129 เขามาแล้ว
บทที่ 129 เขามาแล้ว
“อยู่ไม่ถึงยี่สิบห้า...”
“อยู่ไม่ถึงยี่สิบห้า...”
ลมหนาวพัดโชยมา อวี๋หวั่นผู้ปราดเปรื่องก็ตื่นจากการหลับใหล
ไม่รู้พระจันทร์เสี้ยวที่อยู่เหนือศีรษะไปซ่อนตัวอยู่ในก้อนเมฆตั้งแต่เมื่อไหร่ แม้กระทั่งดวงดาวก็ถูกบดบังจนมองไม่เห็น รอบๆ ถูกรายล้อมไปด้วยความมืดมิดและได้ยินเพียงเสียงลมหวีดหวิวเท่านั้น
หลังจากที่อวี๋หวั่นตกลงมาจากหน้าผา ร่างของเธอบังเอิญพันกับเถาวัลย์ของต้นไม้โบราณ แรงกระแทกที่รุนแรงทำให้เธอหมดสติไป และจากนั้นเธอก็ฝันร้ายพร้อมกับเสียงของอวี้จื่อกุยที่อยู่ในความฝัน ‘เขามิได้บอกเจ้ารึ ว่าเจ้าจะอยู่ไม่ถึงอายุยี่สิบห้า’
“เจ้านั่นล่ะที่จะอยู่ไม่ถึงยี่สิบห้า!” อวี๋หวั่นด่าอย่างเจ็บแสบ
มีอาการเจ็บปวดที่หลังและแขนขาอย่างรุนแรง ไหล่และเอวถูกรัดแน่นเจ็บปวดไม่แพ้กัน ขาของเธอก็ชาเนื่องจากห้อยอยู่นานเกินไป แต่โชคดีที่แขนยังขยับได้
อวี๋หวั่นหยิบหั่วเจ๋อจื่อ[footnoteRef:1]ออกจากกระเป๋า อยากรู้ว่าตนห้อยอยู่ที่ใดกันแน่ ไกลจากพื้นดินมากน้อยแค่ไหน หากไม่ไกลนักเธอก็จะตัดเถาวัลย์แล้วกระโดดลงไป [1: หั่วเจ๋อจื่อ火折子 คือ แท่งจุดไฟในสมัยอดีตที่ทำจากดินหยาบนำมาม้วนให้แน่น]
Capítulo Bloqueado
Apoie seus autores e tradutores favoritos em webnovel.com