Chapter 14: Not Alone

XEÑA🎯

What's going on? Why am I here?

Those were the questions that have been circulating in my mind upon noticing myself standing in front of the locker which can be seen at the hallway particularly in the school where I graduated elementary.

"Ate Ry."

Agad akong napatingin sa direksiyon kung saan ko narinig ang boses na yun. Napakunot-noo ako nang makita ang isang batang babae na papalapit sa aking kinatatayuan na para bang may hinahanap.

Damn! Why am I seeing the younger version of myself?

"Lady Xeña, halina po kayo," tawag sa kanya ng nakangiti naming personal driver noon na si Manong Edgar.

Seeing Manong Edgar with that smile right now, I felt so sorry.

"Si ate Ry po?" Tanong ng bata.

"Nakaalis na po siya kasama ang may edad na lalaki. Nagpaalam po itong pinapasundo daw siya ng kanyang magulang."

Nagtataka man ay tumango na lamang ang bata at aalis na sana ngunit napasulyap ito sa kanyang locker.

This scene...

Nakaramdam ako ng panlalamig at ang lakas ng tibok ng puso ko. Damn it! I had already witnessed it. This is the day I've been regretted in all of my life! The day which I have wished that it did not happen.

Kinuha niya ang pulang papel na nakadikit sa pintuan ng locker niya. I could see on her face how curiosity enveloped her. I could still remember how I had felt that time that the letter brought something that should not be neglected by me, that there's something on it that I should try to understand.

Kung nagawa ko lang sanang hindi ito balewalain umpisa pa lang...

Napansin ko na lamang ang sarili kong nakasakay sa kotse katabi ang batang bersiyon ko na binubuklat na ang pulang papel.

Ah! Please stop!

"Oh, Little Lady with precious blood,

You'll be coming with me even you wanted or not,

You'll be coming so that I could send you to heaven,

'Cause it's a pleasure if the throne could never have its Queen

But rather, the throne deserves to have me, the greatest King."

Binabasa niya iyon ng tahimik samantalang ako sa mga oras na ito ay napapikit dahil sa malalim at nakakatakot na boses ng isang lalaking binibigkas ang mga salitang nakasulat sa papel na iyon.

Hanggang sa naramdaman ko ang paghinto ng sasakyan.

"Manong ba--"

Umalingawngaw ang malakas na putok ng baril na galing mismo sa taong nakaitim at may takip ang mukha na nakatayo sa harapan ng kotse, sa taong mismong nakatuon ang baril kay Manong.

Manong, I'm so sorry.

Agad ring bumukas ang pintuan ng kotse na nasa gilid ng batang ako at mabilis na itinapat ng isa pang lalaki ang sprayer sa mukha nito at ipinuslit dahilan para mapapikit ito pero nagawa pa nitong imulat ang kanyang mata at alam kong nasulyapan nito ang tattoo na nasa leeg ng lalaki bago tuluyang nawalan ng malay. At kasabay noon ang pagdilim ng aking paligid.

Napamulat ako nang makarinig ng putok ng baril.

"Manong!" Sigaw ng batang ako nang marinig ang putok.

"Xeña!" Tawag sa kanya ni Ate Ry at napahagulgol na ang batang ako nang tumingin ito sa kanya.

Pareho silang nakatali sa kani-kanilang silya habang may isang maskuladong lalaki naman na nakatayo sa harapan nila at nakasuot ng itim na sando na siyang dahilan kaya kitang-kita ang tattoo nitong tulad din sa tattoo na nakaimprinta sa leeg ng lalaking nag-spray sa batang ako. It's an image of a sword with a snake circling on it.

"You Liar! You told me na hindi niyo siya gagalawin basta't sasama ako sa inyo ng tahimik!" Sigaw ni Ate Ry na siyang galit na galit. She was just 14 years old that time but she acted like she's not.

"Hindi ako nangako, bata," nakangising sagot ng lalaki. Lumapit ito kay ate at hinawakan ang kanyang baba. "At isa pa, alam mong sa umpisa pa lang, siya na ang pakay namin diba, pakialamerang bata? Alam mo dahil ikaw ang nagbabasa ng mga sulat, ikaw ang dahilan kung bakit laging palpak ang mga plano namin!" Binitiwan niya ang baba ni ate ng may diin.

Tiningnan siya ni ate ng masama. "And I'm gonna make sure also that your plan right now will be ruined!" Sigaw ni ate pero nginisian lang siya ng lalaki.

"You can't, kiddo. Dahil bago pa mangyari yun, bang! Sabog na kayo." Sagot nito habang nakangising tumingin sa paa ni ate at dun lamang niya namalayan ang isang bagay na nakakabit dito maging sa batang ako ay mayroon din. Halata sa mukha ni ate ang kaba sa maaari ngang sapitin nila.

Ah, bwiset! Ba't kasi di ko magawang gumalaw sa kinatatayuan ko ngayon? Bakit ko ba nasasaksihan muli ang nakaraan ko? Kung nanaginip man ako, gusto ko ng magising. Gustung-gusto ko ng umalis sa bangungot na ito!

Tumunog ang cellphone ng lalaki. Sinagot niya iyon at maya-maya'y itinapat sa dalawang bata.

"Hello Sweeties. Kumusta naman yung feeling na ilang sandali ay goodbye to the world na kayo?" bungad ng isang nakakalokong boses na nasundan ng nakakainis na tawa.

"You! I am warning you, old man! You won't ever get the throne you've been wishing for!"

"How do you say so, strong kiddo? How are you sure I couldn't get it? Sooner, the little lady you've been protecting for will go to heaven together with you."

"Mamamatay man ako pero hindi si Xeña!"

"Ate Ry!" Sigaw ng batang ako dahil sa hindi nito nais ang sinabi ni Ate Ry. Ate Ry just gave her a weak smile.

"Masyado kang dedicated sa pagiging protector ni Little Lady, kiddo. Anyways, kuwentuhan muna tayo bago ko i-activate ang bomba sa mga paa niyo, Sweeties," saad nito na nasundan ng halakhak.

"You're such an evil!" Matapang na tanong ng batang ako.

"I'm not, Sweetie. Sa katunayan, it's for your own good naman. Habang bata ka pa ay inaalis na kita sa napakabigat na pasaning naghihintay sa'yo in the future."

"What do you mean?"

"No need to know because it's just no use. Instead, be ready because one minute from now, you'll be in ash. Have a nice trip Sweeties." And as the call ended, the ticking sound followed.

Agad ding umalis ang maskuladong lalaki.

"A-ate R-ry..." The younger version of myself couldn't help but to cry.

"Do you believe in my words, Xeña?"

She looked at Ate Ry na ngayon ay nakawala na sa pagkakatali at mabilis na tumungo sa kanya.

"Ate, how did--"

Mabilis nitong pinutol ang tali ng batang ako gamit ang isang maliit na kutsilyo.

"You have so many questions, Xen. So better you live," saad nito habang nakaluhod na at may kung anu-anong pinuputol sa bomba na nasa paa ng batang ako.

"We can both live ate, right?" My younger self managed to ask but she's just answered by silence.

30 seconds...

Damn! I want to close my eyes but I can't. The only thing I could do here is to stand and let myself watch this scene even if it's breaking me apart.

20 seconds...

"Done! Now, Xeña, run!" Sigaw ni ate nang ipinatayo niya ang batang ako at itinulak pa ng bahagya para umalis.

"But--"

"Don't waste my efforts, Xeña! Just run!" Sigaw ni ate at hindi na niya napigilan ang pag-iyak dahilan para sundin na lamang siya ng batang ako.

At sa pagtakbo ng batang ako ay naramdaman ko na lamang ang sarili kong sumasabay sa kanya.

At sa eksaktong paglingon ko, nasaksihan kong muli ang huling ngiti ni Ate Ryzza bago siya nilamong tuluyan ng pagsabog.

"NOOOOO!"

Agad akong napabalikwas sa aking kama habang dala-dala ang malakas na kabog ng aking dibdib.

Nang ma-realize kong nanaginip ako ay tuluyan na akong napahagulgol. "A-ate R-ry..." sambit ko habang sapo-sapo ang aking mukha.

Until now, I couldn't accept what had happened 4 years ago. I'm still into such regrets. Sa four years na yun, pinilit kong maging matatag. Pinilit kong maging matapang pero sa tuwing sumasagi sa isipan ko ang araw at pangyayari na iyon, nagiging mahina ako. Gustung-gusto kong alamin ang lahat, ang mga dahilan at sagutin ang mga katanungan pero hindi ko alam kung paano ko gagawin at sisimulan. Gustung-gusto kong makahiganti pero paano? I don't know if I have the strength and courage to fight back. Ang maalala nga ang araw na iyon ay nanghihina na ako at kagabi, muli silang nagparamdam pero anong ginawa ko, tumakas ako at nagpadala sa takot.

Sa apat na taon, umasa ako na tutulungan ako ng parents ko, naghintay ako sa magiging actions nila pero ni isa wala akong narinig. Hinayaan lang nila iyong baunin sa limot, hinayaan nilang muli na naman akong mailagay sa alanganin.

Those evils are now starting to put me in death and there's no assurance if I could able to escape. I admit, noong una, nagawa kong hilingin na sana hindi na lang ako iniligtas ni Ate Ry, na sana namatay na lang din ako sa araw na iyon but remembering Ate Ry's efforts just to protect and save me, I couldn't help but to wish that I could live longer and not able to die without knowing the truth, not to die through those wicked hands.

Napasulyap ako sa picture frame na nakapatong sa table na nasa gilid ng kama ko. It has a picture of me together with Ate Ry. Inalis ko ang mga luha sa aking mata bago ko inabot yun at pinagmamasdan.

"Ate Ry, if you really wanted me to live, help me then, Ate. Let me feel that I am not alone this time," sambit ko at muli na namang pumatak ang mga luha sa mga mata ako.

Out of a sudden, I heard the message tone in my cellphone. Kinuha ko iyon at bumungad sa akin ang isang message na hindi ko inaasahan.

"Hoping my babe is now okay. Don't worry. My words last night, I'm keeping that."

And for this moment, Faulker's word made me feel such relief.

I am not really alone this time.