ้มพลางส่ายหน้าพร้อมแววตาจนใจ “ข้าไม่ได้บาดเจ็บ”

“ฟู่ว~”

เสี่ยวจิ้งคงพรูลมหายใจยาวด้วยความโล่งอก ถอนหายใจเสร็จก็ทุบอกน้อยๆ ของตัวเอง ก่อนจะเอ่ยเสียงเข้ม “ข้าไม่กลัวเจ็บ แล้วก็ไม่กลัวเป็นแผลหรือว่าเลือดไหลด้วย!”

กลัวว่าจะเสียเจียวเจียวมากกว่า

เขาก้มหน้า นิ้วสั้นป้อมเกี่ยวพันกันไปมา