บทที่ 343 พ่อลูก (1)

บทที่ 343 พ่อลูก (1)

ฮ่องเต้ระเบิดความเกี้ยวกราดออกมา!

เพราะพระองค์ทรงเกลียดนางงูพิษผู้นั้นเข้าไส้ แต่เหตุใดคนที่อยู่รอบๆ ตัวพระองค์ถึงค่อยๆ หนีไปหานางกันหมด กู้เจียวกับจิ้งคงยังไม่เท่าไหร่ เพราะพวกเขารู้จักกันมาก่อน

แต่เหตุใดถึงได้พ่วงเอาบุตรชายของตนไปด้วย

เด็กน่ะหลอกง่ายจะตายใครก็รู้ โดยเฉพาะเด็กเห็นแก่กินอย่างฉินฉู่อวี้ แค่พุทราเม็ดเดียวก็ซื้อใจเขาได้แล้ว

ฮ่องเต้แทบมองไม่เห็นว่าตัวเขาไปนั้นเป็นเรื่องที่ยากมากเพียงใด แต่กระนั้นฮ่องเต้เองก็ไม่ได้เห็นความดีงามอะไรจากตัวไทเฮาเช่นกัน คิดว่าจวงไทเฮาจะต้องยอมทำทุกออย่างเพื่อดึงบริวารรอบตัวเขาให้ได้มากที่สุด

ส่วนฉินฉู่อวี้นั้นก็เอาแต่บ่นอุบอิบให้จิ้งไท่เฟยฟัง

“ไม่ต้องกลัวไป เจ้าไปที่ตำหนักของข้าก่อนสิ” จิ้งไท่เฟยเอ่ยพลางเอามือลูบไล้ใบหน้าอ้วนกลมของฉินฉู่อวี้อย่างอ่อนโยน

“พ่ะย่ะค่ะ!” ฉินฉู่อวี้อยู่ในอ้อมอกของจิ้งไท่เฟยไม่ขยับไปไหน

ฮ่องเต้เองก็ไม่กล้าจะลากบุตรชายตัวอ้วนออกมาจากอ้อมอกพระมารดา “ยกเกี้ยวขึ้น กลับวัง!”