ตอนที่ 1.

หลงจือหยางทายาทตระกูลหลง ตระกูลที่ทรงพลังเป็นอันดับหนึ่งของประเทศS ทั้งพ่อและแม่ของหลงจือหยางนั่งตำแหน่งระดับสูงที่มีอิทธิพลต่อคนทั้งโลก นั่นคือหนึ่งร้อยสามเสาหลักแห่งฮันเตอร์ คนกลุ่มแรกที่เข้าออกดันเจี้ยนและหอคอยชั้นแรก

เยว่ชิงมองมือถือที่เปิดหน้าข้อมูลของอีกฝ่ายแล้วถอยหายใจ เจ้าตัวกลิ้งไปมาบนที่นอนหูสีขาวสะอาดและหางสีขาวฟูฟ่องสะบัดไปมาอย่างอารมณ์ดีเมื่อนึกถึงสองเหตุการณ์ที่พบเจอในวันนี้

จิตวิญญาณของเยว่ชิงเป็นสีขาวระดับต่ำสุดเป็นรูบจิ้งจอกหนึ่งหางขนขาวล้วน และมีเพียงเกอเท่านั้นที่สามารถอยู่ในรูปลักษณ์ครึ่งจิตวิญญาณ เพราะทั้งสตรีและบุรุษต่างก็ไม่สามารถคงสภาพได้ตลอดเวลา พวกเขาจึงทำได้แค่นำออกมาต่อสู้แล้วเก็บกลับไปเท่านั้น

อย่าได้คิดว่าสตรีจะอ่อนแอ หนึ่งในร้อยสามเสาหลักหนึ่งในนั้นเป็นผู้มีจิตวิญญาณดอกกระดิ่งเพียงดอกที่สั่นไหวเบาๆ ก็ทำให้สัตว์ร้ายในหอคอยคลุ้มคลั่งปะทะกันเอง ถึงจะคงสภาพนานไม่ได้แต่ก็เป็นกำลังสำคัญเช่นกัน

เจ้าตัวอ่านไปเรื่อยๆ จนตาปรือสุดท้ายก็ทนไม่ไหวจนหลับไป แต่ก่อนจะหลับนั้นก็เตรียมความพร้อมในภารกิจที่สองเรียบร้อยแล้ว

" ภารกิจที่2

จงหยุดเกียจคร้านหมั่นออกกำลังกาย พรุ่งนี้เวลา05:00น. วิ่งไปที่สวนสาธารณะตะวันออก จนถึงเวลา6:00น.แวะเล่นแมวได้ที่ม้านั่งข้างทะเลสาบด้านหน้าหอพักหลิงหลง

รางวัลภารกิจ:นักชงมือหนึ่ง บาริสต้า "

นาฬิกาปลุกในช่วงเวลาตีสี่ครึ่ง เจ้าตัวที่นอนเอื่อยเฉื่อยก็ลุกขึ้นขยี้ขี้ตาเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำโดยไม่ต้องสวมแว่นอีกต่อไป เยว่ชิงเป็นคนสายตาสั้นตั้งแต่เด็กจำเป็นต้องสวมแว่นตาไม่งั้นมันภาพที่เห็นจะเบลอจนแยกไม่ออกว่าอะไรเป็นอะไร

[มาแต่งตัวกันโลด โฮสต์ใส่เสื้อสีขาวตัวนั้นกับกางเกงวอร์มสีน้ำเงิน ใช่ๆ ไม่ต้องใส่แว่น เปิดหน้าผากรับวันใหม่ด้วย เก๋ๆ] เยว่ชิงหรี่ตาเล็กน้อย ดูเหมือนระบบจะมีพิรุธ แต่ก็ไม่ได้สนใจมากนัก

เยว่ชิงจึงเริ่มออกวิ่งก่อนเวลาไปราวๆ สี่ห้านาทีได้

ดวงตาสีน้ำตาลทอประกายความอ่อนโยน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นทะเลสาบที่อยู่ข้างสวนสาธารณะด้วยตาตัวเองจริงๆ ไม่ใช่ผ่านแว่นตาอีกต่อไป เจ้าตัววิ่งไปเรื่อยๆ เหนื่อยก็ใช้เดินเอา

เพราะแต่เดิมเขาเป็นคนขี้เกียจมากไม่มีความคิดที่จะออกกำลังกายเลยสักครั้ง แต่เพราะตอนนี้มีระบบเขาจึงได้มาออกกำลังกายอยู่ตรงนี้ ได้ลองทำในสิ่งที่ไม่เคยคิดว่าจะทำ

เวลาตีห้าห้าสิบสองนาที ดวงตะวันค่อยๆ โผล่ขึ้นจากขอบฟ้า เยว่ชิงหันหน้าไปมองอย่างหลงใหล เพียงแค่แสงสีขาวระยิบระยับทอประกายวิบวับเต็มทะเลสาบสีน้ำเงิน

ปึก

"อ๊ะ"แรงปะทะของคนสองคนทำเอาเยว่ชิงถึงกับกระเด็นเจ้าตัวขอโทษขอโพยเพราะเจ้าตัวรู้ดีว่าตัวเองไม่มองทางเอาแต่มองไปที่ทะเลสาบ

"ขอโทษครับ...พะ...พี่"เมื่อเงยหน้าขึ้นก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าใครบางคนยืนมองหน้าอยู่ ด้วยความใจเต้นแรงจนกักเก็บอาการไม่ได้ จนเหมือนได้ยินเสียงบุ้งดังขึ้น หูสีขาวกระดิกดิกๆ เช่นเดียวกับหางที่ส่ายไปมายามเจอเจ้าของ

เยว่ชิงอยากจะร้องกรี๊ดออกมา มือทั้งสองข้างได้แต่ตะปบไล่กอดหางเอาไว้ไม่ให้มันส่ายสะบัด

"ไม่เป็นไร"หลงจือหยางพูดขึ้น เยว่ชิงยืนเคลิ้มชั่วครู่จนไม่รับรู้ว่าอีกฝ่ายวิ่งผ่านตัวเองไปแล้ว ในหูของเขายังตกอยู่ในภวังค์ของเสียงนุ่มทุ้มอันอ่อนโยนอยู่

"ว๊ากกกก ขายขี้หน้าที่สุด"เจ้าตัวเก็บหูกับหางได้เรียบร้อยก็ทรุดตัวกอดเข่าใบหน้าซุกซบระหว่างหัวเข่าทั้งสองด้าน ใบหน้าและหูแดงเถือกซับสีเลือดจากความเขินอาย

" ภารกิจที่2 เสร็จสิ้น

รางวัลความสำเร็จ:นักชงมือหนึ่ง บาริสต้า "

เยว่ชิงมาเรียนด้วยสภาพร่างพร้อมใจพร้อมแต่สติไม่พร้อม เมื่อในหัวยังวนเวียนถึงร่างแกร่งของหลงจือหยาง

เสื้อกล้ามสีดำแนบลำตัวจนเห็นกล้ามหน้าท้องแปดลูกแน่นๆ เหงื่อที่ทอประกายกับแสงแดดยามเช้า กลิ่นกายหอมๆ ที่ไม่ใช่น้ำหอมหรือครีมอาบน้ำ อีกทั้งเสียงนุ่มทุ้มยังหลอกหลอนเขาอยู่เลย

เยว่ชิงใช้นิ้วชี้ทั้งสองมือเกี่ยวกันไปมา จากนั้นก็มองไปด้านนอกแทน ในเมื่อเรียนไม่รู้เรื่องก็รีเพลย์ภาพของหลงจือหยางซ้ำๆ แทน เขาไม่เชื่อหรอกว่าในหัวจะมีแต่ชายคนนี้ คนอย่างเขาที่ขยันเรียนมาโดยตลอดจะมาเสียการเรียนเพราะผู้ชายไม่ได้

เพื่อพิสูจน์ว่าหลงจือหยางไม่มีทางชนะเด็กที่เห็นแก่เรียนอย่างเขา เยว่ชิงก็รีเพลย์ภาพซ้ำๆ พยายามสอดแทรกเนื้อหาการเรียนไปด้วย จนกระทั่งผ่านครึ่งเช้าไปอย่างงดงาม โดยที่อาจารย์เอ่ยปากสอนตลอดทั้งคาบไม่เข้าหัวเขาแต่อย่างใด

"บ้าจริง"เจ้าตัวสบถออกมาก่อนจะถือกระเป๋าผ้าออกจากตึก วันนี้มีเรียนช่วงเช้าและช่วงบ่ายเขาว่าง เป็นเหตุให้คนชอบกินแต่ไม่ชอบออกกำลังกายอย่างเขา เวลาคนมองมามักจะแยกไม่ออกว่าข้างหน้าหรือข้างหลังได้มายืนที่จุดบริการนักศึกษา หรือก็คือโรงอาหาร

วันนี้ยังคงเหมือนเดิม เยว่ชิงไม่มีเพื่อนมักจะอยู่ตัวคนเดียว บนใบหน้ายังมีแว่นตาสวมอยู่เพราะไม่อยากถอดออกจนคนอื่นๆ หันมาสนใจ เจ้าตัวดื่มด่ำกับอาหารเป็นที่เรียบร้อยก็เดินออกจากโรงอาหารเป็นจังหวะเดียวกับเสียงแจ้งเตือนจากระบบดังขึ้น

" ภารกิจที่3

เป็นบาริสต้าชั่วคราวที่คาเฟ่ใต้ตึกหอพักหลิงหลง ทางระบบสมัครงานไว้เรียบร้อย โฮสต์โปรดแต่งกายใหม่ให้เหมาะกับนักชงมือหนึ่ง ก่อนจะรายงานตัววันนี้เวลา17:00

ระยะเวลา 30:00:00:00 วัน

POINT:10

รางวัลภารกิจ1:ก้นสวย [ระดับเพชร]

รางวัลภารกิจ2:จมูกโด่ง 0.1มิลลิเมตร "

[โอ้ ระบบลืมแจ้งเตือนค่าระดับของความสวยรวมถึงระดับของระบบเองด้วย]

< ระดับรางวัลความสำเร็จ

ทั่วไป,ทองแดง,เงิน,ทอง,เพชร >

< ระดับของระบบ ใช้POINT ในการยกระดับ ตอนนี้ระบบยังไม่มีระดับเป็นเพียงการเปิดใช้งาน

ทั่วไป POINT:10

ทองแดง POINT:100

เงิน POINT:1,000

ทอง POINT:10,000

เพชร POINT:100,000 >

[ไปห้างกันครับโฮตส์ ได้เวลาแปลงโฉมแล้ว อ๋อ อีกอย่างเนื่องจากภารกิจที่สามค่อนข้างนาน จึงมีภารกิจซ้อน4กับ5ตามมา] ระบบเอ่ยอย่างดี๊ด๊า ส่วนเขานะเหรอก็เรียกรถมารับก่อนจะเดินเข้าห้างเพื่อซื้อของ และกำลังรอภารกิจอื่นๆ

" ภารกิจที่4

แก้ไขทรงผมเพิ่มสีสันให้ศีรษะ ใบหน้ามักเป็นตัวดึงดูดลูกค้าให้เข้าร้าน เพิ่มความประทับใจให้กับผู้พบเห็น

รางวัลภารกิจ1:ผมนิ่มน่าสัมผัสระดับเงิน "

" ภารกิจที่5

ไก่งามเพราะขน คนงามเพราะแต่ง ไม่เพียงแค่เสื้อผ้าที่เสริมภาพลักษ์ได้ การวางตัวก็เป็นหนึ่งในนั้น

การทำภารกิจ:วัดระดับจากค่าความชื่นชอบจากผู้คนที่พบเห็นโฮสต์ จำนวน100คน

รางวัลภารกิจ1:ผิวเนียนน่าสัมผัส "

เยว่ชิงยืนมึนๆ งงๆ ก่อนจะเลือกเข้าร้านตัดผมเป็นที่แรก เจ้าตัวนั่งจุมปุกอยู่บนเก้าอี้ก่อนที่พนักงานในร้านจะซอยผมด้านหน้าออกแล้วเปิดหน้าผากด้านหน้า จากนั้นก็ตามด้วยการทำสีเปลี่ยนจากสีดำสนิทให้เป็นสีเดียวกับดวงตา

"สวยมากเลยค่ะคุณน้อง"เจ้าของร้านเอ่ยปากชมจนเยว่ชิงได้แต่เกาแก้มอย่างเขินๆ ภาพในกระจกเป็นสิ่งที่เจ้าตัวไม่คุ้นเคยแม้แต่น้อย

ด้วยในสายตาดั้งเดิมเขามักจะไม่โฟกัสภาพใบหน้าในกระจก จะมองก็แต่การแต่งตัวว่าเรียบร้อยหรือเปล่าเท่านั้น

ตามปกติ เกอทุกคนมักมีความงามใกล้เคียงสตรีหรืออาจจะมีความงดงามที่มากกว่าด้วยซ้ำไป เพียงแต่เยว่ชิงไม่เคยนำจุดเด่นของตัวเองออกมาใช้ อย่างเช่นดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของเขา

ยิ่งตอนนี้สีผมดันมีสีเดียวกับดวงตายิ่งทำให้ใบหน้าเขาดูละมุนมากขึ้น โชคไม่ดีที่ส่วนอื่นของร่างกายไม่สอดรับกับสิ่งที่ดี

ร่างกายเขายังคงเป็นทรงสี่เหลี่ยมไม่มีเอว ก้นแฟบ ต้นขาใหญ่ไม่เรียวรี ช่วงแขนมีไขมันนิดๆ พุงหย่อนเล็กน้อยและที่สำคัญ เขาไม่มีความมั่นใจ

[เอาน่าโฮสต์ ทุกอย่างต้องค่อยเป็นค่อยไป ต่อไปคิ้วโฮสต์จะสวย หน้าผากจะมนงามสอดรับกับใบหน้า ริมฝีปากแดงชุ่มฉ่ำ แก้มนิ่มแดงระเรื่ออย่างน่ารัก จมูกโด่งเชิดรั้นและลำคอระหงส์]

เยว่ชิงขมวดคิ้วจากนั้นก็จับๆ แตะๆ ตามที่ระบบกล่าวมา ดูเหมือนเขาควรศัลยกรรมทั้งหน้าเลย แต่โชคดีที่ศัลยกรรมกับระบบไม่มีความเจ็บ

"ขอบคุณครับ"เยว่ชิงเอ่ยขอบคุณทางร้านก่อนจะจ่ายเงิน จากนั้นก็ตรงไปยังร้านเสื้อผ้าตามลูกศรของระบบ

" ภารกิจที่4 เสร็จสิ้น

รางวัลความสำเร็จ:ผมนิ่มน่าสัมผัสระดับเงิน "

เมื่อได้รางวัลมาเยว่ชิงก็ยกมือยีผมตัวเอง เมื่อเส้นผมสัมผัสฝ่ามือก็อ่อนนุ่ม เหมือนถูกกระตุ้นให้สัมผัสมากขึ้นไปอีก

[โฮสต์ไม่มีเซนต์ในการแต่งตัวส่วนใหญ่ใส่ชุดโคร่งๆ หยิบอันไหนใส่อันนั้นไม่เรื่องมาก อีกไม่นานคงมีภารกิจมอบรางวัลเซนต์การแต่งหน้ากับแต่งตัวมาให้ถ้าระบบยกระดับเป็นระดับทั่วไปน่ะนะ]

เยว่ชิงเอ่ยในใจว่า ทำไม

[ช่วงเริ่มต้นของระบบจะมุ่งเน้นไปที่ภารกิจต่อเนื่องไม่ใช่การสุ่ม เช่นทำไมโฮสต์ต้องอ่านหนังสือ ระบบแค่ตรวจจับว่าความสิ้นหวังของโฮสต์เกิดจากชายคนหนึ่งและเขาคือภารกิจต่อเนื่องของโฮสต์]

[โฮสต์ไปวิ่งตอนเช้าทำไมต้องเจาะจงว่าเป็นหอพักหลิงหลงละ แล้วทำไมรางวัลความสำเร็จจึงเป็นบาริสต้าด้วยละ]

ระบบยิ้มในใจ หอพักหลิงหลงเป็นหอพักที่เหล่าคนรวยอยู่อาศัย ส่วนร้านกาแฟด้านล่างหอพักก็มักเป็นที่ชายคนนั้นไปซื้อกาแฟบ่อยๆ

"เอาก็เอา"เยว่ชิงยกมือกำหมัดแน่นบริเวณหน้าอกก่อนจะหยิบจับเสื้อผ้าที่ระบบบอกจากนั้นก็จ่ายเงินแล้วตรงไปที่ห้องน้ำ

"เสื้อเชิ้ตขาวพอดีตัวปลดกระดุมบนออกสองเม็ด พับช่วงข้อมือ กางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้ม รองเท้าคู่ใหม่"

[เอาละโฮสต์ ระบบจะเริ่มนับแต้มความชื่นชอบของผู้ที่พบเห็น แนะนำให้เดินในที่ผู้คนพลุกพล่าน ไม่รู้ว่าจะใช้เวลาเท่าไหร่]

เยว่ชิงก็เห็นไปในทิศทางเดียวกับระบบ บนโลกนี้มีคนสวยหล่ออีกมากมาย มีเกอที่งามกว่าเขาอยู่หลายคน บางทีอาจจะใช้เวลาทั้งคืนเลยก็ได้

"ไปกันระบบ"เยว่ชิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำ มุ่งตรงไปยังส่วนที่ผู้คนมักจะเยอะเป็นพิเศษ ส่วนนั้นคือใจกลางของห้างที่ผู้คนพลุกพล่านเป็นพิเศษ