Chapter 3 หนึ่งบวกหนึ่งเท่ากับ

ใครว่าทำงานเป็นโฮสต์กับระบบแล้วมันสบาย​ ชวนฝันขออ้าปากสาบานและแก้ข่าวกับสำนักข่าวทุกสื่อทุกช่องทางเลยว่าเลยว่ามันไม่จริง ไม่มีอะไรจริงสักอย่าง ยิ่งกว่าโฆษณาขายฝันหรือปกไม่ตรงสินค้า ขอแค่คุณได้ก้าวเท้าเข้ามาแม้แต่ก้าวเดียวในอาณาเขตแดนแห่งนี้เท่านั้นแหละ

...คุณก็จะไม่สามารถผันตัวกลับออกไปได้อีกเลย

ชวนฝันที่ยืนหอบกินอยู่ในร้านนนั้นค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นเดินสะโหลสะเหลไปทางเจ้าระบบก้อนขนสีขาว ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ข้าง ๆ มัน ครั้นเมื่อพบว่าตัวเองหายใจหายคอได้คล่องแล้วก็คว้าเอาหางเล็ก ๆ ที่ปัดป่ายไปมาบนอากาศมาทางตน​ จัดการลงมือยืดตำแหน่งที่น่าจะเป็นแก้มออกจากกันในทันที

[ระบบ: โฮสต์คะ-- โฮสต์! อย่าหยิกอย่ารังแกระบบ!!]

"เขาไม่เรียกรังแกหรอกนะระบบ" ชวนฝันที่ตอนนี้เต็มไปด้วยไฟแค้นสุมอกเอ่ยอย่างพยายามอดกลั้น

"เขาเรียกว่า เป็นวิธีการขอบคุณสำหรับ'ความเอาใจใส่และห่วงใยด้วยความรัก' ต่างหากล่ะ"

[ระบบ: กรี้ดดด โหดร้ายมากค่ะ โหดร้ายมากกก โหดร้ายที่สุด]

หนึ่งคนหนึ่งตัวระบบปฎิบัติการที่ตบตีกันอยู่นั้นไม่ได้สนใจสภาพแวดล้อมหรือสิ่งที่รายล้อมรอบกายอยู่ ณ ตอนนี้แต่อย่างใด จวบจนกระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าและมีเงาดำทาบทับลงมาบนโต๊ะ เมื่อนั้นทั้งระบบและโฮสต์ถึงได้พากันสโลว์หันหน้าไปมองทางเจ้าของเงาอย่างช้า ๆ

"ขอความกรุณาช่วยเบาเสียงสักหน่อยได้ไหม?"

ใบหน้าของชายวัยกลางคนท่าทางสุภาพทำเอาทั้งหนึ่งคนหนึ่งตัวลอบกลืนน้ำลาย ก่อนขยับแยกออกจากกันอย่างรวดเร็วประหนึ่งคนต้องของร้อน ที่ต้องขยับแยกออกจากกันไม่ใช่ว่าเพราะเกรงใจเขาหรอกนะ

เกรงใจกรรไกรตัดแต่งต้นไม้คม ๆ ที่อยู่ในมือของเขาต่างหาก!

"ขอบคุณ"

ครั้นบรรลุสิ่งที่ต้องการแล้วชายคนดังกล่าวก็กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม ทว่าน้ำเสียงนั้นแตกต่างจากเมื่อครู่เล็กน้อยตรงที่สัมผัสอาฆาตนั้นได้มลายจางหายไปแล้วบางส่วน เขาพยักหน้ารับพลางค่อย ๆ หมุนฝีเท้าพาร่างเดินกลับไปยังทิศทางซึ่งจากมา

เมื่อเห็นว่าผู้ชายตรงหน้าไม่ติดใจเอาความโฮสต์กับระบบจึงได้ระบายลมหายใจพรูออกมาพร้อมกันดังเฮ้อ ก่อนที่ชวนฝันจะเป็นฝ่ายเริ่มใช้สายตาสำรวจรอบ ๆ ร้านขายดอกไม้ที่พึ่งได้มีโอกาสมองเต็ม ๆ สองตาเป็นครั้งแรก

ข้างในร้านค้าแห่งนี้ถูกตกแต่งเอาไว้ด้วยพื้นสีเหลืองอ่อนพาสเทลตัดกับสีน้ำตาล บรรยากาศโดยรอบอบอวนไปด้วยกลิ่นสดชื่นจากดินและใบ ซึ่งแน่นอนว่าแต่ละต้นนั้นพากันชูช่ออวกดอกสีฟ้าแดงและขาวกันอย่างสวยงาม ทางด้านหนึ่งของร้านเองก็มีเคาเตอร์ไม้แกะสลักเรียบง่าย อันบ่งบอกถึงลักษณะนิสัยและไลฟ์สไตล์พื้นฐานของเจ้าของร้านได้อย่างดี

ไม่น่าเชื่อเลยจริง ๆ ว่าพื้นที่ร้านค้าร้านเล็ก ๆ แห่งนี้จะสามารถอยู่รอดปลอดภัยจากเหตุการณ์อึกทึกครึกโครมภายนอกได้

"ทำไมร้านถึง..."

ยังไม่ทันพูดจบเสียงกระดิ่งของร้านก็ดังขึ้นเรียกความสนใจของชวนฝันไปซะก่อน​

เบื้องหน้าประตูทางเข้าปรากฎร่างของชายหนุ่มวัยอายุไล่เลี่ยกับเธอค่อย ๆ ก้าวเข้ามาภายใน เขาสวมหมวกแก็บสีน้ำเงินกลับหลัง บนตัวถูกสวมทับเอาไว้ด้วยเสื้อสีดำแจ็กเก็ตกับกางเกงเดนิม​ บนหลังมีกระเป๋าเป้ปล่อยสายและตลับเมตรซึ่งเหน็บอยู่ข้างเอว?

...ทำไมถึงต้องไปเหน็บมันเอาไว้ตรงนั้นด้วย

[???: โอ๊ะโอ ดูเหมือนวันนี้เราจะมาประจำที่ก่อนเวลาอีกแล้วสินะครับ...]

เสียงแปลกแปร่งอันฟังแล้วดูชวนคุ้นเคยแปลก ๆ ดังมาจากพื้นที่ด้านหลังของชายหนุ่ม ไม่นานเจ้าตัวที่มีลักษณะเหมือนระบบตัวร้ายของเธอก็ลอยออกมาวนระริกระรี้อยู่ตรงหน้า

และเขาก็ดูจะไม่ค่อยเอ็นจอยกับการมีเจ้าตัวนี้อยู่ด้วยสักเท่าไหร่เช่นกัน...

[ระบบ: โอ้ นั้นระบบบำรุงเคหะซ่อมแซมสิ่งก่อสร้างนี่นา] เจ้าระบบสีขาวของเธอส่งเสียงดี๊ด๊า [ไม่ได้เจอกันตั้งนานแนะ​ สบายดีมั้ย? ]

[ระบบบำรุงเคหะซ่อมแซมฯ: อ้าว ระบบผู้เก็บกวาดเองเหรอ!] ระบบอีกตัวลอยเข้ามาใกล้ ๆ ช้า ๆ [ผมสบายดีครับ แล้วก็นี่...คงเป็นโฮสต์คนใหม่สินะ​ สวัสดีครับ ผมระบบบำรุงเคหะซ่อมแซมสิ่งก่อสร้างเองครับ ยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้พบกันนะครับ]

"อื้ม ยินดีค่ะ..."

ชวนฝันพยักหน้ารับพลางส่งรอยยิ้มจาง มองดูระบบคุยกันหงุงหงิง ๆ กันสองคนด้วยใบหน้าที่แสดงถึงความรู้สึกหลากหลาย อันมาจากดวงตาซึ่งหวาดระแวง และริมฝีปากที่วาดยิ้ม

"..." แค่ตัวเดียวก็ปวดหัวจะแย่แล้ว... แต่นี่เล่นเอาสองตัวมารวมกันสัญชาตญาณของเธอกำลังกู่ร้องบอกว่า

จะมีความฉิบหายลอยเข้ามาในอนาคตอันใกล้นี้อย่างแน่นอน

End Chapter 3