0051 การวาดรูปไม่ใช่การถ่ายรูป

บทที่ 51 การวาดภาพไม่ใช่การถ่ายรูป

วันรุ่งขึ้น พวกเขาทั้งหมดก็ไปส่งอวิ๋นเฉียวที่สนามบิน แม้จะไม่ใช่ครั้งแรกที่จากกัน แต่ชูยินก็กอดลูกชายราวกับเป็นห่วงมากและทำใจที่จะจากกันไม่ได้ พูดจาฝากฝังตลอดทาง อวิ๋นเฉียวเองก็รับปากแบบขอไปที เขาคิดว่าเขาไปต่างประเทศจนชินแล้ว ไม่มีอะไรที่ต้องน่าเป็นห่วง พอชูยินเห็นเขาเป็นแบบนี้ เธอก็ยิ่งกังวลเข้าไปใหญ่ “สิ่งที่แม่บอก ต้องจำใส่ใจเอาไว้เลยนะ”

“ผมจำได้นะครับ”

“ลูกชายเดินทางพันลี้ มารดาย่อมกังวลใจ เมื่อไหร่ลูกจะเข้าใจความทุกข์ของแม่สักทีนะ!”

“ผมเข้าใจมาตลอดนั่นล่ะครับ”

ทุกครั้งที่จากกัน อวิ๋นเฉียวมักจะแสร้งทำเป็นร่าเริง นั่นก็เพื่อแก้เผ็ดพ่อกับแม่ เพราะตอนแรกเขาไม่ได้เต็มใจที่จะไป การที่ต้องไปอยู่ต่างประเทศตัวคนเดียวมันน่าสนุกที่ไหนกันล่ะ? แต่พ่อกับแม่ก็ยืนกรานที่จะส่งเขาไปให้ได้ ราวกับว่าในประเทศนี้ไม่มีที่สำหรับเขาแล้ว อวิ๋นเฉียวลากกระเป๋าเดินทางไปยังจุดเช็คอิน และไม่หันกลับมามองอีก

เวลานี้ ชูยินมักจะอดน้ำตาซึมไม่ได้ “เจ้าเด็กคนนี้ทำไมถึงใจแข็งอย่างนี้นะ”