บทนำ

ฉันมีชื่อว่าเซียวเหมยมีอายุสิบหกปีไม่มีนามสกุลเพราะฉันเป็นเด็กกำพร้าไม่รู้ว่าพ่อกับแม่ของตัวเองเป็นใครอยู่ที่ไหน และฉันก็โหยหาความรักของครอบครัวมาโดยตลอด แต่มันก็ไม่มีสำหรับฉันหรอก ฉันอาศัยอยู่ที่เมืองหูเป่ย อยู่ในห้องเช่าเล็กๆที่ชานเมือง ฉันเป็นนักเรียนมัธยมปีที่สามแล้วอีกหน่อยก็จะได้เข้ามหาวิทยาลัยแล้วล่ะ ฉันมีงานอดิเรกก็คือการเขียนนิยาย นิยายที่มาจากการจินตนาการของฉันเอง...

หล้า~หล้า~

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบในจังหวะเพลงสบายๆ หญิงสาวจึงละความสนใจจากการเขียนเนื้อเรื่องหันไปคว้ามือถือมาดูว่าใครเป็นคนโทรมา เธอจึงยิ้มอ่อนเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนโทรมาหา เพราะนั้นก็คือเพื่อนรักของเธอไงล่ะ

" ฮัลโหล ว่าไง มีอะไรเหรออิงอิง ฉันกำลังยุ่งอยู่นะ " เธอพูดกับคนในปลายสายแล้วแกล้งพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ใครบอกให้เพื่อนตัวน้อยโทรมาหาตอนนี้ล่ะคนกำลังเขียน เดี๋ยวก็ลืมบทกันพอดี แต่ก็...คิดถึงเหมือนกัน

" อะไรกันเซียวเหมย! ฉันอุตส่าห์คิดถึงเธอนะ "เพื่อนตัวน้อยอิงอิงพูดด้วยอารมณ์โกรธปนน้อยใจ

" เฮ้อ... ก็ได้ๆไม่แกล้งแล้วฉันทำอะไรเธอไม่ได้เลยจริงๆ อยากคุยอะไรล่ะ ฉันกำลังเขียนบทที่เพิ่งจะนึกออกน่ะ เธอไม่เข้าใจฉันหรอกอิงอิง " เธอพูดออกไปอย่างเพลียจิต ก็รู้หรอกว่าเพื่อนเป็นห่วง

" ฉันขอโทษนะ นะ นะ เธอควรจะพักบ้างซิหรือ มาเที่ยวกับพวกเราบ้างก็ได้เธอทำให้พวกเราเป็นห่วงนะเหมย "

" ขอบใจนะจ๊ะที่เป็นห่วง แต่ตอนนี้ฉันต้องเขียนให้จบก่อน มันเหลือไม่กี่บทเองน่ะอีกเดี๋ยวก็จะจบแล้วล่ะ เธอเองก็กำลังรออ่านฉากจบของนิยายเรื่องนี้ด้วยไม่ใช่เหรอ? " เซียวเหมยพูดลากยาว เธอก็อยากจะพักแล้วเหมือนกันแต่อีกใจก็อยากจะเขียนให้มันจบไว้ๆเหมือนกันนี้น่า

" ฮึ่ม มันก็ใช่ที่ฉันกำลังรออ่านฉากจบ ชิ! เธอก็เป็นแบบนี้ตลอดเลย โอเคๆ แต่เธออย่าลืมนอนพักบ้างล่ะ ฉันนี้อดกังวลแทนเธอไม่ได้เลยจริงๆ เอาล่ะฉันต้องไปขึ้นเครื่องแล้วเดี๋ยวจะโทรไปหาถ้าไปถึงแล้ว " คนในปลายสายพูดบ่นยืดยาวจนเธอฟังไปยิ้มไปกับความเป็นห่วงของเพื่อนคนนี้ เธอจึงพูดว่า

" จ้าๆ คุณเพื่อนที่รักรู้แล้วน่า~งั้นก็แค่นี้ก่อนน่ะ ขอให้ทริปนี้ไปเที่ยวให้สนุกนะจ๊ะ " เมื่อวางมือถือลง เธอก็ถอนหายใจยาวอย่างรู้สึกเหนื่อยล้า

เฮ้อ... โชคดีที่ไม่ได้ลืมเนื้อเรื่อง มาเริ่มเขียนต่อดีกว่า ที่นี่แหละฉันจะต้องเขียนเรื่องนี้ให้จบให้ได้เลย!

ห้าว~ ง่วงชะมัดเลยอ่ะนี้ฉันอดหลับอดนอนมากี่วันแล้วละเนี่ย มึนหัวฉมัดเลย ....

" กรี๊ด!! ช่วยด้วย! อย่าทิ้งฉัน! อย่า- "

อืม...เสียงใครมากันมากรี๊ดร้องดังลั่นภายในบ้านของฉัน เดียว เดี๋ยวก่อน ฉันจำได้ว่าไม่ได้เปิดประตูทิ้งไว้นี้น่า

คิ้วเรียวขมวดมุ่น เปลือกตาบางค่อยๆเปิดออกช้าๆ แต่ว่าเมื่อต้องแสงกะทันหันก็ต้องปิดลง แต่เมื่อได้ยินเสียงประหลาดรอบๆตัว เธอจำเป็นต้องลืมตาขึ้นมามอง แต่ก็ต้องอ้าปากค้างกับสิ่งที่ได้เห็นตรงหน้า

นี้มันเรื่องบ้าอะไรกัน เกิดอะไรขึ้น ฉัน ฉันจำได้ว่าตัวเองกำลังนั่งเขียนนิยายอยู่ในห้องเช่าไม่ใช่เหรอ!? ใช่แล้วเธอฟุบนอนบนโต๊ะหนังสือที่เขียนไม่ใช่เหรอ? แล้วนี้มันอะไรกัน! ซอมบี้กินคนพวกนี้มันมาจากไหน! หรือว่าเธอกำลังฝันอยู่? เธอรู้สึกสับสนมึนงงไปหมดแล้ว ยืนคิดได้ไม่นานก็มีเสียงผู้หญิงตะโกนเสียงดังแทรกเข้ามาในโสตประสาท

" นี้เธอ! รีบหนีเร็วเข้า จะยืนให้พวกมันทำร้ายรึไง! เร็วเข้า! "

ตึก! ตึก! ตึก!

เสียงฝีเท้าวิ่งเสียงกรี๊ดร้องทำให้เธอได้สติกลับมา ใบหน้าของเซียวเหมยซีดขาวเมื่อหันไปเห็นซอมบี้ฝูงหนึ่งกำลังวิ่งเข้ามาทางที่เธอกำลังยืนอยู่ นะ หนีเธอต้องรีบหนีเดี๋ยวนี้!

สัญชาติญาณความกลัวทำให้เท้าของเธอขยับออกตัววิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ฮือฮือ พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยลูกด้วย! อะลืมไปว่าเธอไม่มีพ่อแม่นิ! ฮือฮือฮือ ทำไมชีวิตของฉันบัดซบ!ต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย เธอวิ่งไปร้องให้ไปตลอดทาง ไม่รู้ว่าเธอวิ่งหนีซอมบี้มานานขนาดไหนแล้วตอนนี้เธอรู้สึกเหนื่อยแทบตายขนาดแต่ก็ไม่สามารถหยุดวิ่งได้ ถ้าหยุดวิ่งละก็เธอต้องกลายมาเป็นอาหารของพวกมันแน่ๆ เมื่อเธอกำลังจะวิ่งผ่านประตูของโรงแรมแห่งหนึ่ง จูๆ ประตูก็เปิดออกอย่างฉับพลันแล้วมีมือหนาของผู้ชายคนหนึ่งมากระชากเธอเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็วจนเธอตั้งตัวไม่ทันกำลังจะกรี๊ดร้องด้วยความกลัวก็ถูกปิดปากด้วยมือหนาๆนั้นซะก่อน

มับ!

กรี๊ด! อุบ

ปัง!

" ชู้ว...ใจเย็นๆคุณ! ผมไม่ใช่ซอมบี้ไม่ต้องกลัว "

เสียงทุ้มต่ำและเย็นชาดังขึ้นเหนือศีรษะ ทำให้เธอตั้งหุบปาก เมื่อชายหนุ่มเห็นว่าหญิงสาวสงบลงแล้วเขาจึงยอมปลอยมือออกจากปากของเธอ และมองสำรวจหญิงสาวตรงหน้าตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าเพื่อว่าเธออาจจะถูกพวกซอมบี้กัดมา

เซียวเหมยรีบก้าวถอยหลังไปสองก้าวเมื่อชายตรงหน้าปล่อยมือออกจากปากของเธอ

" คุณคิดจะทำอะไรค่ะ " เธอเอ่ยถามเสียงสั่นเมื่อผู้ชายตรงหน้าจ้องมองเธอตาไม่กระพริบ

" เธอถูกพวกมันกัดมารึเปล่า? " เมื่อเขาเอ่ยถามเธอจึงรีบสายหน้าและมองสำรวจตัวเองทันทีทำให้รู้ว่าตอนนี้เธออยู่ในชุดกระโปรงนอนสีขาวและรองเท้าแตะเหมือนเดิม เธอจึงรู้ว่าไม่ได้ทะลุมิติมาสิงร่างคนอื่นเหมือนในนิยายที่เธอเขียนแน่ๆ แล้วทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ?

" เห้ ผมถามคุณอยู่นะ หรือว่าคุณถูกซอมบี้กัดมา! " พูดจบชายหนุ่มก็ยกปืนในมือที่ถืออยู่ขึ้นมาจอศีรษะของเธอทันที จนทำให้เซียวเหมยหน้าซีดรีบโบกไม้โบกมือพูดเสียงสั่นกลัว

" ม ไม่ ไม่ใช่น่ะ! ฉันไม่ได้ถูกกัด จริงๆนะคะ ค คุณ อย่า อย่ายิงฉันนะ อึก! " เธอรู้สึกกลัวจนตัวของเธอสั่นไปหมดแล้ว นี้มันปืนเลยน่ะ! แหละมันก็ไม่ใช่ของปลอมอีกด้วยแต่มันเป็นปืนของจริง! เขามองประเมินเธออีกครั้งก่อนจะเอ่ยถามเธออีกครั้ง

" แน่ใจน่ะ " หญิงสาวพยักหน้าระรั่วร้าวกับไก่จิกข้าวสาร ทำให้เขาลดปืนในมือลง เมื่อแน่ใจแล้วว่าหญิงสาวคนตัวเล็กคนนี้ไม่ได้ถูซอมบี้กัดจึงเดินไปสังเกตุการด้านนอกผ่านกระจกประตูของโรงแรมตอนนี้มีซอบบี้เดินไปมาอยู่มากมายกว่าเดิม สถานการณ์ไม่ค่อยดีแล้วตอนนี้ เขาต้องหาหนทางออกไปจากที่นี้โดยเร็วแล้วติดต่อกับเจ้าหน้าที่ตำรวจ

เธอมองชายหนุ่มเงียบๆเมื่อเห็นเขาละออกจากประตูแล้วเดินมาทางนี้จึงพูดขึ้นเสียงเบา

" คุณ คือ คือว่าคุณรู้ไหมว่าที่นี้คือเมืองอะไร? " เขาขมวดคิ้วงุ่นงง เอ้ คำถามของเธอแปลกเหรอ? ทำไมต้องมามาที่เธอเหมือนคนโง่ด้วยล่ะเนี่ย

" คุณไม่ใช่คนในเมืองนี้เหรอครับถึงได้ไม่รู้ว่าเมืองนี้ชื่ออะไร? แล้วคุณมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง ในเมื่อคุณไม่รู้ว่าที่นี้คือที่ไหน แล้วคุณเดินทางมาที่นี้ได้ยังไงกันในเมื่อไม่นู้จักชื่อเมืองแบบนี้? " นั้นน่ะซิเธอมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง เธอเองยังไม่รู้เลยแต่ก็ต้องแถ้ไปก่อนเพื่ออยู่รอด

" คือว่า...ตอนนั้นฉันตื่นขึ้นมาก็อยู่ในรถตู้สีดำคันหนึ่ง พอเปิดประตูออกมาก็เห็นคนประหลาดเหล่านั้นเดินไปมาและวิ่งกัดคนไปทั่ว ฉันกลัวมากเลยวิ่งหนีออกมาจนมาเจอกับคุณที่นี้ ฮึก ฉะ ฉันกลัวมาก ฮึก " เขาหรีตาลงและพยักหน้าอย่างเข้าใจ ถูกจับตัวมางั้นเหรอ?

" อา คุณไม่ต้องร้อง ตอนนี้คุณก็ปลอดภัยแล้ว ที่นี้คือใจกลางเมืองกวางโจว สถานการตอนนี้น่าเป็นห่วงอย่างมาก คุณอาศัยอยู่ในโรงแรมนี้ไปก่อน คุณขึ้นไปหาห้องพักที่ชั้นสองได้เลยครับ "