บทที่ 050-1 แม้อยู่ใกล้ แต่ไกลสุดขอบฟ้า

บทที่ 50-1 แม้อยู่ใกล้ แต่ไกลสุดขอบฟ้า

เสียงฆ้องบอกยามสามเพิ่งดังออกไป ชิงเซี่ยก็ขยับกายออกจากเรือนเล็กติดทะเลสาบอย่างรวดเร็วและเงียบเชียบราวกับวิญญาณ ก่อนจะล่องลอยไปตามถนนสายหนึ่งที่เงียบสงบของหนานฉู่ หมอกควันสีขาวลอยขึ้นเหนือถนนสายเปลี่ยว ชิงเซี่ยซ่อนตนอยู่ตามเงามืด นางกระโดดลัดเลาะไปมาราวกับแมวป่าที่คล่องแคล่วเบาหวิวตัวหนึ่ง

ฉู่หลีเคยเห็นทักษะฝีมือของนางมาก่อน เขาจึงรู้ได้เลยว่าทหารยามธรรมดาหยุดนางไว้ไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้จัดยามไว้เฝ้าป้องกัน ชิงเซี่ยอาศัยเวลาที่คนในเรือนเล็กติดทะเลสาบเข้าสู่ห้วงนิทรา หลบหนีออกจากทางใต้ของเมืองมาอย่างง่ายดาย ก่อนจะวิ่งไปยังทิศทางของคุกทางด้านทิศตะวันออกอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่นางออกมาไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม กลุ่มคนของกรมพิธีการจากราชวังก็ก้าวเข้าประตูเรือนเล็กติดทะเลสาบมา เพียงพริบตา ข่าวเรื่องที่จวงชิงเซี่ยว่าที่ฮองเฮาหายตัวไป ก็กระจายออกไปราวกับไฟลามทุ่ง และก็ไปถึงหูของคนที่อยู่ในวังบูรพา