บทที่ 20.2
ในเมื่อไนน์ไม่ได้เป็นผู้แสดงความสามารถ ไนน์ก็ไม่จำเป็นต้องอยู่รอลุ้นว่าตัวเองจะได้รับตำแหน่งหรือไม่อีกต่อไป ผิดกับผู้เข้าประกวดอีกสิบเอ็ดคนที่นั่งกลัดกลุ้มรอผลโหวตอยู่ บางคนตื่นเต้นมากจนต้องเข้าห้องน้ำหลายรอบ หลายคนเดินกระวนกระวายไปมาอยู่ในห้องเก็บตัวจนเหงื่อแตก
พุฒิ พ่อหนุ่มเสียงทองคนนั้นถึงจะได้แสดงความสามารถสุดอลังการต่อหน้าผู้คนมากมายไปก็ตาม แต่ทางคณะและกองประกวดก็ไม่ยอมเพิ่มเขาเข้าไปเป็นผู้ประกวดคนหนึ่งที่มีสิทธิ์ลุ้นรับตำแหน่งเพราะเหตุผลใดก็ไม่รู้เหมือนกัน
ถึงจะไม่ได้ลุ้นรับตำแหน่งเดือนคณะ แต่พุฒิก็ดูจะรู้สึกขอบคุณไนน์ที่เปิดโอกาสให้เขาแสดงความสามารถนี้สักที ผมเห็นพุฒิพาไนน์ไปคุยกันสองคนข้างนอก ไม่รู้เหมือนกันว่าคุยอะไรกัน แต่รู้ว่าเป็นเรื่องที่ดีแน่ ๆ เพราะทั้งคู่เดินกลับมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส
และแล้วช่วงเวลาประกาศผลก็มาถึง ผู้เข้าประกวดทั้งสิบเอ็ดคนเตรียมตัวต่อแถวเพื่อจะออกไปหน้าเวทีเตรียมรอลุ้นผลโหวตพร้อมกัน เหลือแต่ไนน์เท่านั้นที่ไม่ได้ไปต่อแถวด้วย
ไอ้สนกับพี่เชอร์รีพยายามลากมันแทบตาย สุดท้ายก็ต้องยอมปล่อยมันไว้แล้วไปดูแลน้องคนอื่น ๆ แทน
"ไนน์แน่ใจแล้วใช่ไหม" ผมถามคำถามนี้กับไนน์เป็นรอบที่สองของวัน
ตอนนี้ทุกคนออกไปข้างหน้าเวทีกันหมดแล้วรวมถึงพี่เลี้ยงที่ไปยืนประกบให้กำลังใจน้องตัวเองด้วย
"ครับ แน่ยิ่งกว่าแน่ยิ่งกว่าแน่ยิ่งกว่าแน่ใจอีกครับ"
"นี่แหน่ะ" ผมดีดกระโหลกเสียงดังป๊อก
"อิตะ" ไนน์เอามือขึ้นมาลูบหน้าผากตัวเอง "กลับกันเถอะพี่เบ็น"
"ไปล้างหน้าก่อนไป" เครื่องสำอางยังเลอะหน้าไนน์อยู่เลย ถ้าปล่อยไว้นาน ๆ เดี๋ยวสิวจะยิ่งรุนแรงหนักกว่าเดิม
ไนน์เดินไปเข้าห้องน้ำอย่างว่าง่าย ส่วนผมก็เตรียมเก็บของอยู่ในห้องเก็บตัว
ฟังจากเสียงลำโพงที่ดังแว่วมาจากข้างนอก ตอนนี้การประกาศรางวัลของดาวเสร็จไปเรียบร้อยแล้ว คณะของเรามีดาวประจำปีนี้อย่างเป็นทางการสักที
และอันดับต่อไปคือการประกาศตำแหน่งเดือน
ไนน์เดินออกมาจากห้องน้ำพอดี หน้าตาเปียกปอนจนผมต้องหาทิชชู่มาเช็ดให้
เมื่อเก็บของทุกอย่างเสร็จ เราก็ค่อย ๆ ย่องออกจากห้องเก็บตัวด้านหลังเวทีเพื่อเดินออกไปข้างนอก แต่ด้านหลังเวทีของโรงละครแห่งนี้ไม่มีประตูทางออกไปข้างนอกโดยตรง มีแค่ทางเข้าออกสองฝั่งจากหน้าเวทีไปข้างหลังและทางข้างหลังเวทีไปยังที่อยู่ของผู้ชม
โชคดีที่บริเวณที่นั่งของผู้เข้าชมมีแสงไฟเพียงสลัว ๆ เท่านั้นและทุกคนก็ตื่นตาตื่นใจกับการประกาศผลเดือนกันอยู่ ทำให้ไม่มีใครสังเกตเห็นเรา
ตอนนี้ รางวัลชมเชยถูกประกาศไปแล้ว และกำลังจะประกาศตำแหน่งรองชนะเลิศอันดับที่สอง...
เราย่องเบาหนีกันมาถึงหน้าประตูทางเข้าแล้ว ทุกคนสนใจที่หน้าเวทีอยู่จนไม่มีใครอยู่ข้างนอกเลยสักคน ทางสะดวก!
แต่ยังไม่ทันได้ก้าวออก ไนน์ก็หยุดยืนค้างตรงนั้นแล้วหันกลับไปมองที่หน้าเวทีใหม่
เหลือเพียงตำแหน่งรองชนะเลิศอันดับที่หนึ่งและตำแหน่งชนะเลิศ...
"เป็นอะไรไปไอ้หนู"
"ผมภูมิใจในตัวเองครับ ที่ในที่สุดก็เอาชนะความกลัวของตัวเองได้"
"ไนน์เป็นเด็กดี" ผมย่อตัวให้เท่ากับระดับหูของไนน์ แล้วกระซิบเบา ๆ พร้อมพ่นลมใส่หูมันไป "กลับไปต้องให้รางวัลสักหน่อยแล้ว" ไอ้เด็กนี่หูแดงก่ำทันทีเลย
"ไปกันเถอะครับพี่เบ็น" ไนน์จับมือผมจูงไปข้างหน้า
"และรางวัลรองชนะเลิศอันดับหนึ่งได้แก่..."
เดือนของผม แม้จะไม่ได้งามเด่นเหมือนดวงอื่น
แต่มันเป็นดวงที่สวยงามและส่งแสงอบอุ่นที่สุดสำหรับผม
"...นายภารดร ฉัตรงาม หรือน้องดรค่า!!!!"
เหอะ ถ้าเป็นชื่อไนน์ขึ้นมาคงจะบ้าบอน่าดู
...
เฮ้ย!
เดี๋ยวดิ!
ถ้ารองชนะเลิศอันดับหนึ่งเป็นน้องดร...
…ก็หมายความว่าไนน์มันได้ตำแหน่งเดือนปีนี้!
ไนน์ก็ดูเหมือนจะเพิ่งรู้ตัวเหมือนกันว่าตัวเองได้ถูกเลือกเป็นเดือนไปแล้ว
พวกเราหันกลับไปมองพร้อมกันอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
"และนั่นทำให้ตำแหน่งเดือนในปีนี้คือ นายณัฐดนัย จันทรวงศ์ หรือน้องไนน์นั่นเองค่า!!"