ส่วนที่ 5 บทที่ 116-1

บทที่ 116-1 มารดาแสนลำเอียง

หลังพระชายาอิงชินอ๋องเข้าวังมาแล้วก็สอบถามคนในวัง ได้ความว่าไทเฮาทรงรับฉินเหลียนกลับไปที่วังหลังแล้ว จึงนำชุนหลานไปยังตำหนักไทเฮา

ครั้นมาถึงตำหนักไทเฮา หรูอี้ออกมาต้อนรับ ทำความเคารพพระชายาอิงชินอ๋อง ขณะเดียวกันก็กล่าวเสียงเบา “ท่านหญิงอุตส่าห์หยุดร้องไห้แล้ว แต่ไม่ยอมกินยอมดื่ม โศกเศร้าจนเห็นแล้วทุกข์ใจตามเจ้าค่ะ”

พระชายาอิงชินอ๋องพยักหน้า เข้าไปในตำหนัก

ฉินเหลียนกำลังซุกในอ้อมอกไทเฮาเสมือนเด็กที่ถูกคนข้างนอกรังแกแล้วกลับมาฟ้องมารดา ความเจ็บปวดพระทัยและทำอะไรไม่ได้ฉายเต็มพระพักตร์ไทเฮา

เห็นพระชายาอิงชินอ๋องมาแล้ว ฉินเหลียนก็เงยหน้าขึ้น ส่งเสียงเรียก “ท่านแม่”

ไทเฮาเรียกพระชายาอิงชินอ๋องมานั่ง “พี่สะใภ้ เจ้ามาเสียที หยาดน้ำตาของเด็กคนนี้แทบท่วมตัวเองจนลอยได้แล้ว”

พระชายาอิงชินอ๋องเดินมานั่งใกล้ๆ มองฉินเหลียนพลางยิ้มกล่าว “ใช้ได้ที่ไหน? พี่ชายเจ้ายังไม่เคยร้องไห้แบบนี้เลย”

ฉินเหลียนฟังแล้วก็สะอื้นด้วยความน้อยใจทันที ทำท่าจะร้องไห้อีกครั้ง