Chapter 4 คุณรู้สึกถึงอะไรหรือเปล่า ?

ตู้ม ปั้ง เปรี้ยง!

เสียงอัศจรรย์พันลึกนับร้อยนับพันที่ดังสนั่นตามมาด้วยแรงสั่นสะเทือนราวกับฟ้าจะถล่มลงมา ดูเหมือนจะไม่สามารถทำลายหรือส่งผลกระทบอันใดแก่ร้านค้าขายดอกไม้ร้านเล็กซึ่งตั้งอยู๋บนหัวมุมถนนได้เลยแม้แต่น้อย ราวกับว่าสถานที่แห่งนั้นเป็นพื้นที่ปิดอันถูกตัดขาดออกจากภายนอกอย่างสิ้นเชิง

แต่หากจะบอกว่าถูกตัดขาดแล้วไซร้ ก็คงออกจะเกินจริงไปสักหน่อย...

ต้องเรียกว่าสถานที่แปลกปลอมอันถูกคุ้มครองจากบางสิ่งที่อยู่นอกเหนือตรรกะและสามัญสำนึกคงจะถูกต้องกว่า

ภายในตัวร้านยังคงมีบรรยากาศที่เป็นไปอย่างเงียบเชียบ แม้จะมีเสียงคุยงุ้งงิ้งหงุงหงิงของระบบและเสียงตัดฉับของกรรไกรอยู่เป็นระยะ แต่ก็หาได้ลดความกระอักกระอ่วนใจและบรรยากาศแปลก ๆ อันแสนอธิบายได้ยากในร้านไม่

ชวนฝันที่นั่งเงียบ ๆ เม้มปากเข้าหากันแน่น เหงื่อผุดซึมตามกรอบใบหน้า ก่อนจะต้องสะดุ้งเมื่อเสียงรองเท้าของคนที่เคยยืนอยู่ตรงประตูหน้าทางเข้าค่อย ๆ สาวเท้าช้า ๆ ไปยังเก้าอี้บริเวณหน้าเคาเตอร์คิดเงิน ทิ้งตัวลงนั่งนอนหัวฟุบแหมะไปกับไม้แล้วถอนหายใจออกมาดังเฮ้อ

"เปาโล..." น้ำเสียงยานคางเอ่ยเรียกชื่อใครบางคนขึ้นมาอย่างเนือย ๆ "ผมว่าผมอยากได้อะไรดี ๆ สักแก้ว"

"ต้องให้ฉันบอกเธออีกกี่ครั้งมอร์แกน ว่าที่นี่ไม่ใช่ร้านเหล้า"

เสียงทุ้มนุ่มที่เคยเอื่อนเอ่ยบอกให้เธอกับระบบเบาเสียงบอกออกมาคล้ายคนเอือมระอา เรียกความสงสัยบางอย่างขึ้นมาในหัวของเธอ

"..." ทั้งสองคนนี่ รู้จักกันเหรอ ?

ยังไม่ทันที่จะได้ตั้งคำถาม เจ้าระบบตัวน้อยของชายหนุ่มก็พลันหันหน้ามาส่งเสียง

[ระบบบำรุงเคหะซ่อมแซมฯ: ต้องขอโทษคุณเจ้าของร้านด้วยนะครับ พอดีว่าเมื่อวันก่อนพวกเราทำงานกันหนักมาก... มอร์แกนเขาเลยยังไม่ทันได้พักดีน่ะครับ]

"คงจะยากหน่อยแล้วล่ะ" ชายหนุ่มเจ้าของร้านส่งสายตาไปทางด้านนอกที่สถาณการณ์ยังไม่ทันสงบลงดีหนึ่งครั้ง

"..."

"นี่ ระบบ"

[ระบบ: ว่าไงคะโฮสต์?] เจ้าระบบที่หลุดออกจากการสนทนาแล้วหันมาหา

"คุณเจ้าของร้านนี่ คงไม่ใช่..."

[ระบบ: ใช่แล้วค่ะ ตามที่โฮสต์กำลังคิดอยู่นั่นแหละ] ระบบส่ายหางไปมาเล็กน้อยพลางลอยมาเกาะแหมะบนหัวชวนฝัน [เพียงแต่ว่าเขาเกษียรออกมานานแล้วค่ะ สักสามหรือสี่ปีได้แล้วล่ะมั้ง? เพียงแต่ว่า...]

ระบบตัวน้อยค่อย ๆ ลดเสียงลงจนกลายเป็นกระซิบ

[ระบบ: ไม่มีใครรู้ถึงเหตุผลว่าทำไมเขาถึงยังเลือกที่จะอาศัยอยู่ในโลกแห่งนี้ต่อค่ะ แม้ว่าจะเป็นระบบเก่าที่เคยทำงานร่วมกับเขาก็ตาม]

"ฉันได้ยินนะ"

น้ำเสียงทุ้มที่ดังกะทันหันและรังสีบางอย่างที่ลอยมาทางนี้พาเอาหนึ่งระบบหนึ่งโฮสต์สะดุ้งกันจนตัวโยน

"...พอเข้าใจอยู่ว่าไม่ได้ถูกติดตั้งโปรแกรมเรื่องศีลธรรม แต่การนินทาคนอื่นซึ่ง ๆ หน้ามันก็ออกจะเสียมารยาทเกินไปสักหน่อยนะ"

[ระบบ: แหะ ๆ ขอโทษด้วยค่า]

"แล้วก็เธอ เด็กใหม่"

"ค่ะ คะ!?!" ชวนฝันยืดตัวขานรับหน้าตาตื่น

ดวงตาสีน้ำตาลอัลมอนด์คู่นั้นจ้องมาทางเธอด้วยความจริงจัง "อย่าปล่อยให้เจ้าพวกนี้มีอำนาจเหนือชีวิตของเธอมาก แล้วก็อย่าได้ไว้ใจพวกมันเยอะจนเกินไปนัก"

"เชื่อคำของฉันเถอะ"

"..."

"เธอไม่มีทางรู้ตัวหรอกว่าจะต้องเสียอะไรไป"

สิ้นสุดประโยคนั้นบรรยากาศเงียบกดดันก็พากันลอยวนอยู่เหนือหัวของพวกเขา

หญิงสาวกลั้นหายใจเล็กน้อยในหัวพลันพร่าเบลอไปกับอะไรบางอย่างที่ตัวเองได้รับมากะทันหัน จวบจนกระทั่งเจ้าระบบที่ลอยมาบดบังดูดดึงความสนใจไป

[ระบบ: โฮสต์คะลุกเร็วเข้า ได้เวลาทำงานของพวกเราแล้วนะ ไปกันเถอะค่ะ]

ระบบเตือนสติโบกปีกสีชมพูเล็ก ๆ ของมันไปมา ชวนฝันหลุดออกจากห้วงภวังค์พยักหน้ารับแล้วขยับกายลุกขึ้นยืน

[ระบบ: ขอบคุณคุณเปาโลสำหรับที่พักชั่วคราวค่ะ ระบบเก็บกวาดกับโฮสต์คงต้องขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ แล้วเดี๋ยวจะมาเยี่ยมเยือนใหม่ค่ะ]

"..."

[ระบบ: เจอกันข้างนอกนะคะ ระบบบำรุงเคหะซ่อมแซมฯ]

[ระบบบำรุงเคหะซ่อมแซมฯ: ครับ!]

แล้วเจ้าระบบตัวจิ๋วก็ค่อย ๆ ลอยละลิ่วนำหน้าของเธอไป

ดูเหมือนว่าจะได้เวลาของพวกเธอแล้วสินะ...

End Chapter 4