ส่วนที่ 5 บทที่ 115-2

บทที่ 115-2 ร้องไห้อย่างเสียใจ

พระองค์เห็นว่าน้ำตาของนางยังไม่มีวี่แววว่าจะหยุดลง จึงหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตาให้นาง ปลอบนางว่า “เอาล่ะ ไม่ต้องร้องแล้ว”

น้ำตาของฉินเหลียนซึมลงบนผ้าเช็ดหน้าของพระองค์ ชั่วพริบตาก็ทำให้ผ้าเช็ดหน้าเปียกชื้นแล้ว

ฉินอวี้มองนางอย่างทำอะไรไม่ได้ ในที่สุดก็เข้าใจแล้วว่าเหตุใดฉินเจิงถึงบังคับส่งเด็กคนนี้กลับมา เขาซึ่งเป็นพี่ชายแท้ๆ ยังไม่ควบคุม กลับผลักมาให้ตนควบคุมตัวป่วนน้อยผู้นี้แทน พระองค์ตรัสขึ้น “ไม่ใช่จื่อกุยที่ให้คนส่งเจ้ากลับมา แต่เป็นฉินเจิงออกคำสั่งสายลับให้ส่งเจ้ากลับมาที่นี่”

ฉินเหลียนหยุดร้องไห้ชะงัก “เป็นพี่ชายข้า? ไม่ใช่เซี่ยม่อหาน?”

“ไม่ใช่” ฉินอวี้ส่ายหน้า “ดีมาก ไม่ร้องแล้ว”

ฉินเหลียนหยุดไปครู่หนึ่ง แต่เมื่อนึกบางอย่างขึ้นได้ก็ร้องไห้อีกหน “ถึงแม้เป็นพี่ชายข้า แต่ก็เป็นเขาที่ให้พี่ชายข้าทำแบบนี้ เขารังเกียจข้า ไม่ชอบข้า ไล่ข้ากลับมา ตอนนี้ในที่สุดก็ไล่ข้ากลับมาได้แล้ว…”

ฉินอวี้ทำอะไรนางไม่ได้ จึงส่งผ้าเช็ดหน้าให้เสี่ยวเฉวียนจื่อ “เจ้ามาช่วยซับน้ำตาให้ท่านหญิง”

เสี่ยวเฉวียนจื่อเข้ามารับผ้าเช็ดหน้าทันที