1193 การเปลี่ยนแปลงกะทันหัน

ตอนที่ 1193 การเปลี่ยนแปลงกะทันหัน

กู่ฉิงซาน จางหยิงห่าวและเย่เฟยหลีหมอบอยู่หน้าร่างของงูยักษ์

มีนักวิจัยบางส่วนอยู่ใกล้ๆ เพื่อเก็บรวบรวมตัวอย่าง นอกจากนี้ยังมีทหารคอยคุ้มกันพวกเขารวมอยู่ด้วย

แต่พวกกู่ฉิงซานสามคนคือยอดฝีมือและเป็นสมาชิกของกองทัพ ตามกฎที่ปฏิบัติกัน พวกเขาไม่จำเป็นจะต้องรู้สึกลำบากใจ

การอนุญาตให้ผู้มาใหม่ที่เป็นยอดฝีมือเหล่านี้เข้ามาดูสัตว์ประหลาดวันสิ้นโลกจะช่วยให้พวกเขาเอาชนะความหวาดกลัวทางจิตใจได้ อีกทั้งยังทำให้พบจุดอ่อนของสัตว์ประหลาดเพื่อหาทางรับมือกับอันตรายจากการต่อสู้ในอนาคตได้ดียิ่งขึ้น

นี่คือเรื่องสามัญสำนึก

เย่เฟยหลียื่นมือออกไป

เขาจุ่มมือเข้าไปในโลหิตของงูยักษ์ก่อนเอาเข้าปากเล็กน้อย

“เลือดเต็มไปด้วยพลังที่คล้ายกับมาจากฝั่งเวทมนตร์ แต่มีบางสิ่งที่เหนือยิ่งกว่าพลังฝั่งเวทมนตร์อยู่” เขากล่าว

มีเพียงเขาที่กล้าทำแบบนี้เพราะสภาพร่างกายที่ไม่หวาดกลัวการกัดกร่อนของสิ่งใด

กู่ฉิงซานรวบรวมปราณดาบบางส่วนแล้วฟันใส่เนื้องู

“กินได้หรือเปล่า” จางหยิงห่าวกลืนน้ำลาย

“เจ้าเพิ่งกินเสบียงกองทัพไปไม่ใช่หรือ” กู่ฉิงซานวางเนื้องูในมือก่อนมองมันอย่างละเอียด

“ข้าไม่ได้สนเพราะเป็นเนื้องู แต่สนเพราะเป็นฝีมือการทำอาหารของเจ้าต่างหาก” จางหยิงห่าวประจบ

อย่ามาล้อเล่นน่า อาหารของกู่ฉิงซานน่าจดจำเสมอ

“ไม่ได้หรอก!” กู่ฉิงซานส่ายหน้า “งูตัวนี้ล้วนเป็นพิษ เป็นการยากที่จะทำความสะอาดได้ ต่อให้จัดการพวกมันดีๆ รสชาติของเนื้อก็คงไม่ได้อร่อยอะไร”

“อ้อ” จางหยิงห่าวผิดหวังเล็กน้อย

ทั้งสองคนมองหน้ากัน

ถึงแมจะสนทนาและหัวเราะกันไปมา แต่สายตาของทั้งคู่ล้วนเผยให้เห็นว่าสังเกตเห็นบางสิ่ง

อากาศเต็มไปด้วยแรงกดดันที่มองไม่เห็น

ความรู้สึกนี้ไม่มีทางที่คนธรรมดาจะรับรู้ แต่คนที่มีสัญชาตญาณเฉียบแหลมจะรับรู้บล่วงหน้าได้จากทิศทางของฝั่งลึกลับ

“…ข้ารู้สึกเหมือนอยู่หน้าสึนามิเลย” กู่ฉิงซานกล่าวเสียงต่ำด้วยใบหน้าหมองหม่น

“เหมือนกัน”

จางหยิงห่าวยืนขึ้นขณะมองรอบข้างอย่างวิตก

พวกทหารแบ่งออกเป็นหลายกลุ่ม บางกลุ่มรักษาระเบียบ บางกลุ่มตรวจตราเมือง บางกลุ่มพักผ่อน

คนที่กำลังหลบหนีเคลื่อนไปทางฐานทัพชั่วคราวของกลุ่มกองทัพอย่างเป็นระเบียบ

เย่หรูซีกำลังทำงานร่วมกับนายพลอาวุโสขณะเร่งให้หลี่ต้าจุนซ่อมแซมอุปกรณ์ ไม่มีสัตว์ประหลาดโจมตีแต่อย่างใด

ทุกสิ่งเป็นปกติ

“น่าแปลก… ข้ารู้สึกผิดปกติเล็กน้อย แต่ปัญหามันอยู่ตรงไหนล่ะ”

จางหยิงห่าวปาดเหงื่อเย็นจากหน้าผาก ใบหน้าเต็มไปด้วยความสับสน

โลกตรงหน้าเขาเชื่องช้าและหนักอึ้ง ความรู้สึกหายใจไม่ออกปรากฏขึ้นมา

กู่ฉิงซานรู้สึกไม่สบายใจเช่นกันก่อนคว้าดาบศักดิ์สิทธิ์และดาบพิภพออกมาจากความว่างเปล่าเพื่อถือไว้ในมือ

เขารู้สึกถึงความตาย!

ทั้งสองคนยืนขึ้นทันทีขณะมองรอบข้างอย่างระแวดระวัง

สายลมราตรีอบอุ่น

กองทัพเริ่มแบ่งอาหารให้พลเรือน

ด้วยอาหารและเครื่องดื่ม อารมณ์ของพลเรือนเหล่านั้นค่อยๆ สงบลง

ทุกสิ่งดำเนินไปอย่างปกติ

“บัดซบ นี่มันบ้าอะไรกัน” จางหยิงห่าวสบถ

เย่เฟยหลีหมอบอยู่ด้านข้าง เขาพลันฟังบางอย่างด้วยสีหน้าสับสน

กู่ฉิงซานสังเกตเห็นทันทีก่อนถามว่า “เกิดอะไรขึ้น”

เย่เฟยหลีอธิบายว่า “มีบางอย่างกำลังบินมา”

“อะไร สัตว์ประหลาดหรือ” จางหยิงห่าวถาม

“ไม่ เป็นของมนุษย์ เหมือนจะเป็น… เครื่องบินหรือ แถมเร็วมากด้วย” เย่เฟยหลีตอบ

กู่ฉิงซานตกตะลึงสักพัก

ไม่ใช่เครื่องบิน

สัตว์ประหลาดกำลังปิดล้อมเมือง เครื่องบินจึงผ่านเข้ามาไม่ได้

หรือว่า…

สิ่งที่วานรมารกล่าวดังก้องขึ้นในหูของเขา

“มนุษย์ มนุษย์ผู้น่าสงสาร”

สัตว์ประหลาดวันสิ้นโลกนี้ตั้งใจจะสู้ในตอนแรก แต่จู่ๆ กลับตัดใจที่จะลอบสังหารเย่หรูซีก่อนถอยออกมาอย่างสงบ

น่าสงสาร

ท่อนนี้…

เพียงชั่วพริบตา ใบหน้าของกู่ฉิงซานเปลี่ยนไปมาก

อากาศขยับเล็กน้อย

เสียงหวีดหวิวต่ำมาจากส่วนลึกในท้องนภา

สิบวินาที

ไม่ เร็วเกินไป

เจ็ดวินาที

อีกเพียงเจ็ดวินาที!

กู่ฉิงซานไม่สนใจอะไรอีกแล้ว

“หยิงห่าว ข้าว่ามันคือระเบิดนิวเคลียร์!”

เขาคำรามขณะคว้าดาบพิภพจากความว่างเปล่าแล้วแทงลงไปบนพื้นอย่างรุนแรง

ดาบลับ · ดึงเงา!

เงาดาบสีดำไม่มีสิ้นสุดพลันระเบิดออกมาขณะเคลื่อนผ่านพื้นผิวคอนกรีตเสริมเหล็กก่อนขุดลึกลงไป

คราวนี้จางหยิงห่าวตอบสนอง

“ข้าเอง”

เขาตะโกนเสียงดังขณะหยิบสไนเปอร์ไรเฟิลเบา ประทับกล้องขนาดใหญ่เพื่อเล็งไปทางท้องนภา

หนึ่งวินาที

สองวินาที

โดยไม่ลังเล จางหยิงห่าวเหนี่ยวไกปืน

ปัง!

เสียงปืนหมองหม่นทำให้ทุกคนตื่นตัว

จางหยิงห่าวถูกแรงถีบอย่างรุนแรงจนถอยออกมาสองก้าว จากนั้นทั่วร่างล้มลง

ครืนนนน

ปฐพีสั่นไหวอย่างรุนแรง

กู่ฉิงซานลงไปพร้อมกับดาบ เสียงกรีดร้องแตกตื่นทั้งหลายดังขึ้น

ภายในรัศมีห้าไมล์ พวกทหาร นายพล นักวิจัยและพลเรือนล้วนตกลงไปในหลุมที่เขาเพิ่งขุดเสร็จ

หัวใจของกู่ฉิงซานดิ่งวูบ

ไม่มากพอ!

ความลึกนี้ไม่มากพอ!

เขาตวัดดาบพิภพลงพื้นอีกครั้ง

“หยุดเดี๋ยวนี้! กู่ฉิงซาน”

เสียงของเย่หรูซีดังขึ้น

เพราะกะทันหันเกินไป หลายคนจึงได้รับบาดเจ็บระหว่างตกลงมาจนถึงขั้นหัว มือและเท้ากระแทกไปมา

เย่หรูซีวางคนธรรมดาที่อาการสาหัสลงด้วยความรู้สึกโกรธเกรี้ยว

หลังจากวูบไหว นางพุ่งเข้าหากู่ฉิงซานราวกับภาพติดตา

จางหยิงห่าวขวางนางไว้ แต่ถูกหมอกสีเทาที่ออกมาจากตัวนางซัดออกไปจนกระแทกกับกำแพงข้างในหลุม

เย่เฟยหลีปล่อยเดือยกระดูกหลายสิบอันเพื่อหยุดอีกฝ่าย นางเอามือปัดพวกมันจนกระจายออกจนหมดสิ้น

ตอนนี้เอง

ในท้องนภาอันกว้างใหญ่ เสียงร้องคมปลาบพลันดังขึ้น

ทุกคนเงยหน้ามอง

ที่สุดขอบท้องนภา แสงที่เจิดจ้ายิ่งกว่าดวงอาทิตย์ก่อตัวเป็นบอลไฟก่อนสาดส่องทั่วทั้งเมืองทันที

โลกเงียบสงัด

ใบหน้าของทหารทุกคนเปลี่ยนไป

ระเบิดนิวเคลียร์!

ทำไมถึงเป็นระเบิดนิวเคลียร์ล่ะ!

สีหน้าของกู่ฉิงซานเคร่งขรึม

ถึงแม้จางหยิงห่าวจะยิงระเบิดนิวเคลียร์ให้แล้ว

แต่นั่นมันระเบิดนิวเคลียร์!

กู่ฉิงซานปล่อยจิตเทพเพื่อกระตุ้นวิชาดาบอย่างเดือดดาล

ดาบลับ · กระแสพลัง!

“อออออา ให้ข้าลงไป!”

เขาตะโกนเสียงดัง

หลุมที่ยุบลงไประเบิดอีกครั้งจนจมลงไปอีกหลายเมตร

คนที่ตกลงไปในหลุมร่วงลงไปอีกครั้งทันที

กู่ฉิงซานใช้ดาบปักพื้น เหงื่อไหลไม่หยุด เขายืนขึ้นอย่างยากลำบาก

ระดับก่อตั้ง

ทำให้มีพลังวิญญาณเพียงเท่านี้

ภายใต้การพยายามอย่างเต็มที่ พละกำลังทั้งหมดจึงถูกใช้ไป

โชคยังดี ความลึกนี้ทำให้หลบหนีจากแสงเจิดจ้าของระเบิดนิวเคลียร์ที่อยู่สุดขอบท้องนภากับคลื่นกระแทกระลอกแรกได้

“อย่าไปมองแสงจ้า!” เย่หรูซีกล่าวเสียงดัง

แต่เสียงของนางถูกกลืนกินด้วยเสียงคำราม ทำให้ไม่มีใครได้ยิน

เย่หรูซีกระทืบเท้าก่อนเหาะขึ้นไปแล้วเหวี่ยงหมัดใส่ปากหลุม

ชั้นหมอกสีเทาปรากฏขึ้นเพื่อปกคลุมหลุมทั้งหมดเอาไว้

แสงเจิดจ้าแรงกล้าถูกขวางกั้น ปากหลุมกลายเป็นความมืดมิดที่ไม่มีอะไรลอดผ่านได้ทันที

ปฐพีสั่นไหว

คลื่นกระแทกเริ่มก่อตัวขึ้น

เมฆรูปเห็ดทะยานขึ้นสู่ท้องนภาหนึ่งหมื่นเมตรทันที

จางหยิงห่าวลุกออกจากโคลน พ่นทรายออกจากปากแล้วโยนไพ่ออกจากมือ

ปัง!

ไส้เดือนหลายสิบตัวที่เปล่งแสงหมองหม่นปรากฏตัวขึ้น

“ช่วยข้าแก้ไขสถานการณ์ที” จางหยิงห่าวกล่าว

ไส้เดือนพยักหน้าก่อนหายไปอย่างรวดเร็ว พวกมันขุดเข้าไปในกำแพงปากหลุมเพื่อเริ่มทำงาน

ฟิ่วๆๆ

พายุก่อตัวขึ้นจากคลื่นกระแทกยังคงกรีดร้อง สิ่งที่ตามมาพร้อมกับเสียงกรีดร้องหมองหม่นคือเสียงสิ่งปลูกสร้างนับไม่ถ้วนพังทลายก่อนกระแทกลงมา

ตอนนี้ ทุกคนรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น

หลายคนหลั่งน้ำตาออกมา

เครือญาติบางคนยังอยู่ข้างนอก ดูท่าพวกเขาไม่มีโอกาสรอดชีวิตอีกแล้ว

พวกเขานับว่าโชคดีที่สุดที่ตกลงมาในหลุมลึกที่กู่ฉิงซานขุดขึ้นมา ระเบิดนิวเคลียร์ถูกจุดชนวนในอากาศก่อนกำหนดเพราะจางหยิงห่าว ทำให้พวกเขารอดมาได้

เย่หรูซีเดินมาหากู่ฉิงซานก่อนจบบ่าแล้วกล่าวว่า “ข้าดันต่อว่าเจ้าไปเสียได้”

กู่ฉิงซานเหนื่อยล้าจนทำได้แค่พยักหน้าโดยไม่กล่าวอะไร

เย่หรูซีหันหลังแล้วเดินไปหานายพลจำนวนมาก

นายพลทุกคนดูย่ำแย่และสิ้นหวัง

ระเบิดยิวเคลียร์ไม่สามารถสังหารสัตว์ประหลาดวันสิ้นโลกได้ ดังนั้นคนที่ติดตั้งระเบิดนิวเคลียร์จะต้องตั้งใจสังหารทุกคนที่อยู่ที่นี่เป็นแน่

ทำไมล่ะ

ทำไมถึงเป็นแบบนี้

เย่หรูซีควบคุมอารมณ์อย่างยากลำบากแล้วกล่าวกับทหารทุกคนว่า “อย่ากังวล พวกเราจะไม่ยอมให้ฆาตกรลอยนวลแน่ โปรดให้เวลาข้าสักพัก พวกเราต้องรอให้ภัยพิบัตินี้ผ่านพ้นไปก่อน”

“ข้าสาบานว่าจะต้องทำให้ได้”

คำพูดของนางพลันถูกขัดด้วยเสียงตะโกนดังลั่น

“ฆ่านาง!”

หลี่ต้าจุนตะโกน

ผู้ใช้บัญญัติเจ็ดถึงแปดคนลงมือพร้อมกัน ตอนที่พวกเขาไม่ทันระวัง อีกฝ่ายก็เปิดฉากซุ่มโจมตีใส่เย่หรูซีแล้ว!

ตัง! ตัง! ตัง! ตัง!

โล่หลากสีสันปกป้องเย่หรูซีเอาไว้

ในเวลาเดียวกัน เย่เฟยหลีถือตะขอแห่งการลืมเลือนแล้วผิวปาก

ฟิ่ว

ทันใดนั้น ทุกคนแข็งทื่อ

วิชาเสียง แม่น้ำลืมเลือนวิญญาณหวนกลับ!

นี่คือสกิลเทพของเย่เฟยหลีที่ใช้ผ่านตะขอลืมเลือนวิญญาณ!

แสงสีแดงวูบไหวในความว่างเปล่า

เสียงกรีดร้องจำนวนมากดังขึ้น

“อย่าเพิ่งฆ่า!” กู่ฉิงซานกล่าว

“ไม่ต้องห่วง” เย่เฟยหลีเปิดเผยร่างจากแสงสีแดง

เขาโยนหลี่ต้าจุนลงบนพื้นตรงหน้าเย่หรูซี

ผู้ใช้บัญญัติจำนวนมากถูกเขาสังหาร

หนึ่งอึดใจผ่านไป

ทุกคนกลับมาเป็นปกติ

เย่หรูซีตกตะลึงขณะถามด้วยความไม่อยากเชื่อว่า “ผู้พันหลี่ ทำไมเจ้าถึงจะฆ่าข้า”

หลี่ต้าจุนเต็มไปด้วยโลหิตก่อนพลันหัวเราะออกมา “เจ้าคืออัครสาวกของวันสิ้นโลก เจ้าฆ่าทุกคนในเมืองนี้”

เขาหัวเราะและร้องไห้ขณะกล่าวต่อว่า “บัญญัติบอกพวกข้าว่าเจ้าคือเมล็ดพันธุ์แห่งภัยพิบัติที่จะนำจุดจบที่เลวร้ายยิ่งกว่าวันสิ้นโลกมาให้ เจ้าจะต้องตาย!”

เย่หรูซียืนนิ่ง

ใบหน้าของนางซีดเผือดยิ่งขณะกล่าวว่า “ข้าไม่เข้าใจว่าเจ้าหมายถึงอะไร ข้าต่อสู้กับวันสิ้นโลกมาตลอด ออกไปแนวหน้าตลอด ทำไมเจ้ายังจะฆ่าข้าอีก ทำไม!”

เสียงของนางแหลมเล็กจนคาดเดาไม่ได้

“อย่ามาเสแสร้ง นายพล หมอกสีเทาของเจ้าทำอะไรได้บ้าง จำไม่ได้งั้นหรือ”

เย่หรูซีปิดปากแน่นขณะก้มศีรษะช้าๆ

หลี่ต้าจุนจ้องนางแล้วกล่าวด้วยความเสียใจยิ่งว่า “เย่หรูซี เจ้าแข็งแกร่งเกินไป ถ้าไม่ใช่เพื่อฆ่าเจ้า กองกำลังพันธมิตรจะใช้ระเบิดนิวเคลียร์ไปเพื่ออะไร”

“น่าเสียดาย เจ้ายังรอดอีก”

เขามองเย่เฟยหลีและกู่ฉิงซาน รวมถึงจางหยิงห่าวที่กำลังควบคุมไส้เดือนให้สร้างกำแพง

เป็นเพราะสามคนนี้

ถ้าสามารถย้อนเวลากลับไปได้ เขาคงไม่รับสมัครพวกเขาเข้ามา!

บัดซบ! บัดซบ!

กู่ฉิงซานหยิบกระป๋องที่เย่เฟยหลีโยนมาให้เปิดฝาแล้วดื่มเข้าไปรวดเดียว

เขากลับมามีพละกำลังจำนวนมากก่อนยืนขึ้นแล้วกล่าวกับเย่หรูซีว่า “เวลามีไม่มากแล้ว กัมมันตภาพรังสีกับเศษซากต่างๆ จะตกลงมาในไม่ช้า แถมสัตว์ประหลาดยังล้อมรอบเมืองเอาไว้อีก ตอนนี้พวกเราไม่มีทางหนี ต้องรีบหาทางรับมือ”

เย่หรูซียืนอยู่กับที่ไม่ขยับไปไหนราวกับวิญญาณหลุดออกจากร่าง

อีกด้าน

ศูนย์บัญชาการของกองกำลังพันธมิตรโลกมนุษย์

มนุษยชนชั้นสูงรวมตัวกัน

“ระเบิดนิวเคลียร์ถูกจุดชนวนก่อนกำหนด แหล่งกำเนิดภัยพิบัติยังรอด” ใครบางคนกล่าว

“ข้าได้รับข่าวมาจากบัญญัติเช่นกัน น่าเสียดายที่มันน่าจะเป็นเช่นนั้น” อีกคนเสริม

เกิดความเงียบ

ไม่มีใครพูดอะไร

ผ่านไปหลายอึดใจ ใครบางคนถามว่า

“ถ้างั้น… ให้ดำเนินการตามแผนต่อหรือเปล่า”

“ได้”

“แน่นอนสิ นี่เป็นสิ่งสำคัญที่สุดของบัญญัติ เอาเลย”

“จัดการ”

“ใช่ ในเมื่อลูกแรกล้มเหลว… ก็ยิงอีกหลายลูกสิ!”

“เสียงเป็นเอกฉันท์ ลงมือ”

สามนาทีต่อมา

“หน่วยฟ็อกซ์ รับภารกิจลับสุดยอด”

“รับเรียบร้อย ยืนยันภารกิจ ทำการเปิดช่องทางที่สาม สี่ ห้า หกและเก้า โปรดตรวจสอบระบบพลังงานและกำลังสำรอง”

“รายงาน ทุกอย่างพร้อมแล้ว”

“รับทราบ ในสามวินาทีจะสามารถออกตัวได้!”

“สาม”

“สอง”

“หนึ่ง”

“ออกตัว!”

ท่ามกลางเสียงคำราม เครื่องบินลำหนึ่งพุ่งออกจากฐานทัพขณะมุ่งสู่ท้องนภา

……………………………………….