บทที่ 323 อภิมหาเศรษฐี (2)

บทที่ 323 อภิมหาเศรษฐี (2)

วันนี้กั๋วจื่อเจียนและสำนักบัณฑิตชิงเหอต่างเลิกเรียนค่อนข้างเร็ว หนานเซียงกับอาจารย์หลูมีธุระต้องออกไปข้างนอกสามวัน หลายวันมานี้กู้เสี่ยวซุ่นและกู้เหยี่ยนจึงไม่ต้องไปเรียนงานฝีมือ

เด็กน้อยสามคนรวมตัวกันอยู่ที่บ้าน

เมื่อคืนเสี่ยวจิ้งคงกลับมาจากวังหลวงก็หลับทันที ของขวัญที่ท่านย่าฝากมาให้จึงยังไม่ได้ถูกแจกจ่าย ตอนเช้าก่อนออกบ้านก็ลืมให้ เพิ่งนึกขึ้นได้เอาตอนนี้

เสี่ยวจิ้งคงหอบกล่องบุผ้าไหมออกมา ก่อนจะวิ่งตึงตังไปที่ห้องโถง “ท่านย่าฝากข้าเอามาให้น่ะ!”

ของที่ท่านย่าฝากมาส่วนใหญ่มักมีให้สำหรับทุกคน

แม่นางเหยานั่งรับลมอยู่ที่ห้องโถง มองเหล่าเด็กๆ เล่นสนุกกันด้วยรอยยิ้ม

นางรู้สึกว่าคืนวันเช่นนี้ช่างครื้นเครงและแสนงดงาม เป็นชีวิตที่เมื่อหลายปีก่อนไม่กล้าแม้แต่จะฝันถึง

“ไอ้หยา เปิดไม่ออก!” เสี่ยวจิ้งคงออกแรงไม่พอ

“ข้าเอง!” กู้เสี่ยวซุ่นถลกแขนเสื้อขึ้น ก่อนเสียงแคร่กจะดังขึ้นพร้อมกล่องที่ถูกงัดเปิดออก

กล่องใบนี้จะว่าใหญ่ก็ไม่ใหญ่ เอาเป็นว่าเสี่ยวจิ้งคงอุ้มไม่ไหว แต่จะว่าเล็กก็ไม่เล็ก เพราะภายในบรรจุของไว้มากมาย