0247 ข้าคือคุณหนูใหญ่

บทที่ 247 ข้าคือคุณหนูใหญ่

“ข้ารู้สึกเหมือนหลงทางแล้ว เวลานี้ ถ้าสวรรค์ส่งคนผู้หนึ่งมานำทางให้ข้าก็ดีสิ ถ้าเป็นสตรีจะดีที่สุด หนังบางเนื้อนุ่มและยังสามารถเตรียมอาหารได้” จินเฟยเหยานั่งอยู่ในเปลือกหอยทากที่เก็บมา ใช้มือแห้งๆ เช็ดใบหน้าหลายครั้งอย่างหดหู่

เพิ่งสิ้นเสียง นางก็ได้ยินเสียงตะโกนขอความช่วยเหลือของสตรีที่ไม่รู้ว่าดังมาจากที่ใด เสียงตะโกนราวกับมีและไม่มี ได้ยินไม่ค่อยชัดเจน

จินเฟยเหยาตกตะลึง ขมวดคิ้วกางหูฟังอย่างละเอียด เป็นเสียงสตรีเผ่ามนุษย์จริงๆ ด้วย ส่งเสียงขอความช่วยเหลือและบอกว่าอย่าเข้ามาตลอดเวลา

“สวรรค์ก็เล่นตลกเกินไป ข้าเพียงแค่พูดไปอย่างนั้นเอง ท่านยังส่งสตรีผู้หนึ่งมานำทางให้ข้าจริงๆ” จินเฟยเหยาเบ้ปาก หยิบยันต์ซ่อนกายมาติดบนร่าง คว้ามุมหนึ่งของเปลือกหอยทาก พั่งจื่อและต้านิวไม่ยินยอมออกไปเลยสักนิด จึงโยนพวกมันเข้าถุงสัตว์ภูติแล้วเปิดเปลือกหอยทากมุดออกไป

สายลมคลั่งพัดมา ใบไม้ล่องลอยลงมาจากเหนือศีรษะราวกับเรือน้อย และร่วงลงด้านหน้าร่างของจินเฟยเหยาทำให้ฝุ่นฟุ้งกระจาย