0567 มารร้าย

บทที่ 567 มารร้าย

ราชันเหวินไม่รู้ว่าจินเฟยเหยาคิดจะทำอะไร ทว่าตอนนี้เป็นเวลาสู้รบ จะหลับตาปล่อยให้ผู้อื่นเชือดเฉือนเหมือนปลาและเนื้อได้อย่างไร ดังนั้นราชันเหวินจึงไม่ได้หลับตาทว่ายังคงเบิกตากว้าง จากนั้นเขาก็เห็นพั่งจื่อที่พุ่งเข้าใส่เผ่ามนุษย์คว้าสร้อยบนลำคอขึ้น มุกสีสันสดใสบนนั้นส่องแสงสว่างจ้าเสียดแทงนัยน์ตาออกมาในพริบตา

แสงสีขาววาบผ่าน ราชันเหวินรู้สึกว่าดวงตาเจ็บปวด เห็นแต่แถบสีขาวๆ นอกจากสีขาวแล้วก็มองไม่เห็นอะไรเลย เวลานี้ราชันเหวินจึงเข้าใจ ที่แท้หลับตาเพื่อปล่อยเวทมนตร์ แต่เขาเข้าใจเมื่อสายเกินไป เบื้องหน้าจึงมีเพียงแถบสีขาว

“เจ้าโง่! บอกให้หลับตาทำไมไม่เชื่อ!” ข้างหูมีเสียงด่าทอของจินเฟยเหยาดังมา เขาได้แต่ระวังป้องกัน พยายามไม่ไปหาที่ตายในเวลานี้อีก

สิบอึดใจถัดมา แถบสีขาวเบื้องหน้าก็เริ่มหายไป ราชันเหวินหรี่ตามองก็พบว่าจินเฟยเหยานั่งยองๆ อยู่บนก้อนหินลอยได้ วางสองมือไว้บนพื้น ใต้เท้าเป็นความมืดมิดผืนหนึ่ง ผู้บำเพ็ญเซียนเผ่ามนุษย์ในความมืดมิดกำลังหรี่ตาฟื้นฟูการมองเห็นเช่นเดียวกัน ทว่าใต้เข่าลงไปจมสู่ความมืดมิดแล้ว