บทที่ 168.2 สองผัวเมียรังแกพ่อ (2)
“ท่านโหว!” ฉังจิ่งกลับมาถึงจวนโหว
“ทำไมถึงได้นานเพียงนี้ ช่วยคนแค่นี้ยากนักหรือ” เซวียนผิงโหวกำลังเล่นหมากกระดานกับพ่อบ้านหลิว
พ่อบ้านหลิวลงหมากไช่ ส่วนเขาคนเดียวลงหมากเหรินถึงสองตัว
ฉังจิ่งเอ่ย “ช่วยคนไม่ยาก แต่ถามว่าเป็นใครนั้นยากขอรับ”
คนสี่ห้าคนที่ช่วยชีวิตออกมานั้นหนีหายกันไปหมด เหล่าเจ้าหน้าที่ทางการอยากจะลงบันทึกปากคำเสียหน่อยก็ไม่สำเร็จ
เพียงแต่เจ้าหน้าที่ทางการก็คือเจ้าหน้าที่ทางการ แต่ฉังจิ่งนั้นคือฉังจิ่ง
มีชาวเมืองที่เข้ามามุงดูเผอิญเห็นเซียวลิ่วหลัง เขาเป็นพ่อค้าขายไข่ต้มใบชาอยู่ฝั่งตรงข้ามกั๋วจื่อเจียน
“เป็นบัณฑิตของกั๋วจื่อเจียน” ฉังจิ่งเอ่ย
“แล้วชื่อเล่า” เซวียนผิงโหว
“สืบไม่ได้ขอรับ” ฉังจิ่งส่ายหน้า
คนขายไข่ต้มใบชาแค่เคยเจอเซียวลิ่วหลัง แต่ไม่เคยพูดคุยกับเซียวลิ่วหลัง
ทว่าพ่อบ้านหลิวกลับขมวดคิ้วราวกับครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
บัณฑิตของกั๋วจื่อเจียนอย่างนั้นหรือ
คงไม่ใช่ท่านชายน้อยของตระกูลตนหรอกกระมัง
ไม่ ไม่ ไม่ เป็นไปไม่ได้ แบบนี้มันกลั่นแกล้งพ่อตัวเองชัดๆ !
ต้องเป็นคนอื่นแน่นอน!
สนับสนุนนักเขียนและนักแปลคนโปรดของคุณใน webnovel.com