บทที่ 20.3
แต่ทำไม??...
ประหนึ่งคำถามในหัวของผมดังไกลไปถึงหูพิธีกร
"ดูเหมือนว่าน้องไนน์ของเราจะอยู่ข้างหลังเวทีนะคะ ระหว่างรอ พวกเราขอชี้แจงของผลการตัดสินนะคะ"
"ค่ะพี่บอล เพื่อไม่ให้เป็นการเข้าใจผิด พวกเราขอย้ำอีกครั้งว่า การประกวดปีนี้นับผลจากการโหวตทั้งหมดนะคะ ดังนั้นด้วยคะแนนโหวตที่มากที่สุดทำให้น้องไนน์ได้คว้ารางวัลชนะเลิศไปค่ะ ว่าแต่น้องเดือนสุดน่ารักของเราออกมาหรือยังเอ่ย"
พวกเรามองหน้ากันไปมาทำตัวไม่ถูกว่าจะเอายังไงกับสถานการณ์ตอนนี้ดี เช่นเดียวกันกับบนเวทีที่แม่บอลกำลังมองหาตัวไนน์กับผมบนเวทีอยู่ คนอื่นก็เช่นกัน ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าเราหนีออกมาจากหลังเวทีแล้ว
"ทำไม...ผมถึงได้...ผมไม่เข้าใจเลย" พูดพึมพำทั้งที่ยังจ้องมองความวุ่นวายบนเวทีอยู่
"อาจะเป็นเพราะ...ทุกคนเห็นความพยายามของไนน์ ละมั้ง?"
"จริงเหรอครับ?"
"ไม่รู้สิ ไม่ว่าใครจะคิดยังไง ใครจะตัดสินเรายังไง ไนน์ก็ยังเป็นไนน์คนเดิม คนที่น่ารัก คนที่น่ากอด ไม่ว่ายังไงไนน์ก็คือดวงเดือนของพี่อยู่แล้ว เนอะ" ผมหันไปยิ้มพลางเอื่อมมือไปโอบไหล่
"ส่วนพี่ก็ยังเป็นกระต่ายน้อยของผม" ไนน์ตอบกลับมาด้วยอาการเขินสุดขีด
"อื้ม แล้วไนน์ว่าไง?"
ไนน์ตอบผมกลับมาด้วยการส่ายหัวเบา ๆ
"มันไม่สำคัญอีกต่อไปแล้วละ กลับกันเถอะครับ"
"อยู่นู่นครับ!!" ยังไม่ทันได้หันหลังกลับ ไอ้น้องภารดรตัวดีก็หาพวกผมเจอแล้วชี้นิ้วมาที่เรา
ไฟโฟโล่เคลื่อนตัวมาหาเราที่หน้าประตูทางเข้าโรงละคร สายตาทุกคู่ ย้ำว่าทุกคู่ กำลังมองมาที่เรา
"พี่เบ็น...นับสามแล้ววิ่งเลยนะ" ไนน์กระซิบใส่หูผมทั้งที่ปากยังยิ้มแหย ๆ ให้ผู้ชมอยู่
"หนึ่ง"
"สอง"
"ไอ้เหี้ยเบ็น!!"
อะไรอีกวะ!
คราวนี้เป็นไอ้สนที่แย่งไมค์จากบอลมาพูด "ได้ตำแหน่งแล้วก็อย่าเล่นตัวสิวะ รีบ ๆ พาน้องของมึงมารับมงกุฏสักที!" เสียงไอ้สนดูเหมือนด่าแต่ใบหน้ายิ้มกวนประสาท
"เอาไงดีครับ" ไนน์ถามผม หน้าดูสับสนจริง ๆ พยายามหนีเท่าไหร่ก็โดนขัดตลอดเลยนี่นะ
"ไปเถอะ" ผมเอามือผลักหัวไนน์ไปข้างหน้าอย่างอ่อนนุ่ม ไนน์สะดุดไปข้างหน้าเล็กน้อยแล้วหันมายิ้มให้ผม "เดี๋ยวพี่ยืนรอตรงนี้"
ไนน์เดินผ่านฝูงชนทั้งหลายไปยังหน้าเวที ระหว่างที่เดินไปสายตาทุกคู่ก็เคลื่อนตามร่างไนน์ไปด้วย
เมื่อขึ้นไปถึงกลางเวที สนที่เป็นเดือนของปีก่อนเริ่มพิธีมอบมอบมุกุฏให้ไนน์ทันที ไอ้สนรับมงกุฏมาจากสตาฟที่ถือพานอยู่ข้าง ๆ เวทีมา แล้วทำการหย่อนมงกุฏกษัตริย์สีทองสวยงามลงบนหัวไนน์
เสียงปรบมือกระจายตัวไปทั่วทุกบริเวณอีกครั้ง ผู้เข้าประกวดและพี่เลี้ยงทุกคนยืนยิ้มยินดีให้กับไนน์ แต่ไนน์กลับหน้านิ่งจนดูไม่เหมือนคนได้รับรางวัลเลย
เป็นปกติของการประกวดที่ผู้ได้รับตำแหน่งจะต้องกล่าวคำพูดสั้น ๆ อย่าง ขอบคุณสำหรับตำแหน่ง อะไรประมาณนั้น ถ้าแค่นี้ สำหรับไนน์คงไม่ได้ยากอะไรมาก
แม่บอลยื่นไมค์ให้ไนน์มาถือไว้ ไนน์ดูจะไม่รู้งานแล้วเกาหัวเปิ่น ๆ ใส่ผู้ชม
'เอากูมาทำอะไรตรงนี้?' ผมว่าไนน์ต้องคิดแบบนี้อยู่แน่นอน
พี่พิธีกรสาวอีกคนต้องพูดใส่ไมค์บอกใบ้ไนน์ว่า 'เชิญผู้ดำรงตำแหน่งเดือนประจำปีการศึกษานี้กล่าวอะไรสักนิดค่ะ' ไนน์ถึงจะรู้ตัวว่าต้องทำอะไรต่อ
"ครับ...เอ่อ...ว่าไงดีล่ะ" ไนน์พูดไปเกาหัวไป "...เหมือนในเรื่องมีนเกิร์ลเลยเนอะ" แล้วไนน์ก็ขำแห้งออกมาใส่ไมค์โดยมีผู้ชมตอบกลับมาด้วยความเงียบ
...กริบ...
มีนเกิร์ล? ผมเหมือนเคยได้ยินชื่อนี้จากที่ไหนมาก่อนแต่จำไม่ได้ว่ามันคืออะไร
เสียงลมหายใจลึกของไนน์ดังไปทั่วโรงละคร "ก่อนหน้านี้ ผมเอาแต่บอกตัวเองว่าผมทำไม่ได้หรอก ผมไม่สามารถเปลี่ยนแปลงตัวเองได้หรอก แต่แล้ว...ผมก็โชคดีที่เจอคนคนหนึ่งที่เชื่อในตัวผมมาโดยตลอด"
อยู่ ๆ ไนน์ก็เลื่อนสายตามามองผม ถึงจะอยู่ไกลกันขนาดนี้แต่ผมก็รับรู้ได้จากสัญชาติญาณว่าไนน์มองผมอยู่
ผมรู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาทันที
ไนน์พูดถึงผมอยู่เหรอ
"สิ่งเหล่านี้จะเกิดขึ้นไม่ได้เลยถ้าไม่มีพี่เบ็น พี่ชายของผม...และแฟนของผม"
ฉิบหาย อย่าพูดชื่อกูดิ กูเขินนะเว้ย
"พี่เบ็นที่แสนอ่อนโยนและเข้มแข็ง คอยปกป้องผมอยู่เสมอ ขอบคุณนะครับ"
เลือดไหลขึ้นมาคั่งบนหัวผมหมดแล้วมั้งเนี่ย
พิธีกรสาวพูดขึ้น "ค่ะ ในลำดับต่อป..."
"และที่สำคัญผมได้เรียนรู้แล้วว่า..." ดูเหมือนไนน์จะยังพูดไม่จบ "ไม่มีใครบนโลกนี้ที่สมบูรณ์แบบ และเราก็ไม่จำเป็นต้องสมบูรณ์แบบด้วย"
"เอ่อ น้องไนน์คะ พูดใกล้จบรึยังคะ..." พิธีกรสาวพูดแทรกขึ้นเบา ๆ พลางก้มดูนาฬิกาที่ข้อมือ
"ใกล้แล้วครับ" ไนน์หันไปตอบเธอแล้วหันกลับมาพูดต่อ "เราไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีที่สุด แค่...แค่ให้ดีกว่าตัวเองในเมื่อวานก็พอ
"ก่อนหน้านี้ผมกลัวการอยู่ในที่ที่มีคนเยอะเสมอ ยิ่งต้องพูดต่อหน้าคนอื่นยิ่งยากเข้าไปใหญ่ แต่ผมก็ผ่านมันมาได้แล้ว ผมพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองได้แล้ว แม้มันจะไม่ได้ดีที่สุด แต่มันดีกว่าทุกวันที่ผ่านมา"
ไนน์หันไปหาเหล่าผู้เข้าประกวดที่ยืนเรียงกันอยู่ข้างหลัง "แน่นอนว่าทุกคนบนเวทีนี้ก็พยายามกันอย่างหนักเหมือนกัน ทำให้วันนี้ทุก ๆ คนหล่อสวยกันหมดเลย" ผมสังเกตเห็นหลาย ๆ คนรวมถึงพวกพี่เลี้ยงยิ้มกลับมาให้ไนน์ด้วย
แล้วไนน์ก็หันกลับมาพร้อมเลื่อนสายตาลงมาข้างล่างเวที "ในสายตาของผมตอนนี้ ทุกคนดูดีกันหมดเลยนะ ผมเห็นดาว ผมเห็นเดือน ผมเห็นดาวเทียมในตัวทุกคน ทุกคนส่องแสงสว่างเจิดจ้าจนแสบตาไปหมดเลย
"แล้วนั่นทำให้ผมคิดว่า..." ไนน์เอื้อมมือไปหยิบมงกุฏที่สวมอยู่บนหัวเอาลงมาไว้ข้างหน้าตัว "เราจะมีการประกวดดาวเดือนดาวเทียมกันไปทำไม มันก็แค่..." ไนน์พูดพลางยักไหล่ "ตำแหน่งโง่ ๆ ตำแหน่งนึง จริง ๆ นะ มันก็แค่...
"พลาสติก"
ป๊อก!
เสียงนั้นไม่ได้ดังมากแต่ก็ได้ยินชัดเจนไปทั่วโรงละคร
ไนน์กำลังหักมงกุฏของตัวเองเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
ผมไม่เห็นหรอกว่าผู้คนที่นั่งดูอยู่จะทำหน้ายังไง แต่ที่แน่ ๆ คือไม่ต่างจากสีหน้าของคนบนเวทีเท่าไหร่หรอก
อึ้งจนอ้าปากค้าง
ผมเองก็เช่นกัน
แต่เพียงแป๊ปเดียวผมก็หลุดขำออกมา
ไอ้หนูนี่มันร้ายกว่าที่ผมคิดไว้เยอะเลยแฮะ
ไนน์จัดการโปรยมงกุฏเหล่านั้นลงไปที่ตำแหน่งที่นั่งของคนดู ทั้งปาไปสุดแรงจนลอยมาถึงแถวหลังสุด ทั้งขว้างไปที่ขอบ ๆ ริม ๆ ที่แสงไฟส่องไม่ค่อยถึง ขนาดพี่ ๆ สต๊าฟบางคนยังได้เลย
ทุกคนดูจะสนุกสนานกับการพยายามเอื้อมคว้าเศษมงกุฏที่ไนน์โยนไป สภาพทุกคนตอนนี้เหมือนสาวโสดที่แย่งกันรับช่อดอกไม้จากเจ้าสาวยังไงยังงั้น
"ขอบคุณครับ" เมื่อโยนทุกชิ้นจนหมดไนน์ก็กล่าวลาแล้วลงเวทีมาเลย ปล่อยให้พิธีกรทั้งสองคนทำตัวไม่ถูกอยู่อย่างนั้น
ไนน์เดินอาด ๆ มุ่งมาหาผม
จากที่เดิน ก็เดินเร็วขึ้น เร็วขึ้น และเปลี่ยนมาเป็นวิ่งในที่สุด
ไนน์วิ่งมากระโดดกอดผม โชคดีที่ผมทรงตัวคว้าเอวบางของไนน์ได้ทัน
เรากอดกันท่ามการเสียงประกาศตำแหน่งดาวเทียมของพิธีกร
ผมไม่สนแล้วว่าจะมีคนหันมามองไหม ไม่สนใจด้วยว่าเสียงรอบข้างเป็นเสียงอะไร จะเกิดอะไรขึ้นรอบตัวเราในตอนนี้ ผมก็ไม่สนใจอีกแล้ว
ผมสนใจแต่ไอ้หนูของผมตรงหน้าเท่านั้น
ไนน์เขย่งเท้าขึ้นมาจุมพิศที่ปากของผม รสชาติช็อกโกแลตหวานละมุนจากริมฝีปากนุ่มของไนน์ยังอร่อยเหมือนเดิม
แล้วผมก็ถามเดือนตัวน้อยของผมไปว่า...
「สึกิ...jyanaiyona?」
「uun,ซุกิ!」