กาลครั้งหนึ่ง…หลงรักเอ๊ยหลงทาง
"อ้าว นี่คนคุ้นเคยกันนี่แม่จันทร์" ทำไม..เขาผู้นั้นมาปรากฏตัวต่อหน้าฉัน เท่าที่จำได้ฉันไม่เคยเจอเขาในเรื่องมาก่อนเลยนะ
"ยืนอยู่ทำไมเล่า รีบเข้ามา"
"ขอบใจนะจ๊ะ" ฉันสะบัดความคิดในหัวแล้ววิ่งเข้ากระท่อมนั้นไป ภายในกระท่อมก็ดูอบอุ่นดีนะ
"นี่จ่ะ ไว้เช็ดเนื้อเช็ดตัวนะ จะได้ไม่ต้องไม่สบาย"
"ขอบคุณมากนะจ๊ะ ฉันติดค้างท่านอีกแล้ว"
"ไม่เป็นไร ฉันยินดีให้เธอติดฉันไปตลอดชีวิต" ห้ะ!? เมื่อกี้เขาพูดว่าอะไรนะ พูดทีนึกว่าแมลงหวี่บินข้างหู
"ว่าไงนะจ๊ะ"
"ข้าพูดไม่เป็นไร" มีแค่นี้หรอ แต่ฉันจำได้ว่าเขาพึมพำยาวกว่านี้นะ จะว่าไปบรรยากาศที่นี่ก็เป็นใจเว่อร์ เทียน ตะเกียง หมอน ฝน โหห โรแมนติกสุดๆ นึกว่าฉากพระ-นางในนิยาย
"แม่กินอะไรมาบ้างรึยังจ๊ะ"
"กินรองท้องมาบ้างแล้วจ่ะ"
"อยากแม่อยากดื่มน้ำบ้างหรือไม่" เดี๋ยวๆ น้ำ.. .////. ไม่หรอกมั้ง
"เอ่ออ.."
"น้ำฉันอร่อยนะจ๊ะ" อะ..ไรกันครับเนี่ยย .///////.
"น้ำฝนน่ะจ่ะ ฉันกรองเองเลยนะ"
"อ๋ออ แค่น้ำฝนนน " ตายแล้ว เราหลุดพูดอะไรออกไปเนี่ย!
"จันทร์เจ้าคิดว่าน้ำอะไรหรือจ๊ะ"
"ไม่มีอะไรจ่ะ รับจ่ะๆ"
"งั้นเดี๋ยวข้าไปนำน้ำมาให้นะ" ฟู่ววว ~ รอดไปที ฉันถอดหายใจเฮือกใหญ่ตอนเขาเพิ่งเดินไป
"นี่จ่ะน้ำ"
"ขอบใจจ่ะ"
"เอ่อ..แล้วแม่มาทำอะไรคนเดียวกลางดึกอย่างนี้รึ"
"ข้าหลงทางกับแม่ทิพย์เกสรนิดหน่อยจ่ะ"
"งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ข้าจะไปส่งเจ้าแทน ผู้หญิงเดินป่าคนเดียวมันอันตราย"
"ขอบน้ำใจจ่ะ" เกรงใจจังเขาดูทำหลายๆอย่างเพื่อเราเยอะมาก
"นอนกันเถอะ พรุ่งนี้เดี๋ยวเราต้องออกเดินทางแต่เช้า"
"จ่ะ" ว่าแต่มีที่นอนอันเดียว แล้วฉันจะทำไงดี!!
"งั้นเดี๋ยวข้าไปนอนข้านอกนะ"
"เดี๋ยวก่อนท่าน..มานอนกับข้าเถอะ" ./////.