บทที่ 050-2 แม้อยู่ใกล้ แต่ไกลสุดขอบฟ้า

บทที่ 50-2 แม้อยู่ใกล้ แต่ไกลสุดขอบฟ้า

ฉู่หลีเดินมาข้างหน้าช้าๆ ด้วยดวงตาเป็นประกาย เขากดเสียงลง กล่าวด้วยเสียงลึก “จวงชิงเซี่ย เจ้าอย่าได้บังคับให้ข้าต้องลงมือกับเจ้า”

“ท่านลงมือไปแล้ว ยังจะมากล่าววาจาเสแสร้งอันใดอีก” นางยื่นขาขวาข้างที่ถูกตีจนกระดูกผิดรูปออกมา ก่อนที่จะกำมือทั้งสองข้างแน่น แล้วกัดฟันดันกระดูกให้เข้ารูปตามเดิม ชิงเซี่ยเปล่งเสียงฮึม จากนั้นเหงื่อก็ผุดขึ้นแล้วไหลลงจากหน้าผาก ใบหน้าขาวบัดนี้ขาวซีดราวกับคนตาย แต่ทว่านางก็ยังคงฝืนกายยืนอยู่ตรงนั้น เสื้อผ้าดำทั้งร่างชุ่มเปรอะไปด้วยเลือด ทรงผมปัดป่ายยุ่งเหยิง กริชในมือยังถูกกำแน่น สภาพทุลักทุเล ทว่ากลับไม่มีร่องรอยของความหวาดกลัว