447 ธนูคันหนึ่ง (1)

บทที่ 447 ธนูคันหนึ่ง (1)

ชายผู้หนึ่งเดินฝ่าฝูงชนมายืนอยู่หน้าประตูเมือง เหล่าชาวเมืองและขุนนางนับร้อยด้านล่างไม่ได้ใส่ใจเขา แต่ฮ่องเต้และสมาชิกแห่งราชสำนักที่อยู่บนกำแพงเมืองนั้นสังเกตเห็น

แม่นางเฉินสิบแปดที่ยืนอยู่ด้านหลังองค์หญิงป๋อหยางได้ยินคำสามพยางค์ว่าเม่าหยวนซานก็ตกใจจนต้องเหลียวไปมอง

ชายผู้นั้นช่างดูแสนธรรมดา เรียกได้ว่ามอซอเสียด้วยซ้ำ

เพื่อคนเช่นนี้น่ะหรือ แม่นางผู้นั้นถึงต้องก่อเรื่องใหญ่โตถึงเพียงนี้ ทั้งยังมิวายโดนหางเลขไปด้วย

ฟ่านเจียงหลินคุกเข่าลงต่อหน้าโอรสแห่งสวรรค์แล้วถวายบังคม ราวกับรู้ว่าฮ่องเต้ไม่อยากแม้แต่จะพูดคุยกับเขา พอถวายบังคมเสร็จเขาจึงเอ่ยเข้าประเด็นในทันใด

“ข้าน้อยขอบพระทัยฝ่าบาทที่เมตตา ผู้ภักดีที่ตายเพราะปกป้องเมืองย่อมไม่ตามอย่างสูญเปล่า” เขาเอ่ยเสียงกึกก้อง

แน่นอนสิ ชีวิตพวกเจ้ามีค่านักหรืออย่างไร ตายไม่ได้เชียวหรือ

ฮ่องเต้แค่นหัวเราะอยู่ในใจ แต่เพราะตนเป็นโอรสแห่งสวรรค์จะชักสีหน้าใส่ชาวเมืองตัวกระจ้อยก็คงไม่ใช่เรื่อง เขาจึงทำได้เพียงพยักหน้าแล้วยิ้มบาง