บทที่ 5.1

ไม่มีนิสิตนักศึกษาคนไหนหรอก อย่างน้อยก็เท่าที่ผมรู้จัก ที่ลุกขึ้นจากเตียงนอนด้วยความกระปี้กระเป่าโดยไม่คิดอ้อนวอนต่อพระเจ้าให้ต่อเวลานอนให้อีกสักห้านาที

ผมก็เป็นหนึ่งในนั้น กว่าจะลืมตาตื่น กว่าจะไถโทรศัพท์เล่น กว่าจะรวบรวมกำลังใจมหาศาลต้านแรงดึงดูดจากเตียงนุ่ม ๆ และหมอนน่ากอด ก็ปาไปเกือบหกโมงครึ่งแล้ว

แต่เช้านี้การตื่นขึ้นมาเตรียมตัวไปเรียนตอนหกโมงนั้นพิเศษกว่าครั้งก่อน ๆ ผมต้องรีบลุกไปอาบน้ำเตรียมตัวเพื่อเผื่อเวลาขี่รถไปรับไนน์ที่หอในด้วย จะมัวอู้ให้เสียเวลาไม่ได้

อันที่จริงระยะทางมันก็ไม่ได้ไกลมาก ใช้เวลาเดินทางไม่ถึงสิบนาทีเลยด้วยซ้ำ ถึงอย่างนั้นผมกลับลุกลี้ลุกลนมากกว่าวันอื่น ๆ

เมื่อเตรียมตัวเร็วกว่าปกติ ผมจึงได้มายืนอยู่หน้าประตูทางเข้าหอในตั้งแต่เจ็ดโมงครึ่ง ก่อนเวลาที่นัดกับไนน์ไว้ตั้งครึ่งชั่วโมง

ผมก่นด่าตัวเองที่รีบร้อนเกินความจนไม่ได้ดูนาฬิกาก่อนออกจากหอ แต่ยืนรอได้ไม่ถึงห้านาที ไนน์ก็ออกมาเจอผมที่หน้าประตู

ใบหน้าหม่นหมองนั้นดูสดใสขึ้นมาทันทีที่เจอหน้าผม แต่แล้วก็เปลี่ยนมาเป็นสีหน้ากังวลเหมือนเดิม

"พี่เบ็นมาเช้าจัง รอไนน์นานรึยังครับ"

"อืม รอนานมาก ตั้งห้านาที" ผมทำหน้าบูดบึ้งแล้วเชิดใส่ "เวลาเป็นเงินเป็นทองสำหรับพี่" ถึงจะพูดแบบนั้นไป แต่ผมกำลังหัวเราะอย่างชั่วร้ายอยู่ในใจเงียบ ๆ

"ขอโทษครับ" เจ้าหนูนั่นกลับทำหน้ารู้สึกผิดจริงจัง ไม่รับมุกกันเล้ย

"ล้อเล่นไหมล่ะ" ผมคลายยิ้มออกมา "แล้วนี่ทำไมมาเร็ว? เพิ่งเจ็ดโมงสามสิบเจ็ดเอง อีกตั้งเกือบครึ่งชั่วโมงกว่าจะถึงเวลานัด"

"ก็...ก็ถ้าเผื่อพี่มาก่อน พี่เบ็นก็ต้องรอไนน์ ไนน์ไม่อยากให้พี่รอนาน"

"ใครบอกว่าจะรอล่ะ นี่ถ้ายังไม่โผล่มาก็คิดว่าจะทิ้งไว้ที่นี่คนเดียวแล้วเนี่ย"

"พี่เบ็น..."

เจ้าหนูนั่นทำหน้าจะร้องไห้ออกมา อะไรจะปล่อยโฮได้ทุกเวลาขนาดนี้ พอ ๆ กับคุณนายโฮเลยแฮะ หรือจะเรียกมันว่าเจ้าหนูโฮดี คงตลกน่าดู

ผมเอื้อมแขนไปกอดคอที่อยู่ระดับซี่โครงของผมเข้ามาใกล้

ตอนนี้จมูกของไนน์ซุกอยู่ใต้รักแร้ผมพอดี หัวแนบชิดเนินอกของผมทำเอาไนน์ร้องครางอืออาในลำคอ ปากบ่นว่าให้ปล่อยออก แต่มือไม้ไม่ได้ขัดขืนอะไรเลย

กุ้งกับผมมักจะเล่นอย่างนี้ด้วยกันประจำ แต่กับไนน์...

"ล้อเล่น รอสิ รอนานแค่ไหนก็จะรอ" ผมเอามือไปลูบหัวน้อย ๆ ของไนน์ที่อยู่ใต้วงแขนตัวเองแก้อาการเขิน แต่กลับพบว่ายิ่งทำให้ผมหน้าแดงกว่าเดิม เมื่อก้มลงดูก็พบว่าหูไนน์ก็แดงเช่นเดียวกัน

"ขอบคุณครับ...ตัวพี่หอมจัง" คงเป็นเพราะน้ำหอมที่ผมใช้

จะว่าไปเจ้าเด็กนี่คงไม่ได้ฉีดน้ำหอมบ่อย ๆ เผลอ ๆ อาจจะไม่เคยลองด้วยซ้ำมั้ง ถ้าไอ้หมอนี่จะต้องเป็นเดือนจริง ๆ ก็คงต้องพาไปเรียนรู้การแต่งตัวอีกเยอะแน่นอน