บทที่1
" ค คือว่า ขอบคุณนะคะที่คุณช่วยฉันเอาไว้ ไม่อย่างนั้นฉันไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องเจอกับอะไรบ้าง "เธอพูดออกมาด้วยสีหน้าเศร้าสลด เพราะเธอรู้จักโลกในหนังสือที่เธอได้ปั้นแต่งขึ้นมาดีกว่าใครก็น่ะเธอเป็นคนสร้างมันขึ้นมากับมือนี้! ในอีกไม่กี่วันข้างหน้ามันก็จะเหลวร้ายมากกว่านี้อีกหลายเท่า
" มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว ถ้าคุณอยู่ในนี้ตลอดผมรับรองความปลอดภัยของคุณได้ประมาณหนึ่ง "พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง? เหอะ เหอะ เธอละถึงกับคำพูดของผู้ชายคนนี้จริงๆ หมายความว่าถ้าเธอเดินออกจากโรงแรมนี้ไปเธอก็ไม่ได้อยู่ในการควบคุ้มหรือปกป้องจากเขา ฉันแปลคำพูดของเขาได้ ฉันคงไม่โง่ใช่ไหมนะ?
" ยะ อย่างนั้นเหรอ ฉัน ฉันเข้าใจแล้ว เออ...คือว่าพวกเรายังไม่ได้รู้จักชื่อกันเลย ฉันเซียวเหมย ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ " อา...นี้เขาจะบอกชื่อกับฉันรึเปล่าดูสิหน้าตาเย็นชาขนาดนี้ ถ้าเขายิ้มสักหน่อยหัวใจของเธอคงจะวายแน่ๆ อืม...แค่ทำหน้านิ่งๆก็หล่อมากขนาดนี้
" ผม เยี่ยหมิงเฉิน " ห้ะ! นี้ นี้ผู้ชายคนนี้คือ...พระเอกผู้น่าสงสารคนนั้น!เธอจำชื่อได้แม่นเลยเขาคือพระเอกคนแรกที่ปรากฏตัวออกมาคนแรก คนโง่ที่เข้าไปช่วยเหลือนางเอกโดยไม่คิดจะสนว่าตัวเองจะต้องตายหรือเปล่า? ผู้ชายที่น่าสงสารคนนั้นตอนนี้เขากำลังยืนอยู่ตรงหน้าฉัน ในตอนนี้..
" เออ...ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวไปพักก่อนนะคะ ขอบคุณคุณอีกครั้งที่ได้ช่วยฉันเอาไว้ " พูดเสร็จเธอก็ก้มโค้งขอบคุณแล้วจึงเดินไปทางบันไดเพื่อขึ้นไปพักที่ชั้นสอง ไม่นึกเลยว่าเธอได้เจอกับพระเอกคนแรกในนิยายแบบนี้ ไม่รู้ว่าเขาได้เจอกับนางเอกหรือยัง? แต่เธอคิดว่าคงจะยังไม่เจอแน่นอนเพราะนี้เพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นของโรคระบาดในกลางเมืองของกวางโจว
ดวงตาคมจ้องมองตามแผ่นหลังเล็กๆของเซียวเหมยจนเธอขึ้นบันไดไปแล้วเขาจึงหันไปส่องประตูดูอีกครั้งแล้วคิดในใจ
' เมื่อกี้สายตาของเธอ...มีแต่ความสงสารและเห็นใจ? เพราะอะไร? ดูเหมือนว่าเขาไม่เคยรู้จักผู้หญิงคนนี้เลยน่ะแล้วทำไหมถึง...'
ตอนนี้สถานการณ์ในเมืองเหลวร้ายมากขึ้นไปทุกที ตามถนน ตลาด ห้างสรรพสินค้า หรืออาคารที่พักก็เต็มไปด้วยซอมบี้ บางคนพยายามลบซ่อนตัวเองให้มิดชิด ความหวาดกลัวและความสิ้นหวังเคลือบคลานเข้ามาในจิตใจของพวกเขา ไม่รู้ว่าพวกเขาจะอยู่รอดไปได้นานแค่ไหน...
ณ บ้านหลังเล็กตรงตรอกคับแคบแห่งหนึ่งภายในเมือง
เพี๊ยะ!
" แกไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องลูกกู! ออกไป! ออกไปจากบ้านกูเดียวนี้! " เสียงตะคอกอย่างโกรธเกรี้ยวของชายวัยกลางคนดังลั่นบ้านหลังเล็กแห่งนี้ จนทำให้พวกตัวประหลาดที่อยู่แถวนั้นหันมาสนใจเสียงของเขา พวกมันหันมามองตามเสียงที่ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบในที่แห่งนี้ และร้องคำรามออกมาด้วยความหิว!
คว๊ากก!
แฮ่!
แฮ่!
" พ่อ...ผมเป็นลูกของพ่อเหมือนกันน่ะ! พ่อเคยมองผมเป็นลูกของพ่อบ้างหรือเปล่า ทำไม ทำไมผมต้องผิดทุกครั้งทั้งๆที่ผมไม่ได้ทำอะไรเลยสักอย่างนี้น่ะ! " เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ผิดหวังและเสียใจ ทำไหมพ่อถึงเกลียดเขากับแม่! พวกเขาแม่ลูกทำผิดอะไร? ความรักความอบอุ่นของพ่อ เขาไม่เคยได้รับจากพ่อคนนี้เลยสักครั้ง ตั้งแต่เล็กจนโต จนกระทั่งแม่ของเขาเสียชีวิตไป พ่อก็พาผู้หญิงและเด็กผู้ชายคนนั้นเข้ามาในชีวิตของพวกเรา
" แกไม่ใช่ลูกกูตั้งแต่แรกแล้ว! แม่ของแกท้องกับไอ้ผู้ชายที่ไหนไม่รู้ และมาให้ฉันรับผิดชอบแทนมัน! หึ! แกรีบไปเก็บของแล้วออกจากบ้านของกูเดี๋ยวนี้! " อะไรนะ! นี้เขาไม่ใช่ลูกของผู้ชายคนนี้จริงๆหรือ แล้วทำไมแม่ไม่เคยบอกเขาในเรื่องนี้เลยล่ะ...เขาลุกเดินออกไปทางประตูโดยไม่ขึ้นไปเก็บอะไรสักอย่างจากบ้านหลังนี้ เพราะมันก็ไม่ใช่ของๆเขาตั้งแต่แรกแล้ว ต่อให้ขึ้นไปก็ไม่มีอะไรให้เก็บหรอก
' หึ! ในที่สุดบ้านและที่ดินตรงนี้ก็เป็นของฉันกับแม่ ' แกคิดว่าตัวเองจะรอดจากโลกภายนอกหรือไง! ตลกสิ้นดี กูจะค่อยดูว่ามึง
จะรอดไปถึงเมื่อไหร่ หึ!
แฮ่!
แฮ่!
" หืม นั้นมันเสียงอะไรอยู่ด้านนอก " อยู่ๆก็มีเสียงประลาดๆดังขึ้นอยู่นอกประตูบ้าน
" พ่อ พ่อครับ! ม มีคนเยอะมากอยู่ที่หน้าประตูบ้านของเรา! "
" อะไรนะ! คนมันมาจากไหน! เหลวไหล! พ่อจะออกไปไล่พวกมันเอง ลูกเข้าไปอยู่เป็นเพื่อนแม่ในห้องไป " ใครกันที่กล้ามาก่อกวนขนาดนี้!
" ครับพ่อ พ่อระวังตัวด้วย " พูดจบก็รีบวิ่งขึ้นชั้นสองทันที
แกร๊ก
แฮ่! แฮ่!
อ๊ะเห้ย! นี้มันอะไรกัน! ทำไมบนตัวของคนพวกนี้ถึงมีแต่เลือดเต็มไปหมดแบบนี้ล่ะ! ไม่ได้การแล้ว หรือว่าพวกมันเป็นฆาตกร!
" เห้ย! พวกแกอย่าเข้ามาน่ะ! ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้!ฉันจะแจ้งตำรวจถ้าพวกแกเข้ามา! ฉันบอกว่าอย่าเข้ามาไม่ได้ยินหรือไง เห้ย! อะ โอ้ย! " เขาผลักชายแก่ที่อยู่ตรงหน้าอกอก สีตาของชายคนนี้ขาวขุ่นมัวจนไม่เห็นสีดำในเวงตาของเขา แต่ว่าเมื่อเขายืนมือออกไปคิดจะผลัก ชายแก่คนนั้นก็คว้าจับมือของเขาไว้และกัดอย่างแรงจนเลือดออก
แฮ่!
แฮ่!
อ๊าก! ข แขนฉัน! ไม่ ไม่นะ! น นี้มันไม่ใช่คนแล้ว!
" โอ้ยย ช ช่วยด้วย อ อาลาง ช่วยพ่อด้ว- "
ซอมบี้มากมายกรู่เข้ามากัดทึ่งชายวัยกลางจนเขาสิ้นใจไป มีซอมบี้อีกมากมายแหเข้ามา ในบ้านหลังน้อยแห่งนี้เพราะกลิ่นเลือด!
เซียวเหมยเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปในห้องหมายเลขสามและปิดประตูแล้วล็อกอย่างแน่นหนา เธอมองสำรวจรอบๆภายในห้องนี้จนแน่ใจว่ามันไม่มีอะไรแปลกปลอมอาศัยอยู่ในนี้เธอจึงถอนหายใจออกมาอย่างโลงอก ไม่นึกเลยว่าเธอจะต้องเข้ามาอยู่ในนิยายที่ตัวเองเขียนแบบนี้ เรื่อง รักโรแมนติกในวันสิ้นโลก นี้แต่งขึ้นมาจากการจินตนาการของเธอเองล้วนๆเลย ในเรื่องนี้จะมีอุปสรรคมากมายให้พวกพระเอกและนางเอกได้ฝ่าฝัน แต่... แล้วทำไมต้องมีฉันในเรื่องนี้ด้วย! เธอไม่ได้ตายแล้วมาสิ่งร่างของคนอื่น แต่กลับทะลุมิติเข้ามาในนิยายทั้งตัวและจิตวิญาณ เห้ออ ช่างซ่วยจริงๆ ทำไมฉันต้องมาตกระกรรมลำบากแบบนี้ด้วย ฮือฮือ ไม่ได้ๆ ฉันต้องตั้งสติ ในเมื่อฉันได้เข้ามาอยู่ในโลกนิยายแห่งนี้แล้วเธอก็ต้องเอาชีวิตรอดจากโลกวิบัติแห่งนี้ให้ได้ ฉันต้องว่างแผนให้ดีแล้วล่ะ แต่เธอไม่มีแรงไปต่อสู้กับซอมบี้แน่ๆ แต่ว่า พวกพระเอกนางเอกจะมีพลังในอีกไม่กี่อาทิตย์ข้างหน้านี่นา ใช่แล้วถ้าเธอมีพลังเหมือนกับพวกเข้าล่ะ ไม่ได้การเธอต้องรีบเก็บรวบรวมผนึกหินในสมองของซอมบี้ให้ได้เยอะซะแล้ว แต่ก่อนอื่นต้องหาคนมาช่วยถึงจะทำสำเร็จได้...
ตึก ตึก ตึก
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้น เธอจึงเดินไปส่องมองตาแมวที่ติดในประตูดู จึงรู้ว่าคนที่มาเคาะประตูห้องคือเยี่ยหมิงเฉิน
แอด~
" คุณ...มีอะไรให้ฉันช่วยรึเปล่าค่ะ " ชายหนุ่มพยักหน้าและ ให้เธอเดินตามเขาไปที่ห้องโถงที่เป็นพื้นที่ของห้องอาหารในโรงแรม เมื่อนั่งลงเรียบรอยเธอจึงเอ่ยถามเขา
" คุณมีอะไรที่อยากจะให้ฉันช่วยเหรอค่ะ "
" ผมอยากจะให้คุณตามไปกับผมถ้าคุณอยู่คนเดียวที่นี้ผมคิดว่ามันอาจจะไม่ปลอดภัยสำหรับคุณที่จะอยู่ที่นี้เพียงลำพังในโรงแรมแห่งนี้ ผมจะออกไปสำรวจที่ด้านนอก " ในที่สุดโอกาสก็มาถึงแล้ว ฉันไม่มีทางอยู่คนเดียวอยู่แล้วล่ะ ใครจะโง่อยู่รอให้พวกที่หนีตายเข้ามาเจอเธอที่นี้ ไม่มีทางยะ!
" ได้สิค่ะ แต่ว่า...ฉันต่อสู้ไม่เป็นนะคะ " ชายหนุ่มจ้องมองหญิงสาวตรงหน้านิ่งๆ เขาก็ไม่คิดว่าเธอจะต่อสู้เป็นอยู่แล้ว ต่อให้พาเธอไปด้วยแล้วจะลำบากมากกว่าเดิมก็ไม่เป็นไร เขารู้สึกไม่ว่างใจที่ให้เธออยู่ที่นี้คนเดียว
" อืม ผมรู้ดูจากรูปร่างของคุณไม่น่าจะต่อสู้เป็นอยู่แล้วนิครับ " นะ นี้เขา! ฮึ่ม เขากำลังดูถูกฉันอย่างสุภาพใช่ไหม!?
ฝากนิยายใน readAwrite Love In The Mist