0050 เสียเวลาไปกับเรื่องที่ดีงาม (1)

บทที่ 50 เสียเวลาไปกับเรื่องที่ดีงาม

ขณะที่พระอาทิตย์ใกล้จะตกดิน อวิ๋นตั่วก็กำลังนั่งเช็ดจักรยานอยู่ใต้ต้นซากุระ

“จักรยานก็เพิ่งซื้อมาใหม่ เธอจะเช็ดอะไรของเธอน่ะ” อวิ๋นเฉียวถาม

“ก็เพิ่งล้มไปนี่คะ ไม่รู้ว่าตรงไหนพังหรือเปล่า” อวิ๋นตั่วตอบ

“ถ้าพังแล้วพี่ซื้อให้ใหม่ก็ได้”

อวิ๋นตั่วส่ายหน้าขณะมองพี่ชาย พลันเอ่ยออกมาประโยคหนึ่ง “น่าสงสารจริงๆ!”

อวิ๋นเฉียวนึกว่าเธอพูดถึงจักรยาน อย่างนั้นจึงบอกว่า “ก็แค่จักรยานคันเดียวเอง น่าสงสารตรงไหนกัน”

“หนูหมายถึงพี่ค่ะ” อวิ๋นตั่วยืนขึ้น เธอสูงถึงไหล่พี่ชายแล้ว รออีกสองปี ก็น่าจะสูงไล่เลี่ยกันแล้วล่ะมั้ง

อวิ๋นเฉียวอึ้งไปอยู่นาน จากนั้นก็ถามขึ้นว่า “พี่มีอะไรน่าสงสารกัน?”

“พี่ไม่มีของรักอะไรเป็นพิเศษเลย แบบนี้ไม่น่าสงสารหรอกเหรอคะ”

อวิ๋นเฉียวไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน คิดไม่ถึงว่าตัวเองจะเป็นคนน่าสงสารในสายตาน้องสาวเสียแล้ว แต่พอคิดดูอีกทีให้รอบคอบ ก็น่าสงสารจริงๆ นั่นแหละ ชีวิตไร้สิ่งเกาะยึด บางเบาเหมือนขนนกกระสา หากวันไหนเลือนหายไป อาจไม่ทิ้งร่องรอยไว้เลยก็เป็นได้